Γιατί μας κρύβεις το πρόσωπό σου, Ανδρέα Κάλβε;

ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΟΔΥΝΗΡΟαλλά αργά ή γρήγορα, αναζητώντας το Υψηλό στην ελληνική ποίηση -τι απαίσιος μονόδρομος κι αυτός- νιώθεις ξαφνικά πως όλα καταλήγουνε κάποια στιγμή στον Κάλβο και τον Σολωμό, κι ας μην συναντήθηκαν ποτέ μεταξύ τους, όπως λέγεται, 22 χρόνια στο ίδιο νησί. Τι να κάνουμε τώρα; Σε αυτούς έλαχε να αγγίξουν το όριο του νεοελληνικού αρχινίσματος, ως οι μόνοι ποιητές που έγραψαν σε ταυτοχρονία με την χάραξη της νέας ιστορικής διαδικασίας που μας
επιφυλάχθηκε σε τούτη την γεωγραφία, οι μοναδικοί που έγραψαν τη στιγμή που η επαναστατική φλόγα κατέκαψε τα στήθη του μέλλοντος σε τούτη τη γωνιά. Όλοι οι ύστεροι ποιητές έζησαν τον αντίκτυπο αυτής της οριακής θερμότητας χωρίς ποτέ να μπορούν να αντικρύσουν την πύρινη γλώσσα που υψώθηκε ως τα πέρατα. Και η εσωτερίκευση στη γραφή τους, αυτού του εθνικού αιτιατού, ίσως λίγο περισσότερο στον Κάλβο, θα αναγκάζει διαρκώς τη φιλολογία να επιστρέφει στα δύο αυτά πρόσωπα για να «ψωμοζητήσει» τις απαντήσεις. Είπα όμως πρόσωπα; Το είπα. Και ήδη άρχισε να εμφανίζεται το πρώτο πρόβλημα.
https://1-2.gr/2018/11/03/poio-einai-prosopo-soy-andrea-kalve/?fbclid=IwAR17waH2AnEJdAmOfwzJGoMyG12L7SpO3Xwd46aaT4A5RAUpeHpmFcWkqfc