Η προθεσμία
Ένα τσαλακωμένο φύλλο
σκούρο χαρτί
στο ύψος περίπου
και στο φαινομενικό όγκο
ενός ανθρώπου
κυλούσε με τον
άνεμο σιγά
όλο πιο πάνω στο
δρόμο όταν
ένα αυτοκίνητο κατηφορίζοντας
προς τα εκεί
το τσάκισε στο
χώμα. Κι αυτό
-όχι σαν τους ανθρώπους-
σηκώθηκε ξανά κυλώντας
με τον άνεμο όλο και πιο
ψηλά να γίνει όπως
ήταν πριν
`
*
Το κόκκινο καροτσάκι
Πολλά μπορούν να συμβούν
από
ένα κόκκινο
καροτσάκι
που αστράφτει από βρόχινο
νερό
κοντά στις άσπρες
κότες
`
*
Μετρική εικόνα
Στις λεύκες μέσα είναι ένα πουλί-
ο ήλιος είναι!
Τα φύλλα είναι ένα κίτρινο ψαράκι
που κολυμπάει στο ποτάμι
Το πουλί περνάει ξυστά επάνω τους-
Στα φτερά του η μέρα.
Φοίνικας!
Αυτός είναι που ανάβει
Τη μεγάλη αναλαμπή στις λεύκες.
Με το τραγούδι του
Το θόρυβο σκεπάζει
Των φύλλων που χτυπιούνται στον αέρα
`
*
Πορτραίτο μιας προλετάριας
Μια γεροφτιαγμένη νέα ξεφούσκωτη γυναίκα
με μια ποδιά
Τα μαλλιά της κολλημενα πίσω όπως στέκεται
στο δρόμο
Το ένα πόδι με την κάλτσα παίζει
στο πεζοδρόμιο
Το παπόύτσι της στο χέρι. Κοιτάζοντας
προσεχτικά στο βάθος του
Τραβάει το χαρτί του πάτου
για να βρει το καρφί
Που την πλήγωσε
`
*
Ανάμεσα σε τοίχους
Στις πίσω πτέρυγες
του
νοσοκομείου όπου
τίποτα
δε φυτρώνει ριγμένες
στάχτες
κι ανάμεσά τους λάμπουν
τα σπασμένα
κομμάτια μιας πράσινης
μπουκάλας
`
***********************************************************
Ένα ποίημα είναι μια μικρή (ή μεγάλη) μηχανή από λέξεις. Όταν λέω ότι
δεν υπάρχει τίποτα το συναισθηματικό σε ένα ποίημα, εννοώ πως δεν
μπορεί να υπάρχει σε κανένα μέρος, όπως σε κάθε άλλη μηχανή, που να
πλεονάζει. Η κίνηση του είναι εσvτερική, κυματώδης, φυσικού, μάλλον παρά
φιλολογικού χαρακτήρα. Έτσι κάθε ομιλία, έχοντας το δικό της χαρακτήρα,
δημιουργεί μια ποίηση που θα πρέπει να είναι ιδιότυπη και προς αυτή την
ομιλία άλλα και προς την δική της εσωτερική μορφή. Το αποτέλεσμα είναι η
ομορφιά: ένα απλό πράγμα που επιλύει τα σύνθετα αισθήματά μας για
κτημοσύνη. Όταν κάποιος γράφει ένα ποίημα, το γράφει, προσέχτε,
παίρνοντας λέξεις όπως τις βρίσκει, άσχετες από αυτόν και τις συνθέτει
-χωρίς παραποίηση που θα κατάστρεφε τις ακριβείς του έννοιες- σε μια
πυκνή έκφραση του νου και της καρδιάς του, που θα πρέπει να συμφωνεί με
την ομιλία που χρησιμοποιεί. Δεν είναι ό,τι λες που μετράει σαν έργο
τέχνης αλλά ό,τι κάνεις, με τέτοια διανοητική πυκνότητα που να ζει σε
μιαν ιδιότυπη φυσική κίνηση, για να βεβαιώνει την αυθεντικότητά του.
(Απόσπασμα από κείμενο ποιητικής του William Carlos Williams)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου