1 ποίημα | 12 μεταφράσεις | σε μια ιδέα του Σωτήρη Παστάκα
Verra la morte e avra i tuoi occhi
Verra la morte e avra i tuoi occhi-
questa morte che ci accompagna
dal mattino alla sera, insonne,
sorda, come un vecchio rimorso
ο un viziο assurdo. Ι tuoi occhi
saranno una vana parola,
un grido taciuto, un silenzio.
Cosi li vedi ogni mattina
quando su te sola ti pieghi
nello specchio. Ο cara speranza,
quel giorno sapremo anche noi
che sei la vita e sei il nulla.
questa morte che ci accompagna
dal mattino alla sera, insonne,
sorda, come un vecchio rimorso
ο un viziο assurdo. Ι tuoi occhi
saranno una vana parola,
un grido taciuto, un silenzio.
Cosi li vedi ogni mattina
quando su te sola ti pieghi
nello specchio. Ο cara speranza,
quel giorno sapremo anche noi
che sei la vita e sei il nulla.
Per tutti la morte ha uno sguardo.
Verra la morte e avra i tuoi occhi.
Sara come smettere un vizio,
come vedere nello specchio
riemergere un viso morto,
come ascoltare un labbro chiuso.
Scenderemo nel gorgo muti.
1. Μιχαήλ (Λίλης) Ι. Δεσύλλας
Θα ‘ρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα δικά σου μάτια –
τούτος ο θάνατος που μας συνοδεύει
από το πρωί ως το βράδυ, ακοίμητος,
κουφός, σαν μια παλιά τύψη
ή σαν κάποιο ανόητο ελάττωμα. Τα μάτια σου
θα είναι ένας μάταιος λόγος,
μια αποσιωπημένη κραυγή, μια σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν πάνω από τον εαυτό σου μόνη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
κείνη την ημέρα θα ξέρουμε και μεις
πως είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Θα ‘ρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα δικά σου μάτια.
Θα ‘ναι σαν να εγκαταλείπουμε ένα ελάττωμα,
σαν να βλέπουμε στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα νεκρό πρόσωπο,
σαν νʼ ακούμε ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κατεβούμε στην άβυσσο άφωνοι.
τούτος ο θάνατος που μας συνοδεύει
από το πρωί ως το βράδυ, ακοίμητος,
κουφός, σαν μια παλιά τύψη
ή σαν κάποιο ανόητο ελάττωμα. Τα μάτια σου
θα είναι ένας μάταιος λόγος,
μια αποσιωπημένη κραυγή, μια σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν πάνω από τον εαυτό σου μόνη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
κείνη την ημέρα θα ξέρουμε και μεις
πως είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Θα ‘ρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα δικά σου μάτια.
Θα ‘ναι σαν να εγκαταλείπουμε ένα ελάττωμα,
σαν να βλέπουμε στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα νεκρό πρόσωπο,
σαν νʼ ακούμε ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κατεβούμε στην άβυσσο άφωνοι.
ΠΗΓΗ: Το έργο του που κυκλοφόρησε μεταθανάτια με τίτλο: Ποίηση, Αθήνα 1973.
2. Αλέξης Τραϊανός
Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου-
ο θάνατος που ‘ναι μαζί μας
απ’ το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
άφωνος σαν παλιά τύψη
ή κάποιο ανόητο πάθος. Τα μάτια σου
θα ‘ναι μια μάταιη λέξη,
μια πνιγμένη κραυγή, μια σιωπή.
Σαν κι αυτή που κάθε πρωί
βλέπεις, όταν σκύβεις μόνη σου
πάνω απ’ τον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα που κι οι δυο θα μάθουμε
πως είσαι ζωή και τίποτα.
Ο θάνατος έχει ένα βλέμμα για όλους.
Ο θάνατος θα ‘ρθει, και θα ‘χει τα μάτια σου.
Θα ‘ναι σαν να παρατάς ένα πάθος,
σαν να βλέπεις ένα πεθαμένο πρόσωπο
ν’ αναδύεται απ’ τον καθρέφτη,
σαν ν’ ακούς χείλια κλειστά να μιλούν.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί.
ο θάνατος που ‘ναι μαζί μας
απ’ το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
άφωνος σαν παλιά τύψη
ή κάποιο ανόητο πάθος. Τα μάτια σου
θα ‘ναι μια μάταιη λέξη,
μια πνιγμένη κραυγή, μια σιωπή.
Σαν κι αυτή που κάθε πρωί
βλέπεις, όταν σκύβεις μόνη σου
πάνω απ’ τον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα που κι οι δυο θα μάθουμε
πως είσαι ζωή και τίποτα.
Ο θάνατος έχει ένα βλέμμα για όλους.
Ο θάνατος θα ‘ρθει, και θα ‘χει τα μάτια σου.
Θα ‘ναι σαν να παρατάς ένα πάθος,
σαν να βλέπεις ένα πεθαμένο πρόσωπο
ν’ αναδύεται απ’ τον καθρέφτη,
σαν ν’ ακούς χείλια κλειστά να μιλούν.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί.
ΠΗΓΗ: Το Δέντρο, Μάρτιος 1985
3. Τάκης Σινόπουλος
Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου-
αυτός ο θάνατος που ακοίμητος
απʼτο πρωί ως το βράδυ μας ακολουθεί,
ανελέητος σαν παλιά τύψη,
σαν ένα ακατανόητο πάθος.
Τα μάτια σου θα ‘ναι ένας λόγος ανώφελος,
μια κραυγή που χάθηκε, μια σιωπή.
Έτσι, την ώρα που μονάχη σκύβεις
κάθε πρωί στον εαυτό σου
τα βλέπεις στον καθρέφτη. Και τη μέρα αυτή,
ω προσδοκία πολύτιμη, θα ξέρουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή, πως είσαι η άβυσσο.
Για τον καθένα ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου.
Θα ‘ναι σαν ν ‘απαρνιόμαστε ένα πάθος,
σαν να κοιτάζουμε στο βάθος του καθρέφτη
το ανέβασμα κάποιου προσώπου πεθαμένου,
ή σαν ν ‘ακούμε ψίθυρους από χείλη κλειστά.
Σιωπηλοί, κατεβαίνουμε μέσα στην άβυσσο.
αυτός ο θάνατος που ακοίμητος
απʼτο πρωί ως το βράδυ μας ακολουθεί,
ανελέητος σαν παλιά τύψη,
σαν ένα ακατανόητο πάθος.
Τα μάτια σου θα ‘ναι ένας λόγος ανώφελος,
μια κραυγή που χάθηκε, μια σιωπή.
Έτσι, την ώρα που μονάχη σκύβεις
κάθε πρωί στον εαυτό σου
τα βλέπεις στον καθρέφτη. Και τη μέρα αυτή,
ω προσδοκία πολύτιμη, θα ξέρουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή, πως είσαι η άβυσσο.
Για τον καθένα ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου.
Θα ‘ναι σαν ν ‘απαρνιόμαστε ένα πάθος,
σαν να κοιτάζουμε στο βάθος του καθρέφτη
το ανέβασμα κάποιου προσώπου πεθαμένου,
ή σαν ν ‘ακούμε ψίθυρους από χείλη κλειστά.
Σιωπηλοί, κατεβαίνουμε μέσα στην άβυσσο.
4. Διομήδης Βλάχος
Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου-
αυτός ο θάνατος που απ’ το ξημέρωμα
ως το βράδυ μας συνοδεύει, άγρυπνος
κι αμείλικτος, σαν μια πανάρχαιη τύψη
ή ένα ελάττωμα παράλογο. Τα μάτια σου
θα ‘ναι μια ανώφελη λέξη,
μια κραυγή θρυμματισμένη, μια σιωπή.
Έτσι, τα βλέπεις κάθε πρωί
Όταν λυγίζεις μόνη σου
μπρος στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και η ανυπαρξία.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου.
Και τότε θα ‘ναι σαν ν’ αφήνουμε ένα ελάττωμα,
σαν ν’ αντικρίζουμε μες στον καθρέφτη
ν’ αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
ή σαν ν’ ακούμε ένα κλειδωμένο χείλι.
Αμίλητοι θα πάρουμε τον δρόμο για την άβυσσο.
αυτός ο θάνατος που απ’ το ξημέρωμα
ως το βράδυ μας συνοδεύει, άγρυπνος
κι αμείλικτος, σαν μια πανάρχαιη τύψη
ή ένα ελάττωμα παράλογο. Τα μάτια σου
θα ‘ναι μια ανώφελη λέξη,
μια κραυγή θρυμματισμένη, μια σιωπή.
Έτσι, τα βλέπεις κάθε πρωί
Όταν λυγίζεις μόνη σου
μπρος στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και η ανυπαρξία.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου.
Και τότε θα ‘ναι σαν ν’ αφήνουμε ένα ελάττωμα,
σαν ν’ αντικρίζουμε μες στον καθρέφτη
ν’ αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
ή σαν ν’ ακούμε ένα κλειδωμένο χείλι.
Αμίλητοι θα πάρουμε τον δρόμο για την άβυσσο.
ΠΗΓΗ: Πόρφυρας 34, 1985
5. Σπύρος Δόικας
Θα έρθει ο θάνατος και τα μάτια σου θα έχει
Αυτός ο θάνατος που μας συνοδεύει από το πρωί ως το βράδυ,
άγρυπνος, αμίλητος, σαν μια παλιά τύψη, ή ένα άλογο βίτσιο.
Τα μάτια σου θα είναι μια άσκοπη λέξη
Μια πνιγμένη κραυγή, μια αποσιώπηση.
Έτσι θα τα βλέπεις κάθε πρωί, καθώς ολομόναχη
θα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Ω, λατρευτή ελπίδα,
ποια μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και πως είσαι το τίποτα; Για τον καθένα ο θάνατος έχει ένα βλέμμα
Θα έρθει ο θάνατος και τα μάτια σου θα έχει
Θα ʼναι σαν να εγκαταλείπεις ένα βίτσιο
σαν να βλέπεις να επανεμφανίζεται στον καθρέφτη
ένα νεκρό προσωπείο
σαν νʼ αφουγκράζεσαι σφραγισμένα χείλη.
Άφωνοι, θα βυθιστούμε στην άβυσσο.
Αυτός ο θάνατος που μας συνοδεύει από το πρωί ως το βράδυ,
άγρυπνος, αμίλητος, σαν μια παλιά τύψη, ή ένα άλογο βίτσιο.
Τα μάτια σου θα είναι μια άσκοπη λέξη
Μια πνιγμένη κραυγή, μια αποσιώπηση.
Έτσι θα τα βλέπεις κάθε πρωί, καθώς ολομόναχη
θα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Ω, λατρευτή ελπίδα,
ποια μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και πως είσαι το τίποτα; Για τον καθένα ο θάνατος έχει ένα βλέμμα
Θα έρθει ο θάνατος και τα μάτια σου θα έχει
Θα ʼναι σαν να εγκαταλείπεις ένα βίτσιο
σαν να βλέπεις να επανεμφανίζεται στον καθρέφτη
ένα νεκρό προσωπείο
σαν νʼ αφουγκράζεσαι σφραγισμένα χείλη.
Άφωνοι, θα βυθιστούμε στην άβυσσο.
6. Γιώργος Κεντρωτής
Θα ‘ρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα δικά σου μάτια-
εκείνος πλάι εκεί ο συνοδίτης
ο από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός ακοίμητος
και απηνής και αδιάφορος, σαν γρια φαφούτα Ερινύα
ή σαν τ΄άραχνα κρίματα τα παράλογα. Τα μάτια σου
θα είναι μάταιο ρήμα,
κραυγή πνιγμένη θα είναι, θα ΄ναι σιωπή.
Και έτσι δα, έτσι θα τα βλέπεις κάθε που ξυπνάς το πρωί
και σκύβεις και κοιτιέσαι στον καθρέφτη
μονάχη. Ω γλυκιά ελπίδα,
την ημέρα εκείνη θα δούμε και θα μάθουμε όλοι
ότι του βίου είσαι το πλήρωμα και το κενό της αβύσσου.
Για όλους έχει ο θάνατος μια ματιά φυλαγμένη.
Θα ‘ρθει ο θάνατος και θα ΄χει τα δικά σου μάτια.
Θα ‘ναι σαν να ξεπλένεις κρίμα παλιό,
σαν να κοιτάς μες στον καθρέφτη και να βλέπεις
όψη νεκρή που αναδύεται,
και σαν ν’ ακούς να σου μιλάνε χείλη σφαλιστά.
Άλαλοι θα καταδυθούμε στα τάρταρα.
εκείνος πλάι εκεί ο συνοδίτης
ο από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός ακοίμητος
και απηνής και αδιάφορος, σαν γρια φαφούτα Ερινύα
ή σαν τ΄άραχνα κρίματα τα παράλογα. Τα μάτια σου
θα είναι μάταιο ρήμα,
κραυγή πνιγμένη θα είναι, θα ΄ναι σιωπή.
Και έτσι δα, έτσι θα τα βλέπεις κάθε που ξυπνάς το πρωί
και σκύβεις και κοιτιέσαι στον καθρέφτη
μονάχη. Ω γλυκιά ελπίδα,
την ημέρα εκείνη θα δούμε και θα μάθουμε όλοι
ότι του βίου είσαι το πλήρωμα και το κενό της αβύσσου.
Για όλους έχει ο θάνατος μια ματιά φυλαγμένη.
Θα ‘ρθει ο θάνατος και θα ΄χει τα δικά σου μάτια.
Θα ‘ναι σαν να ξεπλένεις κρίμα παλιό,
σαν να κοιτάς μες στον καθρέφτη και να βλέπεις
όψη νεκρή που αναδύεται,
και σαν ν’ ακούς να σου μιλάνε χείλη σφαλιστά.
Άλαλοι θα καταδυθούμε στα τάρταρα.
7. Ευριπίδης Κλεόπας
Θα ʽρθει ο θάνατος, και θα ʽχει τα μάτια σου
αυτός ο θάνατος που μας ακολουθεί
πρωί και βράδυ
άγρυπνος και αφανής
όπως η παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια.
Τα μάτια σου άδεια λέξη
κραυγή πνιγμένη
σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν κοιτιέσαι στον καθρέφτη.
Γλυκιά ελπίδα, κείνη τη μέρα
που θα μάθουμε
πως είσαι η ζωή
κι είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος
έχει ένα βλέμμα.
Θα έρθει ο θάνατος
και θα ʽχει
τα μάτια σου.
Όπως αφήνεις μια συνήθεια
όπως βλέπεις στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα νεκρό πρόσωπο
όπως ακούς δυο κλειστά χείλη.
Θα βυθιστούμε σιωπηλοί στην άβυσσο.
αυτός ο θάνατος που μας ακολουθεί
πρωί και βράδυ
άγρυπνος και αφανής
όπως η παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια.
Τα μάτια σου άδεια λέξη
κραυγή πνιγμένη
σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν κοιτιέσαι στον καθρέφτη.
Γλυκιά ελπίδα, κείνη τη μέρα
που θα μάθουμε
πως είσαι η ζωή
κι είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος
έχει ένα βλέμμα.
Θα έρθει ο θάνατος
και θα ʽχει
τα μάτια σου.
Όπως αφήνεις μια συνήθεια
όπως βλέπεις στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα νεκρό πρόσωπο
όπως ακούς δυο κλειστά χείλη.
Θα βυθιστούμε σιωπηλοί στην άβυσσο.
ΠΗΓΗ: Terra Amatissima | Ποιητικές διαδρομές απ’ την Τεργέστη ως τις Συρακούσες, Εκδόσεις Έψιλον 1999)
8. Γιάννης Η. Παππάς
Θα ʽρθει ο θάνατος και θα ʽχει τα μάτια σου-
¬αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ, ακούραστος,
σιωπηλός, σαν μια παλιά τύψη
ή ένα παράλογο ελάττωμα. Τα μάτια σου
θα είναι μια κενή λέξη
μια σιωπηλή κραυγή, μια σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν εσύ μόνη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Θα ʽρθει ο θάνατος και θα ʽχει τα μάτια σου.
Θα είναι σαν να σταματάς μια κακή συνήθεια,
σαν να βλέπεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται εκ νέου ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν νʼ ακούς ένα κλειστό χείλι.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο σιωπηλοί.
¬αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ, ακούραστος,
σιωπηλός, σαν μια παλιά τύψη
ή ένα παράλογο ελάττωμα. Τα μάτια σου
θα είναι μια κενή λέξη
μια σιωπηλή κραυγή, μια σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν εσύ μόνη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Θα ʽρθει ο θάνατος και θα ʽχει τα μάτια σου.
Θα είναι σαν να σταματάς μια κακή συνήθεια,
σαν να βλέπεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται εκ νέου ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν νʼ ακούς ένα κλειστό χείλι.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο σιωπηλοί.
ΠΗΓΗ: Printa 2004
9. Σωτήρης Παστάκας
Θα έρθει ο θάνατος και θα ʽχει τα μάτια σου
αυτός ο θάνατος πού μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κουφός, σαν μια πανάρχαιη οφειλή,
μια διαστροφή δίχως άκρη. Τα μάτια σου
θα είναι μια μάταιη λέξη, μια πνιγμένη
κραυγή, σιωπητήριο σάλπισμα.
Κάπως έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί,
όταν σκύβεις επάνω τους, μόνη σου,
μες στον καθρέφτη. Αχ, καημένη μου ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πώς σαν την ίδια τη ζωή, είσαι κι εσύ, ένα τίποτα.
Ο θάνατος διαθέτει ένα βλέμμα για τον καθένα μας.
Θα έρθει ο θάνατος και θα ʽχει τα μάτια σου.
Θα ʽναι σαν περίοδος αποτοξινώσεως,
σαν να βλέπεις να αναδύεται ένα νεκρό
πρόσωπο μεςʼ από τον καθρέφτη,
και να μιλάει με σφραγισμένο στόμα.
Αμίλητους θα μας καταπιεί ο Άδης.
αυτός ο θάνατος πού μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κουφός, σαν μια πανάρχαιη οφειλή,
μια διαστροφή δίχως άκρη. Τα μάτια σου
θα είναι μια μάταιη λέξη, μια πνιγμένη
κραυγή, σιωπητήριο σάλπισμα.
Κάπως έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί,
όταν σκύβεις επάνω τους, μόνη σου,
μες στον καθρέφτη. Αχ, καημένη μου ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πώς σαν την ίδια τη ζωή, είσαι κι εσύ, ένα τίποτα.
Ο θάνατος διαθέτει ένα βλέμμα για τον καθένα μας.
Θα έρθει ο θάνατος και θα ʽχει τα μάτια σου.
Θα ʽναι σαν περίοδος αποτοξινώσεως,
σαν να βλέπεις να αναδύεται ένα νεκρό
πρόσωπο μεςʼ από τον καθρέφτη,
και να μιλάει με σφραγισμένο στόμα.
Αμίλητους θα μας καταπιεί ο Άδης.
ΠΗΓΗ: Ύστερο Βλέμμα, Πατάκης 1996ο
10. Μαριάννα Τζανάκη
Θα έρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα μάτια σου
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ
άγρυπνος και κουφός
σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια.
Τα μάτια σου θα είναι μια άδεια λέξη
ένα πνιχτό ουρλιαχτό, μια σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν μονάχη κοιτάζεσαι στον καθρέφτη.
Ω ελπίδα αγαπημένη, εκείνη τη μέρα
θα ξέρουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Θα έρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα μάτια σου.
Θα είναι σαν ν’ αφήνεις μια συνήθεια
σαν να βλέπεις στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα νεκρό πρόσωπο,
σαν ν’ ακούς δυο σφαλιστά χείλη.
Θα καταλήξουμε στη δίνη άφωνοι.
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ
άγρυπνος και κουφός
σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια.
Τα μάτια σου θα είναι μια άδεια λέξη
ένα πνιχτό ουρλιαχτό, μια σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν μονάχη κοιτάζεσαι στον καθρέφτη.
Ω ελπίδα αγαπημένη, εκείνη τη μέρα
θα ξέρουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Θα έρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα μάτια σου.
Θα είναι σαν ν’ αφήνεις μια συνήθεια
σαν να βλέπεις στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα νεκρό πρόσωπο,
σαν ν’ ακούς δυο σφαλιστά χείλη.
Θα καταλήξουμε στη δίνη άφωνοι.
11. Σωτήρης Τριβιζάς
O θάνατος θα ‘ρθει και θα ʽχει τα μάτια σου
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
απʼ το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κρυφός, σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια. Τα μάτια σου
θα ʽναι μια άδεια λέξη.
Κραυγή που έσβησε, σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωινό
όταν μονάχη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω, αγαπημένη ελπίδα,
αυτή τη μέρα θα μάθουμε και εμείς
πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
O θάνατος θα ʽρθει και θα ʽχει τα μάτια σου
Θαʼ ναι σαν νʼ αφήνεις μια συνήθεια,
σαν νʼ αντικρίζεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν νʼ ακούς ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί.
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
απʼ το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κρυφός, σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια. Τα μάτια σου
θα ʽναι μια άδεια λέξη.
Κραυγή που έσβησε, σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωινό
όταν μονάχη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω, αγαπημένη ελπίδα,
αυτή τη μέρα θα μάθουμε και εμείς
πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
O θάνατος θα ʽρθει και θα ʽχει τα μάτια σου
Θαʼ ναι σαν νʼ αφήνεις μια συνήθεια,
σαν νʼ αντικρίζεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν νʼ ακούς ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί.
ΠΗΓΗ: www.translatum.gr & poema.gr
12. Κάρολος Τσίζεκ – Μαρία Καραγιάννη
Ο θάνατος θα ‘ρθει, θα ‘χει τα μάτια σου –
ο θάνατος που αυτός μας συνοδεύει …απ’ το πρωί ως το βράδυ ξαγρυπνώντας,
ανάκουστος σαν κάποια παλιά τύψη
ή ένα πάθος παράλογο. Τα μάτια σου
όμοια θα είναι με μια κούφια λέξη,
μια πνιγμένη φωνή, κλειστό ένα στόμα.
Κάθε ξημέρωμα έτσι τα αντικρίζω
όταν προς τον εαυτό σου μόνο γέρνεις
μες στον καθρέφτη. Ω ελπίδα αγαπημένη,
θα ξέρουμε κι εμείς τη μέρα εκείνη
ότι εσύ είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θα ‘ρθει, θα ‘χει τα μάτια σου,
θα ‘ναι σαν να τελειώνεις μ’ ένα πάθος,
σαν να αντικρίζεις πάλι στον καθρέφτη
πρόσωπο να αναδύεται νεκρό,
σαν να ακούς ένα χείλι σφαλισμένο.
Αμίλητοι στην άβυσσο θα πάμε.
ο θάνατος που αυτός μας συνοδεύει …απ’ το πρωί ως το βράδυ ξαγρυπνώντας,
ανάκουστος σαν κάποια παλιά τύψη
ή ένα πάθος παράλογο. Τα μάτια σου
όμοια θα είναι με μια κούφια λέξη,
μια πνιγμένη φωνή, κλειστό ένα στόμα.
Κάθε ξημέρωμα έτσι τα αντικρίζω
όταν προς τον εαυτό σου μόνο γέρνεις
μες στον καθρέφτη. Ω ελπίδα αγαπημένη,
θα ξέρουμε κι εμείς τη μέρα εκείνη
ότι εσύ είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θα ‘ρθει, θα ‘χει τα μάτια σου,
θα ‘ναι σαν να τελειώνεις μ’ ένα πάθος,
σαν να αντικρίζεις πάλι στον καθρέφτη
πρόσωπο να αναδύεται νεκρό,
σαν να ακούς ένα χείλι σφαλισμένο.
Αμίλητοι στην άβυσσο θα πάμε.
Αναδημοσίευση από : www.poiein.gr
Επίμετρο: Ο Cesare Pavese, γεννήθηκε το 1908 στο Σαν Στέφανο Μπέλμπο, επαρχία κοντά στο Τορίνο. Έγραφε ακούραστα: διηγήματα, ποιήματα, μυθιστορήματα, όπως και πάμπολλες μεταφράσεις. Η σχέση του με την Τίνα (Batistina Pizzardo), θα τον σημαδέψει για όλη του τη ζωή. Φανατικά ταγμένος κατά του φασισμού, εξορίστηκε και φυλακίστηκε. Ο Carlo Dionisotti, ένας από τους μεγαλύτερους Ιταλούς μελετητές του περασμένου αιώνα, δήλωσε για τον Pavese: προσπάθησε να δώσει το λόγο, σε ανθρώπους που δεν έχουν ένα δικό τους όνομα πάνω στη γη. Τον Αύγουστο του 1952, αυτοκτονεί στο ξενοδοχείο «Η Ρώμη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου