Κούλα Αδαλόγλου, Νήματα της γραφής, πτυχές κειμένων, εκδ. Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2019.
«Literary criticism takes as its subject matter not a text but the transaction between a reader and a text», Norman Holland, Five Readers Reading, New Haven 1975, σ. 248 («Η λογοτεχνική κριτική λαμβάνει ως αντικείμενό της όχι το κείμενο, αλλά τη διάδραση μεταξύ ενός αναγνώστη και ενός κειμένου»).
Νήματα γραφής, πτυχές κειμένων ο τίτλος του βιβλίου, με τα κριτικά σημειώματα της Κούλας Αδαλόγλου. Αυτά τα αόρατα, με την πρώτη ανάγνωση ή και ορατά νήματα, που υφαίνουν επιδέξια ένα κείμενο, ανιχνεύει με τον ιδιαίτερο τρόπο της η κριτικός και συγγραφέας. Τις αφανείς πτυχές τους αποκαλύπτει, τις διαστάσεις του λογοτεχνικού ή άλλου λόγου προσεγγίζει, με μια ιδιαίτερη ευαισθησία και έναν λόγο διακριτικό, τόσο καθοριστικό όμως, για να αγγίξει ο αναγνώστης την άκρη της γραφής του κάθε δημιουργού και να φτάσει στις κρυφές πτυχές του λόγου, της σκέψης, στην ουσία της έμπνευσης και της μεταποίησής της σε λογοτεχνικό ή δοκιμιακό κείμενο. Με λόγο σύντομο, περιεκτικό, εύστοχο, διεισδυτικό μέχρι τα μύχια του κειμένου, λόγο ποιητικό, η κριτικός αναλαμβάνει διπλό ρόλο. Αφενός να αναδείξει τη λογοτεχνική αξία και ουσία των κειμένων, τις ιδιαιτερότητες, γλωσσικές, εκφραστικές, αφηγηματικές που οδηγούν στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό ή αισθητικό αποτέλεσμα και αφετέρου να προκαλέσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να τον ωθήσει σε μια διαλογική συζήτηση με το κείμενο, χωρίς να καθορίζει και να κατευθύνει την αναγνωστική του πρόσληψη και οπτική.
Το εξώφυλλο μια γραμμική σύνθεση του Κώστα Χαραλαμπίδη. Μια ιδέα βασισμένη τόσο στην άποψη του Ρόλαν Μπαρτ «Η οπτική εμπειρία γίνεται αποφασιστικό προσανατολιστικό στοιχείο για το κείμενο» (Η επικράτεια των σημείων), όσο και στην ουσία γραφής των κριτικών σημειωμάτων και στον τόσο εύστοχο τίτλο που η κριτικός δίνει στο έργο της (η ύφανση του λόγου, που καταλήγει στο συμβολικό άνθος, το Άνθος της Τέχνης). 59 κριτικά κείμενα, 49 λογοτέχνες στις τρεις ενότητες του βιβλίου, «Ποίηση», «Πεζογραφία», «Δοκίμια και άλλα κειμενικά είδη». Τα κριτικά κείμενα δημοσιεύτηκαν από το 1998 ως το τέλος του 2018 σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά.
Για την παρουσίαση του έργου της Κούλας Αδαλόγλου «οδηγός γραφής» οι υπότιτλοι που σημειώνει σε κάθε κείμενό της και που αποδίδουν το ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε κειμένου-συγγραφέα. Εδώ συμπυκνώνεται η ουσία, βρίσκεται η αρχή του νήματος, το άγγιγμα της μυστικής ύφανσης, η βελονιά που οδηγεί στα χνάρια της γραφής, στον προσωπικό λόγο κάθε δημιουργού, αλλά και στο περιεχόμενο του έργου του, όπως το διαπραγματεύεται και το μεταπλάθει ο ίδιος.
«Ανιχνεύοντας τις συντεταγμένες» ο τίτλος του κειμένου της στα Πιστοποιητικά θνητότητας, του Γιώργου Θεοχάρη. Συντεταγμένες οι μνήμες,η σιωπή, φωτογραφίες διαμεσολαβητές της μνήμης, η απειλή του θανάτου, ο θάνατος. Αλλά και, σημειώνει η Αδαλόγλου, «Ο Γιώργος Θεοχάρης έχει έναν τρόπο να δίνει μια γλυκύτητα και στα πιο πικρά συμβάντα. Η ανθρωπιά και η τρυφερότητα που τα προσεγγίζει, η επιμονή σε λεπτομέρειες της ζωής, η συνομιλία του εδώ με τον εκεί κόσμο αλαφραίνουν το ποίημα και μετατοπίζουν το βάρος από τη σκοτεινιά στον στοχασμό στη θλίψη και στη μνήμη. Η γλώσσα σ’ ένα πολύ μεγάλο εύρος πλούσια λογοτεχνική, τοπικές αποκλίνουσες, λέξεις από άλλους χώρους, επιστημονικούς και χώρους εργασίας. Ένα σύμπαν.»
«Μια Αλίκη αγωνιά στη δική της Wonderland» ο τίτλος της για τους Ομοτράπεζους της άλλης γης, της Χλόης Κουτσουμπέλη. Ποια στοιχεία του παραμυθιού ελαφρύνουν το κλίμα ή συνάδουν με όσα η ποιήτρια καταγράφει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο; «Έρωτας, τραύμα, απώλεια, θάνατος, πένθος γίνονται ποιητικός λόγος, Λογική αφήγηση, έκπληξη και ανατροπή. Σαν η Αλίκη να βουτά στο λαγούμι της και να περιγράφει τον δικό της κόσμο, Οι συνδυασμοί κάποτε εφιαλτικοί, κόσμος νοσηρός, μα με κρυμμένη στις πιο μικρές λεπτομέρειες τρυφερότητα.. Πολύ συχνά το ποιητικό υποκείμενο αφηγείται και σκηνοθετεί. Τα πρόσωπα τοποθετούνται σε μια άλλη εποχή- αδιευκρίνιστη και σε κάποιον άλλο τόπο φανταστικό. Μιλώντας αλληγορικά με υπερ-ρεαλιστικές εικόνες σε γκροτέσκα έκφραση το ποιητικό υποκείμενο προσπαθεί μήπως βρει παραμυθία σ΄ αυτή τη Wonderland που έχει βουτήξει. Αφού μάλιστα η μοίρα του ποιητή δε μοιάζει ευοίωνη, τότε χρειάζεται ένας τόπος φανταστικός για να ειπωθούν τα δύσκολα… Και επειδή δεν ξέρει πώς να τελειώσει με τον πόνο καταβυθίζεται η Χλόη Κουτσουμπέλη στον χώρο της φαντασίας… Έτσι μαζεύει προσεχτικά λέξεις για να εκφράσει όσα μπορούν να ειπωθούν. Τα υπόλοιπα τα λένε οι σιωπές και οι παύσεις των ποιημάτων».
«Ψηλαφώντας τις λέξεις» ο τίτλος του κειμένου της για τη συλλογή Στο λάμδα των χελιδονιών, της Ελένης Κοφτερού. Δεν θα μπορούσαν οι λέξεις, αλήθεια, να αποτελούν πτυχές ενός κειμένου και δη ποιητικού; Προσέχοντας ο αναγνώστης τη λέξη που σοφά και τρυφερά συνάμα επιλέγεται και τοποθετείται στο ποιητικό σώμα της Κοφτερού, φτάνει στα ίχνη της γραφής της. Σημειώνει η κριτικός: «Η Ελένη Κοφτερού ψηλαφεί τις λέξεις ή αλλιώς, όπως το λέει και στον τίτλο της δεύτερης ενότητας στη συλλογή Στο λάμδα των χελιδονιών, ραβδοσκοπεί λέξεις. Ψαύει την υφή τους, ανιχνεύει σημασίες χρώματα συνδυασμούς φωνηέντων και συμφώνων» Και αλλού «Τρυφερά αγγίζει τις λέξεις, ψηλαφεί σύμφωνα, φωνήεντα και σημασίες και ύστερα τις βάζει δίπλα, δίπλα και γεννιέται το ποίημα, φανερή η φροντίδα για τις λέξεις που εικονογραφούν τη φύση, διπλώνονται για να εκφράσουν τη θλίψη, μπουμπουκιάζουν για να εκφράσουν τη χαρά και την τρυφερότητα. Εγκλωβισμένα συναισθήματα, απώλειες, κοινωνικές αιχμές σε ένα εργαστήρι με τα υλικά του σε ετοιμότητα: λέξεις και γράμματα φθόγγοι και ήχοι έννοιες και συνδηλώσεις».
Στον Θανάση Μαρκόπουλο τα νήματα της γραφής εντοπίζονται στην εικόνα. «Εικόνες από πέτρα» ως τίτλος του κριτικού σημειώματος. «Οι επιλογές στο λεξιλόγιο, οι εικόνεςπου ξεπηδούν από τους στίχους, το ύφος του… έχουν κάτι το δωρικό, κάτι το τραχύ, σαν από πέτρα. Κάποιες φορές όμως σαν να πάει να χαμογελάσει ο στίχος. Εκεί λοιπόν, που στιγμιαία αφήνεται ο αναγνώστης στην ευδαιμονία, έρχεται η αναίρεση, με έναν στίχο, μια λέξη, μια εικόνα και επιστρέφει ο λόγος στην αυστηρότητα ή και στη σκληράδα του. Εικόνες από πέτρα, λόγος από πέτρα. Δουλεμένος με κόπο ο λόγος να φτάσει ως εκεί», γράφει η Αδαλόγλου.
«Η αναψηλάφηση των οπτικών» ο τίτλος για το έργο του Τίτου Πατρίκιου Η αντίσταση των γεγονότων. Εδώ άξονας ο χρόνος, αναδρομές στο παρελθόν για να ξανακοιταχτούν τα γεγονότα, δεν έχει σημασία ,αν είναι μικρά ή μεγάλα λησμονημένα ή κρατημένα στη μνήμη. Πίσω στο παρελθόν για να διατυπωθούν νέες απαντήσεις σε παλιά ερωτήματα. Γράφει η Κούλα Αδαλόγλου: «Είναι λοιπόν θέμα οπτικής. Ο ποιητής διαλέγει τη δική του, της ώριμης αποδοχής των αδυναμιών, της μεγαλόψυχης συγκατάβασης. Με ειρωνεία και κάποτε με σαρκασμό, αλλά με μικρότερες δόσεις απαισιοδοξίας κρίνει τις επιλογές των άλλων και τις δικές του. Μια τέτοια οπτική… ανατρέπει τη βεβαιότητα για τη γνώση του παρελθόντος και πολύ περισσότερο για τον σχεδιασμό και τον προγραμματισμό του μέλλοντος».
Ο τρόπος του λόγου, η διαχείριση του θέματος, το ύφος και η λέξη, δομικό στοιχείο της γραφής, η εικόνα, η επαναφορά του παρελθόντος άξονας της ποιητικής γραφής, πτυχές των κειμένων που ανασύρει η κριτικός, για να συστήσει τον συγγραφέα και το έργο του και να οδηγήσει τον αναγνώστη στο υπέροχο ταξίδι της ποίησης.
Η δεύτερη ενότητα περιέχει κριτικά σημειώματα πεζών λογοτεχνικών κειμένων. Ο τρόπος γραφής αλλάζει, δεν ακολουθεί τον ποιητικό βηματισμό της προηγούμενης ενότητας. Ο λόγος γίνεται μικροπερίοδος, η στίξη αντιβαίνει τον κανόνα, ωστόσο ορίζει καλύτερα τη χροιά του προφορικού λόγου. Προφορικότητα. Λόγος κυριολεκτικός, σαφής καθαρός. Σε απόλυτη αναλογία με τον λόγο των πεζών κειμένων. Λίγα λόγια για την υπόθεση και για το νόημα που λανθάνει πίσω από τους ρόλους των προσώπων, την πλοκή. Αλλού μακρύτερη η αναφορά στην υπόθεση και στους χαρακτήρες που την υποστηρίζουν, με εμπλοκή των σχολίων της κριτικού.
Στο έργο του Μιχάλη Γκανά Γυναικών, ο τίτλος του κειμένου της: «Με μια γυναίκα ως κέντρο αναφοράς, μικρές αφηγήσεις με άρωμα ποίησης». Τόσο καίριες και ουσιαστικές οι παρατηρήσεις, αποκαλύπτουν το ιδιαίτερο της λογοτεχνικής δημιουργίας, την τρυφερότητα γραφής και τις αφηγηματικές αρετές του έργου. Ταυτόχρονα αναδεικνύεται η ποιητική γραφή του Γκανά και η αξία των μικρών αφηγημάτων που συνθέτουν το έργο. Η κριτικός γράφει: «Οι λιτοί εκφραστικοί τρόποι. Η καίρια διατύπωση και η άμεση ανάδυση του συναισθήματος, με οδηγούν να τοποθετήσω την ιστορία στην κατηγορία των αφηγήσεων ποιημάτων. Οι ιστορίες του Γκανά είτε είναι ποιητικοί μετασχηματισμοί είτε εμπεριέχουν ποιητικά σπέρματα είτε περικλείουν τμήματα ολόκληρα ποιητικής αφήγησης. Η ποιητικότητά τους ταυτόχρονα με τις καθαρές αφηγηματικές αρετές του – τη λεπταίσθητη παρατήρηση, τη συναισθηματική ένταση, τους χαρακτήρες που με λίγες πινελιές αναδεικνύονται σε πορτρέτα, την πυκνότητα της έκφρασης, την ξεκάθαρη τοποθέτηση του σκηνικού, το ανοιχτό τέλος για τον αναγνώστη και τη δική του αναγνωστική εκδοχή – δικαιώνουν την επιλογή του να εκφραστεί με έναν άλλο τρόπο γραφής. Καθιστούν το Γυναικών μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνεισφορά στη συγγραφή μικρών, πολύ σύντομων κάποτε αφηγημάτων».
Ενώ για την Μαρία Κουγιουμτζή σημειώνει: «Ακόμη και όταν περιγράφεται η ύψιστη βεβήλωση της ανθρώπινης ύπαρξης, πίσω από το σύννεφο της περιγραφόμενης σκληρότητας διακρίνεται το βλέμμα του αφηγητή τρυφερό, γεμάτο συμπόνια για το ανθρώπινο ον που πάσχει. Η Κουγιουμτζή δεν αποφεύγει να περιγράψει και τις πιο δύσκολες ή σκληρές στιγμές, πότε ρεαλιστικά, πότε υπαινικτικά. Χωρίς να στέκεται πολύ σε καμιά δείχνει όλη την αλληλουχία των στιγμών που οδηγούν συνήθως στο ακραίο. Ο λόγος πυκνός. Οι λέξεις αυτές ακριβώς που πρέπει είτε για να οδηγήσουν τον αναγνώστη σε ένα πλαίσιο ξεκάθαρης αφήγησης είτε για να του αφήσουν ασαφή τα περιγράμματα ώστε να συμπληρώσει αυτός τις εκδοχές του… Δεν υπάρχει καταδίκη σχεδόν ποτέ. Για τη Μαρία Κουγιουμτζή, με έναν τρόπο δυνατό και καταλυτικό τίθενται σε αμφισβήτηση οι συμβάσεις, τα όρια ανάμεσα στο επιτρεπτό και το απαγορευμένο στο κανονικό και στο αφύσικο». Για τον αναγνώστη της τόσο ενδιαφέρουσας γραφής της Κουγιουμτζή, τα κριτικά κείμενα της Αδαλόγλου αποτελούν μια προέκταση καθώς ως ευθύβολος τοξότης στοχεύει εκείνες της πτυχές του λόγου της που κρύβουν τα μυστικά του λογοτεχνικού της τρόπου, τις μύχιες σκέψεις και προθέσεις της.
Ήδη από τον υπότιτλο της τρίτης ενότητας «Δοκίμια – Άλλα κειμενικά είδη» «Πυκνά αναβλύζουν οι λέξεις», η Αδαλόγλου διαφοροποιεί τα συγκεκριμένα είδη του λόγου από αυτά που προηγήθηκαν. Πυκνότητα στον λόγο και στα νοήματα, μολονότι, τα κείμενα που ακολουθούν έχουν τη χάρη και την ευλυγισία του λογοτεχνικού λόγου, πραγματεύονται τα θέματά τους όχι με τον αυστηρά δοκιμιακό λόγο αλλά με έναν λόγο που προδίδει τη λογοτεχνική ευαισθησία των συγγραφέων τους.
Για το έργο του Κώστα Μαυρουδή Ζωή με εχθρούς, ο δίνει τον τίτλο «Αμφίδρομες διασταυρώσεις χώρου και χρόνου» « Ο Μαυρουδής αναμετράται έντονα με τον χρόνο. Προσπαθεί να κρατήσει τα χνάρια από το πέρασμά του καταγράφοντας στιγμές. Και τον πολιορκεί και οριζόντια και κάθετα. Κάθετα με συνεχείς αναφορές σε άλλους χρόνους και σε κείμενα άλλων εποχών, οριζόντια με την επικουρία κειμένων από Ελλάδα και άλλες χώρες και ταυτόχρονα με συμβάντα τοπικά και αλλού, σαν τη σύνθεση ενός παζλ… Είναι καταπληκτική η άνεση του Μαυρουδή να σεργιανάει στον χώρο και στον χρόνο οριζόντια και κάθετα, τουτέστιν σε κείμενα παλιότερα και τωρινά, σε συμβάντα αλλοτινά και σύγχρονα, σε τόπους άλλους και σε αυτόν εδώ» Για τον τρόπο γραφής τόσο εύστοχα παρατηρεί η κριτικός: «Χρησιμοποιώντας τους δικούς του όρους, κράτησα την ιδιότητά μου ως αναγνώστριας της λογοτεχνίας και αναζήτησα την υφολογική γοητεία της γραφής. Ήταν παρούσα στο κείμενο. Επιπλέον, με την ιδιότητα της φιλολόγου με έμφαση στη μελέτη της γλώσσας, πρόσεξα την ποιότητα των επιχειρημάτων, τη στήριξη στη λογική ή και την αναφορά στο συναίσθημα, την ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στην αντίθετη άποψη και την επίθεση στο ήθος του αντιπάλου. Την επίκληση της αυθεντίας. Και κατέληξα ότι, παράλληλα με τη γοητεία του λόγου, έχουμε ένα κείμενο εξαιρετικά δομημένο. Η κριτική σε απόψεις και στάσεις γίνεται με τρόπο που προσπαθεί να ανοίξει συζήτηση για θεωρητικά θέματα σκέψης και λογοτεχνίας. Θα ονόμαζα τα κείμενα αυτά σύγχρονα δοκίμια ποιητικής υφής, όπου ο αναφορικός λόγος και η λογική οργάνωση συνδυάζονται εξαιρετικά με τη συνειρμική αλληλουχία και τη συγκινησιακή έκφραση».
«Ψηλαφώντας ξανά τον Παπαδιαμάντη», τίτλος που οδηγεί αμέσως τον αναγνώστη στην ουσία, στο περιεχόμενο του κειμένου της Πόλυς Χατζημανωλάκη Βωβόν ξύλον. Τόσο περιεκτικός και αποκαλυπτικός. Διαβάζοντας τα κριτικά σημειώματα της Αδαλόγλου αυτή η ικανότητά της, να εστιάζει στην ουσία των κειμένων και να αποδίδει με την πυκνότητα του τίτλου-υπότιτλου τα δυνατά, τα ουσιαστικά στοιχεία της γραφής γοητεύει. Χωρίς τίποτε το περιττό, χωρίς πλατειασμούς και εκτενή σχόλια, στα οποία οι κριτικοί συχνά ολισθαίνουν, η κριτικός ξεδιπλώνει τις πτυχές των κειμένων και καθοδηγεί τον αναγνώστη σε ασφαλή, συνειδητή και επιθυμητή ανάγνωση των έργων. Έτσι στα χέρια έχουμε ένα έργο, εξαιρετικό ως προς τον λόγο, την ευαισθησία με την οποία η κριτικός πλησιάζει τα κείμενα, τη διακριτικότητα σε σχέση με τη δική της παρουσία- δίπλα στα κείμενα, με στόχο αυτά να αναδείξει και την ικανότητα λόγου των δημιουργών τους. Για το βιβλίο της Χατζημανωλάκη πάλι: «Το βιβλίο της Πόλυς Χατζημανωλάκη είναι ένας συναρπαστικός τρόπος να ξαναπροσεγγίσει κανείς τον Παπαδιαμάντη ή και να τον συναντήσει για πρώτη φορά μέσα από την προσωπική της οπτική και ευαισθησία. Λόγος επιστημονικός αλλά και λόγος συγκινησιακός –ένα συνειρμικό δοκίμιο. Αφήγηση με λογοτεχνικά χαρίσματα. Ματιά ερευνητή. Επιστημονική παρατήρηση, συνδυαστική ικανότητα, διακειμενικότητα. Όπου η ομιλία-φωνή και η αφήγηση συνδέονται με τη μνήμη. Και από την άλλη, η αλαλία/αφωνία (Βωβόν ξύλον) με τη λήθη και τον θάνατο. Το βιβλίο κλείνει με το οδοιπορικό στη Σκιάθο του Παπαδιαμάντη. Η συγγραφέας περιδιαβαίνει μέρη της Σκιάθου και αγγίζει την ατμόσφαιρα που αποπνέουν, συνδέοντάς τα με τα κείμενα του Παπαδιαμάντη και συνδυάζοντάς τα με τη δική της οπτική αλλά και με φωτογραφίες. Η πιο κατάλληλη κατακλείδα για μια τέτοια μελέτη». Καταλήγει η Αδαλόγλου.
Το έργο της Αδαλόγλου Νήματα γραφής, πτυχές κειμένων διαφοροποιείται από τα παραδοσιακά κριτικά κείμενα, ταξιδεύει τον αναγνώστη, με έναν γοητευτικό τρόπο, στον χώρο της σκέψης και της γραφής, καθώς η κριτικός βυθίζεται στον ιστό των κειμένων, νοηματοδοτεί σύμβολα και συμβολισμούς, αναδεικνύει τα χαρίσματα του λόγου με ένα οξύ και διεισδυτικό βλέμμα, όχι μόνο του κριτικού αλλά και του συγγραφέα, που γνωρίζει πολύ καλά τα μονοπάτια της γραφής και του λόγου τη δύναμη. Ο ευέλικτος λόγος της κριτικού, αποτέλεσμα της λογοτεχνικής της ευαισθησίας –συγγραφέας η ίδια και αναγνώστης– προσαρμοσμένος κάθε φορά στο ύφος του κειμενικού είδους, ποιητικός συχνά, με αφηγηματική διάθεση κάπου, πιο αυστηρά κριτικός αλλού, δημιουργεί ένα συνεχές λόγου λογοτεχνικού, δοκιμιακού, κριτικού, κάτι που διευκολύνει τον αναγνώστη στην ανάγνωση τόσο του κριτικού έργου όσο και των αποσπασμάτων που τον συνοδεύουν. Στα κριτικά σημειώματα προέχει ο λόγος και ο τρόπος γραφής των κειμένων και μέσω αυτού γίνεται απτή η παρουσία του συγγραφέα. Με αυτόν τον τρόπο φανερώνεται και η ιδιαίτερη διάσταση που αποκτά το περιεχόμενο, δηλαδή από τον ξεχωριστό τρόπο που αυτό υφαίνεται με την προσωπική έκφραση του συγγραφέα. Αυτό τέλος που χαρακτηρίζει όλο το έργο της Αδαλόγλου είναι η οικειότητα και η γλαφυρότητα του ύφους. Δεν είναι ο αποστασιοποιημένος κριτικός αλλά μια φίλη, μια συνοδοιπόρος στη λογοτεχνική δημιουργία και στον λόγο γενικότερα.
«Αγαπητή μου, Πόλυ, θα ήθελα να μου επιτρέψεις να έρθω μαζί σου σε κάποια από τις περιπλανήσεις σου. Υποψιάζομαι ότι θα προτιμάς τη μοναχικότητά σου, αλλά γνωρίζω επίσης την ευγένειά σου και έτσι ελπίζω να σε συντροφέψω».
«Θα βρω την ποιήτρια Περσεφόνη Τζίμα ή τα ποιητικά υποκείμενα-περσόνες της εκεί στη Σβώλου με Πατριάρχου Ιωακείμ ή Βενιζέλου και Μητροπόλεως γωνία και, πάνω από μια κούπα αχνιστό καφέ, θα στοχαστούμε για τις σμικρύνσεις και τις μεγεθύνσεις του χρόνου, θα σχολιάσουμε τις Πηνελόπες μας κι εκείνο το τόσο δα συννεφάκι, το άτρωτο στην άυλη ανυπαρξία του».
Με τον ιδιαίτερο τρόπο της, γοητευτικό και χαρισματικό, η Κούλα Αδαλόγλου καταφέρνει να φέρει κοντά τον αναγνώστη στο κριτικό κείμενο, ως κειμενικό είδος και στον λογοτεχνικό και δοκιμιακό λόγο, που αφήνει το δικό του στίγμα στη σύγχρονη εποχή με την οπτική και τα βιώματα του κάθε συγγραφέα.
Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου