Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Τέσσερις τα ξημερώματα σε άδειο δρόμο. Ξεκινώ με χαμηλή ταχύτητα. Με προσπερνά ένα άλλο αυτοκίνητο σαν σίφουνας. Τα καψουροτράγουδά του στη διαπασών. Ογδόντα μέτρα παρακάτω σταματάει απότομα. Μόλις που προλαβαίνω να φρενάρω. Θέλω να τον πλευρίσω. Κάτι για τη μαμά του να του πω. Ή για τον δάσκαλο οδήγησης. Ή για τη σκυλάδική του την κουλτούρα. Ή να το γυρίσει στην πορτοκαλάδα αν τον πειράζει το αλκοόλ. Αλλά έχει ανοίξει την πόρτα. Κατεβαίνει
βιαστικά. Σκύβει στην άσφαλτο. Κάτι κλείνει μες στη χούφτα. Είμαι πλέον δίπλα του με ανοιχτό παράθυρο. Γνέφει με το κεφάλι για συγγνώμη. Και ανοίγει τα χέρια. Ένα μικρό σπουργίτι πετάει με δυσκολία μακριά από τον δρόμο. Ξεροκαταπίνω. Βάζω πρώτη. Ύστερα δεύτερη. Μετά τρίτη. Με τη σκέψη πόσο, μα πόσο όμορφη είναι η ζωή, πόσο, μα πόσο σύνθετοι είναι οι άνθρωποι ώστε να μη χωρούν στα ερμηνευτικά μου στερεότυπα. Ευτυχώς.
http://artinews.gr/%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82?fbclid=IwAR3RMPykpc4QQ-rmEppQLdn3clWuhV0xg_n9l7okIcyMUgNCNA-XYcskcjQ
βιαστικά. Σκύβει στην άσφαλτο. Κάτι κλείνει μες στη χούφτα. Είμαι πλέον δίπλα του με ανοιχτό παράθυρο. Γνέφει με το κεφάλι για συγγνώμη. Και ανοίγει τα χέρια. Ένα μικρό σπουργίτι πετάει με δυσκολία μακριά από τον δρόμο. Ξεροκαταπίνω. Βάζω πρώτη. Ύστερα δεύτερη. Μετά τρίτη. Με τη σκέψη πόσο, μα πόσο όμορφη είναι η ζωή, πόσο, μα πόσο σύνθετοι είναι οι άνθρωποι ώστε να μη χωρούν στα ερμηνευτικά μου στερεότυπα. Ευτυχώς.
http://artinews.gr/%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82?fbclid=IwAR3RMPykpc4QQ-rmEppQLdn3clWuhV0xg_n9l7okIcyMUgNCNA-XYcskcjQ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου