Κωνσταντίνος Σερέλης, Δύο ποιήματα

Ο Μονόλογος του Νεκρού

Ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου
Βλέπω τον άαατο έβενο μπροστά μου
Ο χώρος ανάερος και τόσο μικρός
Όσο και το σώμα μου.
Διακρίνω σκαλισμένες ζωγραφιές-μετουσιωμένη οδύνη -
Άλλες δημιονργημένες από τα δικά μου νύχια
Και άλλες φαντάζουν άχρονες...
Όμως η γλώσσα των νεκρών είναι κοινή
Και το σηπτικό πέπλο του χρόνου μας σκεπάζει όλους.
Ακούω φωνές... Πολλές φωνές.
Ακούω τον παφλασμό των υποκριτικών δακρύων πάνω στον έβενο.

Κάποια από αυτά τα υγρά μιάσματα
Εισχωρούν μέσα στον έβενο
Πέφτουν στο σάπιο πρόσωπό μου
Σαπίζοντάς το ακόμη περισσότερο.
Έχουν γεύση δακρύβρεχτης χολής
Και απαράμιλλου υποκριτικού ταλέντου.
Αηδιάζω...
Όσο εγώ συμφιλιώνομαι με τον δρεπανηφόρο άγγελο
Αυτοί οι ιταμοί βυσσοδομούν πάνω από την άχραντη ψυχή μου.
Και τα δαιμόνια πάνω από αυτούς, παζαρεύουν για το ευτελισμένο κορμί μου.
Το τρόπαιό τους, το κουφάρι μου.
Χειρότερο τρόπαιο δεν ξανάδα.
Απορώ με την ματαιοδοξία των δαιμόνων.
Οι άνθρωποι τούς έμαθαν αυτά τα τερτίπια ή το αντίστροφο;
Ξάφνου στα διαλυμένα μου ρουθούνια φτάνει μία αναζωογόνηση.
Είναι η μυρωδιά του υγρού χώματος.
Ακούω τα σκουλήκια να ξύνουν άκμητα το ξύλο.
Μαγεμένα από το λάφυρο.
Τελικά δεν είμαι τρόπαιο κανενός δαίμονα παρά των σκουληκιών.
Η φύση ανακτά αυτό που της ανήκει.
Τουλάχιστον δεν ακούω τον ορυμαγδό αυτών των απεικασμάτων.
Πλέον είμαι πράος.
Δεν ακούω κανέναν.
Μόνο το ροκάνισμα των σκουληκιών.
Μόνο αυτή η παραδείσια μουσική υπάρχει.
Είμαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ.

***

Το τραύμα της Γέννησης

Το καυτηριάζον φως τη στιγμή της γέννησης
σηματοδοτεί το τραύμα της ύπαρξης.
Διεσταλμένες ίριδες υποδεικνύουν
το ερέθισμα της ζωής.
Οι κραυγές του ζωοδότη γονέα δημιουργούν
έναν υπόκωφο αντίλαλο στα
άμαθα ώτα της νεογιλής οντότητας.
Η έως τότε νεκρική σιγή και το αιώνιο σκοτάδι της μήτρας
διαλύονται από κραυγές αλλά και χαμόγελα.
Ο ομφάλιος λώρος, ήτοι η απαράβατη σύνδεση
μητέρας και νεογνού.
Το κόψιμό του, η βίαιη αποκόλληση και η μετουσίωση της εν δυνάμει ζωής
σε μια κολαστική κανονικότητα.

Το να αποκόπτεις ένα άτομο από την άβυσσό του
με σκοπό να το αναγκάσεις να υποκύψει
στις νόρμες των ζωντανών
θα έπρεπε να θεωρείται προπατορικό αμάρτημα.

*Από τη δίγλωσση συλλογή “Καταραμένα ψήγματα / Accursed fragmments”, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Νοέμβρης 2018.

Το κόσκινο |