Χριστούγεννα στο σπίτι του παππού | Νίκος Κολώνης

Μέρες γιορτών, βρέθηκα να ψαχουλεύω στην αποθήκη του παππού τις κούτες με τα λαμπιόνια και τα στολίδια, παρά τις υποδείξεις της γιαγιάς Νίκης πως έχουν μείνει ελάχιστα και ψάχνω μάταια. Τελικά, πάνω σε ένα παλιό ψυγείο εντοπίζω πολύχρωμα λαμπιόνια σε καλά τυλιγμένες αρμαθιές με ένα χαρτάκι να υποδεικνύει το σημείο που τοποθετούνταν, κάποιες άθικτες πολύχρωμες γιρλάντες και λίγα αστέρια. Μόνο ένα στρώμα σκόνης θάμπωνε λίγο τις αναμνήσεις. Λίγο μετά, θ’ αντικρίσω το χαρτόκουτο με τις γυάλινες μπάλες που για χρόνια κρεμούσαμε στα δέντρα της αυλής. Ακριβώς όπως το άφησε την τελευταία χρονιά που στολίσαμε, πριν φύγει από την ζωή. Η μυρωδιά της αποθήκης, του σπάγκου και των τυλιγμένων καλωδίων μου φέρνει στο νου κάποια άλλα
Χριστούγεννα στο σπίτι του παππού. Στον πάτο του χαρτόκουτου είχαν απομείνει μόνο ψιλές φλούδες γυαλιού και χρώματος μαζί με τούφες πολυκαιρισμένο βαμβάκι. Στολίδια σπασμένα σε μικρά μικρά κομμάτια συνεχίζουν να λάμπουν μέσα στο κουτί τους. Όλα εύθραυστα όπως το κάθε τι. Σκέφτομαι αμέσως την αντίδραση του παππού και ανακουφίζομαι. Θα με έβαζε στο γαλάζιο φορτηγάκι και θα πηγαίναμε να αγοράσουμε καινούργια, σαν τίποτα μην είχε συμβεί. Οι διαδικασίες στολισμού για τον παππού ξεκινούσαν πάντοτε του Αγίου Στυλιανού, ημέρα της εορτής του. Απλώναμε δεκάδες πολύχρωμα λαμπάκια, τα ελέγχαμε ένα-ένα και άρχιζε ο μαραθώνιος της τοποθέτησης σε περίφραξη και δέντρα. Θυμάμαι να ανοίγει τα κουτιά με τις τυλιγμένες σε χαρτί και βαμβάκι μπάλες. Η στιγμή ήταν ιεροτελεστική. Το άνοιγμα του κουτιού, πέραν του ότι σηματοδοτούσε την έναρξη των εορτών, γέμιζε το σπίτι με ένα χαρακτηριστικό άρωμα Χριστουγέννων, μία αίσθηση νωπού ξύλου, ελάτου και κάτι απ’ το πλαστικό των λαμπιονιών κάθε που ζεσταίνονταν. Αντικαθιστούσαμε με χρυσοκλωστή τα παλιά φθαρμένα σχοινάκια και κρεμούσαμε προσεκτικά τις μπάλες στα κλαδιά. Εκείνος στην σκάλα κι εγώ με ένα καλάμι να του τις δίνω ψηλά, ενώ το πρόσωπό μου βυθίζονταν ενοχλητικά μες στις βελόνες. Τα βράδια απολαμβάναμε τις μπάλες να γυαλίζουν στο φως των λαμπιονιών κι εκείνος να χαμογελά με ικανοποίηση κάτω απ’ το μουστάκι του. Δίπλα στον παππού έμαθα τα γυάλινα στολίδια. Περιεργάστηκα πρώτη φορά το ακανόνιστο σχήμα τους, αισθάνθηκα την ευθραυστότητα του γυαλιού τους, άκουσα τον ήχο τους κάθε που ακουμπούσε το ένα στο άλλο. Ψηλάφησα τις λεπτές ζωγραφιές και τις ρίγες κάθε μπάλας, αφήνοντας πάντα λίγη χρυσόσκονη στα δάχτυλα. Και διαπίστωσα πως καμία δεν ήταν ίδια με άλλη. Άλλοτε, με έπαιρνε από το σχολείο για να πάμε στο μαγαζί της Αλέκας, απέναντι από την κοινότητα. Τις γιορτές ολόκληρο το κατάστημα γέμιζε γυάλινα στολίδια. Και η Αλέκα εμφάνιζε μπροστά μας όλα τα κουτιά με πολύχρωμες μπάλες κάθε μεγέθους. Ο παππούς με άφηνε να διαλέξω. Οι χρυσές κι οι ασημένιες λαμπύριζαν, θυμάμαι, σαν άστρα στον ουρανό, οι κόκκινες γυάλιζαν σαν ώριμες φράουλες, βαθύ πορτοκαλί όπως οι λωτοί στα γυμνά κλαδιά των δέντρων, σκούρες πράσινες όπως οι βελόνες του πεύκου, γυαλιστερές ροζ σαν ζαχαρωτές καραμέλες, άλλες με ρίγες και λουλούδια ζωγραφισμένα στο χέρι και άλλες διαφανείς με ένα λεπτό ιριδίζον γυαλί. Στολίδια σε σχήμα κουκουνάρας, βαμμένα σε όλα τα χρώματα, μικρά κόκκινα μανιτάρια και μακρόστενα σαν σταλακτίτες. Κάθε που η Αλέκα έστρεφε το βλέμμα της αλλού, τις άγγιζα κλεφτά ή έψαχνα το παραμορφωμένο μου είδωλο μου στην στιλπνή επιφάνεια. Στα μάτια μου το φινετσάτο γυαλί άστραφτε μέσα απ’ τα κουτιά, κάνοντας όλο το μαγαζί να λάμπει! Πολύ αργότερα έμαθα πως οι γυάλινες μπάλες παράγονταν με την ίδια ιεροτελεστία και αφοσίωση που τις φυλούσε ο παππούς. Το φύσημα έδινε σχήμα στο ακατέργαστο γυαλί και το βάψιμο, το γυάλισμα και η διακόσμηση με χρώμα και χρυσόσκονη στο χέρι, καθιστούσαν κάθε στολίδι ξεχωριστό και μοναδικό. Αυτήν η παράδοξη ανομοιογένεια στο σχήμα και το μέγεθος των στολιδιών έκανε το δέντρο να φαίνεται αρμονικό. Οι γυάλινες μπάλες του δέντρου, σαν την κοσμική αρμονία των πλανητών, που παρά την ανομοιομορφία τους, ισορροπούν τέλεια. Θυμάμαι παρομοίως γυάλινες σφαίρες να κρέμονται σε παλιές εκκλησιές , δεξιά και αριστερά του Παντοκράτορος, συμβολίζοντας το πλανητικό σύστημα και τους δώδεκα πλανήτες-μαθητές γύρω από τον Ήλιο-Χριστό. Οι γυάλινες μπάλες είναι η μνήμη των παιδικών μου Χριστουγέννων. Μου υπενθυμίζουν την χαμένη αισθητική των ανθρώπων που αντικαταστάθηκε στις μέρες μας από φθηνά και κακόγουστα πλαστικά στολίδια. Μου δίδαξαν την ευθραυστότητα των στιγμών και την επερχόμενη φθορά, μέσα από την αρμονική ανομοιογένεια του σχήματός τους. Οι γυάλινες μπάλες των παιδικών μου Χριστουγέννων καθρεφτίζουν ακόμα στο πολύχρωμο γυαλί τους το χαμόγελο του παππού κάτω απ’ το μουστάκι του.
https://fteraxinasmag.wordpress.com/2019/12/18/%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%80%ce%af%cf%84%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%b1%cf%80%cf%80%ce%bf%cf%8d-%ce%bd%ce%af%ce%ba/?fbclid=IwAR0sljI1T0PWCX5LMcH5tW3fCBhuy0ZnjXrtx4nW-yafZuMwjog1cV2xhIU