Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας
Ευτυχία Γιαννάκη «Η νόσος του μικρού Θεού», εκδ. Ίκαρος
Η Ευτυχία Γιαννάκη κέρδισε τα εύσημα της κριτικής και του αναγνωστικού κοινού με την πρώτη της αστυνομική τριλογία, την ‘’Αθηναϊκή’’ όπως την ονόμασε. Με το τέταρτο αστυνομικό βιβλίο της συγγραφικής διαδρομής της ξεκινάει την δεύτερη τριλογία, που την έχει ονοματίσει ‘’του νερού’’. «Η νόσος του μικρού Θεού» (εκδόσεις Ίκαρος) διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου στην Πάρο όπου ο αυτό-εξόριστος ήρωας της Γιαννάκη, ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος καλείται να εξιχνιάσει τον φόνο της γυναίκας ενός αρχαιοκάπηλου παγκόσμιου βεληνεκούς και δράσης. Το αξιοπερίεργο στην περίπτωση της Γιαννάκη είναι ότι παρότι γράφει
θεωρητικά αστυνομικά μυθιστορήματα η πλοκή και η λύση των μυστηρίων όχι μόνο βρίσκεται εκεί ως αφορμή αλλά είναι και εξαιρετικά απλή. Και αυτή τη φορά στο μέσο του βιβλίου περίπου από τα σκόρπια στοιχεία που μοιράζει, όχι στην αστυνομική έρευνα της πλοκής αλλά στον αναγνώστη της η Γιαννάκη, μπορεί κάποιος να μαντέψει τι ακολουθεί και ‘’ποιος το έκανε’’. Ακριβώς, όπως και στα προηγούμενα βιβλία της η Γιαννάκη δεν δίνει μεγάλο βάρος στη δημιουργία ενός δυσεπίλυτου γρίφου, ούτε τελικά θα εκπλήξει ένα εκπαιδευμένο αναγνώστη αστυνομικών μυστηρίων με την παρουσία ενός ενόχου από το…. πουθενά. Οι εγκιβωτισμένες παρελθοντολογικές αναφορές αποτελούν σε κάθε περίπτωση ένα πολύ χρήσιμο κλειδί. Στο προηγούμενο βιβλίο της η Γιαννάκη χρησιμοποίησε ως φόντο τον κόσμο των αναβολικών, αυτή τη φορά στο κάδρο της μπήκε η αρχαιοκαπηλία, ενασχόληση πολύ διαδεδομένη και πολύ προσοδοφόρα στα Ελληνικά νησιά. Ούτε όμως οι σκόρπιες πληροφορίες για το εμπόριο κλεμμένων αρχαιοτήτων δίνουν κάποια διαφορετική νότα στο βιβλίο. Τι ακριβώς κάνει τα βιβλία της Γιαννάκη ξεχωριστά; Οι χαρακτήρες που διαλέγει, η ικανότητα της να τους σκιαγραφεί πολύ πειστικά, οι δυσλειτουργικοί ήρωες της, όπως ο Χάρης Κόκκινος, που συνεχίζει να κυνηγάει τους προσωπικούς του δαίμονες και να προσπαθεί να βάλει σε τάξη μια διαλυμένη προσωπική ζωή. Γενικά, η Γιαννάκη αποδεικνύεται ιδανική να κτίζει ατμόσφαιρα και ξεχωριστούς πρωταγωνιστές. Είτε είναι αστυνομικοί με δεκάδες προσωπικά θέματα ή απωθημένα, είτε οι μυστικοπαθείς κάτοικοι ενός μικρού νησιού. Η γραφή της συνεχίζει μια διαδρομή που θα την οδηγήσει σύντομα στη συγγραφική ωριμότητα. Αυτή τη φορά γίνεται λίγο πιο τολμηρή, λίγο πιο ρεαλιστική, χωρίς σε κανένα σημείο να ενοχλεί. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι πιο δουλεμένη, παρότι ορισμένες περιγραφές, όπως αυτή του εναρκτήριου προλόγου, μοιάζουν λίγο πιο ‘’τραβηγμένες’’ από όσο χρειάζεται, και θυμίζουν περισσότερο λογοτέχνη παλαιότερης εποχής. Η Γιαννάκη ξέρει να ταιριάζει χαρακτήρες και λέξεις τόσο αρμονικά που το τελικό αποτέλεσμα είναι αναγνωστικά εθιστικό. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το επίμετρο της ίδιας της συγγραφέως που περιλαμβάνει μια αποκάλυψη και μια…. υπενθύμιση. Στο πρώτο σκέλος μαθαίνουμε ότι ο Χάρης Κόκκινος είναι υπαρκτό πρόσωπο και ότι μάλιστα τον έχει συναντήσει η ίδια η Γιαννάκη στην Πάρο. Φυσικά και για ευνόητους λόγους δεν χρησιμοποίησε ποτέ το αληθινό όνομα του ανθρώπου που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και ενδεχόμενα απέκρυψε και άλλα περιστατικά για να τον προφυλάξει. Στο δεύτερο σκέλος αυτό της υπενθύμισης: στο βιογραφικό της Γιαννάκη θα βρούμε ότι το συγγραφικό της ξεκίνημα έγινε το 2016. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το ξεκίνημα πάει πολύ πίσω. Πιο συγκεκριμένα, το 2000 όταν υπέγραψε ως Αλέκα Λιάσκου το πρωτόλειο της ένα υπέροχο cult δείγμα με τίτλο «Hardcore» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Βιβλίο εξαιρετικά τολμηρό για την εποχή του που μάλιστα έγινε αργότερα (το 2004 αν θυμάμαι καλά) και κινηματογραφική ταινία. Είναι απορίας άξιο γιατί άφησε να περάσουν 16 ολόκληρα χρόνια για την δεύτερη προσπάθεια της στη λογοτεχνία. Μάλιστα, για πολλά χρόνια, εκείνη την εποχή το Hardcore αποδιδόταν στον…. Αύγουστο Κορτώ από τους κριτικούς, ίσως γιατί συμπίπτει χρονικά η κυκλοφορία του με την αντίστοιχη δική του πρώτη προσπάθεια «Το βιβλίο των βίτσιων» από τις εκδόσεις Εξάντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου