-“Τραμπουκομάνα Σαλονίκη μ’ άδεια καλάζνικοφ σ’ εκδικούνται παλιννοστούντες συμμορίτες απ’ την Οδησσό
στην άκρη των χειλιών σου ιδρύεται η Εχθρική Εταιρία
πάνω σε νεοορθόδοξα τρίκυκλα τ’ άμφια αλωνίζουν
και μ’ εξαπτέρυγα σιρίτια βαράνε μπαλωθιές ροπαλοφόροι αγιογδύτες βαρόνοι θεσμικοί
η αγάπη μου για σένα είναι κάτω απ’ τη γη
ναι, η αγάπη μου για σένα θα’ ναι πάντα κάτω απ’ τη γη”
Δέκα χρονών σέρβιρα ούζο σ’ ένα γέροντα ψαρά
τον έκλαιγε με κλάμα γοερό
όταν του διάβασα από την εφημερίδα το μαντάτο
ήμουν παιδί μα ύστερα εννόησα
μ’ απόγνωση κι οργή
κι ακόμα ψάχνω το βάλσαμο
από τότε στην πληγή
συχνά περνώντας
Σπανδωνή μ’ Ερμού και Βενιζέλου
-δε βρήκαν διαβρωτικό για τόσο άδικο αίμα-
στέκομαι εκεί και του κρατώ το χέρι
αγγίζω το μαγαρισμένο του ταμπλό
μαζεύω άδειες κόκα κόλες κι απορρίμματα
και βλέμματα περαστικών τρυπάω
μήπως διαβάσω μέσα τους την επιθυμητή συναίσθηση
γυρεύοντας συντρόφους συμπολίτες
δίπλα σ’ επαίτες, κιθαρίστες, επαρχιώτες
ανυποψίαστους για την βέβηλη στιγμή
ξένος ανάμεσα σε ξένους
σε πόλη ξένη τώρα πια που πάντα καίγεται
να κρύψει τις βρομιές της
να συνεχίσει την απατηλή ζωή
συγκατανεύοντας μ’ απάθεια στο σύνθημα
«οι ποιητές είναι λαπάδες»
που ξεστομίζουν στόματα λαπαδερών δημάρχων
-στην πόλη των καθεαυτού ποιητών -
της Τετραρχίας, των Ησυχαστών, του Μπεναρόγια-
δεν επουλώνεται με φεστιβάλ ντοκυμαντέρ το μέγα τραύμα
τα τρίκυκλα έχουν ίσως μεταμφιεσθεί
(είσαι η πόλη της καθημερνής Αποκριάς)
σε ηλίθια σκυλοπόπ που ξεκουφαίνουνε
την Τσιμισκή και την οδό Ανθέων
γόνοι νεοαστών γράφουνε τώρα το τραγούδι σου
αβασάνιστα -
ο Ντίνος σιγολιώνει στη μπερζέρα
Άνθιμα αντί χρυσάνθεμα τ’ ανάθεμα
οι πρώην πρόεδροι σε απαλλάσσουν εσαεί
(οι «Ζ» και οι «Ζήτω» κατά λάθος)
επίσημα απ’ τις αμαρτίες των φονιάδων σου
κι εγώ γερνάω εσαεί βασανιζόμενος
αν έδωσε την εντολή η Φρειδερίκη.
(δημοσιεύτηκε στην parallaxi, 22-5-2018)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου