Η λογοτεχνία είναι νυχτόβιο λουλούδι, αναπτύσσεται στη σκιά

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις 

 Εννέα ερωτήσεις, περισσότερο αφορμές και σπινθήρες για μια συνομιλία, ανάμεσα σ’ έναν επίμονο αναγνώστη κι ένα πρόσωπο της γραφής. Σήμερα ο Δημήτρης Καρακίτσος απέναντι σ’ ένα ερωτηματολόγιο που επιχειρεί να ψηλαφίσει, εντός κι εκτός αφηγηματικής επιφάνειας, διαθέσεις, εμμονές, αναγωγές. 

 ● Γράφετε συνεχώς το ίδιο βιβλίο ή στο έργο σας εντοπίζετε τομές και ασυνέχειες; 

 Οτι τα βιβλία ενός συγγραφέα συγκροτούν την αυτοβιογραφία του, είναι μια ιδέα κοινή στους συγγραφείς – και έτσι είναι. Οσο κι αν διαφέρουν τα έργα μου μεταξύ τους, τι άλλο από μαρτυρίες για διάφορες στιγμές της ζωής μου αποτελούν; 

 ● Εκτός από τη λογοτεχνία, τι άλλο καθορίζει και φωτίζει το έργο σας; 

 Η αισθητική απόλαυση να ανακατεύεις ιδέες, εμπειρία και λέξεις μέσα στο καθαρό σχήμα μιας πρότασης. 

 ● Υπάρχει κάποιο βιβλίο που βιαστήκατε να το παραδώσετε στον εκδότη σας και κάποιο άλλο που το απωθείτε, το «φοβάστε» μέχρι σήμερα; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εχω κείμενα στοιβαγμένα στα ράφια μου, αλλά αυτό έχει να κάνει με τους χρόνους που λειτουργούν τα πράγματα στον χώρο των εκδόσεων. ● Τρεις τίτλοι βιβλίων που σας σφράγισαν, στο πέρασμα του χρόνου, εντός κι εκτός κειμένου. 

 Ενα βιβλίο στο οποίο επιστρέφω: το Σατυρικόν του Πετρώνιου. Και όχι μόνο για τις αστείες περιπέτειες του Ασκύλτου και του Εγκόλπιου, αλλά για τις σελίδες του (πρέπει να είναι πάνω από χίλιες) που χάθηκαν για πάντα. Δεν ξέρω γιατί, μου αρέσει να διαβάζω έργα που μας παραδόθηκαν σε αποσπάσματα. Συν ότι τα αρχαία κείμενα έχουν κάτι το καθαρό. 

 ● Υπάρχουν αρνητικές κριτικές που σας βοήθησαν και θετικές που υπομειδιάσατε; 

 Με ενοχλούν, μιλώ γενικά, τα κριτικά σημειώματα στα οποία η προσωπικότητα του κριτικού μπαίνει πάνω από όλα. Φαντάζομαι έναν ηθοποιό που ξέχασε τα λόγια του, ωστόσο βγαίνει στη σκηνή αδιαφορώντας για το έργο, τους θεατές, τους συντελεστές. 

 ● Υπάρχει κάποιος παλαιότερος και κάποιος νεότερος Ελληνας συγγραφέας που σας έλκει η γραφή τους; 

 Ο Κωστής Παπαγιώργης για τη γλώσσα του και την ταχύτητα των στοχασμών του, από τους παλαιότερους. Ο Θανάσης Σταμούλης, από τη γενιά μου, για την κοφτερή ποιητικότητα του μυθιστορήματός του «Η σκιά στο δέντρο». 

 ● Σήμερα, υπάρχουν λογοτεχνικές συντροφιές που διαμορφώνουν το πνευματικό κλίμα της εποχής; Οχι. Η λογοτεχνία είναι νυχτόβιο λουλούδι, ή εν πάση περιπτώσει αναπτύσσεται στη σκιά. 

 ● Για ποιο λόγο η παρουσία της ελληνικής λογοτεχνίας εκτός συνόρων είναι τόσο νωθρή και αποσπασματική; 

 Για να βγει προς τα έξω η λογοτεχνία μας πρέπει να εκπέμψει αυτοπεποίθηση. Υπάρχει ωστόσο ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο εδώ: ότι οικονομικά και πολιτικά ανήκουμε στην περιφέρεια της Δύσης. Να το πω με παράδειγμα: δεν φταίει ο Καχτίτσης που είναι άγνωστος στο εξωτερικό. 

 ● Η πολιτική συγκυρία, εντός και εκτός της χώρας, αλλά και η γλώσσα και ο τρόπος της ενημέρωσης αγγίζουν το συγγραφικό εργαστήρι σας; 

 Θεωρώ πολιτικά τα βιβλία μου, αλλά ο τρόπος να βάζω στις σελίδες στοιχεία της επικαιρότητας δεν είναι αυτός ενός ρεαλιστή συγγραφέα. Κι εδώ αρχίζουν οι παρερμηνείες. 

 Ο Δ. Καρακίτσος γεννήθηκε στον Βόλο το 1979. Εχει εκδώσει τα βιβλία Οι γάτες του ποιητή Δ.Ι. Αντωνίου (Το Ροδακιό, 2012), Βένουσμπεργκ (Αντίποδες, 2015), Παλαιστές (Ποταμός, 2016), Ιστορίες του Βαρθολομαίου Ολίβιε (Ποταμός, 2017), Ζαχαρίας Σκριπ (Ποταμός, 2019), Ιστορίες της Μάντσας (Θράκα, 2020) και Ο δον υπαστυνόμος (Αντίποδες, 2020).

efysyn