Αγαπητέ Αλφόνσο,
Όταν σε πρωτοείδα τα μάτια σου μου θύμισαν δυο αναμμένα κάρβουνα τυλιγμένα στην αχλή που σέρνεται στο τζάμι το πρωί. Αν σε αφήσω να μπεις μέσα μου θα θολώσουν τα πάντα, δεν θα σκέφτομαι καθαρά πια. Κάτι τέτοιο δεν θα το ήθελα. Αλλά και όταν πρόκειται να ζωγραφίσεις, Αλφόνσο, μη βασίζεσαι στο συναίσθημα. Η αγάπη και το μίσος είναι ικανά να σε παρασύρουν σε πίνακες που
συνιστούν λογικά σφάλματα και δεν πρόκειται να πείσουν κανέναν για την αληθοφάνειά τους. Όταν νιώθεις ένα ισχυρό συναίσθημα, να το αναλύεις προκειμένου να το καταλάβεις και έπειτα να το ελέγχεις, αν είναι δυνατόν να το εξαφανίσεις κιόλας. Ποια άλλη ευτυχία θα μπορούσε να υπάρξει εκτός από τον αέναο βηματισμό γκρίζων ανδρών στον ουρανό; Η τέχνη μεταπλάθει το μηδέν. Το μηδέν του έρωτα, το μηδέν της γυναίκας, το μηδέν των αισθήσεων. Αλφόνσο, αν θες αγάπη να σημαίνει σώμα, μη γίνεις καλλιτέχνης. Ο καλλιτέχνης είναι ασκητής. Το πάθος του μονάζει. Αυτός αναχωρεί.Με αγάπη,
Λεονάρντο
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Σχέδια: Λεονάρντο ντα Βίντσι. Δείτε τα περιεχόμενα του τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
https://frear.gr/?p=31431&fbclid=IwAR3Kp4ZQ3oJb_-IBMUyAMzs3I8-PxtB-RXMEo2l-rGQ-5xVQsC6WT2zJppk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου