«Δεν πήρα μόνη την απόφαση να συγκεντρωθούν σε έναν τόμο λόγοι που εκφώνησε η μητέρα μου σε συνέδρια, εκδηλώσεις, χαιρετισμούς και αποχαιρετισμούς. Την πήραμε μαζί, λίγο πριν ανέβει στη βάρκα του ανέκκλητου. Καταθέτω, ως αποδεικτικό της εξουσιοδότησής της να κινούμαι ελεύθερα και να στεγάζω όπως νομίζω τα λόγια της, ένα αδιάσειστο τεκμήριο: τον πρότερο, ενωμένο δια βίου, βίο μας. Ξεχώρισα, έτσι, είκοσι οκτώ από τα ποιητικά χρονογραφήματα, αυτά που θεώρησα πως παρουσιάζουν ατμοσφαιρικά τις εσωτερικές διαθέσεις της, τους μετασυμβολισμούς των επίκαιρων τότε θεμάτων και φωτογραφίζουν το χρόνο. Τα διάλεξα για να δώσω ένα μέλλον στο υποσχετικό παρελθόν και μια ευκαιρία να ανιχνεύεται η απουσία της. Θεωρώ καθένα από τα κείμενά της αυτά ένα αυτοτελές ποίημα: κάθε πρόταση είναι ένας στίχος, γιατί ρέει αδιάκοπα στο αίμα της η μουσικότητα των λέξεων και διαρκώς επινοεί πολλές απρόβλεπτες συνδυαστικές εκφράσεις, ακόμη και στα πιο πεζά από τα πεζά της». Και παρακάτω: «Σκύβω τώρα με πολλή αγάπη πάνω στα χαρτιά της. Διακρίνω τα δακτυλικά της αποτυπώματα. Ανασύρω τη μάνα μου ως πλήρη αίσθηση, ολοζώντανη κατά την εκφώνησή τους». Με αυτά τα λόγια προλογίζει η Έλση Δημουλά, κόρη της κορυφαίας ελληνίδας ποιήτριας και ακαδημαϊκού, Κικής Δημουλά, την έκδοση «Εκλήθην ομιλήτρια» (εκδόσεις Ίκαρος), την «πρώτη εν απουσία της» -όπως γράφει στο βαθιά συγκινητικό σημείωμα της- που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην επέτειο των δύο χρόνων από τον θάνατο της μητέρας της. Είκοσι οκτώ κείμενα, τα οποία η Κική Δημουλά εκφώνησε σε διάφορες περιστάσεις -από την εκδήλωση για τη βράβευση της με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας το 2010 στο Στρασβούργο, μέχρι ένα συμπόσιο για την ποίηση του Ελύτη, αλλά και μία ποιητική βραδιά για τον Καβάφη στη Ρώμη, τον Μάρτιο του 1992- είκοσι οκτώ στιγμές πλημμυρισμένες από την πυκνή, σαρωτική παρουσία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου