Μία ανάγνωση από έναν άλλο γιατρό

Γράφει ο Γιάννης Στουραΐτης 

 Παύλος Ι. Αλεξιάδης: “Συμβάντα κορωνοϊού”, Εμπειρίες και σκέψεις ενός γιατρού από την άνοιξη του 2020, εκδ. ΑΩ 

 Το είδα στις προθήκες του βιβλιοπωλείου, μου έκανε «κλικ» ο τίτλος του, το πήρα και το διάβασα πάραυτα! Δεν το μετάνιωσα καθόλου! Πρόκειται για το βιβλίο του ειδικευόμενου χειρουργού κ. Παύλου Ι. Αλεξιάδη, με τίτλο «Συμβάντα κορωνοϊού». Βέβαια, μετά από την καλογραμμένη και εμπεριστατωμένη εισαγωγή του φίλου, συγγραφέα Δημήτρη Φύσσα, ίσως να μην είχε νόημα να μπω στην διαδικασία να γράψω αυτά τα λίγα λόγια, όμως τρία είναι τα στοιχεία που με οδήγησαν στο να το κάνω: Πρώτον, εντυπωσιάσθηκα από το γεγονός ότι ένας νεαρός γιατρός μπαίνει στον κόπο να γράψει βιβλίο (και απ’ ό,τι πληροφορούμαι στο συντομότατο βιογραφικό του σημείωμα, το εν λόγω βιβλίο δεν είναι το πρώτο του!), Δεύτερον, εντυπωσιάσθηκα που καταπιάνεται με ένα θέμα υγείας επίκαιρο το οποίο «ζεματάει», εκλαϊκεύοντάς το τόσο, όσο να το καταστήσει προσιτό σε μη γιατρούς, χωρίς όμως να του αφαιρεί τίποτε από την επιστημονική του ουσία και Τρίτον, εντυπωσιάσθηκα από τις πολυάριθμες αναφορές του στην Τέχνη, με ροπή κυρίως στην Ποίηση, (Οδυσσέας Ελύτης, Γιάννης Ρίτσος, Κωνσταντίνος Καβάφης, T. S. Eliot) και την Μουσική, (Pink Floyd, Τζίμης Πανούσης, Vera Lynn), καθώς και την συνοπτικότατη αλλά ζουμερή παράθεση στοιχείων περί Βιολογίας και Ιστορίας. Ειδικά, δε, σε ό,τι αφορά την Ποίηση, όχι μόνο βρίσκει τον χώρο, μέσα στο ζόρικο περιβάλλον που κινείται το βιβλίο, αλλά και τον τρόπο να την διαφεντεύσει! Πάνω απ’ όλα όμως, μ’ έκανε να νιώσω μεγάλη αισιοδοξία, καθ’ ότι είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για την δοκιμαζόμενη κοινωνία μας να συναντούμε σήμερα νέους ανθρώπους σαν τον Παύλο Αλεξιάδη, να κινούνται στον χώρο της διανόησης! Τον συγγραφέα δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Βέβαια, πρέπει να ομολογήσω, ότι διαβάζοντάς τον, αισθάνθηκα φίλος του, παρά την ουχί ευκαταφρόνητη διαφορά ηλικίας μεταξύ μας! Το δε βιβλίο του, ως μη λογοτέχνης, δεν είμαι σε θέση να το κρίνω. Είμαι, όμως, σε θέση να τοποθετηθώ σε πολλά από τα θέματα που θίγει! Πάμε λοιπόν στο παρασύνθημα: Να ξέρετε ότι οι ειδικευόμενοι γιατροί αποτελούν τον λιμενοβραχίονα του περιβόητου Ε.Σ.Υ. πάνω στον οποίο ξεσπούν όλες οι μπόρες του. Με τον κορωνοϊό, η συγκεκριμένη καταιγίδα, δεν εναλλάσσεται με περιόδους μπουνάτσας. Είναι μόνιμα εγκαταστημένη επί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, επί 7 μέρες την εβδομάδα. Δεν υπάρχει, επομένως, πιο αξιόπιστο άτομο από έναν ειδικευόμενο γιατρό, για να μας πάρει από το χεράκι και να μας ξεναγήσει, ή καλύτερα, να μας παρασύρει στην δίνη του φασαριόζικου Συστήματος Υγείας που τελεί «σε κατάσταση πολιορκίας». Ελλείψεις, αναβρασμός, σφράγισμα πτερύγων, ταχύτητα των εξελίξεων και ρευστότητα που δεν αφήνει περιθώρια σχεδιασμού μελλοντικού πλάνου για πάνω από 12 ώρες. Αυτό είναι, με τα λόγια του συγγραφέα, το σενάριο της κατάστασης πολιορκίας! Θα μας αναγκάσει να φορέσουμε τις ανυπόφορες ειδικές στολές σε όλες τους τις παραλλαγές, θα μας μεταδώσει την φαγούρα από την αλλεργία που προκαλούν, θα μυρίσουμε τον εναγώνιο ιδρώτα που τις ποτίζει, θα νιώσουμε το τσούξιμο στο δέρμα μας. Και μετά θα τις βγάλουμε, και μετά θα τις ξαναφορέσουμε για τον επόμενο ασθενή, και πάλι και πάλι… Θα μας αναγκάσει να ξενυχτίσουμε μαζί του, να κάνουμε δικό μας το βίωμα της παράλυσης στα γόνατα που προκαλεί η εξάντληση, να ψάξουμε απελπισμένα να βρούμε κρεβάτι, (Η Στρατηγική Αξία του Εφημερείου), για να το μοιραστούμε μ’ άλλους 3 ή 4 νοματαίους και να ξυπνήσουμε πιο κουρασμένοι απ ό,τι όταν πήγαμε για, οιονεί, ύπνο! Παύλος Ι. Αλεξιάδης Αντιλαμβανόμαστε επομένως ότι τα στατιστικά της πανδημίας που αναγγέλλονται τηλεοπτικά κάθε απόγευμα στις 6, δεν έχουν καμία σχέση με τον αληθινό πόλεμο που βιώνουν οι γιατροί στο Ε.Σ.Υ. Και τι μας λέει εδώ ο φίλος μου, πλέον, Αλεξιάδης: «Δεν υπάρχει τίποτε το ηρωικό στο να κάνεις την δουλειά σου…»! Μ’ άλλα λόγια, μάς τραβάει απ’ το μανίκι και μάς βγάζει με το ζόρι έξω από τον εικονικό τηλεοπτικό μας κόσμο. «Συνέλθετε!» μας φωνάζει. «Είμαστε μια αποτυχημένη κοινωνία που βλέπει παντού ήρωες ψάχνοντας για άλλοθι!» «Τα χειροκροτήματα συνιστούν δείγμα εφήμερου θαυμασμού που απλώς είναι της μόδας!», συμπληρώνει… Respect! Αναφωνώ κι εγώ με την σειρά μου! Ν’ αγιάσει το πληκτρολόγιο σου, σοφέ μου, παρά το νεαρό της ηλικίας σου, φίλε και συνάδελφε! Προχωράει όμως και βαθύτερα ο καλός μας γιατρός: «Απειλούμενοι, γινόμαστε ευάλωτοι στους εσωτερικούς εχθρούς μας, τον φόβο και την κατάθλιψη», οπότε, «…πρώτο μέλημά μας είναι να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι το μόνο πράγμα που φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος,» που «μεταδίδεται ταχύτατα ανάμεσα σε ασθενείς, συγγενείς, νοσηλευτές και γιατρούς»… Ξεχωρίζω αποσπασματικά λίγες, αλλά ενδεικτικές, φράσεις τού γιατρού που κουδουνίζουν μέσα στ’ αυτιά μου: «…επιβάλλεται να αρχίσουμε να μιλάμε για πειθαρχία…» «…μοναδική μας επιλογή είναι να συμμορφωθούμε για να συνεχίσουμε να ζούμε…» Επίσης, δεν μπορείτε να φανταστείτε, με όσα έχει φάει και η δική μου η καμπούρα 30 χρόνια στο Ε.Σ.Υ., πόσο συμμερίζομαι την πίκρα του Παύλου Αλεξιάδη όταν, αναφερόμενος στην αποδρομή του πρώτου κύματος της πανδημίας, λέει στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του (Τα μαγαζιά ανοίγουν και τα φώτα σβήνουν): «…με τη λησμονιά επιστρέφουν και οι άσχημες νοοτροπίες που δεν τολμούσαν να εκδηλωθούν μέσα στην κρίση. Όλο αυτό τον καιρό η κοινωνία μας έδειχνε ότι είχε πειστεί, επιτέλους, πως οι γιατροί υπάρχουν για χάρη των ασθενών. Τώρα που τα φώτα έσβησαν επιστρέφουμε πάλι στην άθλια διαδεδομένη αντίληψη ότι οι ασθενείς υπάρχουν για χάρη των γιατρών»… (τα αποσιωπητικά δικά μου). Τα είπε όλα ο τύπος! Και τα είπε με λίγα λόγια και σταράτα, ειλικρινέστατα, καθαρά και τίμια! Κυρίως, ό,τι μάς είπε, είναι δουλεμένο με “blood, sweat, tears, and tons of stress!”, για να παραφράσω το γνωστό παλιό τζαζ-ροκ συγκρότημα… Αποκαθήλωσε τους μύθους, απογύμνωσε τις ωραιοποιημένες περιγραφές, ακύρωσε τα λογοτεχνικά τεχνάσματα εντυπωσιασμού και στάθηκε στα ουσιώδη. Δικαιούται να το κάνει, διότι το έχει ζήσει και συνεχίζει να το ζει, από μέσα! Υπάρχουν ζητήματα στο μικρό αλλά θαυματουργό βιβλίο τού Παύλου Αλεξιάδη, στα οποία δεν αναφέρθηκα, πρώτον, διότι θα μακρηγορούσα κουράζοντας τον αναγνώστη και δεύτερον, διότι ο ρόλος μου δεν είναι να τα μαρτυρήσω όλα! Έχω, όμως την ανάγκη αλλά και την υποχρέωση να επαναλάβω, χωρίς να θέλω να τον αντιγράψω, την σύσταση του φίλου Δημήτρη Φύσσα, να διαβασθεί το ανά χείρας πόνημα, κυρίως από τους δύσπιστους συνανθρώπους μας που αμφισβητούν την ύπαρξη του κορωνοϊού, με την ελπίδα να συμβάλω στην διαμόρφωση μιας άποψης, όσο πιο κοντά γίνεται στην αλήθεια. Το οφείλουμε στον ευγενή, νεαρό, πλην σοφό και θαρραλέο, γιατρό Παύλο Αλεξιάδη που εξέθεσε τα ‘σώψυχά του και που, προσπαθώντας να μάς βοηθήσει, μοιράσθηκε μαζί μας τις επίπονες και επώδυνες καταστάσεις που έζησε πολεμώντας τόν, απολύτως υπαρκτό, κορωνοϊό… 

 Αθήνα, 08-11-2020 

 * O Γιάννης Στουραΐτης είναι συνταξιούχος γιατρός, γαστρεντερολόγος.

https://www.fractalart.gr/symvanta-koronoioy/