Επιμέλεια αφιερώματος: Ευριπίδης Γαραντούδης
Nτοκουμέντα: ΕΚΠΑ, Φωνοθήκη Γ. Ζεβελάκη, Αρχείο Χάρτη
Η λογοτεχνία, αν κάποτε οι άνθρωποι την πάρουν στα σοβαρά, είναι μια ανθεκτική αξία – μπορεί ακόμα και να παράγει και να προτείνει αξίες. Πάντα ονειρεύομαι μια βασιλεία της λογοτεχνίας, όταν θα έχει εκπληρωθεί το ρηθέν «η ζωή αντιγράφει την τέχνη», και οι άνθρωποι θα αισθάνονται να ζουν μέσα σ’ ένα ατέλειωτο, υγρό, συγκλονιστικό μυθιστόρημα. («Η φθορά της γλώσσας επιβάλλει την αυστηρότητα στη λογοτεχνία ( Ο Γιώργος Χειμωνάς μιλάει στον Τάσο Γουδέλη)», Το Δέντρο, τχ. 27,
Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1986, σ. 113. Αναδημοσίευση στο βιβλίο του Χειμωνά, Ποιον φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ; Δημόσια κείμενα, εκδ. Καστανιώτη 1995, σ. 97). Σε απόσταση 21 ετών από τον θάνατο του Γιώργου Χειμωνά, το ποικίλο ενδιαφέρον για το έργο του παραμένει αμείωτο στην Ελλάδα, τόσο στο περιβάλλον της φιλολογικής κριτικής όσο και σε εκείνο της λογοτεχνικής κριτικής. Τα πάσης φύσεως κείμενα που γράφτηκαν για τον άνθρωπο και το έργο του, από ευκαιριακά σημειώματα μέχρι διδακτορικές διατριβές, τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και μετά από τον θάνατό του, αθροίζονται πλέον σε εκατοντάδες. Τα πεζογραφήματα του Χειμωνά, εκείνο το μέρος του συγγραφικού έργου του που βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας, απευθύνονται σε όσους αναζητούν στην ανάγνωση της λογοτεχνίας κάτι περισσότερο ή και διαφορετικό από την απόλαυση. Ακριβώς όπως συνέστησε ο ίδιος στους αναγνώστες των λογοτεχνικών κειμένων του στο δοκίμιό του Η δύσθυμη Αναγέννηση το 1987: «Αυτός ο λόγος θα επιβληθεί σε αναγνώστες απρόθυμους, δύστροπους, ανθιστάμενους, που θα αντιδρούν με δυσπιστία ή θα είναι αδιάφοροι. Η εμπιστοσύνη της ανάγνωσης σ’ αυτήν την λογοτεχνία αποτελεί τον πρωταρχικό της όρο και υποκαθιστά εκείνον της απόλαυσης» (Γιώργος Χειμωνάς, Η δύσθυμη αναγέννηση. Όγδοο μάθημα για τον λόγο, Αθήνα, Ύψιλον / βιβλία 1987, σ. 30). Συγγραφέας με πολύ ισχυρή (για τα δεδομένα της ελληνικής λογοτεχνίας) ιδιοπροσωπία, ο Χειμωνάς έμεινε ανεπηρέαστος από το γενικό κλίμα των σύγχρονών του ελλήνων πεζογράφων, δηλαδή την αφήγηση θεμάτων με περιορισμένο εύρος και τοπικό χαρακτήρα, καθώς και την ποικίλη (θεματική, κοινωνική, ιδεολογική) προσήλωση στο εντόπιο ή το ιθαγενές στοιχείο. Παρά την έμφαση στα πεζογραφήματα αλλά και στα δοκίμιά και τις συνεντεύξεις του σε στοιχεία της ελληνικότητας, ο Χειμωνάς, συνάμα, κάνει τη μεγάλη αφήγηση, την αφήγηση ιστοριών με θέμα το ανθρώπινο γένος, ιστοριών που το εύρος τους καλύπτει «θέματα ογκώδη», όπως τα ονόμασε. Τα θέματα αυτά εκφράζουν με καθολικό τρόπο τη σύγχρονη ανθρώπινη κατάσταση, όπως την αντιλαμβανόταν διανοητικά και την βίωνε εμπειρικά, μέσα από τα «νοήματα-βιώματα» ή «ιδέες-βιώματα», όπως τα ονόμασε. Η ιδιοτυπία του έργου του είναι τέτοιας πρωτοτυπίας και τέτοιας ποιότητας ώστε το έργο αυτό προσδιορίζει το ίδιο την τεχνοτροπία του, αντιστεκόμενο σθεναρά στις επιχειρούμενες εντάξεις του σε γενικά σχήματα ή στο πολύκλωνο δίκτυο μιας γραμματολογικά καθορισμένης παράδοσης. Βασικά, πάντως, χαρακτηριστικά της ακμαίας πεζογραφικής παράδοσης του ευρωπαϊκού μοντερνισμού και ανάλογα γνωρίσματα των σποραδικών πεζογραφικών εκδηλώσεων του ελληνικού μεσοπολεμικού μοντερνισμού μάς βοηθούν να εννοήσουμε και, ώς ένα σημείο, να περιγράψουμε τα εννέα πεζογραφήματα του Χειμωνά, αλλά και τα μεταφράσματά του, ως ένα εξαιρετικά δημιουργικό και ανθεκτικό στον χρόνο αντιπαράδειγμα σε σύγκριση με τη συντριπτική πλειονότητα των έργων της ελληνικής μεταπολεμικής και μεταπολιτευτικής πεζογραφίας. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι: η ρήξη με τις συμβάσεις της παλαιότερής του, ρεαλιστικής πεζογραφίας και η υπέρβαση της ρεαλιστικής αληθοφάνειας· η ειδολογική απροσδιοριστία ή η μίξη του αφηγηματικού με το ποιητικό είδος· η συντακτική αποδιοργάνωση, η κατάργηση ή η εντελώς ιδιότυπη χρήση της στίξης· η έμφαση στο ασυνείδητο, το όνειρο και το παράλογο· η προβολή της αυτονομίας της τέχνης και της ίδιας της λογοτεχνικής γλώσσας ως παραγωγού του νοήματος· η ασυνεχής πλοκή τα πολλά χάσματα της οποίας αναπληρώνονται ώς ένα βαθμό από τις επαναλήψεις, τις αναλογίες και τα επανερχόμενα αρχετυπικά σύμβολα· η συχνή χρήση αφηγηματικού τρόπου που προσιδιάζει στον εσωτερικό μονόλογο· η αποκοπή από τον ιστορικό και κοινωνικό περίγυρο όπου συνήθως διαδραματίζεται η πλοκή· η διάθλαση του εξωτερικού κόσμου μέσα από την παραμορφωτική και διαταραγμένη συνείδηση ενός δεσπόζοντος αφηγηματικού χαρακτήρα· η σαφής πριμοδότηση του χώρου έναντι του κατακερματισμένου ή ασυνεχούς ή ά-χρονου χρόνου. Επίσης ως στοιχεία της μοντερνιστικής αντίληψης του κόσμου στα πεζογραφήματα του Χειμωνά μπορούμε να αναγνωρίσουμε την κατάδειξη της χαοτικής, αποσπασματικής ή κατακερματισμένης, δυσαρμονικής φύσης της σύγχρονης εμπειρίας, όπως και τη σταθερή εστίαση των έργων του στο βίαιο, το φρικιαστικό, το τερατόμορφο, το ορμέμφυτο, το αρχέγονο ή πρωτόγονο, το ζωώδες και το μυθικό στοιχείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου