Γράφει ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Αντιστροφή ρόλων
Έχει τρία τέσσερα χρόνια που καθηλώθηκε σχεδόν τελείως. Τότε ακόμη δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Κούτσα κούτσα κρατιόταν απ’ τον τοίχο ή το κάγκελο. Όταν άρχισε να πέφτει, μου τηλεφωνούσε η μάνα μου. Στον διάδρομο ή στο δωμάτιο τον έβρισκα να σπαρταράει σαν το ψάρι. Μου κοβόταν η μέση για να τον σηκώσω. Πήγα και του πήρα αμαξίδιο. Δυο βδομάδες μού στραβομουτσούνιαζε.
Στην πρώτη βόλτα έπιασα κάτι παλιές ιστορίες για τα καπνά, τα ποτίσματα και τα βαμβάκια. Στύλωσε τα αυτιά και μ’ άκουγε. Την επόμενη μέρα μού τηλεφώνησε ο ίδιος, τώρα πια πηγαίνω αρκετά συχνά. Παίρνουμε τον πάνω μαχαλά με τον νερόμυλο, τον φούρνο, το παλιό κρεοπωλείο, το παρατημένο πρατήριο κι ύστερα ερχόμαστε προς τα δικά μας μέρη. Αν τύχει να κουραστώ, κάνω στην άκρη να πάρω μια ανάσα. Σηκώνεται τότε απ’ το αμαξίδιο, κάθομαι εγώ στη θέση του, με παίρνει και με κάνει βόλτες πάνω κάτω σ’ όλο το χωριό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου