ΜΟΝΟΚΟΝΤΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ΔΑΦΝΗ

Ηλίας Κεφάλας

«Αὐτὸ εἶναι τὸ ἱερὸ πανὶ τὸ γαλανὸ καὶ τ’ ἄσπρο
 Κομμάτι ἀπὸ ἀνοιξιάτικο καὶ ξάστερο οὐρανό,
 Ποὺ εἶναι λευκὸ σὰν τὸν ἀφρὸ τοῦ κύματος ποὺ ἀνθίζει
Σὲ περιγιάλι ὁλόγλυκο, σὲ πέλαο μακρινό.
 Αὐτὸ εἶναι τὸ ἱερὸ πανὶ πού, ὅταν περνᾶ μπροστά μας,
Ὑγραίνονται τὰ βλέφαρα καὶ σπαρταρᾶ ἡ καρδιά μας»
 [...] (Στέφανος Δάφνης, Ὕμνος τῆς σημαίας )

 Ὁ Στέφανος Δάφνης, φιλολογικό ψευδώνυμου τοῦ Θρασύβουλου Ζωιοπούλου, γεννήθηκε στὸ Ἄργος τ]ο 1882 καὶ πέθανε στὴν Ἀθήνα τὸ 1947. Δίδαξε ὡς καθηγητὴς τῶν μαθηματικῶν στὴ Μ. Ἐκπαίδευση καὶ παντρεύτηκε τὴν ποιήτρια Αἰμιλία Κούρτελη, στὴν ὁποία ἔδωσε, ἐκτός ἀπ' τὸ ἐπώνυμο, καὶ τὸ ψευδώνυμό του. Ἂν καὶ ὑπῆρξε παραγωγικότερος στὴν πεζογραφία καὶ τὸ θέατρο, ἐν τούτοις παρέμεινε γνωστὸς ὡς ποιητὴς καὶ αὐτή, μᾶλλον, ἦταν καὶ ἡ δική του ἐνδότερη ἐπιθυμία. Πρῶτο του βιβλίο ἦταν ἡ ποιητικὴ συλλογὴ "Τὸ ἀνθισμένο δάσος" (1919), ποὺ μερικοὶ τὸ ἀναφέρουν καὶ ὡς "ἀνθισμένο δρόμο" μὲ χρονολογία ἔκδοσης τὸ 1911. Συνέχισε μὲ τὴ συλλογὴ "Τό ἀνοιχτό παράθυρο" (1920), βιβλίο ποὺ βραβεύτηκε στὸν Φιλαδέλφειο ποιητικὸ ἀγώνα. Μὲ τὴ δεύτερή καὶ καλύτερη συλλογή του ὁ Στἐφανος Δάφνης παρουσιάζεται ὡς ἕνας συνεπὴς παραδοσιακὸς ποιητής, ποὺ γνωρίζει καὶ σέβεται τοὺς κανόνες τῆς τέχνης του. Μέσα στὰ ποιήματά του διοχετεύει τὴ λεπτότητα τῆς φυσιογνωμίας του, ὑμνώντας τὰ εὐγενικά αἰσθήματα, τὶς ἀνθρώπινες ἀρετὲς καὶ τὶς παραδόσεις. Ὁ λυρισμὸς καὶ ἡ φιλοπατρία εἶναι τὰ βασικὰ ὑπόβαθρα τῆς ὀπτικῆς του. Ἡ γλώσσα του εἶναι καλλιεργημένη καὶ πλούσια καὶ τὸ στοιχεῖο τῆς μουσικότητας, ποὺ εἶναι ἕνα ἀπαράγραπτο μέλημά του, τὴν καθιστᾶ εὔηχη καὶ θελκτική. Ὁ Στέφανος Δάφνης ἔγραφε "κάτω ἀπό τή βαριά σκιά τοῦ Παλαμᾶ" (Κ. Θ. Δημαρᾶς), γεγονὸς ποὺ δὲν τοῦ ἔδωσε περιθώρια νὰ φανεῖ ευκρινέστερα στὴν ἐποχή του, οὔτε εἶχε ἄλλον τρόπο νὰ φτάσει κάπου μακρύτερα μὲ τό σχετικὰ μικρὸ βεληνεκές του. Παρέμεινε μιὰ ρομαντικὴ φυσιογνωμία μὲ εὐγενεῖς πόθους. Πολλά του ἔργα ἔμειναν ἀνέκδοτα. Ἀπὸ τὰ θεατρικά του μνημονεύουμε τὰ βραβευμένα ἀπὸ τὴν Ἐταιρεία Ἑλλήνων Θεατρικῶν Συγγραφέων: "Ὁ σπαραγμός", "Τὸ πατρικὸ σπίτι", καθώς καὶ τά: "Τὸ ἀγριογούρουνο", "Δὸν Ζουὰν στὸ χωριό". Ἔγραψε ἐπίσης τὴν ὀπερέτα "Στὴν πόρτα τοῦ μοναστηριοῦ" καὶ πολλά διηγήματα ποὺ δὲν ἐκδόθηκαν ἀκόμα σὲ βιβλίο.