Ανδρέας Μήτσου: «Μια μάσκα φοράμε κι αυτήν επιδεικνύουμε»

Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα 

 «Όλους η ζωή μας καταβάλλει. Εκείνος που επιχειρεί με ταχυδακτυλουργίες και παντομίμες να τα διαχωρίσει αυτά τα δύο –ζωή και καλλιτεχνικό έργο– για να γλιτώσει, καταλήγει να εξοντωθεί. Γιατί είναι η ίδια ενότητα, το ίδιο σώμα που σπαρταράει, όπως το ψάρι στη θάλασσα, με το αγκίστρι μέσα στο στόμα. Έξω μας τραβάει, προς βρώσιν, ο μεγάλος ψαράς κι εμείς αναπηδούμε πάνω απ’ τα νερά, ν’ απαλλαγούμε από την απόχη. Αυτή η διαπάλη δίνει το νόημα.»

Δανάη Πρωτόπαπα, δύο ποιήματα

Εισιτήριο Εξόδου

Μπήκα σ’ ένα ταξιδιωτικό γραφείο να σου αγοράσω ένα εισιτήριο.

Ο χώρος σκοτεινός.

Με δυσκολία ξεχώρισα τους ανθρώπους.

Φιγούρες του Μαύρου Θεάτρου της Πράγας.

Όσο μπορούσα να διακρίνω κάποιοι περίμεναν την σειρά τους.

Επικρατούσε μία τρομακτική σιωπή που μου προκάλεσε ανατριχίλα.

"Το Κιβώτιο" του Άρη Αλεξάνδρου στη Θεσσαλονίκη

Θέατρο Αμαλία

Δευτέρα 20 και Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2020 στις 21:00

Προπώληση : https://www.ticketplus.gr/event/133/tokivotio

"Το Κιβώτιο", το εμβληματικό μυθιστόρημα του Άρη Αλεξάνδρου, που παρουσιάζεται για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, για δύο μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Αμαλία.

Δυό ποιήματα – του Τούμας Τρανστρέμερ

Μετάφραση: Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

ΧΙΛΙΑΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑΟΓΔΟΝΤΑ

Το βλέμμα του μετατοπίζεται σπασμωδικά πάνω στη σελίδα εφημερίδας.
Τότε προβάλουν τόσο ψυχρά συναισθήματα που περνιούνται για σκέψεις.
Μόνο σε βαθιά ύπνωση θα μπορούσε να δει τον άλλο εαυτό του,
την κρυφή αδελφή του, τη γυναίκα που προχωρά με τους εκατό χιλιάδες
που κραυγάζουν«Θάνατος στον Σάχη » –παρότι είναι ήδη νεκρός–
μια μαύρη σκηνή σε πορεία, ευσεβής και γεμάτη από μίσος.
Τζιχάντ ! Δυο που δε θ’ ανταμώσουν ποτέ αναλαμβάνουν τον κόσμο.

Αρλέτα εφ' ολης της ύλης από το περιοδικό "Μετρονόμος" Πηγή: www.musicpaper.gr

Η Αρλέτα του Γιάννη Σπανού και του Γιώργου Παπαστεφάνου. Η Αρλέτα του Νότη Μαυρουδή, του Λάκη Παπαδόπουλου και της Μαριανίνας Κριεζή. Η Αρλέτα της Λίνας Νικολακοπούλου και του Γιώργη Χριστοδούλου. Η εικαστικός Αρλέτα. Η στιχουργική της. Το ταλέντο και η μοναδικότητά της, μέσα από λόγια φίλων και συνεργατών, αλλά και δικά της από συνεντεύξεις και στίχους. Η Αρλέτα της καρδιάς μας σε ένα Εφ’ όλης της ύλης αφιέρωμα αγάπης. Επιμέλεια: Γιάννης Κολλιάκος, Ηρακλής Οικονόμου, Θανάσης

H δισκογραφία του Θάνου Μικρούτσικου

Ο Θάνος Μικρούτσικος ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής. Έχει γράψει όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, πειραματική μουσική. Παράλληλα ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του κινείται στο χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού συνθέτοντας εκατοντάδες τραγούδια σε κείμενα ελλήνων και ξένων ποιητών. Είχε ηχογραφήσει δεκάδες LP και Cd. Έγραψε μουσική για 100 περίπου θεατρικά έργα. Δεκαπέντε παραγωγές του αρχαίου δράματος (Επίδαυρος- Ηρώδειο) και δεκαέξι παραγωγές στο εξωτερικό (Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Ελβετία κ.α) Έχει σκηνοθετήσει τρία έργα στον χώρο

Έφυγε ο Θάνος Μικρούτσικος (Ποιος ήταν,τι είπανε γι αυτόν)

Ο Θάνος Μικρούτσικος υπέκυψε τελικά στον καρκίνο μετά από βασανιστική πάλη μαζί του. Ο μεγάλος και αγαπητός συνθέτης κατέληξε, σε ηλικία 72 ετών, από καρδιοαναπνευστική ανακοπή στο νοσοκομείο Μετροπόλιταν. Η πολιτική κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 14.30 στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.

 Ποιος ήταν και τι είπαν γι αυτόν , ένα απάνθισμα. (*) 

Γιάννης Πάνου, «..από το στόμα της παλιάς Remington…», εκδ. Τρίλοφος, 1981

[…] Είναι αλήθεια ότι σε όλο το διάστημα της τελευταίας μας επαφής, ούτε μια φορά δεν μας έδωσε το δικαίωμα ν’ αναφερθούμε, έστω και ευκαιριακά στο πρόσωπο της Ελένης, και γενικότερα στην περίοδο εκείνη της ζωής του που εκτείνεται από την πρώτη τους γνωριμία, τοποθετημένη στα τέλη του 1932, μέχρι το σκληρό χωρισμό, δέκα περίπου χρόνια αργότερα. Προτιμούσε να δέχεται επιπόλαιους χαρακτηρισμούς όπως ερημίτης, κοσμοκαλόγερος ή και μισογύνης ακόμη, παρά να επιτρέψει σε κάποιον απρόσκλητο τρίτο να εισδύσει στο δικό του κόσμο, που με τόση φροντίδα και προσπάθεια, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, κατόρθωσε να κρατήσει μακριά από κάθε μικρότητα και σύμβαση.

Χάρης Κατσιμίχας, «Από τους κήπους των ψιθύρων» (ποίηση: Κ. Παπαγεωργίου, Α. Χιόνης, Γ. Βαρβέρης), εκδ. ogdoo, 2019

Tα έπιπλα  -ποίηση Κώστας Παπαγεωργίου

`
ΣΤ’
(Φωτιά στο δάσος …φώναξε πριν γίνει δέντρο)
…………………………………………..
Τα έπιπλα είναι υπάκουα ζώα στην αρχή
από τη θέση τους ακίνητα σε παρακολουθούν
Σε αποστηθίζουν μες στη στιλπνή ή θαμπή γυαλάδα τους
τραβούν κινήσεις μέλη εικόνες απ’ το σώμα σου
ταΐζουν μ’αυτές τα ξύλινά τους σπλάχνα
Τα έπιπλα αγριεύουν με τον καιρό
ξυπνούν τη νύχτα τρίζουν ή γαβγίζουν σαν σκυλιά με δόλο
από την κλειδαρότρυπά τους σε κοιτούν ή ουρλιάζοντας γυρεύουν τη φωτιά θέλουν να ξαναγίνουν δέντρα .
Η μνήμη τους κοιμάται πράσινη παντού
– ξυπνάει όταν τινάζει τα μαλλιά του ο ξυλοκόπος.

Σχόλια σχετικά μέ τό βιβλίο τῆς Σωτηρίας Σταυρακοπούλου (του Γιώργου Αράγη)

Πρόκειται γιά ἕνα βιβλίο ὀγκῶδες πού ἀπαρτίζεται ἀπό 923 σελίδες, μέ πρόλογο, ἀλλά χωρίς εἰσαγωγή. Τό ὅτι δέν ἔχει εἰσαγωγή εἶναι συζητήσιμο. Γιατί σέ μιά εἰσαγωγή θά εἴχαμε πληροφορίες γιά τό πῶς ἔγινε ἀκριβῶς ἡ καταγραφή, μεσολάβησε στενογραφία, μαγνητόφωνο μόνιμα καί σταθερά, κι ὅταν ἀκόμα γίνονταν τηλεφωνήματα ἤ ἔχουμε καί κομμάτια ἀπό μνήμης; Ἔπειτα, ἡ καταγραφή ἔγινε ἀπό τό 2004 μέχρι τό 2012. Καί ἤδη βρισκόμαστε στό 2019. Ἀπό τό 2012 καί ἔκτοτε διάβασε ὁ Χριστιανόπουλος τίς καταγρφές αὐτές; Κι ἄν ὄχι, γιά ποιο λόγο δέν τίς διάβασε; Δέν γνωρίζουμε ἄν ὁ Χριστιανόπουλος διάβαζε τίς συνεντεύξεις του προτοῦ νά δημοσιευτοῦν, ὅμως εἶχε τή δυνατότητα, ὅσο ήταν διαυγής, νά κρίνει ἐκ τῶν ὑστέρων ἄν ἄνταποκρίνονταν στά λεγόμενά

ΜΑΝΙΑ ΜΕΖΙΤΗ «Η ΜΑΥΡΗ ΑΝΑΜΕΣΑ»

Η  πρώτη ποιητική συλλογή της Μάνιας Μεζίτη από τη σειρά των εκδόσεων Κύμα ‘Ποιητές Του Κόσμου-Μικροί Κυματισμοί’, ξεκινά με ένα απόσπασμα του Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν, το Σιλμαρίλιον, τοποθετώντας μας κατευθείαν στην ιδέα ενός κοσμολογικού φλερτ, που όμως συγκεράσσεται με την πραγματικότητα με κατοπτρική ανάγνωση και την οποία η ποιήτρια φαίνεται ότι προσεγγίζει περιοδικά, σε αυτή την απόπειρα.

Αττικά, 400 χρονογραφήματα του Κώστα Βάρναλη (1939-1958)

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρχείο, σε δική μου επιμέλεια, ένας τόμος με 400 χρονογραφήματα του Κώστα Βάρναλη που έχει τον τίτλο «Αττικά». Όπως αφήνει να εννοηθεί ο τίτλος, πρόκειται για χρονογραφήματα που έχουν ως αντικείμενο την Αθήνα και την Αττική, τα τοπία και τους ανθρώπους της πόλης και την καθημερινή ζωή τους.

Να θυμίσω ότι από τις ίδιες εκδόσεις έχω παρουσιάσει δύο άλλους τόμους με δημοσιογραφικά κείμενα του Βάρναλη: τα Γράμματα από το Παρίσι και το Τι είδα εις  την Ρωσσίαν των Σοβιέτ.

Τα χρονογραφηματα που περιλαμβάνονται στα «Αττικά» δημοσιεύτηκαν σε τέσσερις εφημερίδες της Αθήνας από το 1939 έως το 1958, τις εξής:

Το σεξ και η ιδέα του σεξ στον Α.Μοράβια

του Φίλιππου Φιλίππου

 O Αλμπέρτο Μοράβια (1907-1990), ένας από τους σημαντικότερους ιταλούς συγγραφείς του εικοστού αιώνα, στα έργα του πραγματεύτηκε την ερωτική συμπεριφορά των ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, νέων και λιγότερο νέων, εξετάζοντάς την στο πλαίσιο της κοινωνίας στην οποία ζούσαν. Ο ίδιος ο Μοράβια έχει δηλώσει επανειλημμένα το χρέος του προς τον Φρόιντ και τον Μαρξ, προσθέτοντας πως ήταν φροϋδικός προτού ακόμα το καταλάβει, όπως ήταν και μαρξιστής προτού διαβάσει τα έργα του Μαρξ –το 1984 εξελέγη ευρωβουλευτής με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας. Το μυθιστόρημα Οι αδιάφοροι θεωρείται ένα από τα καλύτερά του (μαζί με την Πλήξη), κι ίσως είναι το σημαντικότερό του, μολονότι ήταν το πρώτο του και το έγραψε νεότατος, όταν κλεισμένος στο σπίτι και σε σανατόριο, πάσχων από οστική φυματίωση, ασθένεια που τον

Στο σημείο μηδέν της Θεσσαλονίκης

Η έκδοση ενός ημερολογίου από την Ομάδα Γειτονιάς του Βαρδάρη, μέρους του Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας, μας δίνει την ευκαιρία να ξεναγηθούμε στην πόλη δίπλα στην πόλη». Κανείς δεν αποκαλεί τον Βαρδάρη πλατεία Δημοκρατίας, όπως ονομάζεται σήμερα· μόνο αν αναφέρεται στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής και στον υπό κατασκευή σταθμό του μετρό. Χιλιάδες άνθρωποι κατά τη διάρκεια της μέρας τον διασχίζουν, πάντα βιαστικά, ενώ κατά τη διάρκεια της νύχτας η άλλοτε ένδοξη περιοχή της πόλης μοιάζει πλέον τόπος εγκαταλειμμένος στη μοίρα του. Μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα ήταν εμφανή τα επιβιώματα που όριζαν την ταυτότητα της περιοχής. Σήμερα δεν διατηρεί έντονα ίχνη από το παρελθόν του αλλά παραμένει ένα άτυπο σύνορο του κέντρου της πόλης με τις φτωχικές δυτικές γειτονιές και τις προσφυγικές

Βιβλία για τις γιορτές

ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

Επιλογές από τις ελληνικές εκδόσεις του τελευταίου τριμήνου: σύγχρονη και κλασική πεζογραφία, ποίηση και αστυνομικά, ιστορία, σκέψη, ιδέες, επιστήμη. 
 Ο Ρίτσαρντ Πάουερς έχει μια συγκεκριμένη αποστολή: να μιλήσει για τα δέντρα· για την ομορφιά, τη σημασία, την προσωπικότητά τους. Και το κάνει με έναν τρόπο που δεν έχει προηγούμενο, εμμονικά, στο μυθιστόρημα «Οι κορυφές της ζωής» (εκδ. Διάπλαση), που του χάρισε το φετινό βραβείο Πούλιτζερ. Σε μια εποχή που το περιβάλλον βρίσκει τη θέση του στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας ατζέντας, ο 62χρονος Αμερικανός ζωντανεύει εννέα χαρακτήρες, το παρελθόν των οποίων συνδέεται ποικιλοτρόπως με τα δέντρα και που τώρα παλεύουν για τη σωτηρία των δασών. Το δαιδαλώδες και πληθωρικό μυθιστόρημά του διασχίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες γεωγραφικά και χρονικά, έχοντας έναν προσανατολισμό σαφώς ακτιβιστικό –το βιβλίο εντάσσεται σε αυτό που λέμε

Mε τον Ηλία Ζάικο, επί του Προσωπικού

Μια καρδιακή στιγμή με έναν φίλο, που τυχαίνει να έχει μεγάλο ταλέντο και μοναδικό ήθος. Και που, όταν θα κερδίσω το τζόκερ, θα τον πάρω παρέα, θα πάμε στο Highway 61 και θα κάνουμε το πιο όμορφο ντοκυμανταίρ του κόσμου όλου. Ο Ηλίας Ζάικος κατεβαίνει στην Αθήνα στις 27/12 και έχει κι έναν καινούριο δίσκο να ακούσουμε. Ως που να βρεθούμε μαζί του στο Κύτταρο, επιτρέψτε μου να σας τον συστήσω, όπως τον αγαπάω.  Ο πρώτος φίλος που έκανα στο Παραρλάμα ήταν ο Νίκος ο Στεφανίδης, ο μπάρμαν που με ανεχόταν να τον φωνάζω «Πηνελόπη» – βλέπεις, ήταν πάντα εκεί, πίσω από το μπαρ, καλοδιάθετος, με το πείραγμα έτοιμο και την πιο αντιεμπορική τακτική: αν δεν

Μικρά χριστουγεννιάτικα – της Μαρίκας Συμεωνίδου

ΑMERIKA [από το Αμερική και το Μαρίκα]

Να το θυμάσαι
Ένα δειλό αστέρι
Είσαι μέσα μου

————————-

Στέφαν Τσβάιχ, «Μια συνείδηση ενάντια στη βία»

Στέφαν Τσβάιχ, Μια συνείδηση ενάντια στη βία. Καστελιόν κατά Καλβίνου, μετάφραση Δημήτρης Δημοκίδης, επιμέλεια Χ.Ε. Μαραβέλιας, πρόλογος Μανώλης Βασιλάκης, Athens Review of Books, Αθήνα 2019, σελ. 336 

«Ποτέ ένα δικαίωμα, ποτέ μια ελευθερία δεν έχει κατακτηθεί τελειωτικά ενάντια στη βία της εξουσίας, που απλώς αλλάζει αδιάκοπα μορφή. Πάντα θα απειλείται κάθε βήμα προόδου, κάθε κατάκτηση της ανθρωπότητας, πάντα το αυτονόητο θα τίθεται υπό αμφισβήτηση. Ακριβώς όταν αρχίζουμε να θεωρούμε την ελευθερία καθημερινή πρακτική και όχι πλέον ιερότατο απόκτημα, αναδύεται από το σκοτάδι του ανθρώπινου υποσυνείδητου, από τον κόσμο των τυφλών ορμών η παράφορη επιθυμία για βιασμό της.» Στέφαν Τσβάιχ

50 ελληνικοί δίσκοι για τη δεκαετία 2010-2019

50. Μαρία Φαραντούρη: Sings Taner Akyol [Enja/AN Music, 2011]
του Χάρη Συμβουλίδη

Παρά τη μικρή έως ανύπαρκτη προβολή της δράσης της, η Μαρία Φαραντούρη συνέχισε και σε αυτήν τη δεκαετία να έχει μια διεθνή καριέρα με σημαντικό καλλιτεχνικό εκτόπισμα. Ο πιο ολοκληρωμένος δίσκος που κατέθεσε στη συγκεκριμένη ακτίνα δράσης τη βρήκε σε εκλεκτό γερμανικό label, να συναντά τη γραφή του Τούρκου δημιουργού Taner Akyol και τα παιξίματα της Berlin Concerto Chamber Orchesta (σε διεύθυνση Συμεών Ιωαννίδη).

Μία συζήτηση με την Κατερίνα Αγυιώτη

πρόλογος – επιμέλεια ερωτήσεων, Θ.Δ.Τυπάλδος

Όσο κι αν γίνεται κουραστική η επανάληψη, οφείλω να το ξαναπώ: η εξέλιξη είναι θέμα κινητήριας δύναμης. Συγκεκριμένα, μίας δύναμης φυγόκεντρης. Αν η ποίηση επιθυμεί να είναι συνεχώς κι αδιάλειπτα εξελίξιμη, οφείλει να διαθέτει την ικανότητα της κίνησης: κίνηση στην υφολογία, τη μορφολογία, την τεχνική και – ίσως το πιο βασικό – την κίνηση των δικών της ιδεών αλλά και των ίδιων των ποιητών – αν διαχωρίζονται αυτές οι έννοιες –, που σαν λεκτικό ψηφιδωτό

Άντον Τσέχωφ «Τα Χριστούγεννα»

Μετάφραση : Χρυσούλα Γούναρη.

I

 “Τι να γράψω;” ρώτησε ο Γίγκορ, βουτώντας την πένα του στο μελάνι.

Η Βασιλίνα δεν είχε δει την κόρη της για τέσσερα χρόνια. Η Εφιμία είχε φύγει  μακριά, στην Αγία Πετρούπολη με τον σύζυγό της μετά τον γάμο, είχε γράψει τέσσερα γράμματα, και μετά εξαφανίστηκε λες και άνοιξε η γη και την κατάπιε, ούτε μια λέξη ούτε ένας ήχος δεν ακούστηκε από εκείνη από τότε. Έτσι τώρα,  είτε η γερασμένη

Χριστουγεννιάτικες ιστορίες τής ποίησης: Μίλτος Σαχτούρης, Μιχάλης Γκανάς, Δήμητρα Χριστοδούλου

Πώς βλέπουν ποιητικά τα Χριστούγεννα τρεις ποιητές : Μιχάλης Γκανάς, Μίλτος Σαχτούρης και Δήμητρα Χριστοδούλου.

Μιχάλης Γκανάς, Γυάλινα Γιάννενα (1989)

 «Χριστουγεννιάτικη ιστορία»

Κάθεται μόνος

Βασίλης Ζηλάκος, «Νερά Γελούνε» , εκδ. Σαιξπηρικόν, 2017 (γράφει ο Νίκος Γύφτουλας)

Μακράν Εκεί Στον Νότο Σαν Ποίηση Συμβαίνει

Διαβάζω την ποιητική συλλογή του Βασίλη Ζηλάκου, «Νερά Γελούνε»,και  νιώθω πάλι να οδηγούμαι αβίαστα στους δρόμους όπου σφυρηλατήθηκε η βεβαιότητα της ποιητικής μου θέλξης.

Χρόνια πριν, στην πιο κρίσιμη περίοδο της ύπαρξής μου, βρέθηκα ηθελημένα εξόριστος με το μέσα μου, ακοίμητο, ασίγαστο, θυμωμένο, στα πετροχώραφα της Μάνης. Ήταν η στιγμή που τα χώματα εκείνα, έσμιξαν με την έσωθεν ποιητική μου πηγή, κι έγινα μάρτυρας μιας εμπειρίας πηγαίας, από την συνάντηση, με τον αθέατο, τότε τόπο.

Η ΤΡΥΦΕΡΗ ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ

«Η μυθοπλασία είναι πάντοτε ένα είδος αλήθειας» —Όλγκα Τοκάρτσουκ—

 1. Η πρώτη φωτογραφία την οποία βίωσα συνειδητά είναι μία εικόνα της μητέρας μου όταν ήταν έγκυος σε μένα. Δυστυχώς, είναι μία ασπρόμαυρη φωτογραφία, πράγμα που σημαίνει ότι πολλές από τις λεπτομέρειες έχουν χαθεί, έχοντας μετατραπεί σε τίποτα παραπάνω από γκρίζα σχήματα. Ο φωτισμός είναι μαλακός, πιθανότατα το φως μιας βροχερής ανοιξιάτικης μέρας – και σίγουρα το είδος του φωτός που περνάει από ένα παράθυρο, δίνοντας στο δωμάτιο μια δυσδιάκριτη λάμψη. Η μαμά κάθεται δίπλα στο παλιό μας ραδιόφωνο, που ήταν από κείνα με το πράσινο καντράν και τα δύο κουμπιά – το ένα για την αυξομείωση του ήχου και το άλλο για να αλλάζεις σταθμό. Αργότερα,

Χριστούγεννα στο σπίτι του παππού | Νίκος Κολώνης

Μέρες γιορτών, βρέθηκα να ψαχουλεύω στην αποθήκη του παππού τις κούτες με τα λαμπιόνια και τα στολίδια, παρά τις υποδείξεις της γιαγιάς Νίκης πως έχουν μείνει ελάχιστα και ψάχνω μάταια. Τελικά, πάνω σε ένα παλιό ψυγείο εντοπίζω πολύχρωμα λαμπιόνια σε καλά τυλιγμένες αρμαθιές με ένα χαρτάκι να υποδεικνύει το σημείο που τοποθετούνταν, κάποιες άθικτες πολύχρωμες γιρλάντες και λίγα αστέρια. Μόνο ένα στρώμα σκόνης θάμπωνε λίγο τις αναμνήσεις. Λίγο μετά, θ’ αντικρίσω το χαρτόκουτο με τις γυάλινες μπάλες που για χρόνια κρεμούσαμε στα δέντρα της αυλής. Ακριβώς όπως το άφησε την τελευταία χρονιά που στολίσαμε, πριν φύγει από την ζωή. Η μυρωδιά της αποθήκης, του σπάγκου και των τυλιγμένων καλωδίων μου φέρνει στο νου κάποια άλλα

Η Μήνα και άλλες ιστορίες (του Σταύρου Χατζηθεοδώρου)

Η φράση του Adolfo Bioy Casares για τα “ταπεινά πετούμενα” που κοσμεί την είσοδο του βιβλίου του Στάθη Ιντζέ “Η Μήνα και άλλες Ιστορίες” (Κίχλη 2019) απο τη μιά συμπυκνώνει όλο το συγγραφικό σύμπαν του σπουδαίου Γαλλοαργεντίνου – δημιουργό της “Εφεύρεσης του Μορέλ” και άξιο συνεργάτη του Μπόρχες – και απο την άλλη μας προϊδεάζει εύστοχα γι’ αυτά που πρόκειται να διαβάσουμε. Θα ήταν άκομψο και βλάσφημο να μιλήσουμε για εκλεκτικές συγγένειες, αλλά ο Ιντζές -που έχει μεταφράσει απ’ τα αργεντίνικα, ποίηση κυρίως – δεν κρύβει την αγάπη του για το έργο των δύο αυτών μάγων. Αυτών που ως προβοκάτορες της πεζότητας υπηρέτησαν το φανταστικό, το

Γιάννης Βαρβέρης

Ποιητής, κριτικός, δοκιμιογράφος και μεταφραστής, ο Γιάννης Βαρβέρης (Αθήνα 1955-2011) σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Έγραψε κριτική θεάτρου και έκανε πολλές μεταφράσεις. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Κριτικής-Δοκιμίου (1996)· με το Βραβείο Καβάφη (2001)· με το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Διαβάζω (2002) και με το Βραβείο Ποιήσεως του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου (2010). Για

Εν αναμονή του συντελεσμένου

Κ. Γ. Παπαγεωργίου 

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις
 Ξεκινώ με σκέψεις που σημείωσα διαβάζοντας αρκετές φορές τις σημαίνουσες και από κάθε άποψη πολύ ενδιαφέρουσες Διαπραγματεύσεις του Σπύρου Βρεττού. Ο οποίος, υπό την ποιητική του ιδιότητα, υπό την ιδιότητα του ποιητικού υποκειμένου, αυτοπροσδιορίστηκε, αυτοδιορίστηκε μάλλον ανακριτής σε μια συγκεχυμένη στο πεδίο της ποίησης υπόθεση, με πρόθεση τον εντοπισμό και τη διαλεύκανση ενός ασαφούς, πλην βαρύνουσας σημασίας γεγονότος, επιλέγοντας για γραφείο το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Οι καταθέσεις των μαρτύρων, με τις οποίες ξεκινά η εκτύλιξη του ποιήματος, μάλλον συσκοτίζουν παρά βοηθούν στη διευκρίνιση του ζητούμενου∙ κι αν δεν συσκοτίζουν, πάντως δημιουργούν πολλαπλές εστίες θέασης και ερμηνείας του, αυξάνοντας τις

Το καρπερό δέντρο της νεοελληνικής πεζογραφίας

Αριστοτέλης Σαΐνης
 Επιμέλεια: Μισέλ Φάις

 35 βιβλία φετινής σοδειάς Κλασικότροπες ή υβριδικές προσπάθειες σε κάθε πεζογραφικό είδος, στοχαστικές και απολαυστικές µυθιστορηµατικές αναζητήσεις, τολµηρές και συγκροτηµένες διηγηµατικές συλλογές, αλλά και εντυπωσιακές πρώτες εµφανίσεις θα περιµένουν για καιρό την ώριµη αποτίµησή τους. Και ενώ ακόµα ντάνες µε βιβλία εξακολουθούν να στοιβάζονται δίπλα µας ενόψει της εορταστικής περιόδου, διεκδικώντας επίµονα τον αναγνωστικό µας χρόνο, ιδού µια πρώτη επιλογή αξιοπρόσεκτων βιβλίων από την πληθωρική παραγωγή της χρονιάς που περνά. Η µεγάλη και η µικρή ιστορία, και οι άπειρες διασταυρώσεις τους, εξακολουθούν ν’ απασχολούν τους συγγραφείς µας, η τάση αναζήτησης µιας αποµαγευµένης εντοπιότητας συνεχίζεται, η κρίση (πώς

Ο Μυριβήλης της γερμανικής κατοχής

Η συλλογή είναι αφιερωμένη στον Ιωάννη Γρυπάρη (1870-1942), ο οποίος πέθανε λίγους μήνες πριν από την κυκλοφορία της. Ο Στράτης Μυριβήλης (1890-1969), ευρύτερα γνωστός ως ο συγγραφέας της «Ζωής εν τάφω» (1924), του «Βασίλη του Αρβανίτη» (1943) και ένας εκ των τεσσάρων του «Μυθιστορήματος των τεσσάρων» (1958), εξέδωσε κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής μια ποιητική συλλογή που για σχεδόν 75 χρόνια έμεινε στην αφάνεια. Πρόκειται για τις «Μικρές φωτιές» (1942), 39 στο σύνολό τους ποιήματα (32 σε ελεύθερο στίχο, 7 σε παραδοσιακό), 54 δίστιχα και ένα μονόστιχο που, όπως πληροφορούμαστε από το Επίμετρο, σχετίζονται με το λυρικό πεζογράφημα «Το τραγούδι της γης» (1937). Με τη λυρική του αυτή σύνθεση «ο συγγραφέας αποδείχνεται από τους πιο σοφούς στην ουσιαστική γνώση της φύσης», όπως έγραψε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος. Κι ενώ

Παραλογές του Άχρηστου Μπάμπης Παπαδόπουλος

Οι solo δίσκοι του Μπάμπη Παπαδόπουλου είναι ορχηστρικοί. Έτσι και ο 5ος του, το “Παραλογές του Άχρηστου”, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβριο από την Puzzlemusik. Όμως, στις μουσικές του, μπορούμε να διαβάσουμε νοερά χιλιάδες λέξεις, λέξεις δικές μας, λέξεις της φαντασίας μας. Ο τίτλος των τραγουδιών είναι η αφορμή και το εφαλτήριο, αλλά κάποιες φορές μπορούμε (κι εμείς, όπως ενδεχομένως και ο Μπάμπης) να αυτοσχεδιάζουμε και να τραβάμε με το μυαλό μας για όπου μας στέλνει η μουσική και να γεννάμε λέξεις εντελώς δικές μας, λέξεις προσαρμόζουσες στα δικά μας βιώματα και στις δικές μας προσωπικές περιπέτειες και περιστάσεις. Είναι μια μαγική διαδικασία τούτη και το αναγκαίο μαγικό φίλτρο βρίσκεται φυσικά στις νότες και

Οι βαθιές ρωγμές του αμερικανικού ονείρου

Κριτική για το βιβλίο «Η Γενναιοδωρία της γοργόνας» του Ντένις Τζόνσον που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αντίποδες». 

Ό,τι έγραψε ο Ντένις Τζόνσον –πεζά, θεατρικά έργα, ποιήματα– είναι στοιχειωμένο από τον θάνατο. Από τους «Αγγέλους», το πρώτο του μυθιστόρημα με ήρωες δύο αποσυνάγωγους, γραμμένο το 1983 (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ζαχαρόπουλος) ως το μείζον έργο του, βραβευμένο με το National Book Award το 2007, «Δέντρο από καπνό» (εκδ. Πατάκη), μια επική σύνθεση για τον πόλεμο του Βιετνάμ, μυθιστορηματικό ανάλογο της ταινίας του Κόπολα «Αποκάλυψη τώρα», ένα βιβλίο-ταξίδι στην καρδιά του σκότους, και από το «Φισκαντόρο» (1985) μια προφητεία για το τέλος της αμερικανικής ιστορίας μέσα σε έναν πυρηνικό Αρμαγεδώνα, ως τα τελευταία του διηγήματα που μόλις εκδόθηκαν από τους Αντίποδες σε ωραία, ακριβή μετάφραση του Κώστα Σπαθαράκη, η

Ποτέ πια εμείς του Διονύση Μαρίνου

Διονύσης Μαρίνος, Ποτέ πια εμείς (ποίημα σε 28 εικόνες), εκδ. Μελάνι

Η γέννηση κι ο θάνατος, ο έρωτας και το ταξίδι ήταν, απ’ ό,τι φαίνεται, τα πρώτα και, ενδεχομένως, παραμένουν μέχρι και σήμερα τα κυρίαρχα θέματα της ποίησης. Έτσι, τουλάχιστον, μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε τα ιδρυτικά κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας: οι ποικίλοι μύθοι για τη δημιουργία του σύμπαντος και τη γέννηση θεών και θνητών, και το πλήθος των αρχαίων αφηγήσεων που γνωρίζουμε για τους σφοδρούς έρωτες, τους βίαιους πολέμους και τις θαλασσινές περιπλανήσεις των ανθρώπων – η Ιλιάδα και

Από τα μηχανάκια στις μηχανές – Τρεις γενιές νεολαίας μέσα στη λογοτεχνία

του Γιάννη Ν.Μπασκόζου (*) 
 Η νέα γενιά έγινε συχνά αντικείμενο της πεζογραφίας. Εμφανίστηκε κάθε φορά από εκείνους τους λογοτέχνες που την ήθελαν να παίξει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στις πρώτες κοινωνικές ανησυχίες της δεκαετίας του ’20 ή στους μεγαλοϊδεατικούς πομφόλυγες της δεκαετίας του ’30. Στις ενδιάμεσες εποχές η εμφάνισή της είχε να κάνει με την προσωπική σχέση του όποιου συγγραφέα με αυτήν. Μετά τον Εμφύλιο η νεολαία βρισκόταν ακόμα στο παρελθόν, τραυματισμένη. Έχει επιστρέψει από το στρατό ή τις φυλακές και γλείφει τις πληγές της, ωριμάζει βίαια. Στη λογοτεχνία μόνο μετά το ’60 εμφανίζεται μια νέα γενιά αντιμέτωπη μ’ ένα καινούριο πια, δύσκολο παρόν. Όμως και οι συγγραφείς έχουν αλλάξει. Δεν ασχολούνται πια με τα μείζονα προβλήματα. Τα μεγάλα οράματα, οι μεγάλες ιδέες έχουν πια τελειώσει. Αρχίζει ο αγώνας για την επιβίωση. Η νεολαία αλλά και η κοινωνία και

«Η υπερρεαλιστική ανυπακοή στη λογική του Roberto Garcia De Mesa» (γράφει ο Δήμος Χλωπτσιούδης)

Ενώ στον Κ΄ αιώνα ο τομέας της ισπανικής λογοτεχνίας -και τέχνης γενικότερα- ήταν διακεκομμένος με «ισμούς» (μοντερνισμός, σουρεαλισμός, φουτουρισμός κ.ο.κ.), το τέλος του και ο ΚΑ’αιώνας χαρακτηρίζεταιαπό έναν ακόμα «ισμό», το πνεύμα του μεταμοντερνισμού, του οποίου το μέγεθος και την επιρροή δεν βλέπουμε καθαρά, αλλά μπορούμε να μελετάμε ως επιρροή. Μεταξύ των λογοτεχνικών εκδηλώσεων, η ποίηση, μαζί με το θέατρο, φαίνεται να ζουν μια μακρά περίοδο συμβίωσης του μοντέρνου και του νέου. Οι καλλιτεχνικές τέχνες συζητούνται μεταξύ της παράδοσης και της νεωτερικότητας, ειδικά επειδή αμφισβητείται η ζωτικότητά τους, καθώς το θέατρο κι η ποίηση πρέπει να ανταγωνίζονται ολόκληρο το σύγχρονό μας μοντέλο ζωής, που χαρακτηρίζεται από την εικόνα και τις νέες εκφράσεις ψυχαγωγίας που αντιπροσωπεύει. Η μεταμοντέρνα ισπανική

Οι συντάκτες του Αναγνώστη προτείνουν αγαπημένα παλιά βιβλία…

Τα παλιά βιβλία δεν πάνε στον Παράδεισο αλλά παραμένουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων, των δημόσιων βιβλιοθηκών, των παλαιοπωλείων και των βιβλιοθηκών των φίλων μας. Οι συντάκτες του Αναγνώστη αποδέχτηκαν μια πρόταση του Δημήτρη Νόλλα και προτείνουν στα αγαπημένα τους πρόσωπα παλιά και πάντα αξιόλογα βιβλία. Μπορεί κάποια να μην κυκλοφορούν πια, κάποια θα τα βρείτε στα παλαιοπωλεία και κάποια θα τα δανειστείτε. Αξίζει να δοκιμάσετε να τα βρείτε και να τα

Κωστής Παπαγιώργης: O μερακλής τσοπάνος που άρμεξε τους τράγους

Γράφει ο Ζαχαρίας Σώκος

                 « …για  το  δικό του θάνατο ο θνητός δεν έχει όραση – αυτός είναι ο κανόνας του παιχνιδιού -, έχει  όμως  όραση και γνώση  για το θάνατο των άλλων, αυτό είναι και το μόνο πρόσωπο του θανάτου που μας εμφανίζεται…»

                                               ΄΄Ζώντες  και τεθνεώτες’’

Οδός Πανός, τεύχος 185

Οδός Πανός Ιανουάριος-Μάρτιος 2020 Αρ. τεύχους 185 

 ΠEPIEXOMENA
 Σελίδες για τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ
 3 Τάσος Γιουζέπας: Ο θάνατος, το νόημα της ζωής και ο έρωτας στο έργο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ
 32 Δημήτρης Ι. Καραμβάλης: Το εύθραυστο παγοθραυστικό μιας πέννας
 37 Νέα έκθεση για τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ
 * * *
 38 Βασίλης Κοντόπουλος: Εδώ Βερολίνο

Θοδωρής Σαρηγκιόλης |Ταυτότητα ποιητής

21 ερωτήσεις υπό Σωτηρίου Κ. Παστάκα 

 Γράφετε μόνο ξύπνιος;
Συνήθως. Με κάποιες παρεκτροπές.
 Αν είστε εξαρτημένος από την ποίηση, γιατί δεν παίρνετε μεθαδόνη;
 Έχω κι άλλες εξαρτήσεις και τις θεραπεύω με άλλες, πέραν της ποίησης, χωρίς «βοηθήματα». Αισθάνεστε ποιητής μόνον όταν γράφετε;
Μάλλον. Γιατί τον υπόλοιπο βίο μου ζω.
Γράφετε και αποτυχημένα ποιήματα ή τα δημοσιεύετε μόνο;
Και γράφω και τα δημοσιεύω, ρωτώντας κατόπιν τον καθρέφτη μου.

Στο φως και το σκοτάδι της ερημικής ψυχής

της Θεοδώρας Δ. Πατρώνα

 Συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από τον θάνατο του Paul Bowles στα 1999 (1910-1999) και εβδομήντα χρόνια από την πρώτη έκδοση του μυθιστορήματός του, Tσάι στη Σαχάρα το φθινόπωρο του 1949, ένα μυθιστόρημα το οποίο είχε αρχικό τίτλο στα αγγλικά The Sheltering Sky (σε ελεύθερη μετάφραση ο ουρανός καταφύγιο). Το παρθενικό έργο του μέχρι τότε ποιητή και μουσικοσυνθέτη Bowles τον καθιέρωσε στον χώρο της πεζογραφίας, του χάρισε μεγάλη φήμη αλλά και πρoκάλεσε από την αρχή ποικίλες αντιδράσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο εκδοτικός οίκος Doubleday με τον οποίο είχε αρχικά συμφωνήσει ο Bowles απέρριψε το έργο με την αιτιολογία ότι δεν ήταν μυθιστόρημα. Ήταν από την αρχή «ένα ατίθασο βιβλίο» όπως παραδέχεται ο ίδιος ο συγγραφέας στον πρόλογό του (8). Κορυφαίοι άνθρωποι των γραμμάτων όπως ο Tennessee Williams και ο

Μικροδιηγήματα, μικροδιηγήσεις (του Θανάση Αγάθου)

Η συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Κανόνη Από τ’ αερικά και τη Φατμέ ως το ακροτελεύτιον αποτελείται από 30 σύντομα διηγήματα. «Μικροδιηγήματα, μικροδιηγήσεις», τα αποκαλεί ο ίδιος ο συγγραφέας στον άτυπο πρόλογό του. Και συμπληρώνει ότι μοιάζουν «σαν παραμύθια», που ο αναγνώστης είναι προτιμότερο να μην τα διαβάσει μόνος του, αλλά να ζητήσει από κάποιον άλλο να του τα διαβάσει, βάζοντας και έναν δίσκο στο πικάπ. Πρόκειται για πρόζες μικρής φόρμας, που αποτυπώνουν στιγμές της καθημερινότητας απλών, ταπεινών ανθρώπων και ενίοτε αναφέρονται σε ξωτικά, φαντάσματα και νεράιδες. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που επιθυμεί ο συγγραφέας είναι να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα του παραμυθιού, ενός παραμυθιού που απευθύνεται πρωτίστως σε ενήλικες και έχει ως ήρωες ενήλικες. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται η επιλογή του να

Απόστολος Θηβαίος, “Μια Ανάγνωση στον Γιάννη Βαρβέρη”

«ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΦΟΡΤΙΟ» «ΣΤΙΛ» «ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΩ», 1975
 Στην ποίησή του, στις συλλογές που δημοσιεύτηκαν, περιλαμβάνονται στιχουργήματα με διαφορετικές αναφορές. Η ελληνικότητα, η αγάπη προς τη μητέρα, ο θάνατος, η μαγεία που ενυπάρχει στην απλή και καθημερινή πραγματικότητα, συνιστούν ένα μέρος από τη θεματολογία του. Με ποιήματα, δίχως προφανείς αναφορές στην καταγωγή του θέματος ή της εμπνεύσεως, ο Βαρβέρης μιλά περιεκτικά και με λόγο προφορικό, σχεδόν με μια λαϊκή χροιά, ικανή να μεταδώσει την αληθινή της ένταση. Φορέας της λύπης, του ρεαλισμού που χαρακτήρισε τη γενιά του ΄70, ο ποιητής δεν θα μπορούσε να αδιαφορήσει, να μην εντάξει στις θεματικές του τον έρωτα, πάντα ως ένα δευτερεύον αίτιο της ανθρώπινης εξέλιξης, αποδεχόμενος φανερά την πρωταρχική σημασία του «τυχαίου», του

Βασίλης Νιτσιάκος, "Ρέματα"

ΣΤΙΧΟΠΛΑΚΙΑ

Ι

Τα βρεγμένα μου φτερά

ψάχνω σε τρύπιες τσέπες.

Αλλού κοιτάζει ο μήνας

κι ας έρχεται εδώ.

Αρματωμένος ο πόνος κι η λύπη πανσέληνη

βελάζουν τη μέρα.

"Το γράμμα" Διήγημα-Κατερίνα Παναγιωτοπούλου

Παραμέρισε τις πιατέλες με τους σβίγκους, τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες κι έστρωσε με προσοχή μια κόλλα από τετράδιο πάνω στο τραπέζι. Το κέντημα τού τραπεζομάντηλου όλο ζάρωνε το χαρτί κι εκείνη όλο το ίσιωνε με τις παλάμες της. Όταν απόειδε με το ζάρωνε-ίσιωνε, έβαλε ένα ταψί ανάποδα στο τραπέζι κι έστρωσε το χαρτί στον πάτο του. Ύστερα, έψαξε ένα απολειφάδι μολυβιού στη φρουτιέρα κι άρχισε να γράφει, σαλιώνοντας κάθε λίγο τη μύτη του, με προσοχή μην τυχόν και μελανιάσει η γλώσσα της. Την άλλη μέρα ήταν Χριστούγεννα και δεν είχε δικό της

"Ω λέλε. Στην αχλύ μυστηριακών λόγων και μουσικών" γράφει ο Γιώργος Σιώμος

Για το cd "Ω λέλε" των Σούλη Λιάκου και Βασίλη Νιτσιάκου

3/12/2019. 

Ανεβαίνω στα βουνά, με αντάρα κι ομίχλη, σε βουνά ξεχασμένα απ' τους αρχαίους θεούς, με χιόνια, με οξυές που θροΐζουν στους παγωμένους αγέρηδες, με έλατα που τρυπούν τον ουρανό, με ρόμπολα. Βουνά κακοτράχαλα, σε καιρούς παλαιϊκούς, με τσελιγκάδες τραχείς, βοσκούς ντυμένους με χοντρές μαύρες κάπες, με τα κορίτσια στον αργαλειό να υφαίνουν την προίκα τους και να τραγουδούν τον καλό τους που θα έρθει από τη Μαύρη Θάλασσα. Τραγουδούν σε μια γλώσσα παλιά, απόμακρη, απομεινάρι περασμένων εποχών, τη γλώσσα των ψηλών βουνών, που δεν την

Προτιμώ την εν ζωή δικαίωση ή απαξίωση

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις 
 Δέκα ερωτήσεις, περισσότερο αφορμές και σπινθήρες για μια συνομιλία, ανάμεσα σ’ έναν επίμονο αναγνώστη κι ένα πρόσωπο της γραφής. Σήμερα o Θεόδωρος Γρηγοριάδης απέναντι σ’ ένα ερωτηματολόγιο που επιχειρεί να ψηλαφίσει, εντός κι εκτός αφηγηματικής επιφάνειας, διαθέσεις, εμμονές, αναγωγές
 ● Γράφετε συνεχώς το ίδιο βιβλίο ή στο έργο σας εντοπίζετε τομές και ασυνέχειες;
 Κάνω μικρούς θεματικούς και μορφολογικούς κύκλους ανά δεκαετία, άτυπες ενότητες ή τριλογίες. Στην πραγματικότητα, αυτό που καθορίζει το κείμενο κάθε φορά είναι η εποχή, ο τόπος, οι εμπειρίες μου.
 ● Εκτός από τη λογοτεχνία, τι άλλο καθορίζει και φωτίζει το έργο σας;

Το e-book πέθανε! Ζήτω το audio-book!

της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη (Λονδίνο)

 Στη σαβάνα της βρετανικής αγοράς βιβλίου, οι έντυποι τίτλοι εξακολουθούν να αποτελούν απειλούμενο είδος, η απειλή πλέον όμως δεν προέρχεται από τα ηλεκτρονικά αλλά από τα ηχητικά βιβλία. Σύμφωνα με στοιχεία της πιο πρόσφατης έρευνας του συμβουλευτικού τμήματος της ελεγκτικής εταιρείας Deloitte, οι πωλήσεις των έντυπων βιβλίων μειώθηκαν πέρσι κατά 168 εκατ. στερλίνες, αν και παρέμειναν 8% υψηλότερες από 5 χρόνια πριν. Αν και το 80% της πίτας εξακολουθεί να ανήκει στα βιβλία από χαρτί, μάχη μαίνεται για το υπόλοιπο 20%, ανάμεσα στα βιβλία που στοχεύουν ‘είτε στα μάτια, είτε στα αυτιά του αποδέκτη’ σύμφωνα με τους συντάκτες της έρευνας που αναδημοσιεύτηκε στους Times. Ανάμεσα στο 2014 και το 2018 ο τζίρος των ηλεκτρονικών βιβλίων μειώθηκε κατά 20% σε 251 εκατ. στερλίνες, ενώ ο τζίρος των ‘κατεβασμένων’ ηχητικών βιβλίων τριπλασιάστηκε αγγίζοντας τα 69 εκατ. στερλίνες. Κατά τον

ΤΕΦΛΟΝ Τεύχος 22 | Χειμώνας-Άνοιξη 2020

Angélica Freitas: Μια μήτρα έχει το μέγεθος γροθιάς
 «Ο κόσμος ποτέ δεν ξέρει πότε θα τύχει να χρειαστεί/ τη μήτρα μας», γράφει σκωπτικά η Ανζέλικα Φρέιτας. Η Βραζιλιάνα ποιήτρια, με γλώσσα λιτή, ωμή, γυμνή, καυτηριάζει τα στερεότυπα και τους ρόλους που επιβάλλονται ιστορικά στη γυναίκα εντός της πατριαρχίας και καταδεικνύει με τσουχτερό χιούμορ τον παραλογισμό που χαρακτηρίζει τη συστημική ένταξη των σωμάτων εντός μιας νόρμας με στόχο την πειθάρχησή τους. Κείμενo: Kyoko Kishida, Μετάφραση: Σπύρος Πρατίλας Dominique De Groen: Φελιζόλ, πολυεστέρας και $$$

Το 2019 σε Βιβλία: Μια Ανασκόπηση

Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου (ψέματα, όχι πάντα – από τότε που ήμουν έφηβη, κι απέκτησα εμμονές με διάφορα πράγματα) να ενθουσιάζεται στο τέλος της χρονιάς, επειδή είναι Χριστούγεννα κι αυτό σημαίνει διακοπές, δώρα, περισσότερα βιβλία, περισσότερος χρόνος για διάβασμα. Κι ακόμα περισσότερο ενθουσιαζόμουν (κι ακόμα δηλαδή) με την δικιά μου εκδοχή για την ανασκόπηση της χρονιάς. Άλλοι άνθρωποι θυμούνται τη χρονιά που πέρασε μετρώντας ταξίδια, ανθρώπους που γνώρισαν, δουλειές που άλλαξαν, στόχους που πέτυχαν, χαρούμενες και στενάχωρες στιγμές· εγώ τη θυμάμαι μέσω των βιβλίων που διάβασα. Θυμάμαι πού διάβασα τι, σε τι ψυχολογική κατάσταση

Αλίς Ζενιτέρ, η τέχνη της μνήμης (της Κυριακής Μπεϊόγλου)

Τελειώνοντας το βιβλίο της Αλίς Ζενιτέρ «Η τέχνη της απώλειας» ( Πόλις, μετάφραση Έφη Κορομηλά) σκεφτόμουν πως οι άνθρωποι που γράφουν βιβλία με αφορμή την καταγωγή τους έχουν πάντα κάτι πολύ σημαντικό να μας πουν. Κυρίως, πως η μνήμη δεν είναι μόνο το αποτύπωμα του παρελθόντος πάνω μας. Είναι αυτό που φυλάει ό,τι είναι σημαντικό από τις πιο βαθιές ελπίδες και τους πιο βαθιούς φόβους μας. Αυτό βέβαια έχει συχνά μεγάλο ψυχικό κόστος, όπως είχε γράψει κι ο Σεφέρης «η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί». Οι Αλγερινοί μετανάστες στη Γαλλία έχουν να θυμούνται δύσκολες καταστάσεις από τους αποικιοκράτες κατακτητές τους. Τους ανθρώπους που ήρθαν για να τους γλυτώσουν από τον Σπαρακτικό εμφύλιο. Γνωρίζοντας από κοντά την Αλις

Βιβλία για το τέλος του 2019 (της Μαρίζας Ντεκάστρο)

Τιμώ όλους τους δημιουργούς των βιβλίων γιατί μας προσφέρουν αναγνώσεις που δεν έχουν ηλικία. Που θα πει, ότι ως ενήλικοι όχι μόνο μπορούμε να βγούμε από την ηλικία μας και να τρυπώσουμε σε άλλη, αλλά και να δούμε προσεκτικά πώς οι ιστορίες, οι εικόνες, οι ιδέες, η μορφή τους έχουν τη δύναμη να μιλήσουν σε όλους και να συζητηθούν. Tα βιβλία για τα οποία θα διαβάσετε παρακάτω ταιριάζουν σε αναγνώστες που δεν καθηλώνονται σε ηλικιακές κατηγοριοποιήσεις. Κι αυτό ελπίζω