Δανάη Πρωτόπαπα, δύο ποιήματα

Εισιτήριο Εξόδου

Μπήκα σ’ ένα ταξιδιωτικό γραφείο να σου αγοράσω ένα εισιτήριο.

Ο χώρος σκοτεινός.

Με δυσκολία ξεχώρισα τους ανθρώπους.

Φιγούρες του Μαύρου Θεάτρου της Πράγας.

Όσο μπορούσα να διακρίνω κάποιοι περίμεναν την σειρά τους.

Επικρατούσε μία τρομακτική σιωπή που μου προκάλεσε ανατριχίλα.

Άλλοι στα ταμεία.

Άλλοι με το κεφάλι σκυμμένο.

Ακόμα χαμένη στο σκοτάδι ξαφνικά φώτισαν τον χώρο δυο επιγραφές ταμείων.

Με το όνομά σου η μία με το δικό μου η άλλη.

Άρχισα να κατευθύνομαι στο δικό σου όνομα.

Οι φιγούρες πάγωσαν.

Τίποτα δεν ήταν όπως πριν.

Ποτέ έτσι κι αλλιώς δεν είναι.

Έπαιζα άραγε σε θέατρο;

Ήμουν κοιμισμένη βλέποντας το πιο παράξενο όνειρό μου;

Ζήτησα το εισιτήριο και άρχισαν να ψιθυρίζουν «όχι».

Ήμουν έτοιμη για το τελευταίο μου λάθος.

Όποιοι κι αν ήταν το γνώριζαν. Τους άκουσα.

Έκανα ένα βήμα και βρέθηκα στο δικό μου όνομα.

Αγόρασα την δική μου έξοδο από εσένα. 

 Τώρα Αρχίζω

Απεγκλωβίζομαι.

Ξαναβρίσκω χαμένους φίλους.

Πετάω από πάνω μου ότι τοξικό.

Χορεύω πάλι και τραγουδάω.

Βρίσκω την χαμένη χροιά της φωνής μου.

Ντύνομαι με δύναμη και αισιοδοξία.  

Δεν φοβάμαι τους καθρέφτες πλέον.

Ακόμα και αυτούς της ψυχής μου.

Δίνω προσοχή σε εκείνους που μου μιλάνε.

Μαγνητίζει η λάμψη στα μάτια μου.

Περπατάω αλλά δεν κοιτάζω πια κάτω.

Όπως όταν ήμουν εγώ η μυρωδιά μου ξεχειλίζει παντού.

Ανυπομονώ για όμορφες μέρες, πρωινά και φωτεινές βραδιές .

Στα σκουπίδια της καρδιά πετάω τις αναμνήσεις.

Τις προδοσίες και τα λόγια που με έκοψαν σαν ξυράφια.

Κάτι με περιμένει.

Τώρα αρχίζω να ζω.

Και αυτό σε τρομάζει.

Βιογραφικό

Ξεκίνησα να βάζω τις πρώτες μου λέξεις στο χαρτί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Στο Δημοτικό δημιούργησα την πρώτη εφημερίδα της γειτονιάς για να βγάζω το χαρτζιλίκι μου.

Θυμάμαι ότι όλες μου οι εκθέσεις ήταν άριστες και όταν ερχόταν η μητέρα μου στο σχολείο όλοι οι καθηγητές των Νεοελληνικών προσπαθήσουν να την πείσουν να με υποστηρίξει για να γίνω συγγραφέας.

Άρχισα στο γυμνάσιο να γράφω δημιουργικά μέχρι που κάποια μέρα και για κάποιον ανεξήγητο λόγο τα έσκισα και τα πέταξα όλα. Ίσως αναζητούσα μία νέα αρχή.

Κατέληξα να δουλεύω στο Marketing όπου και πάλι έγγραφα τα πάντα και για τα πάντα σαν κειμενογράφος, πάντα όμως με μία εναλλακτική ματιά.

Μεγαλώνοντας πήρα την απόφαση να εκτεθώ και να δοκιμάσω να γράψω πλέον αυτά που είχα μέσα μου για το κοινό. Αυτοδίδακτη χωρίς να έχω παρακολουθήσει κανένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής, κάτι το οποίο θέλω να κάνω για να γίνω ακόμα καλύτερη.

Έβγαλα την πρώτη μου συλλογή με πεζοποίηματα «Εγκλωβισμένος Θόρυβος» το 2019 σαν  αυτοέκδοση για να δω τις αντιδράσεις του κοινού.

Αναγνωστικό κοινό, άλλοι συγγραφείς και ποιητές αναγνώρισαν το ταλέντο μου και αυτό μου έδωσε το κουράγιο να προχωρήσω στην δεύτερη συλλογή μου (είναι περίπου σαν συνέχεια της πρώτης «Τώρα Αρχίζω») και επίσης να δοκιμαστώ σε πεζό λόγο μέσα από μία σειρά διηγημάτων που αφορούν στην εξαφάνιση της μουσικής, βγάζοντας και αρκετά κοινωνικά μηνύματα «Όταν μας εκδικήθηκαν οι νότες».

Συνεχώς κουβαλάω μαζί μου ένα από τα δεκάδες σημειωματάριά μου και ότι μου κινήσει το ενδιαφέρον μπορεί να με ωθήσει να γράψω κάτι.

Δανάη Πρωτόπαπα

Τώρα Αρχίζω

Ποιητική συλλογή (Υπό Έκδοση)

2020