Η θάλασσα κράτησε το μέλλον και σκεπάστηκε με το άφθαρτο παρόν. Στη μεγάλη εισπνοή-εκπνοή της σκέπασε τα πάντα και μόνο το φως του ήλιου μπορούσε να δείξει το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν; Κλείστηκε στο φως και το σκοτάδι των ματιών. Ο χώρος καταδικασμένος να ακολουθεί τον χρόνο άλλαξε, προχώρησε, «μάτωσε», «φώναξε» και λίγο πριν εκπνεύσει, αναδύθηκε. Και η θάλασσα να ναι παντού. Η μεγάλη γέννα στη μήτρα που λέγεται τόπος (μας), εκεί που το χώμα περιμένει και η θάλασσα όχι. Η θάλασσα όμως είναι ζωή, το ενδιάμεσο στάδιο που μας ορίζει, που αποφασίζει για μας και μόνο αυτό ξέρει το τέλος και την αρχή. Ξέρει πού είναι υγρό και ζεστό το
χώμα για να μας δεχθεί. Η θάλασσα είναι φιλόξενη και μπορεί να δώσει δεύτερη ευκαιρία σε αυτόν που θα επιμείνει, θα χτυπηθεί λίγο ακόμα, θα ζητήσει λίγο φως, λίγο μπλε, λίγο μαύρο πριν το οριστικό τέλος. Όταν η θάλασσα μας σκεπάσει φροντίστε να έχετε ένα πράσινο, γυάλινο, διάφανο, μπουκάλι μαζί σας, μια φωτογραφία με δυο χρυσά μάτια πάνω της και μιαν ελπίδα ζωντανή στην επιφάνεια της. «Η θάλασσα» (Εκδόσεις Κίχλη) του Μιχάλη Μακρόπουλου είναι μια βόλτα στα λιβάδια του μέλλοντος μας. Νουβέλα επιστημονικής φαντασίας. Νουβέλα βγαλμένη από ταρκοφσκικά πλάνα που επιμένουν και μένουν. Νουβέλα που φτάνει ως την αρχή του κόσμου. Ή τουλάχιστον τη φαντάζεται τόσο έντονα, με τέτοια ενάργεια που σε πείθει ότι λίγο πριν τη μεγάλη έκρηξη η θάλασσα αναλαμβάνει τη φροντίδα και τη δοκιμασία μας. Ο Μακρόπουλος αν και παίζει με το απροσδιόριστο, με το ρευστό, εντούτοις η ματιά και η γραφή του είναι κρυστάλλινη. Ο Μακρόπουλος ξέρει ακριβώς που θέλει να είναι οι ήρωες του, ξέρει τον τρόπο που θα τους δοκιμάσει και αναρωτιέται δίχως δισταγμό «τι θα συμβεί αν…». Η θάλασσα, λοιπόν, είναι πεδίο πρόσφορο, ανεξερεύνητο, μυστηριώδες, ανεξάντλητο και ο συγγραφέας βρίσκει τον τρόπο να μεγαλώσει τη δύναμη και το απρόοπτο που ζει μέσα της. Οι πάγοι λιώνουν, αρχαίος μετεωρίτης φανερώνεται και η Γη ερημώνει. Οι μόνοι άνθρωποι που δεν προσβάλλονται από τον ιό που εξαπλώνεται είναι εκείνοι που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τη μετάλλαξη μιας σειράς γονιδίων. Οι επιζήσαντες κατοικούν σε υπόγειες πόλεις και το μόνο που τους συνδέει με τη ζωή στη Γη είναι η μνήμη. Ωστόσο, κάποιοι μοιράζονται τον πόθο της επιστροφής. Ο Μακρόπουλος έχει την ικανότητα να αφηγείται και να συνδυάζει το απευκταίο με το δυστοπικό-αποκαλυπτικό. Βρίσκει τη σωστή θέση για να περιγράψει τη μετάβαση από το επικίνδυνο στο μη αναστρέψιμο. Ταυτόχρονα φτιάχνει το πέρασμα στην ελπίδα, στη συνέχεια. Και το κάνει αθόρυβα, γοητευτικά. Αν στην προηγούμενη νουβέλα («Μαύρο νερό») είναι η καταστροφή της χλωρίδας και της πανίδας και η ερήμωση χωριού στην Ηπειρο, εδώ είναι η εξαφάνιση και η εμφάνιση του κόσμου μας. Μόνο που στην εμφάνιση όλα φέρουν την ευλογία και την καταδίκη του νερού. «Η θάλασσα» είναι ατμοσφαιρική νουβέλα, με αμεσότητα στον λόγο και στο συναίσθημα. Μια λυρική ιστορία επιστημονικής φαντασίας που αναπνέει σε υδρογόνο-οξυγόνο.
https://www.toperiodiko.gr/%CE%B7-%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85/
χώμα για να μας δεχθεί. Η θάλασσα είναι φιλόξενη και μπορεί να δώσει δεύτερη ευκαιρία σε αυτόν που θα επιμείνει, θα χτυπηθεί λίγο ακόμα, θα ζητήσει λίγο φως, λίγο μπλε, λίγο μαύρο πριν το οριστικό τέλος. Όταν η θάλασσα μας σκεπάσει φροντίστε να έχετε ένα πράσινο, γυάλινο, διάφανο, μπουκάλι μαζί σας, μια φωτογραφία με δυο χρυσά μάτια πάνω της και μιαν ελπίδα ζωντανή στην επιφάνεια της. «Η θάλασσα» (Εκδόσεις Κίχλη) του Μιχάλη Μακρόπουλου είναι μια βόλτα στα λιβάδια του μέλλοντος μας. Νουβέλα επιστημονικής φαντασίας. Νουβέλα βγαλμένη από ταρκοφσκικά πλάνα που επιμένουν και μένουν. Νουβέλα που φτάνει ως την αρχή του κόσμου. Ή τουλάχιστον τη φαντάζεται τόσο έντονα, με τέτοια ενάργεια που σε πείθει ότι λίγο πριν τη μεγάλη έκρηξη η θάλασσα αναλαμβάνει τη φροντίδα και τη δοκιμασία μας. Ο Μακρόπουλος αν και παίζει με το απροσδιόριστο, με το ρευστό, εντούτοις η ματιά και η γραφή του είναι κρυστάλλινη. Ο Μακρόπουλος ξέρει ακριβώς που θέλει να είναι οι ήρωες του, ξέρει τον τρόπο που θα τους δοκιμάσει και αναρωτιέται δίχως δισταγμό «τι θα συμβεί αν…». Η θάλασσα, λοιπόν, είναι πεδίο πρόσφορο, ανεξερεύνητο, μυστηριώδες, ανεξάντλητο και ο συγγραφέας βρίσκει τον τρόπο να μεγαλώσει τη δύναμη και το απρόοπτο που ζει μέσα της. Οι πάγοι λιώνουν, αρχαίος μετεωρίτης φανερώνεται και η Γη ερημώνει. Οι μόνοι άνθρωποι που δεν προσβάλλονται από τον ιό που εξαπλώνεται είναι εκείνοι που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τη μετάλλαξη μιας σειράς γονιδίων. Οι επιζήσαντες κατοικούν σε υπόγειες πόλεις και το μόνο που τους συνδέει με τη ζωή στη Γη είναι η μνήμη. Ωστόσο, κάποιοι μοιράζονται τον πόθο της επιστροφής. Ο Μακρόπουλος έχει την ικανότητα να αφηγείται και να συνδυάζει το απευκταίο με το δυστοπικό-αποκαλυπτικό. Βρίσκει τη σωστή θέση για να περιγράψει τη μετάβαση από το επικίνδυνο στο μη αναστρέψιμο. Ταυτόχρονα φτιάχνει το πέρασμα στην ελπίδα, στη συνέχεια. Και το κάνει αθόρυβα, γοητευτικά. Αν στην προηγούμενη νουβέλα («Μαύρο νερό») είναι η καταστροφή της χλωρίδας και της πανίδας και η ερήμωση χωριού στην Ηπειρο, εδώ είναι η εξαφάνιση και η εμφάνιση του κόσμου μας. Μόνο που στην εμφάνιση όλα φέρουν την ευλογία και την καταδίκη του νερού. «Η θάλασσα» είναι ατμοσφαιρική νουβέλα, με αμεσότητα στον λόγο και στο συναίσθημα. Μια λυρική ιστορία επιστημονικής φαντασίας που αναπνέει σε υδρογόνο-οξυγόνο.
https://www.toperiodiko.gr/%CE%B7-%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου