(I)
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Θα περάσει κι αυτή η νύχτα δεν θα περάσει
μέσα στις κρυμμένες γωνιές του ονείρου,
με τα φίλτρα που αλλάζουν συνεχώς
των χρωμάτων την αίσθηση,
τα όρια που μετακινούνται, τα κάδρα
τα κουρασμένα μας είδωλα·
θα περάσει κι αυτή η νύχτα δεν θα περάσει
τρίβοντας τις πλευρές της στα σώματά μας,
κρατώντας τα μάτια μας ανοιχτά
και τα χέρια μας δεμένα,
γράφοντας σε παλιές βιντεοκασέτες
την αγωνία των ψυχών μας
πάνω στα βρεγμένα πεζοδρόμια, στις πιτσαρίες,
στις αίθουσες του μπόουλινγκ,
στ’ αόρατα τζάμια των ζαχαροπλαστείων,
με το άρωμα των γιασεμιών γύρω
τα δέντρα που πνίγονται στην υγρασία,
θα περάσει κι αυτή η νύχτα
δεν θα περάσει.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Θα περάσει κι αυτή η νύχτα δεν θα περάσει
μέσα στις κρυμμένες γωνιές του ονείρου,
με τα φίλτρα που αλλάζουν συνεχώς
των χρωμάτων την αίσθηση,
τα όρια που μετακινούνται, τα κάδρα
τα κουρασμένα μας είδωλα·
θα περάσει κι αυτή η νύχτα δεν θα περάσει
τρίβοντας τις πλευρές της στα σώματά μας,
κρατώντας τα μάτια μας ανοιχτά
και τα χέρια μας δεμένα,
γράφοντας σε παλιές βιντεοκασέτες
την αγωνία των ψυχών μας
πάνω στα βρεγμένα πεζοδρόμια, στις πιτσαρίες,
στις αίθουσες του μπόουλινγκ,
στ’ αόρατα τζάμια των ζαχαροπλαστείων,
με το άρωμα των γιασεμιών γύρω
τα δέντρα που πνίγονται στην υγρασία,
θα περάσει κι αυτή η νύχτα
δεν θα περάσει.
ο ο ο
(II)
ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΣΤΑΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ
Τι περιμένεις γυναίκα άγνωστη
κάτω από το τσίγκινο υπόστεγο;
Το λεωφορείο δεν θα ‘ρθει
Ο Έρωτας δεν θα ‘ρθει
Εκείνος δεν θα ‘ρθει.
Μέσα από τις ρυτίδες σου
μπορώ να διακρίνω τη ζωή
που χάνεται
– αυτή την ασπρόμαυρη τηλεόραση
με τον ένα μόνο σταθμό
τις συχνές διακοπές, τα παράσιτα.
Στενά δωμάτια, πολλά παιδιά
υγρασία στα κόκαλα και στην καρδιά
δύσκολα χρόνια
δύσκολα χρόνια
δύσκολα χρόνια.
Δεν είσαι εσύ η γυναίκα
που θαύμασα τις προάλλες στο ELLE,
δεν σε είδα στην τελευταία ταινία
του Αντονιόνι ή του Τρυφφώ
δεν άκουσα να σε υμνούν
μεγάλοι ποιητές και ζωγράφοι.
Περνάς κάθε μέρα ανάμεσά μας
ανώνυμη, σχεδόν αόρατη
περιμένοντας πάντα κάτι
που δεν θα ‘ρθει ποτέ,
γράφοντας κατά διαστήματα
κραυγές απογνώσεως
με το έμμηνο αίμα σου στον αέρα,
με φόντο τον, εξαίσια γαλάζιο,
αττικό ουρανό.
ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΣΤΑΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ
Τι περιμένεις γυναίκα άγνωστη
κάτω από το τσίγκινο υπόστεγο;
Το λεωφορείο δεν θα ‘ρθει
Ο Έρωτας δεν θα ‘ρθει
Εκείνος δεν θα ‘ρθει.
Μέσα από τις ρυτίδες σου
μπορώ να διακρίνω τη ζωή
που χάνεται
– αυτή την ασπρόμαυρη τηλεόραση
με τον ένα μόνο σταθμό
τις συχνές διακοπές, τα παράσιτα.
Στενά δωμάτια, πολλά παιδιά
υγρασία στα κόκαλα και στην καρδιά
δύσκολα χρόνια
δύσκολα χρόνια
δύσκολα χρόνια.
Δεν είσαι εσύ η γυναίκα
που θαύμασα τις προάλλες στο ELLE,
δεν σε είδα στην τελευταία ταινία
του Αντονιόνι ή του Τρυφφώ
δεν άκουσα να σε υμνούν
μεγάλοι ποιητές και ζωγράφοι.
Περνάς κάθε μέρα ανάμεσά μας
ανώνυμη, σχεδόν αόρατη
περιμένοντας πάντα κάτι
που δεν θα ‘ρθει ποτέ,
γράφοντας κατά διαστήματα
κραυγές απογνώσεως
με το έμμηνο αίμα σου στον αέρα,
με φόντο τον, εξαίσια γαλάζιο,
αττικό ουρανό.
ο ο ο
(III)
ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ
Έρχεται καταπάνω μου από ένα μικρό κύμα
νύχτας σπρωγμένος,
τα δάχτυλά του κίτρινα, η φωνή του βραχνή,
το κεφάλι του αραιό σαν φωτοστέφανο,
απορεί και ζητάει εξηγήσεις
για τη ζωή, το Απόλυτο,
για το πνεύμα που ενδίδει και συντρίβεται
δεν ξέρω τι να του πω
σκοτάδι τρέχει ανάμεσα στα πόδια μας
σώμα πικρό, νερό πικρό
δεν ξέρω τι να του πω
πάνω στο μνήμα του έγραψα
ένα στίχο του Απολλιναίρ,
τα χόρτα ψήλωσαν
άνεμος φύσηξε και πήρε στο κυνήγι
τα φωνήεντα
δεν ξέρω τι να του πω.
ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ
Έρχεται καταπάνω μου από ένα μικρό κύμα
νύχτας σπρωγμένος,
τα δάχτυλά του κίτρινα, η φωνή του βραχνή,
το κεφάλι του αραιό σαν φωτοστέφανο,
απορεί και ζητάει εξηγήσεις
για τη ζωή, το Απόλυτο,
για το πνεύμα που ενδίδει και συντρίβεται
δεν ξέρω τι να του πω
σκοτάδι τρέχει ανάμεσα στα πόδια μας
σώμα πικρό, νερό πικρό
δεν ξέρω τι να του πω
πάνω στο μνήμα του έγραψα
ένα στίχο του Απολλιναίρ,
τα χόρτα ψήλωσαν
άνεμος φύσηξε και πήρε στο κυνήγι
τα φωνήεντα
δεν ξέρω τι να του πω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου