οπισθόφυλλο θέλει να περιγράψει το βιβλιο έτσι: Μονόλογος παιχνίδι, στασίδι, αποκούµπι µιας γυναίκας στον προθάλαµο του γήρατος. Ξυπνάει και είναι νέα. Ξυπνάει και είναι γριά. Ανάλογα µε τη διάθεσή της. Με τον ύπνο που έχει κάνει. Στην Αθήνα του σήµερα, όπως τη ζει, όπως την έζησε, όσο την έζησε.Με τα δικά της πρόσωπα. Τη δική της φωνή. Τη δική της ορθοστασία. Πύλη εισόδου: Στο αχανές του κυβερνοχώρου. Το πέρασµα από τη µια στην άλλη όψη. Από το εδώ στο εκεί. Ανέµελα, αθόρυβα, φασµατικά, εις το διηνεκές. Αλόγιστα προς τα ρηχά, τα λασπερά, τα άπατα της µέρας που έφυγε. Από το εδώ στο εκεί. Συρτά, αµίλητα, προς τη µοναδική βεβαιότητα. Δεν ξέρω αν η προηγούμενη παράγραφος περιγράφει αυτή την πολύπλοκη μυθιστορηματική ηρωίδα της Μάρως Δούκα. Είναι αδύνατον διαβάζοντας την να μην θυμηθούμε μια άλλη ηρωίδα αυτής της σπουδαίας Ελληνίδας πεζογράφου που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι περισσότερο αναγνωρισμένη και «αναγνώσιμη» διεθνώς. Ξαναθυμήθηκα λοιπόν την Μυρσίνη την ηρωίδα της «Αρχαίας σκουριάς». Όχι γιατί θυμίζει σε κάτι την Αφεντούλα αλλά γιατί η Μ.Δούκα αγαπά και φροντίζει τις ηρωίδες της. Η Μυρσίνη έκρινε εκείνον τον κόσμο η Αφεντούλα τον επεξεργάζεται και τον κατανοεί: «Τι τρώγομαι, τι βασανίζομαι με τα ασήμαντα καθημερινά; Γιατί να έχω τόσες έγνοιες, όλα θέλω να τα κουμαντάρω, να μην αφήσω και κάτι στην τύχη; Αν γίνει, έχει καλώς, δεν γίνει, τι σκάω; Υπάρχει και η αυριανή μέρα». Νομίζω πως ο μονόλογος της ηρωίδας είναι ο κεντρικός μεγάλος μονόλογος που κάνει κάθε σύγχρονος άνθρωπος που έχει αφήσει πίσω του την ταραχώδη ζωή της νεότητας και αρχίζει να ωριμάζει παρατηρώντας για αρκετή ώρα τα πράγματα και όσα υπάρχουν γύρω του. Αυτό το: «Απ´ τη ζωή στο όνειρο, στον ύπνο, στον θάνατο, και πάλι στη ζωή. Όρθια ακόμη, εκνευρισμένη, χωρίς κανένα λόγο. Από ώρα το ηθικό μου απότομα έχει πέσει πάλι. Πως γίνεται και ανεβαίνει, σαν τον καιρό, απ´ τον χειμώνα στο καλοκαίρι, μέσα σ´ ένα μισάωρο τα πάνω κάτω». Μοιάζει με κατάθλιψη, την κατάθλιψη μιας σύγχρονης κοινωνίας που μας έχει οδηγήσει σε μια μεγάλη μοναξιά, σε μια διαρκή εσωστρέφεια. Αποκλείεται να αφήσετε την «Πύλη εισόδου» από τα χέρια σας. Θα διαβάσετε την σπουδαιότερη κατά τη γνώμη μου λογοτεχνία που έχει αυτή η χώρα. Η Μάρω Δούκα κατέγραψε μοναδικά την εποχή του φέισμπουκ και των εικονικών του καταστάσεων που μπορεί να φαίνονται σε πρώτη ανάγνωση επιδερμικές αλλά στο βάθος βάθος κρύβουν την αληθινή μας ταυτότητα• αν ξέρει κανείς πως να «διαβάσει» τις αναρτήσεις μας. Πολύ την αγάπησα την Αφεντούλα και θα την αγαπήσετε κι εσείς κυρίως γι αυτές τις σκέψεις της που είναι και δικές μου: «Μ´ έπιασε πάλι το μελαγχολικό μου, τι να κάνω; Χαρές και λύπες στο ποτάμι που πίσω δεν γυρνάει. Και που πάει; Στη θάλασσα, λένε. Ποια θάλασσα; Πάνω κάτω και προ ημερών οι άνθρωποι οι καημένοι στην Ερμού. Ανέκφραστοι, τρόπος του λέγειν, προβληματισμένοι, μουδιασμένοι, σαν ναρκωμένοι. Τώρα με την κρίση, το λέμε και το ξαναλέμε, το σημαιοστολίζουμε, μπορώ να πω, ώσπου το πιστέψαμε. Για την μελαγχολία και την κατάθλιψή μας. Αυτή όμως δεν ήταν πάντα η φύση του ανθρώπου; Και καλά να είναι, κλαίει, κλαίγεται και αλαφρώνει». Νομιζω «Πύλη εισόδου» της Μάρως Δούκα έχει ήδη μια θέση στα σπουδαιότερα βιβλία της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. info: Μάρω Δούκα, Πύλη εισόδου, Πατάκης
https://www.oanagnostis.gr/i-maro-doyka-i-kyria-afentoyla-ki-emeis-tis-kyriakis-mpeiogloy/?fbclid=IwAR08WqYf0lRMbbgEoSe-AX_vJeOfHisPOY5sp4uyDpWp2z_MIwzPx1pkchE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου