«...είμαι ευτυχισμένος/ που οδηγούμε το αυτοκίνητο με τον αδερφό μου/ και πίνουμε Old Crow από το μπουκάλι./ Δεν έχουμε κάπου συγκεκριμένα να πάμε,/ απλώς οδηγούμε./ Μια στιγμή να κλείσω τα μάτια μου/ και θα χαθώ, κι όμως/ ευχαρίστως θα ξάπλωνα και θα κοιμόμουν για πάντα/ στο πλάι αυτού του δρόμου./ Ο αδελφός μου με σκουντάει./ Από στιγμή σε στιγμή κάτι θα γίνει, το ξέρω». Στο παραπάνω ποίημα του Κάρβερ -ο ίδιος άλλωστε αντιμετώπιζε τη συγγραφή ενός ποιήματος ή ενός διηγήματος με τον ίδιο τρόπο- συμπυκνώνεται όλη η ουσία της ιδιοσυγκρασίας και της κατάστασης των ηρώων του: άνθρωποι που ζουν την καθημερινότητά τους μπαίνοντας σ’ αυτήν όπως μπαίνεις σε μια επικίνδυνη περιπέτεια, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το ίδιο το θαύμα της
ΙΑ ΦΟΡΑ ἦταν ἕνα κράτος, ποὺ δὲν ἔνιωθε καὶ τόσο καλὰ μὲ τὸν ἑαυτό του. Οἱ συγγραφεῖς του, οἱ ποιητές του, οἱ καλλιτέχνες του, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἐντοπίσουν τὸ «λάθος», τὴν ἀσθένεια τέλος πάντων ποὺ ταλαιπωροῦσε τοὺς πολίτες του ὥστε νὰ ἀναζητηθεῖ τὸ κατάλληλο φάρμακο, ἦταν ἄφαντοι. Δὲν βρίσκονταν πουθενά, λὲς κι ἄνοιξε ἡ γῆ καὶ τοὺς κατάπιε. Βέβαια ὑπῆρχαν, ἀλλὰ ἔμεναν κλεισμένοι στὰ σπίτια τους, περνοῦσαν πολὺ καιρὸ σὲ ὑπόγεια μὲ μυστικὲς εἰσόδους, σὲ κρησφύγετα, φύτευαν πυκνοὺς καλλωπιστικοὺς θάμνους καὶ τροπικὰ δένδρα μὲ ἀγκάθια στὶς αὐλές τους γιὰ νὰ μὴν φτάνει κανεὶς εὔκολα στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τους.
Δημήτρης Χαρίτος «Τα τριακόσια εξήντα πέντε και το ένα για τα δίσεχτα χρόνια» (Ιδιωτική μυθολογία), εκδ. Κίχλη, 2017
