Η ηλικία του καλοκαιριού – του Γιώργου Μητά

Η Φοίβη τον κάρφωσε με τα γαλανά της μάτια και, κοιτώντας τον με σιγουριά πίσω από τις ξανθές της μπούκλες, είπε:
«Είναι τεσσάρων. Το καλοκαίρι είναι τεσσάρων χρονών».
«Τεσσάρων; Δηλαδή έχετε την ίδια ηλικία;»
«Ναι».
Ο μπαμπάς της χαμογέλασε. «Άρα γεννηθήκατε την ίδια χρονιά;»
«Ε, ναι – αφού είναι τεσσάρων;»
«Και πριν δεν υπήρχε καλοκαίρι;»
«Όχι». Η Φοίβη έσφιξε τα χειλάκια της.

Γιατί μας κρύβεις το πρόσωπό σου, Ανδρέα Κάλβε;

ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΟΔΥΝΗΡΟαλλά αργά ή γρήγορα, αναζητώντας το Υψηλό στην ελληνική ποίηση -τι απαίσιος μονόδρομος κι αυτός- νιώθεις ξαφνικά πως όλα καταλήγουνε κάποια στιγμή στον Κάλβο και τον Σολωμό, κι ας μην συναντήθηκαν ποτέ μεταξύ τους, όπως λέγεται, 22 χρόνια στο ίδιο νησί. Τι να κάνουμε τώρα; Σε αυτούς έλαχε να αγγίξουν το όριο του νεοελληνικού αρχινίσματος, ως οι μόνοι ποιητές που έγραψαν σε ταυτοχρονία με την χάραξη της νέας ιστορικής διαδικασίας που μας

Ρώμος Φιλύρας: ο θεματοφύλακας της ποιητικής παράκρουσης

Βρισκόμαστε στο κέντρο της Αθήνας και το ημερολόγιο γράφει 21 Ιανουαρίου του 1927, έτους εγκλεισμού του Ρώμου Φιλύρα στο Δρομοκαΐτειο. Η ώρα είναι έξι το απόγευμα και μόλις ξεκίνησε στο θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη η «προαγγελθείσα φιλολογική απογευματινή υπέρ του ποιητού Ρ. Φιλύρα». Τα δημοσιεύματα δήλωναν ρητά πως στη σημερινή εκδήλωση είναι «καθήκον παντός διανοουμένου να παραστή» και όλοι γνώριζαν πως «προμηνύεται πυκνή συγκέντρωση κόσμου». , Προσκύνημα μας έγινεν απόψε το φεγγάρι… 
Κύλα τα κύματα, Ρυθμέ, νικώντας τον αγέρα

Η σκοτεινή πλευρά του Γιώργου Σεφέρη

Έξι Νύχτες στην Ακρόπολη
 Η σκοτεινή πλευρά του ποιητή[1]
 Η μυθιστορηματική πτυχή της συγγραφικής δραστηριότητας του Γιώργου Σεφέρη δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή σε ένα, ελαστικώς, νοούμενο ευρύ κοινό. Και αυτή είναι αναμφίβολα μία διαπίστωση που αδικεί το μοναδικό – ολοκληρωμένο – μυθιστόρημα που προέκυψε από την πένα του ποιητή και εμπνευσμένου δοκιμιογράφου.[2] Γραμμένο τη διετία 1926-1928 και δουλεμένο ξανά το 1954 το Έξι νύχτες στην Ακρόπολη δεν εκδόθηκε παρά το 1974, τρία χρόνια, δηλαδή, μετά τον θάνατο του ποιητή. Πρόκειται για έργο μάλλον πρωτοποριακό για την εποχή του και αποτελεί δυστύχημα για τον νεοελληνικό αφηγηματικό λόγο το γεγονός ότι ο συγγραφέας του δεν τόλμησε να το εκδώσει, έστω την εποχή της δεύτερης επεξεργασίας του, καθώς κάτι τέτοιο θα γλίτωνε τους

Κώστας Βούλγαρης: «Άλλωστε, τόσο η τέχνη, εν προκειμένω η λογοτεχνία, όσο και η κριτική της, δεν μπορούν να υπάρξουν, αν δεν διακινδυνεύουν»

Συνέντευξη στην Πέρσα Κουμούτση
Το βιβλίο του Κώστα Βούλγαρη, με τίτλο: «Ο Κολοκοτρώνης ωραίος σαν Μπολιβάρ», και υπότιτλο «Ο Νίκος Εγγονόπουλος απέναντι στον Μακρυγιαννισμό», φέρει εξώφυλλο με ζωγραφικό έργο του ίδιου του ποιητή, ενώ το περιεχόμενό του αποτελεί μια τολμηρή, θα έλεγα, αναπαράσταση μιας εποχής, αλλά και μια καινοτόμο και ανατρεπτική προσέγγιση εκ μέρους του συγγραφέα για τη σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την Ιστορία.

«Χρήστο σε λένε πάλι»: Ποίηση – Κατοικία για τον φίλο που αναχωρεί

Γράφει η Ελένη Γκίκα
Διονύσης Μαρίνος «Ποτέ πια εμείς», εκδ. Μελάνι Ως «Ποίημα με 28 εικόνες» αναφέρεται στην ποιητική του συλλογή ο ποιητής Διονύσης Μαρίνος, την έγραφε εντελώς εν θερμώ και είναι αφιερωμένη «Στη μνήμη του αγαπημένου μου Χρήστου Αγγελάκου»’ και λέμε ποιητής διότι αυτό είναι πρωτίστως ο Διονύσης, και στα πεζά του ακόμα και στα κριτικά του ή δημοσιογραφικά κείμενα. Με μότο Γιάννη Βαρβέρη υπέροχο, από τη συλλογή του «Βαθέως γήρατος» στο οποίο το αγαπημένο

Με πανταχού παρόν το αρχαίο δράμα

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα
Κώστας Λάνταβος, “Η αγρύπνια εντός μου (Ποιήματα 1980-2020)”, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2020, σ. 550 Απάνθισμα ποιητικής σοφίας. Ο γεννημένος το 1949 Κώστας Λάνταβος, ιατροφιλόσοφος και λάτρης του θεάτρου (προφανώς) καταλήγει στον άϋλο ρομαντισμό ενώ ξεκινάει από τον ενσώματο παγανισμό, τον αιμοχαρή, τον φωτολάτρη. Ο φόβος του θανάτου εξαχρειώνεται μπροστά στο πανηγύρι της ζωής, στον θρίαμβο του ήλιου. Πρωταγωνιστούν “τα φωτεινά μεσημέρια των παιδικών μου χρόνων” (σελ. 485). Θέλει να βιώσει τα πάντα με τους δικούς του όρους, αλλιώς δεν θεωρεί ζωή την ζήση (σσ. 489, 513). Η προτροπή του όμως έχει αγαθό ηθικό πρόσημο (βλ. σελ. 529). Και στην

«Καθένας βρίσκει παπούτσι για το πόδι του, αλλά και το σωστό μέγεθος που γυρεύει, για να βαδίσει προς τα εκεί που θέλει να πάει».

Γράφει η Τζίνα Ψάρρη
Mahir Guven «Μεγάλος Αδερφός», Μετάφραση: Λίζυ Τσιριμώκου, Εκδόσεις Ίκαρος, σελ. 312 
 Στο λογοτεχνικό του ξεκίνημα, ο Guven εντυπωσιάζει. Ο «Μεγάλος Αδερφός» κερδίζει εξαιρετικές κριτικές και διακρίσεις, ανάμεσά τους και το βραβείο Goncourt για το 2019. Πρόκειται για την ιστορία μιας Γαλλοσυριακής οικογένειας που ζει στο Παρίσι και η οποία αποτελείται ουσιαστικά από τρεις άντρες, αφού η Γαλλίδα μητέρα πεθαίνει και την ανατροφή των δύο αγοριών αναλαμβάνει η γιαγιά που καταφθάνει από την Συρία με σκοπό να συνδράμει τον χήρο πλέον γιο της. Ο πατέρας, γεννημένος μετά από πέντε αδερφές, «μεγάλωσε σαν να ήταν το έκτο κορίτσι. Με νοικοκυριό,

95 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης Μια πρόταση του Μίκη Θεοδωράκη για την δημιουργική εργασία και τον ελεύθερο χρόνο. Αντιμανιφέστο

Επιμέλεια υλικού: Ιωάννα Κολοβού 
Εκδόσεις IANOS, 2020
 Έργο εξωφύλλου: Έφη Ξένου
 ISBN: 978-618-5141-73-8
Σελ. 80 Διαστάσεις: 12cm x 18cm
 Τιμή: 5.00€
 Με αφορμή τα 95 χρόνια που κλείνει τον φετινό Ιούλιο ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης Μίκης

Τα πεζοτράγουδα, της Κατερίνας Λιάτζουρα

Γράφει η Λίλια Τσούβα
Κατερίνα Λιάτζουρα «Η κρεμμυδαποθήκη», εκδ. Βακχικόν Η μεταφορά, σύμφωνα με τον Λακάν, αποτελεί έκφραση του ασυνειδήτου. Βρίσκει το αντίστοιχό της σε κάθε μορφή τέχνης και είναι ταυτόσημη με την ίδια τη δημιουργία. Η Κατερίνα Λιάτζουρα, στη νέα της ποιητική συλλογή Η κρεμμυδαποθήκη (Βακχικόν 2020), μεταλλάσσοντας το σημασιολογικό περιεχόμενο μιας παλιάς αποθήκης κρεμμυδιών και χρησιμοποιώντας της ως κινηματογραφικό σημείο, όπως θα έλεγαν οι δομιστές, επιχειρεί μια ενδοσκόπηση, μια εκ βαθέων ποιητική εξομολόγηση. Κρατά την κάμερα στο ύψος των ματιών και οπτικοποιεί την ιστορία της με κάδρο τη Χαλκίδα ή την Εύβοια. Οι

Ευπώλητα IANOS Αθήνα & Θεσσαλονίκη (15 έως 21 Ιουνίου 2020)

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 

Ο ΦΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ, Εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΑΡΚΑΡΗΣ ΠΕΤΡΟΣ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΣΟΙ, Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ ΜΑΝΤΑ ΛΕΝΑ

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ Χ. Α.

ΟΙ ΑΠΑΡΑΦΘΟΡΕΣ, Εκδόσεις IANOS ΧΑΛΚΙΤΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ| ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ ἘΡᾶΝ. ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ

Τη Δευτέρα 29 Ιουνίου στις 18:00, η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και οι εκδόσεις Ψυχογιός παρουσιάζουν το μυθιστόρημα του συγγραφέα Γιάννη Καλπούζο, με τίτλο «Ἐρᾶν. Βυζαντινά αμαρτήματα» . Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον εξωτερικό χώρο του ΙΑΝΟΥ της Αθήνας (Σταδίου 24) και η είσοδος είναι ελεύθερη. Θα συζητήσει με τον συγγραφέα και θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Νίκος Θρασυβούλου. Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Νίκη Βακάλη. Έχουμε λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης και προστασίας. 
 Λίγα λόγια για το βιβλίο

Άγγελος Σικελιανός T' αηδόνι ακόμα τραγουδά στην κορυφή της Πασχαλιάς

Ο Άγγελος Σικελιανός γεννήθηκε στην Λευκάδα 15 του Μάρτη του 1884. Όπως αναφέρει ο Γεράσιμος Γρηγόρης [1], η γέννησή του συνοδεύεται από ένα σπάνιο φαινόμενο -που η λαϊκή παράδοση του δίνει μεγάλη σημασία-, το φαινόμενο της «προσωπίδας» ή «Σκέπη της Παναγίας»[2], καθώς θεωρείται πως φέρνει τύχη και δοξα. Πρόκειται για μία κατάσταση, κατά την οποία μια λεπτή ημιδιάφανη μεμβράνη καλύπτει το πρόσωπο του νεογέννητου. Ο ποιητής, αναφέρεται στην περίπτωσή του, στον «Αλαφροΐσκιωτο»[3]: «Το πρόσωπό μου εφύλαγεν η προσωπίδα η διάφανη,

«Θα σκαλίζουν τα βιβλία μου και θα λένε: αυτό το λέει ο Γ. Ιωάννου»

Παρά το πλήθος άρθρων και κριτικών κειμένων για το Γιώργο Ιωάννου που δημοσιεύονται σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά αμέσως μετά το θάνατό του, η πρώτη αυτόνομη μελέτη εκδίδεται από τον Ειρμό επτά ολόκληρα χρόνια αργότερα, το 1992, και είναι του Άρη Α. Δρουκόπουλου: «Γιώργος Ιωάννου: Ένας οδηγός για την ανάγνωση του έργου του». Όπως σημειώνει ο συγγραφέας του στην εισαγωγή: «Το βιβλίο αυτό απευθύνεται κυρίως στους «απλούς αναγνώστες» που τους ελκύει το έργο του Ιωάννου και θέλουν να αποκτήσουν επαρκέστερα εφόδια για την ανάγνωσή του∙ μικρότερη είναι η βοήθεια που θα δώσει στους «επαρκείς αναγνώστες»∙ όσο για τους «φιλολόγους αναγνώστες», αυτοί, υποθέτω, δεν έχουν ανάγκη από ένα βιβλία σαν κι αυτό∙ δεν

Η συγγραφή ενός καλού μυθιστορήματος είναι πιο σημαντική από το να γίνεις Πρόεδρος της Αιγύπτου

«Ανεκπλήρωτη δημοκρατία» του Αλάα Αλ-Ασουάνι, Αίγυπτος, Μετάφραση: Γιάννης Στρίγκος, εκδόσεις Πατάκη, 2019, σελ. 522 
 Γνωστός στο ελληνικό κοινό με το πολυμεταφρασμένο βιβλίο του «Το μέγαρο Γιακουμπιαν», ο Αλάα Αλ-Ασουάνι προσφέρει αυτή τη φορά ένα μυθιστόρημα πολιτικό ντοκουμέντο για την Αραβική Άνοιξη στο Κάιρο το 2011. Εξάλλου και ο ίδιος, ως ενεργός πολίτης, συμετείχε για τρεις εβδομάδες στην επανάσταση της πλατείας Ταχρίρ. Ιδιαίτερη αξία έχει ότι η έκδοση της «Ανεκπλήρωτης δημοκρατίας» είναι απαγορευμένη στην Αίγυπτο, καθώς και στις περισσότερες χώρες του αραβικού κόσμου, ενώ σήμερα ο συγγραφέας έχει εγκαταλείψει την χώρα του και ζει στις ΗΠΑ όπου διδάσκει λογοτεχνία. Έτσι, μ’ αυτό το πολυπρόσωπο πεζογράφημα και μέσα από

«Τέσσερις σύγχρονες ποιητικές φωνες» [Ειρήνη Βακαλοπούλου, Άννα Γρίβα, Χρήστος A. Μιχαήλ, Κωνσταντίνος Πρωτόπαπας)

Επιμέλεια: Σπύρος Αραβανής

Η εγχώρια οικονομική κρίση, έδωσε ζωή σε μια νέα και αξιόλογη ποιητική γενιά η οποία προσέλκυσε το διεθνές ενδιαφέρον συλλογής ποιημάτων και έκδοσής τους, όπως το “Futures: Poetry of the Greek Crisis (Penned in the Margins 2015) και “Austerity Measures: The New Greek Poetry (Penguin 2016). Οι νέες φωνές στάθηκαν αντιμέτωπες με τα μέτρα λιτότητας, την εργασιακή μετανάστευση, την ευμάρεια του κακομαθημένου νεοπλουτισμού και το συνδύασαν με τη δική τους προσωπική θεματική διότι πάντα ο ποιητής ως προσωπικό βίωμα συμπορεύεται με την εποχή του. Στην περίοδο αυτή εξέδωσα τις

Γιάννης Λειβαδάς: “Γνωρίζω τι είναι η ποίηση μόνο εφόσον δεν ερωτώμαι.”

– Θα θέλατε να πείτε δυο λόγια για το πώς ξεκινήσατε να γράφετε ποίηση;

 Σημασία έχει πού φτάνει κανείς και όχι το πώς και πότε ξεκινά. Θυμάμαι πως έγραφα ποιήματα όταν ήμουν δεκατριών ή δεκατεσσάρων χρόνων, ήταν μία δραστηριότητα που μου έδινε την ψευδαίσθηση πως λειτουργούσα σε παράλληλο σύμπαν. Δεν γνωρίζω πώς ξεκίνησα, θυμάμαι όμως πως το εκτόπισμα εκείνης της ορμής ήταν ίδιο με την άρνησή μου να επικοινωνώ τακτικά με τους ανθρώπους.

Πέθανε ο σκηνοθέτης και ποιητής Λευτέρης Ξανθόπουλος (του Γιάννη Μπασκόζου)

“Βγαίνω σε μια βδομάδα ετοιμάστε συνάντηση για τις εκδηλώσεις Σαχτούρη”, το πρωί πριν μπει στο χειρουργείο ήταν τόσο σίγουρος. “Εύχομαι να ξεμπλέξεις γρήγορα Λευτέρη”, “Μην ανησυχείς για μένα είμαι σκληρός”. Ήμουν μαζί του κι εγώ τόσο σίγουρος που το νέο με βρήκε απροετοίμαστο, μόλις η Κυριακή με πήρε να μου το πει.  Ένας φίλος από την συντροφιά του Αναγνώστη αποχωρεί εσπευσμένα. Μπήκε για εγχείρηση ανοικτής καρδιάς αλλά το επιβαρυμένο σώμα του δεν άντεξε. Ρήξη αορτής και άλλα συνεπακόλουθα τον τράβηξαν μακριά μας.

Η ανάγνωση ως θέμα στις πανελλαδικές εξετάσεις

της Βενετίας Αποστολίδου 
 Άκουσα το θέμα των πανελλαδικών εξετάσεων στο μάθημα της Γλώσσας – Λογοτεχνίας από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. Ο εκφωνητής των ειδήσεων το ανέφερε ως «ανάγνωση, γραφή και ποίηση». Ένιωσα έκπληξη και χαρά που πρώτη φορά «γίνεται θέμα» η ανάγνωση σε αυτό το επίπεδο∙ όλοι ξέρουμε πως όποιο θέμα μπαίνει στις πανελλαδικές συζητιέται σε όλη τη χώρα, στην εκπαιδευτική κοινότητα, στις οικογένειες, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παντού. Είναι, όπως και να το δεις, κέρδος να μιλάμε για τη σχέση του ανθρώπου με την ανάγνωση και τη γραφή, για τη θέση της ποίησης στη ζωή μας, ακόμη και υπό τους όρους των εξετάσεων. Μετά το κλείσιμο του ΕΚΕΒΙ,

Με το ρυθμό της ψυχής του

Εκτός από το Νίκο Μαμαγκάκη, αρκετοί είναι οι συνθέτες που τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκαν με το Γιώργο Ιωάννου. Το 2002 ο Γιώργος Σφυρίδης μελοποιεί το ποίημα «Έβρεχε δίχως λόγο» από τα «Χίλια δέντρα», και το ερμηνεύει η Μαρία Θωΐδου. Το τραγούδι περιλαμβάνεται στο cd του με τίτλο «περι-ΘΩΡΙΟ», μια παραγωγή του Νίκου Παπάζογλου.

Κώστας Μπραβάκης, (1962- 2020), «Ο παράδεισος μακριά»

Ο χορός του Αλεκτρυώνα

δεν είμαι νέος ούτε αρχαίος

δεν είμαι Έλληνας ωραίος

δεν είμαι απόγονος του Ομήρου

και χρήστης δανεικού ονείρου

`

δεν είμαι εγώ το φως του κόσμου

δε φέγγει τίποτα εμπρός μου

είμαι το τέλος μιας πορείας

στον τενεκέ της ιστορίας

Δεκαπέντε ποιήματα

Κορυφαίος δάσκαλος του στίχου και του μέτρου, ο W. B. Yeats (1865-1939), ανανεώνει στην εποχή του την ευρωπαϊκή λυρική παράδοση, περνώντας μέσω του ρομαντισμού και του συμβολισμού και φθάνοντας στην μορφική ενσάρκωση μιας ποιητικής βαθιά ενοραματικής και αποκαλυπτικής. Η ποιητική του πορεία, υπακούει εξαρχής –και με τις διακυμάνσεις της ωρίμανσης– σ’ ένα όραμα για τον κόσμο, στους αντίποδες της ντετερμινιστικής λαίλαπας του θετικισμού και της αποθέωσης της επιστήμης – στοιχεία που κυριαρχούσαν στην εποχή του. Το ποιητικό όραμα του Γέητς έχει από την αρχή του σχεδόν, καθολικά χαρακτηριστικά: «Πραγματική» πραγματικότητα, για τον ποιητή, δεν είναι η φαινομενικότητα. Και η ζωή είναι γι’ αυτόν μυστήριο το οποίο δεν μπορεί να εξαντλείται

Τὰ ἀντίψυχα ἑνὸς ἀνθρώπου μηδενικῶν ἀποχρώσεων (τῆς Ἔφης Κατσουροῦ)

τῆς Ἔφης Κατσουροῦ

                                                 «Με κάρβουνο/ ζωγράφιζε στοὺς τοίχους/καραβάκια                                                         μπαρκάρισε»

                                                        Λευτέρης Ξανθόπουλος, «Τετράστιχο»,  Ἀντίψυχα

Σὲ μία προσπάθεια ἀνασύνταξης τῆς βιβλιοθήκης μου, λόγῳ μικρῶν καὶ μεγάλων

Συναξάρια

Έργο του Ντάντσο Καλίτσεβ
 Ο ποι­η­τής και γλωσ­σο­λό­γος Μπλά­ζε Κό­νε­σκι (Блаже Конески, 1921-1993) υπήρ­ξε μια από τις κο­ρυ­φαί­ες προ­σω­πι­κό­τη­τες της πνευ­μα­τι­κής ζω­ής της Βό­ρειας Μα­κε­δο­νί­ας. Ο Κό­νε­σκι διε­τέ­λε­σε πρώ­τος πρό­ε­δρος της Ακα­δη­μί­ας Επι­στη­μών και Κα­λών Τε­χνών της χώ­ρας του και ήταν ένας από τους θε­με­λιω­τές της Φι­λο­σο­φι­κής Σχο­λής του Πα­νε­πι­στη­μί­ου των Σκο­πί­ων, η οποία φέ­ρει το όνο­μά του. Εξέ­δω­σε δε­κα­τρείς συλ­λο­γές, με­τα­ξύ των οποί­ων οι Ποι­ή­μα­τα (1953), Κε­ντή­στρα (1955), Ση­μειώ­σεις (1974), Εκ­κλη­σία (1988), Σει­σμο­γρά­φος (1989) κ.ά. Η ποί­η­σή του, βα­θιά επη­ρε­α­σμέ­νη από την

Αναζητώντας τα αίτια της εμφάνισης του ναζιστικού μορφώματος

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη
Έντσο Κολότι, «Ο Χίτλερ και ο ναζισμός. Το ολοκληρωτικό καθεστώς, ο πόλεμος και η παρακμή». Μετάφραση: Γεώργιος Δ. Μυλωνάς. Πεδίο, 2020) 
 Βαθύς γνώστης των αρχειακών και ιστοριογραφικών πηγών που αναφέρονται στα γερμανικά θέματα, ο Έντσο Κολότι έχει εκπονήσει μελέτες υψίστης σημασίας, σχετικά με τη δομή της γερμανικής κατοχής στην Ιταλία. Χαρακτηριστικό του βιβλίο και πρωτοποριακό είναι εκείνο που αναφέρεται στη γερμανική διοίκηση της κατεχόμενης Ιταλίας, που δημοσιεύθηκε παλιότερα, με τίτλο «L’amministrazione tedesca dell’Italia occupata 1943-1945» (Collana Studio e Documenti, Milano, Lerici Editori, 1963). Το παρόν βιβλίο (Ο Χίτλερ και ο ναζισμός. Το ολοκληρωτικό καθεστώς, ο

Μαχμούντ Νταρουίς: ‘Κατάσταση Πολιορκίας’ – του Σίμου Ανδρονίδη

«Η πολιορκία είναι αναμονή Αναμονή πάνω σε μια σκάλα γερμένη μες στην καταιγίδα» (Μαχμούντ Νταρουίς, ‘Κατάσταση Πολιορκίας’). Η ποιητική συλλογή του Παλαιστίνιου ποιητή Απένταρους Νταρουίς, που φέρει τον χαρακτηριστικό του περιεχομένου της όσο και της κοινωνικής-πολιτικής κατάστασης εντός της οποίας γράφηκε, τίτλο ‘Κατάσταση Πολιορκίας,’ κυκλοφόρησε στην ελληνική γλώσσα το 2010, από τις εκδόσεις Μαΐστρος.[1] Μάλιστα, η έκδοση είναι δίγλωσση (Αραβικά-Ελληνικά), με την μεταφράστρια της ποιητικής συλλογής, Αγγελική Σιγούρου να αναδεικνύει εναργώς την δραστική λιτότητα, την ‘καθαρότητα’ των γραμμών, την εκφραστικότητα της ποιητικής του Παλαιστίνιου ποιητή. Η ‘Κατάσταση Πολιορκίας’ του Νταρουίς είναι η πρώτη του ποιητική

Μέση Τζαζ 1929- 1940

Το 1929 οι ΗΠΑ έχει μεγάλη οικονομική κρίση, φυσικά επηρεάζεται και η μουσική. Όμως στη Ν. Υόρκη εμφανίζονται μεγάλες χορευτικές ορχήστρες λευκών που έπαιζαν ένα είδος ευρωπαϊκής χορευτικής μουσικής ενώ στο Χάρλεμ οι μαύροι μουσικοί με τις μπάντες τους έθεταν τις βάσεις ενός νέου μουσικού ύφους της τζαζ των μεγάλων ορχηστρών. Από το 1935 η αμερικάνικη ψυχαγωγία έχει την ετικέτα Σουίνγκ που δημιουργήθηκε από τις μεγάλες ορχήστρες των λευκών. Έγινε της μόδας από τη λευκή σπουδάζουσα νεολαία και στα τέλη της δεκαετίας του ΄30 πήρε διαστάσεις εθνικής τρέλας. Το σουίνγκ ήταν χορευτικό όπως και τα καινούρια στυλ «τζάιβ» και «τζίτερμπαργκ» που

Ίγκορ Μπόμπιρεβ: Ποιήματα από την εμπόλεμη ζώνη | Επίμετρο – Μετάφραση: Ξένια Καλαϊτζίδου

Ο Ίγκορ Μπόμπιρεβ γεννήθηκε το 1985 στο Ντονιέτσκ Ουκρανίας όπου και σπούδασε Ιστορία. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε μια σειρά ρωσόφωνων περιοδικών και ιστολογίων και έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά, ενώ στα ελληνικά μεταφράζονται για πρώτη φορά σ’ αυτό το αφιέρωμα. Τα μισά από τα παρατιθέμενα ποιήματα ανήκουν στη συλλογή Όλοι ξέρουν ότι στον πόλεμο στο σπίτι μου έπεσε οβίδα (2016).

Ο Μπόμπιρεβ ξεχωρίζει ανάμεσα στους σύγχρονους ρωσόφωνους ποιητές χάρη στην ελλειπτικότητα της φόρμας και την περιεκτικότητα του λόγου. Η λιτή μινιμαλιστική βιωματική γραφή του, τον κατατάσσει

Τζέημς Τζόυς, «Επικίνδυνη γραφή / Σκέψεις για τη ζωή, την τέχνη, τη λογοτεχνία» (Μτφρ.: Άννα Παπασταύρου), εκδ. Πατάκη, 2020

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

`

Αισθητό και νοητό υλικό
Η τέχνη είναι ο συνδυασμός από τον άνθρωπο
του αισθητού και του νοητού υλικού με στόχο
ένα αισθητικό αποτέλεσμα.
Δοκίμια

Το σώμα- κραυγή

Γράφει η Ελένη Γκίκα
Χαν Γκανγκ «Η χορτοφάγος», 
Μετάφραση: Αμαλία Τζιώτη,
 εκδ. Καστανιώτη, σελ. 208
 Το σώμα μας είναι το σπίτι μας, το κουβαλάμε όπως το καύκαλο η χελώνα κι ό,τι έχουμε ζήσει έχει αποθηκευτεί εκεί: είναι οι μνήμες μας, οι λύπες και καυγάδες μας, οι αντιρρήσεις και η άμυνά μας, είναι το δικό μας μουσείο, η βιβλιοθήκη, κατά κάποιον τρόπο, όλων όσων έχουν συμβεί. Αλλά και εν δυνάμει εκείνων που θα συμβούν. Το αναγνωρίζουν οι ψυχολόγοι, μας το τονίζουν τα αυτοάνοσα, είναι απ’ ότι συνθέτουν το είναι μας, εκείνο που είναι το πλέον ειλικρινές. Και η τροφή είναι το συναίσθημα που προσδοκάμε: εξ ου και το σώμα μας φυσαρμόνικα, πώς να γεμίσουν τα τόσα

Σώτια Τσώτου, Τραγούδια (επίμετρο: Γιώργος Μίχος)

Τρελός ή παλικάρι

Κάποιος λείπει απόψε απ’ την παρέα
κι είναι το ποτήρι του αδειανό
Πέθανε από αγάπη τελευταία
Κάποιον που τον λέγαμε τρελός

Να’ταν τρελός ή παλικάρι
Να’ταν φτωχός ή βασιλιάς
κλάψτον αυγή, κλάψτον φεγγάρι
Ήταν τρελός και παλικάρι
Ήταν φτωχός και βασιλιάς

Τ’ άσπρο το πουκάμισο σκισμένο
Κόκκινο λουλούδι η καρδιά
κάποιον που τον είχαμε χαμένο
Πέθανε στ’αλήθεια μια βραδιά

Λίλη Λαμπρέλλη / Ίχνη από φτερά: Για την αφήγηση των λαϊκών παραμυθιών

ΜΕ ΡΩΤΟΥΝ ΣΥΧΝΑ: Τι είναι τα λαϊκά παραμύθια; Τι είναι τα μαγικά παραμύθια; Σε τί χρησιμεύουν αυτές οι ιστορίες εκτός απ’ το να αποκοιμίζουν τα παιδιά; Ποια είναι η βασική τεχνική στην αφήγηση παραμυθιών; Τελικά, εσύ γιατί λες παραμύθια;

Απαντώ πως τα λαϊκά παραμύθια είναι ένα από τα πολλά μέσα μύησης στη ζωή. Με την αμφισημία του «ψέματα κι αλήθεια, έτσι είναι τα παραμύθια», χωρίς ίχνος διδακτισμού και  δογματισμού,  ο παραμυθιακός λόγος μας επιτρέπει να ακούσουμε ή να αγνοήσουμε όσα έχει να μας πει. Ο χρόνος του παραμυθιού είναι άχρονος «Μια φορά κι έναν καιρό», ο τόπος είναι η ου-τοπία «σ’ έναν τόπο μακρινό»,συχνά στον εναρκτήριο λογότυπο έχουμε και το «ήταν και δεν ήτανε»: Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ έναν τόπο μακρινό ήταν και δεν ήτανε…

Το γιατρικό της αμόλυντης λογοτεχνίας ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ*

Ο Χέρμαν Μέλβιλ είναι ένας συγγραφέας που τον διαβάζω τακτικά, αλλά κάτω από τις τωρινές συνθήκες μού είναι πιο διαυγής, ειδικά στις νουβέλες του, στον «Μπίλι Μπαντ», στον «Μπενίτο Σερένο». Οι χαρακτήρες του δοκιμάζονται σωματικά, ηθικά, κοινωνικά, άλλοι επιβιώνουν, άλλοι όχι.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Το διάβασμα είναι μία από τις πιο μοναχικές τέχνες, προσωπικά το θεωρώ μία δημιουργική ενασχόληση. Να μπορείς να συγκεντρώνεσαι πάνω σε ένα κείμενο, να το αφουγκράζεσαι αλλά και να το κάνεις δικό σου. Η προσωπική ανάγνωση απαιτεί συνήθως μια εσωτερική απομόνωση και όχι να σου επιβάλλεται εξωτερικά. Φαντάζομαι σε ένα κελί ή σε ένα καταφύγιο, μαζί με άλλους, δεν δραπετεύεις πάντα με ένα βιβλίο. Εφηβος, όταν αρρώσταινα, καθόμουν στο σπίτι και αποτελείωνα ένα ολόκληρο μυθιστόρημα, μάλιστα μια φορά «ανέβασα πυρετό» παραπάνω για να τελειώσω το «Ανθρώπινο κτήνος» του Ζολά – το θυμάμαι ακόμη.

Λένη Ζάχαρη, Διαβάζοντας αλλιώς: Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος, ΕΝΥΠΝΙΑ ΤΑ ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ, Ποιήματα, Εκδ. Έναστρον, Αθήνα 2020

“Στην ποίηση, όπως και στα όνειρα, δεν γερνάει κανένας”Οδυσσέας Ελύτης “Εν λευκώ

«…κάθε σταγόνα ποίησης περιέχει μέσα της το χρόνο, τους τόπους, τους ανθρώπους, τα ταξίδια, τα έργα τέχνης, που τη γέννησαν», γράφει ο Κ. Λουκόπουλος στο “Μικρό Επιμύθιο” της συλλογής του “Ενύπνια τα Μεθεόρτια”. Είναι, θαρρώ, ένας ολοκληρωμένος ορισμός του τι είναι ποίηση ή του πώς γεννιέται η ποίηση, αλλά και του πώς γεννήθηκαν τα ποιήματα της συλλογής αυτής. Για την αλήθεια των λόγων θα πρέπει να πούμε πως τα ποιήματα είναι γεννήματα όλων αυτών, αλλά και των ονείρων και των συνακόλουθων αισθημάτων και ιδεών, σε συνδυασμό πάντα με τη γλώσσα και τον τρόπο του ποιητή να μετατρέπει όσα αποκομίζει τόσο “έξ- υπνος”, όσο και “εν υπνώσει”.

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, "Δύο ποιήματα"

Είναι ένα στάχυ

Είναι ένα στάχυ έωλο

Ψηλώνει σε τσιμεντένια δώματα

Αντένες ατενίζει ορίζοντες οδοντωτούς

Σείεται σε συρμών συρίγματα

Λικνίζεται σε καλώδια ηλεκτροφόρα

Γέρνει κάτω από αερογέφυρες

Πλαγιάζει σε πέτρινα νεφελώματα

Ούτε που το κατάλαβε πως βρέθηκε εδώ

Αν έμεινε ζούφιο αν μέστωσε

Σκιρτά στο πέταγμα χαρταετών στο μωβ της ανε-μώνης

Άλτης σε χώρα α-θαυμάτων

Στα άγανα χελιδονόψαρα

Στην ψίχα χρυσαλλίδα κόκκινη

Στη ρίζα σιδερένια πέδιλα

Στη ράχη ασήκωτο βράχο

Απ’ τα φυλλώματα γλιστρούν γυρίνοι αφυδατωμένοι

Γύρω μονάχα αμμοχάλικα

Το φίδι πάντα εκεί λουφάζει στην αμυγδαλή

Μέχρι τη χασμωδία της στιγμής του θεριστή το δρεπάνι

Κι όλο κάτι ψάχνει μα ακόμα δε βρήκε τί-πο-τα

Ούτε και πρόκειται καθώς φαίνεται

Μόνο μια καρδερίνα σπαρταρά αιμάτινη

Κι ένας πανσές βελούδινος

Δημήτρης Φεργάδης, «Με αφορμή την Columbia / Η βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα», εκδ. ΚΨΜ, 2018

«[…] πώς να μαζέψω  τις κοντά 400 σελίδες  του βιβλίου μου σε μερικές αράδες. Όμως, ανάγκα και συγγραφείς  (ακόμα και σαν του… λόγου μου) πείθονται. Αξιοποιώντας, λοιπόν, την πενηντάχρονη δουλειά και πείρα μου στη δισκογραφία (βιομηχανία, εμπόριο), προσπάθησα να παρουσιάσω, μέσα από μια αξιοπρεπή, ενδιαφέρουσα -όπως εκτιμώ- έκδοση βιβλίου, με  ενάργεια και σεβασμό, κι ένα άλλο πρόσωπο (εξαιρετικά άγνωστο και αγνοημένο αυτό), το πρόσωπο του ήχου, όπως προκύπτει μέσα από ενδιάμεσα στάδια

Το ημερολόγιο της Fang Fang από τη Wuhan (μτφρ: Di Cao)

Tο βιβλίο “The Wuhan Diaries” της Fang Fang θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις Εκδόσεις Anubis, που πρόσφατα εξασφάλισαν τα δικαιώματα της Ελληνικής έκδοσης του βιβλίου. Η Fang Fang ήθελε να δημοσιεύσει το ημερολόγιο της πρώτα στην Κίνα και ενώ υπάρχει ενδιαφέρον από εγχώριους εκδοτικούς οίκους, πολλοί από αυτούς μέχρι στιγμής διστάζουν λόγω των επιθέσεων που δέχτηκε η συγγραφέας από την ακροαριστερά. Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί ήδη στη γερμανική και την αγγλική γλώσσα στην Ευρώπη.
https://www.oanagnostis.gr/apokleistiko-to-imerologio-tis-fang-fang-apo-ti-wuhan-mtfr-di-cao/?fbclid=IwAR0j32BjpqR1AuqsVm2kldLuKrakGnMZbhn-zA0V8lc34sK31f2En0DtO34

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΡΑΓΚΑ

Συμβουλές για Δημιουργική γραφή!

Από τον συγγραφέα Γιάννη Σκαραγκά

Ο πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και συνεργάτης στα Σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής του ΙΑΝΟΥ Γιάννης Σκαραγκάς μίλησε στο αμερικανικό περιοδικό AUTHORITY μεταξύ άλλων και για τη δημιουργική γραφή.

Αυτές είναι οι πέντε συμβουλές του:

Θλιβερές μέρες στο Ελ Σαλβαδόρ (του Γιάννη Ν. Μπασκόζου)

του Γιάννη Ν. Μπασκόζου
 Ιστορίες μαγικού ρεαλισμού από το Ελ Σαλβαδόρ, πατρίδα καταραμένη και μαγική του συγγραφέα. Μέσα από ιστορίες οικογενειών και άλλες ατομικές προσωπικές ιστορίες αναπτύσσεται το ιστορικό πανόραμα μιας χώρας που ταλαντεύεται ανάμεσα στην προϊστορία και την ιστορία. Οι μύθοι και η ρεαλιστική πραγματικότητα συμφύρονται χωρίς όμως ποτέ να χάνουν την ιστορικότητά τους. Όπως έχουμε διαβάσει στα πιο γνωστά μυθιστορήματα του μαγικού ρεαλισμού, αυτά του Χουάν Ρούλφο, του Καρπεντιέρ, του Μαρκές και άλλων, η πραγματικότητα προσλαμβάνεται από τους ήρωες διαισθητικά, τα πραγματικά γεγονότα έχουν μια φανταστική υποδήλωση ενώ πολλά συμβάντα

Μικρές Λίστες – τα καλύτερα βιβλία του 2019 κατά τον Αναγνώστη

Οι Κριτικές Επιτροπές του Αναγνώστη για βιβλία που εκδόθηκαν το 2019 δίνουν στη δημοσιότητα τις Μικρές Λίστες των υποψηφίων βιβλίων.

Τα τελικά αποτελέσματα θα ανακοινωθούν μετά από μυστική ψηφοφορία στα τέλη Ιουνίου. Μαζί θα ανακοινωθεί και το Μεγάλο Τιμητικό Βραβείο που δίνεται σε συγγραφέα/επιστήμονα/ μελετητή για το σύνολο του έργου. Επίσης θα ανακοινωθεί το Βραβείο Νίκου Θέμελη.

Χούλιο Κορτάσαρ

Ο σπουδαίος Αργεντινός συγγραφέας Χούλιο Κορτάσαρ (1914-1984) έχει απασχολήσει πολλές φορές τον έντυπο «Χάρτη» (στα τεύχη 1, 3, 10 και 11 – όπου και η αποκλειστική συνέντευξή του στον Δ.Τ. Άναλι), όσο και τον ηλεκτρονικό και θα μας απασχολήσει και στο μέλλον.

Περιεχόμενα τεύχους 118, Ιούνιος 2020 Athens Review of Books

https://athensreviewofbooks.com/arxeio/teyxos118/4499-https://athensreviewofbooks.com/arxeio/teyxos118/4499-periexomena-teyxous-118-ioynios-2020?fbclid=IwAR314B0K4J4HKOzbKLGavyfavFc1W5dq1EGaetHmzczqcRPbzIwkjOrscR0

Τὸ ἐπεισόδιο θεωρεῖται λῆξαν-Σταύρος Ζαφειρίου

Κι ἡ πιστολιὰ ποὺ ἀκούστηκε, τί κρότος.
Στίχος ἀρχινισμένος κι ἀξεδιάλυτος,
μισὸς σταυρός, μισὴ σταυροφορία,
τόπος μισὸς
μιᾶς ἐπανάστασης ποὺ νίκησε τὴν ἴδια της τὴ νίκη.

Ἐξαίσια ἄρρωστος, ἐσύ, μὲς στὴν ἐντατικὴ τῆς οὐτοπίας,
μέσα σὲ γλώσσα δίχως μιὰ ἄσπρη τρίχα γηρατειῶν.
Πόσοι, θαρρεῖς, πὼς ἔκαναν φωνὴ ὅλο τους τὸ σῶμα;
Πόσοι ἀπ’ τὰ σπλάχνα τους στράγγισαν τὴ ζωή;

— "Ἄνοιξέ μου Μαρία! Πονῶ!"
Σὰν ἀχθοφόρος κουβαλάω τὸ κενό,
σὰν πεπρωμένο κατοικῶ τὸν χρόνο.

Ὄχι ἄνεμος μὰ σύννεφο σπρωγμένο ἀπὸ ἀνέμους·
ὄχι βροχὴ μ’ ἀνέστιος κάτω ἀπὸ τὴ βροχή·
Αὐτός, Ἐσύ· ψάχνει τὸ πρόσωπό σου ἀντωνυμία ν’ ἀκουμπήσει
στὴν πιστολιὰ ποὺ ἀκούστηκε, Βλαδίμηρε,
σὰν ἦχος ἄπλετος στὸν λιγοστὸ οὐρανό.
σ.ζ.
Μάιος-Ἰούνιος 2020

Σταύρος Ζαφειρίου : Ὁ τίτλος εἶναι φράση ἀπὸ τὸ σημείωμα ποὺ ἄφησε ὁ Μαγιακόφσκι πρὶν τὴν πιστολιά.

Κυριάκος Ευθυμίου: Το κόκκινο άλογο

Μόλις κυκλοφορήθηκε από τις Εκδόσεις Εντευκτηρίου: Κυριάκος Ευθυμίου 
Το κόκκινο άλογο: Δεκαοχτώ μικρά διηγήματα Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις Εντευκτηρίου 2020
 64 σ.
ISBN 978-960-7568-62-5
 Τιμή: 8,48 (περιλαμβάνεται ΦΠΑ)
 Δεκαοχτώ μικρές ιστορίες για την ξενιτιά, τη φτώχεια, τον έρωτα, τη διάψευση, την αξιοπρέπεια, την ανθρώπινη αδυναμία, την υπέρβαση, την αποδοχή· με δυο λόγια, για πράγματα ανθρώπινα. Ένα

Η πληρότητα του κενού

της Ζωής Σαμαρά

Χριστίνα Καραντώνη, «Παρακειμένων εκείνων», Εκδόσεις του Φοίνικα 2019 
 Το Μη­δέν, μια μυ­στη­ρια­κή φι­γού­ρα που κι­νεί­ται μέ­σα σε άβυσ­σο, ενυ­πάρ­χει στην απύθ­με­νη με­τα­μόρ­φω­ση όλων των πραγ­μά­των, ενώ το Κε­νό, χω­ρίς διαι­σθη­τι­κή πλη­ρό­τη­τα σύμ­φω­να με τον Χού­σερλ, εί­ναι μια αφη­ρη­μέ­νη έν­νοια. Συγ­γε­νεύ­ει προ­φα­νώς με το άδειο και προσ­διο­ρί­ζει το χώ­ρο. Πα­ρά ταύ­τα, αν όντως υπάρ­χει μια με­τα­φυ­σι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και αν ο θά­να­τος έχει υπαρ­ξια­κή ση­μα­σία, όπως διορ­θώ­νει ο Χάι­ντε­γκερ, η προ­σέγ­γι­ση του τυ­χαί­ου, όταν αυ­τή προ­κύ­πτει από τη χρή­ση των αι­σθή­σε­ων, και μά­λι­στα με την αρω­γή της ενό­ρα­σης, μας οδη­γεί στην κα­τά­κτη­ση της αρ­χι­κής ου­σί­ας μέ­σω των φαι­νο­μέ­νων. Και αυ­τό εί­ναι το αντί­δω­ρο της Τέ­χνης στην Αν­θρω­πό­τη­τα, που την

Ο ΤΑΣΟΣ, Ο ΣΑΚΆΡΑΣ-Γιώργος Κασαπίδης

(από το προσωπική σελίδα του Γιώργου Κασαπίδη στο facebook)

Ο παππούς μου, αν και παλαιστής στα νιάτα του, ένα άγριο άλογο μόλις μετά βίας μπορούσε να το κουμαντάρει κι ο άλλος , ο Σακάρας με το όνομα, πάλευε να τιθασεύσει σύσσωμα τετρακόσια άλογα στη μηχανή του.
Εδώ που τα λέμε, είχε χάσει το τελευταίο διάστημα κάποιες ισορροπίες στη ζωή του κι ήταν θέμα χρόνου να πατήσει την τελική γκαζιά και ν’ απογειωθεί μια κι έξω, ν’ αποδράσει απ’ τα εγκόσμια.
Είχε αφήσει από καιρό, σ’ ένα ταξίδι, σε μια πίστα τα σημάδια του. Σε μια ταβέρνα ελληνική στη Γερμανία, μαζί με φίλους, ήπιε και χόρεψε ένα ζεμπέκικο μοναχικό, σημαδιακό τραγούδι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, σε μουσική του Μίμη Πλέσσα με τη βαριά φωνή του Διονυσίου:

Γεράσιμος Δενδρινός. Τέσσερα ποιήματα της νέας αδημοσίευτης συλλογής: “Εικόνες από ένα επιπλέοντα κόσμο”

BERGAMO 2020

Όσοι δοκίμασαν μονάχα ευδαιμονία στη ζωή,

αποτυπώνοντας σε φωτογραφίες στιγμές ευτυχίας

πεθαίνουν έρημοι σε σκιερά δωμάτια –

ειρηνική η απαίτηση του θανάτου,

ακύμαντη θάλασσα η τελευταία στοργή,

αποκομμένη μνήμη από τα πρόσωπα

για το ειρηνικό πέρασμα

σε μιαν άλλη γη

χωρίς αγαπημένη συνοδεία.

Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

https://www.fractalart.gr/nees-ekdoseis-12-kainoyrgia-vivlia-june-2020/

Ο Κάφκα και η σιωπή των σειρήνων

Ο Φραντς Κάφκα γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου του 1883 στην Πράγα από γονείς Εβραίους: από έναν πατέρα αυταρχικό, που κατόρθωσε να γίνει εύπορος υφασματέμπορος, κι από μια μάνα τρυφερή που, αντίθετα με τον πατέρα του, είχε μεγαλώσει μέσα σ' έναν περίγυρο βαθιά μορφωμένων ανθρώπων. Ο Φραντς ήταν ο πρωτότοκος. Είχε τρεις αδελφές και δύο αδελφούς, οι οποίοι πέθαναν σε βρεφική ηλικία. Οι αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια και κυρίως οι σχέσεις με τον αυταρχικό και άξεστο πατέρα του, στοίχειωσαν τη ζωή του. Μετά το γυμνάσιο, υπακούοντας στην επιθυμία του πατέρα του, ο Κάφκα αφού παρακολούθησε ορισμένα πανεπιστημιακά μαθήματα γερμανικής φιλολογίας, σπούδασε τελικά νομικά. Στο πανεπιστήμιο γνωρίστηκε με διάφορους γερμανόφωνους

«Η αγωνία μου είναι φως...»

Παναγιώτα Ψυχογιού
 Πολλοί από μας ζούμε με φόβους και αγωνία, σχεδόν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Το άγχος, η αγωνία, ο φόβος στοιχειώνουν τις ζωές μας, αθύρματα γινόμαστε φόβων μυστικών. Ζούμε σε ένα ξεχωριστό κόσμο σκιασμένο και φωτισμένο από ένα ιδιοσυγκρασιακό άγχος. Ο κίνδυνος-θάνατος απειλεί την ύπαρξή μας. Όμως για να παρηγορηθούμε μπορούμε να δούμε την αγωνία ταυτόχρονα ως προοπτική και ερμηνευτική σχέση με τον κόσμο. Σημαίνει ενδεχομένως και καλύτερη γνώση του κόσμου και του εαυτού. Ίσως λοιπόν, η αγωνία -ακριβώς επειδή παρέχει μια στιγμή για την ανακάλυψη, την αναθεώρηση, την επανάσταση, την αυτο-κατασκευή και την τέχνη -δεν θα πρέπει να λείπει από την ύπαρξη. «Ω ψυχή την αγωνία ερωτευμένη!», γράφει ο Μ. Αναγνωστάκης και ο

Καθόλου ποιήματα

Από τον Γιώργο Ρούσκα
Προσέγγιση στο βιβλίο του Διονύση Στεργιούλα, ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδόσεις Νησίδες, 2019 Εντυπώνεται εξαρχής στο νου το καθόλου χρωματιστό (μαύρο με άσπρα γράμματα), με καθόλου σχήματα, εικαστικά ή εικόνες εξώφυλλο, φτιαγμένο από τον ίδιο τον ποιητή. Όπως και η προμετωπίδα, η οποία με καθόλου κανονικότητα, καθόλου χρώμα (ελεύθερο γραμμικό σχέδιο), καθόλου αναστολή, αποτυπώνει καθ’ όλα τον αναβρασμό στην ψυχή του δημιουργού της (ή μήπως