Ο Τζορτζ Φλόιντ δεν έκανε τίποτα. Η κοινωνική του θέση τα έκανε όλα. Η ταξική. Η μνήμη, τα στερεότυπα, η αίσθηση παντοδυναμίας που δίνει η διαχείριση εξουσίας και η βία, ανέλαβαν τον εκτελεστικό ρόλο. Για τους φτωχούς, μη προνομιούχους, μαύρους, οι ΗΠΑ είναι απέραντο αναμορφωτήριο. Ρίχνονται σε αυτό αθώοι και ανυποψίαστοι, παιδιά, και μεγαλώνουν καταπιεσμένοι, φοβισμένοι, θυμωμένοι, σχεδόν πεθαμένοι και με καθετί καλό θαμμένο βαθιά μέσα τους. Ζουν, προσπαθούν να επιβιώσουν, σε μια κοινωνία που ισχύει το «δίκαιο του ισχυρού», η εκμετάλλευση και ο ρατσιστικός λόγος που φωνάζει και σκεπάζει τη σύνεση, την ανεκτικότητα, την ανθρωπιά. Ο
Τζορτζ Φλόιντ –και κάθε Τζορτζ Φλόιντ- υπάρχει για να επιβεβαιώνει τον σαδισμό, τον κυνισμό, την αδυσώπητη ανάγκη επιβεβαίωσης του συστήματος. Διότι όταν στα έχουν πάρει όλα –αξιοπρέπεια, ελπίδα, τον πλούτο που παράγεις- δεν μένει παρά μόνο η παρουσία σου. Και η παρουσία ενοχλεί. Ενοχλεί γιατί θυμίζει ότι ο ταξικός πόλεμος δεν τελειώνει, θυμίζει ότι οι αλυσίδες κάποια στιγμή σπάνε και αυτός που δεν έχει τίποτε άλλο να χάσει είναι πιο επικίνδυνος αντίπαλος. Γι’ αυτό η χώρα-αναμορφωτήριο πρέπει να μείνει ως έχει και οι σάρκες να ξεσκιστούν στα ψυχρά σύρματα. «Τα αγόρια του Νίκελ» (Εκδόσεις Ικαρος) είναι το βιβλίο του σήμερα! Ο Κόλσον Γουάιτχεντ βλέπει και αγγίζει τις πληγές των αδερφών του και μας δίνει ένα αξέχαστο μυθιστόρημα. Αξέχαστο, γιατί ο ίδιος δεν ξεχνά και «βουτά» στα ανήλιαγα μονοπάτια του χρόνου. Το βιβλίο του βασίζεται σε αληθινή ιστορία, την ιστορία ενός αναμορφωτηρίου στη Φλόριντα που λειτούργησε 111 χρόνια και κατέστρεψε τη ζωή χιλιάδων παιδιών, αφήνοντας τα σημάδια του πάνω τους ακόμη και μέχρι τις μέρες μας. Στη λεπτή ισορροπία του σήμερα με το χθες ο Γουάιτχεντ αφήνεται και αρπάζει στιγμές από το παρελθόν και το παρόν. Ξέρει πολύ καλά ότι για τους μαύρους των ΗΠΑ αυτά τα δύο δεν διαφέρουν και πολύ. Γι’ αυτό και η σύνδεση με το σήμερα είναι απαραίτητη αλλά και δύσκολη λογοτεχνικά. Η κακοποίηση ανήλικων παιδιών δεν είναι καινούργιο θέμα στην τέχνη. Ο Γουάιτχεντ όμως δεν έχει πρόθεση να αναδείξει μόνο αυτό το ζήτημα. Πρόθεση του να αποκαλύψει αυτό που βασανίζει τις ζωές και τις ψυχές των μαύρων αδερφών του. Να πώς. Ο Ελγουντ Κέρτις ζει στο Ταλαχάσι της Φλόριντα με τη γιαγιά του και πρόκειται να σπουδάσει στο τοπικό κολέγιο. Όμως για ένα μαύρο αγόρι στο Νότο των νόμων του Τζιμ Κρόου, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ένα αθώο λάθος είναι αρκετό για να καταστρέψει το μέλλον. Καταδικάζεται σε εγκλεισμό στο αναμορφωτήριο νέων Νίκελ. Η κόλαση του ξεκινά… Για το κυρίαρχο εκμεταλλευτικό σύστημα δεν αρκεί η φτώχεια, η περιθωριοποίηση ομάδων και η διαρκής υποτίμηση των ζωών τους. Η βία πρέπει να εκφράζεται με κάθε τρόπο και η σωματική, σεξουαλική κακοποίηση είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να γίνει ο φόβος δεύτερη φύση των αδύναμων μαύρων. Ο Γουάιτχεντ, λοιπόν, αξιοποιώντας την πραγματική ιστορία, αφηγείται αυτό που συμβαίνει τώρα στις ΗΠΑ, αυτό που είδαμε με τη δολοφονία Φλόιντ: τη συντήρηση και εκδήλωση της αντιδραστικής νοοτροπίας του τυραννικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός. Αποφεύγει τους μελοδραματισμούς, την ωμή απεικόνιση των βίαιων στιγμών, την οργή της καταγγελίας και με μία λεπτοδουλεμένη αφήγηση φτάνει από το σκοτάδι του παρελθόντος σε αυτό του παρόντος. Ο Γουάιτχεντ καταλαβαίνει το συναίσθημα, τις συνθήκες που ζουν οι ήρωες του, αλλά πάνω απ’ όλα τα σέβεται. Ο λυρισμός διάχυτος και ο λόγος ανάμεσα στη διακριτικότητα και τη σιωπή. Στο πνεύμα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο ευαίσθητος και σκληρός λόγος του Γουάιτχεντ. Η Μυρσίνη Γκανά έκανε καλή δουλειά στη μετάφραση αυτού του πολυβραβευμένου μυθιστορήματος.
https://www.toperiodiko.gr/%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CE%BB-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CF%83%CE%BF%CE%BD-%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9/?fbclid=IwAR1rwNZsVgOfUb3qZ24SsAK68B5qY8kSsf3zwWAZmsNjE18ClECnymo-kXA#.X0KoQ8gzbIU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου