Άρης Μπινιάρης: συνέντευξη στον Γρηγόρη Δανιήλ

Γεννημένος στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Άρης Μπινιάρης μέσα από μια πολύπλευρη θεατρική εκπαίδευση ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα στη θεατρική ζωή της Αθήνας από το 2007 και μετά. Έχοντας ως παρακαταθήκη παραστάσεις που εστίασε αφενός στη μουσικότητα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας (Αντιγόνη, Βάκχες, Πέρσες) και αφετέρου αξιοποιώντας τη μορφή της συναυλιακής θεατρικής αφήγησης (Θείο Τραγί, Το ’21, Ύψωμα 731, Ξύπνα Βασίλη κ.ά.), επανέρχεται στα θεατρικά πράγματα, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με ένα έργο σε κείμενο, σκηνοθεσία και δραματουργία του ίδιου και πρωταγωνιστές τους Χρήστο Λούλη και Ιωάννα Παππά. Τίτλος της παράστασης
 Ο χορός της φωτιάς, όπου με τη βοήθεια της αφήγησης και της μουσικής επιχειρείται μια «…ποιητική διάθλαση των αληθινών γεγονότων, ώστε να αναδειχθεί ο πανανθρώπινος χαρακτήρας τους», όπως μας εξομολογείται στη συνέντευξη που ακολουθεί. Ο χορός της φωτιάς, μια πολυαναμενόμενη παράσταση ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Τι αισθήματα υπάρχουν λίγο πριν από την πρεμιέρα; Δημιουργική αγωνία, αλλά και μεγάλη προσμονή. Πρόκειται για ένα θέμα που με συγκινεί πολύ. Στον Χορό της φωτιάς, η μουσική κι ο λόγος γίνονται όχημα που συντελούν στη Δημιουργία, μια λέξη με κοσμολογικό περιεχόμενο.
Πάνω σε ποιες βάσεις οριοθετήσατε την εν λόγω παράσταση;

 Στην παράσταση αφηγούμαστε τα όσα υπέστησαν οι Πόντιοι από το εθνικιστικό κίνημα των Νεότουρκων στις αρχές του 1900, αλλά και την αντίστασή τους έτσι ώστε να παραμείνουν ζωντανοί και να κατορθώσουν, τελικά, κάποιοι να διαφύγουν για να σωθούν. Αρχικά ήθελα να πω και για όσα συνέβησαν αφότου έφυγαν από τον Πόντο, άλλοι για τη Ρωσία και άλλοι για την Ελλάδα. Προτίμησα όμως να σταθώ στα αρχικά γεγονότα, γιατί ούτως ή άλλως η ιστορία είναι αφορμή για να αναδείξουμε τα σύμβολα και τα αρχέτυπα. Με τη βοήθεια της μουσικής και της αφήγησης επιχειρούμε μια ποιητική διάθλαση των αληθινών γεγονότων, ώστε να αναδειχθεί ο πανανθρώπινος χαρακτήρας τους.
 Σε μια παράσταση ενθύμησης, όπως αυτή, που συνδυάζει τη μουσική, την κίνηση και την αναπαράσταση, τι προσδοκίες έχετε ως δημιουργός από τον θεατή;
 Επιθυμώ να έρθει σε επαφή με την ιστορία ένας θεατής που δεν ασχολείται με ζητήματα ιστορικά, και αυτό να συμβεί με αισθητικούς-καλλιτεχνικούς όρους, και όχι απλά σαν μια μεταβίβαση πληροφοριών. Επίσης, προσδοκώ από τους ανθρώπους που έχουν ποντιακή καταγωγή και συνεχίζουν να διατηρούν ζωντανή τη μνήμη, να δουν μια προσέγγιση των γεγονότων μέσα από μία αισθητική που αντλεί μεν από την παράδοση, αλλά με μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού των στοιχείων της.
https://diastixo.gr/allestexnes/theatro/13065-mpiniaris-synenteyksi?utm_source=MailingList&utm_medium=email&utm_content=tsarigkiolis%40gmail.com&utm_campaign=Newsletter_30_9_2019_17_34