10 βιβλία που αξίζει να διαβάσετε τον Δεκέμβριο

Δέκα νέες κυκλοφορίες, δέκα προτάσεις βιβλίων για τον Δεκέμβριο, που μπορούν να είναι και ξεχωριστά δώρα (γεμάτα μηνύματα).
Η HuffPost Greece προτείνει...

«Ο βασιλεύς των ορέων» του Εντμόντ Αμπού (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Αριστέα Κομνηνέλλη, πρόλογος Τάκης Θεοδωρόπουλος). 

Ο Εντμόντ Αμπού (1828 - 1885) ήταν Γάλλος συγγραφέας, ακαδημαϊκός και δημοσιογράφος. Το 1852 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως υπότροφος της Γαλλικής Σχολής. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του περιόδευσε σε όλη τη χώρα και, επιστρέφοντας στο Παρίσι, δημοσίευσε το βιβλίο Η Ελλάδα του Όθωνα. Έναν χρόνο αργότερα δημοσίευσε το μυθιστόρημα Βασιλιάς των Ορέων, έργο που επίσης προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Σχεδόν την ίδια περίοδο, άρχισε να δημοσιογραφεί στην εφημερίδα Le Figaro. Στη συνέχεια ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας 20ός αιώνας, χωρίς ωστόσο να ανακόψει και τη συγγραφική του δραστηριότητα, με την κυκλοφορία κυρίως μυθιστορημάτων.

«Στο θέατρο σκιών του ηττημένου ηρωισμού η Ληστεία που έζησε στιγμές δόξας τον 19ο αιώνα κατέχει περίοπτη θέση. Την επάνδρωναν οι πρώην κλέφτες και αρματολοί που δεν δέχθηκαν να ενταχθούν στην οργάνωση του νέου κράτους. Παλικάρια με τις φουστανέλες τους και τις ψείρες τους που ζούσαν φορολογώντας το κράτος από το οποίο δεν δέχονταν να φορολογηθούν. Αυτούς ανεβάζει στη σκηνή ο Αμπού με το μικρό αριστούργημα που κρατάτε στα χέρια σας.
Ο Χατζησταύρος και ο μικρός στρατός που διατηρεί στην Αττική απαγάγουν πλουσία Αγγλίδα και την κόρη της, καθώς και πτωχό Γερμανό βοτανολόγο για να ζητήσουν λύτρα για την απελευθέρωσή τους. Αυτή είναι η δουλειά τους, και η δουλειά τους πάει καλά. Ο Χατζησταύρος ο οποίος έχει κερδίσει επαξίως τον τίτλο του «Βασιλιά των ορέων» έχει συγκεντρώσει σημαντικά κεφάλαια στην Αγγλία, στον οίκο συγγενούς της κυρίας Σίμσονς την οποία έχει απαγάγει. Πρώτης τάξεως υλικό για κωμωδία παρεξηγήσεων.
Πρώτης τάξεως υλικό για τη σαρκαστική πένα του Εντμόντ Αμπού ο οποίος μέσα από την αφήγηση της αιχμαλωσίας τους και της απελευθέρωσής τους φτιάχνει την προσωπογραφία της Ελλάδας. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της; Είναι μια χώρα η οποία υποτίθεται έχει εξαφανίσει τη ληστεία από την επικράτειά της, όπου όμως η χωροφυλακή συνεργάζεται με τους ληστές οι οποίοι υποτίθεται δεν υπάρχουν. Είναι μια χώρα όπου οι ληστές είναι λαοφιλείς. Είναι μια χώρα όπου ο αρχιληστής όχι μόνον αποδεικνύεται επιτυχημένος επιχειρηματίας, αλλά στο τέλος καταφέρνει να γίνει και διεκδικητής της θέσης του υπουργού Δικαιοσύνης» (από τον πρόλογο του Τάκη Θεοδωρόπουλου).

«Μίλησε τους για μάχες, για ρηγάδες και για ελέφαντες» του Ματιάς Ενάρ (εκδόσεις Στερέωμα, μετάφραση Σοφία Διονυσοπούλου).

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στην Ελλάδα πριν από λίγες ημέρες, παράλληλα με την αγγλική έκδοση, με το New Yorker να του αφιερώνει θέμα με τίτλο «Όταν ο Μικελάντζελο πήγε στην Κωνσταντινούπολη».
Όταν, την άνοιξη του 1506, ο Μιχαήλ Άγγελος ξεκινάει για την Κωνσταντινούπολη έχοντας αφήσει στη μέση την κατασκευή του μαυσωλείου του Πάπα Ιουλίου Β’ στη Ρώμη, γνωρίζει καλά ότι διακινδυνεύει να επισύρει την οργή του αυταρχικού ποντίφικα. Πώς όμως να αγνοήσει την επιστολή του Σουλτάνου Βαγιαζήτ που τον καλεί να κατασκευάσει μια μεγαλειώδη γέφυρα στον Κεράτιο Κόλπο; Έτσι ο μεγάλος γλύπτης αποφασίζει να κάνει το ταξίδι.
Ακριβές και λεπτοδουλεμένο σαν κόσμημα, το βιβλίο του Ενάρ είναι η προσωπογραφία ενός καλλιτέχνη της Αναγέννησης που έρχεται αντιμέτωπος με το κάλλος του μουσουλμανικού κόσμου, και ταυτόχρονα ένας συναρπαστικός στοχασμός πάνω στην πράξη της δημιουργίας. Αναπαριστώντας μερικές λησμονημένες από την ιστορία εβδομάδες, χρησιμοποιώντας αυθεντικό υλικό όπως τις σημειώσεις και τις επιστολές του Μικελάντζελο από την Κωνσταντινούπολη, ο Ματιάς Ενάρ σκιαγραφεί την περίπλοκη σχέση Δύσης και Ανατολής μέσα από τον συμβολισμό μιας ανολοκλήρωτης αρχιτεκτονικής χειρονομίας: μιας γέφυρας που δεν κατασκευάστηκε ποτέ, αλλά αποτυπώθηκε στο σημειωματάριο του καλλιτέχνη σαν ένα νεύμα από την άλλη όχθη του πολιτισμού.
Ο αινιγματικός τίτλος του βιβλίου προέρχεται από το ακόλουθο απόσπασμα του Rudyard Kipling, το οποίο παραθέτει ως μότο του βιβλίου του ο Enard: «Μια ιστορία είναι αληθινή μόνο στον χρόνο που την αφηγείσαι. Και αφού είναι παιδιά, μίλησέ τους για μάχες, για ρηγάδες, για άλογα, για σατανάδες, για ελέφαντες και για αγγέλους, μην παραλείψεις όμως να τους μιλήσεις για έρωτα και για πράγματα παρεμφερή».
Ο βραβευμένος με Goncourt (2015), Γάλλος συγγραφέας Ματιάς Ενάρ θα βρίσκεται τη Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου, ώρα 20:30, στον Ιανό (Σταδίου 24) για μία βραδιά γνωριμίας με το κοινό, με αφορμή την έκδοση του δεύτερου βιβλίου του στα ελληνικά. Με τον συγγραφέα συνομιλούν η Σοφία Διονυσοπούλου, συγγραφέας και μεταφράστρια του έργου του και η Κατερίνα Σχινά, κριτικός λογοτεχνίας.

«Η εγκυκλοπαίδεια των νεκρών» του Ντανίλο Κις (εκδόσεις Καστανιώτη, μετάφραση Μαρία Κεσίνη). 

Ένας αντι-προφήτης επιχειρεί το αδιανόητο για να αποδείξει τις θαυματουργές του ικανότητες· ένα κορίτσι βλέπει την τρομερή μοίρα των αδελφών και του πατέρα της σε έναν παράξενο καθρέφτη· ο χαμός μιας πόρνης πυροδοτεί μια απρόβλεπτη εξέγερση ενώ η ζωή κάθε απλού ανθρώπου από το έτος 1789 ανασυστήνεται με εξονυχιστική ακρίβεια στην πανίσχυρη Εγκυκλοπαίδεια των νεκρών...
Αυτά τα θρυλικά διηγήματα για την αγάπη και τον θάνατο, την αλήθεια και το ψεύδος, τον μύθο και την πραγματικότητα, διαπερνούν ποικίλες εποχές και ακτινογραφούν αλλόκοτες καταστάσεις.
Το ύστατο βιβλίο του Ντανίλο Κις, κορυφαίου εκπρόσωπου και ανανεωτή των σερβικών γραμμάτων, συνιστά μια εξαιρετική συνύφανση του αληθινού γεγονότος με τη φαντασία, του επικού με το ασήμαντο, της φρίκης με την κωμωδία.
Σε αυτές τις εννέα ιστορίες ο σπουδαίος Σέρβος συγγραφέας απεικονίζει σχέσεις, συναντήσεις, τοπία – το πλήθος των λεπτομερειών που συναπαρτίζουν μια ζωή. Ο ίδιος συνδυάζει την μυθοπλασία και την ιστορία με μια μεταμοντέρνα ευαισθησία και, μέσα από το υστερόγραφό του και άλλες σημειώσεις, δημιουργεί ένα συναρπαστικό υπόβαθρο που μαγνητίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ένα διαχρονικό αριστούργημα της σλαβικής λογοτεχνίας σε νέα έκδοση.
(Στο εξώφυλλο ο Ντανίλο Κις στο Παρίσι, 1989).

«Τα γράμματα στην Πάολα. Τι μας λένε για τον Κωνσταντίνο Α» του Γιώργου Θ. Μαυρογορδάτου (εκδόσεις Πατάκη).

Γιατί να ασχοληθεί κανείς με τα γράμματα του βασιλέα Κωνσταντίνου Α΄ προς την Ιταλίδα ερωμένη του Πάολα; Υπάρχουν ερωτικές επιστολές που περιέχουν πολύτιμες πληροφορίες γενικότερης σημασίας, πέρα από τα ερωτόλογα, τις αναπολήσεις, τις φαντασιώσεις ή άλλες «γαργαλιστικές» αλλά ριζικά ιδιωτικές λεπτομέρειες. Τέτοιες είναι και οι επιστολές του Κωνσταντίνου προς την Πάολα.
Μας λένε πολλά για την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου, από το ίδιο του το χέρι. Καμία άλλη πηγή δεν έχει τέτοια αμεσότητα, ούτε τόση αξιοπιστία. Γι’ αυτό άλλωστε τις έχουν χρησιμοποιήσει ως τεκμήρια (χωρίς να παραπέμπουν όπως όφειλαν) ένας ακραιφνής μοναρχικός σαν τον Παναγιώτη Πιπινέλη και ένας αφοσιωμένος αυλικός σαν τον Κωνσταντίνο Λούρο. Έτσι βρέθηκαν αποσπάσματά τους ακόμη και στην επίσημη ιστοσελίδα της πρώην βασιλικής οικογένειας… Ο σκοπός αυτού του βιβλίου είναι περιορισμένος και εστιασμένος: να αναδείξει κρίσιμα στοιχεία της προσωπικότητας του Κωνσταντίνου, όπως προκύπτουν από τα δικά του γράμματα. Ίσως έτσι φανεί και η αναντιστοιχία μεταξύ του πραγματικού προσώπου και του ειδώλου που λάτρεψε η μισή Ελλάδα. Το βιβλίο αυτό συμπληρώνει τα προηγούμενα δύο βιβλία μου για τον Εθνικό Διχασμό (1915 και Μετά το 1922). Το ζητούμενο εξακολουθεί να είναι η κατανόηση, η εξήγηση, η ερμηνεία – όχι η καταγγελία. Το ζητούμενο αυτό υπηρετεί και η εικονογράφηση με πολλές φωτογραφίες που είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό.
Ο Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος δίδαξε Πολιτική Ιστορία και Πολιτική Επιστήµη στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και σε διάφορα ξένα πανεπιστήµια ως επισκέπτης καθηγητής. Για το βιβλίο του Stillborn Republic τιµήθηκε µε την ανώτατη διάκριση της Αµερικανικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήµης.
Aπό τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του Οµάδες πίεσης και Δηµοκρατία (2001), 1915: Ο Εθνικός Διχασµός (2015)και Μετά το 1922: Η παράταση του Διχασµού (2017).

«Πατσίνκο» της Min Jin Lee (εκδόσεις Ίκαρος, μετάφραση Βάσια Τζανακάρη). 

(Πατσίνκο: ιαπωνικό τυχερό παιχνίδι αντίστοιχο του φλίπερ)
Γιόνγκντο, Κορέα, 1911. Σε ένα μικρό ψαροχώρι στην ακτή της Ανατολικής θάλασσας, ένας ψαράς παντρεύεται ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι. Το φτωχό ζευγάρι φέρνει στον κόσμο μια κόρη, την πολύτιμή τους Σάντζα.
Η αναπάντεχη εγκυμοσύνη της Σάντζα μόλις στα δεκαέξι της χρόνια από έναν παντρεμένο άντρα, φέρνει την οικογένεια αντιμέτωπη με την ταπείνωση. Όμως, ο Ίσακ, ένας νεαρός ιερέας, της δίνει την ευκαιρία να τον ακολουθήσει στην Ιαπωνία και να ζήσουν μαζί ως σύζυγοι.
Η Σάντζα ακολουθεί έναν άντρα που μόλις έχει γνωρίσει σε μια εχθρική, για εκείνη, χώρα όπου δεν έχει φίλους, ούτε σπίτι, και δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους αφού δεν γνωρίζει τη γλώσσα.
Με στοιχεία που θυμίζουν τα μυθιστορήματα του Τσαρλς Ντίκενς και του Λέων Τολστόι, η αφήγηση της Min Jin Lee εκτείνεται σε βάθος τεσσάρων γενεών, περιγράφοντας τους απέλπιδους αγώνες και τους σκληρά κερδισμένους θριάμβους μιας οικογένειας μεταναστών στην Ιαπωνία. Τα μέλη της οικογένειας παραμένουν βαθιά συνδεδεμένα καθώς αντιμετωπίζουν ζητήματα πίστης, ταυτότητας και διαρκούς επιβίωσης.
Ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα με μια αξέχαστη πινακοθήκη χαρακτήρων και ένα εξώφυλλο - κόσμημα.
H Min Jin Lee γεννήθηκε στη Σεούλ της Νότιας Κορέας το 1968. Η οικογένειά της μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1976 και εγκαταστάθηκε στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, όταν η ίδια ήταν μόλις οκτώ ετών. Η Lee από μικρή περνούσε πολύ χρόνο στην τοπική βιβλιοθήκη, όπου έμαθε να διαβάζει και να γράφει. Είναι απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας του Πανεπιστημίου Yale. Έχει σπουδάσει επίσης νομικά στο Πανεπιστήμιο Georgetown. Πριν αφοσιωθεί στη συγγραφή, εργάστηκε ως δικηγόρος στη Νέα Υόρκη. Από το 2007 έως το 2011, έζησε στο Τόκιο, διάστημα το οποίο αφιέρωσε στην έρευνα και τη συγγραφή του Πατσίνκο. Το βιβλίο έλαβε σπουδαίες κριτικές από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά περιοδικά και συμπεριλήφθηκε μεταξύ άλλων στα 10 καλύτερα βιβλία του 2017 των New York Times και της USA Today. Επιπλέον, ήταν υποψήφιο για το National Book Award for fiction 2017. Αναμένεται να μεταφραστεί σε 23 γλώσσες. Ζει στη Νέα Υόρκη με την οικογένειά της.

«Για την Ιζαμπέλ» του Αντόνιο Ταμπούκι (εκδόσεις Άγρα, μετάφραση Σταύρος Παπασταύρου).

«Το σημαντικό είναι να ψάχνεις,
δεν έχει σημασία αν βρίσκεις ή δεν βρίσκεις».

Πώς να χαρακτηρίσει κανείς μια ιστορία σαν αυτή; Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να μοιάζει με φανταστικό μυθιστόρημα, ίσως όμως να ξεφεύγει από κάθε πιθανό προσδιορισμό. Ο Ταμπούκι έβαλε ως υπότιτλο «Ένα μάνταλα»· όμως, αν κοιτάξουμε καλύτερα, με κριτήρια εντελώς ανατολίτικα, θα δούμε πως πρόκειται τελικά για μια αναζήτηση, για μια έρευνα που φαίνεται σα να διεξάγεται από κάποιον μεταφυσικό Φίλιπ Μάρλοου. Ωστόσο, με τη μεταφυσική, σε αυτή τη σπασμωδική και περιπλανώμενη έρευνα, συνταιριάζεται μια εντελώς γήινη άποψη της ζωής: γεύσεις, μυρωδιές, τόποι, πόλεις, φωτογραφίες που συνδέονται με τον κόσμο της φαντασίας μας, με τα όνειρά μας, αλλά και με την καθημερινή μας εμπειρία. Τότε, λοιπόν; Στο σημείωμά του ο Ταμπούκι μάς προτρέπει να σκεφτούμε έναν μοναχό ντυμένο στα κόκκινα, τον Χαίλντερλιν και κάποιο ναπολιτάνικο τραγούδι. Ετερόκλητα συστατικά, θα μπορούσε να πει κάποιος. Ίσως όμως είναι καλύτερα να μην ψάχνουμε για συνάφεια σε ένα από τα πιο εκκεντρικά και προφητικά μυθιστορήματα που μας έχει χαρίσει ποτέ η ιταλική λογοτεχνία. Ένα μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του μεγάλου συγγραφέα.

Θα μπορούσε να φανεί παράξενο ότι ένας συγγραφέας που έχει περάσει τα πενήντα και έχει εκδώσει τόσα βιβλία νιώθει ακόμα την ανάγκη να δικαιολογήσει τις περιπέτειες της γραφής του. Και σ′ εμένα φαίνεται παράξενο. Προφανώς δεν έχω λύσει ακόμα το δίλημμα αν πρόκειται για ένα αίσθημα ενοχής απέναντι στον κόσμο ή για μια απλούστερη επεξεργασία του πένθους, που μου διέφυγε. Φυσικά, και άλλες ενδεχόμενες υποθέσεις είναι δεκτές. Θέλω να υπογραμμίσω πως εκείνη την καλοκαιρινή νύχτα μου έτυχε να πετάξω ώς τη Νάπολη με τη φαντασία, γιατί σ′ εκείνο τον μακρινό ουρανό υπήρχε ένα φεγγάρι ολόγιομο. Και ήταν ένα φεγγάρι κόκκινο.

«Τι ήξερε η Μέιζι» του Henry James (εκδόσεις Gutenberg, μετάφραση Σώτη Τριανταφύλλου).

Ο κόσμος των «ενηλίκων» με τη ματιά ενός μικρού κοριτσιού που βρίσκεται στο επίκεντρο της διαμάχης των χωρισμένων γονιών του. Ένα εντυπωσιακά σύγχρονο μυθιστόρημα γραμμένο το 1897.
Μετά το διαζύγιο των γονιών της η πεντάχρονη Μέιζι γίνεται αντικείμενο οικονομικού διακανονισμού, «δοχείο πικρίας» και των δύο, «δέμα» που στέλνεται από τον έναν στον άλλο σαν βόμβα, με μοναδικό σκοπό να του δυσκολέψει τη ζωή. Την τρυφερότητα και το ενδιαφέρον που δεν τις δείχνουν οι γονείς της η μικρή τα βρίσκει στους νέους συζύγους τους. Μητριά και πατριός νοιάζονται για το κοριτσάκι που γρήγορα αρχίζει να λειτουργεί σαν συνδετικός κρίκος μεταξύ τους. Πατέρας, μητέρα, γκουβερνάντες, νέοι σύντροφοι, μερικοί από αυτούς πιο μόνιμοι και άλλοι περαστικοί, μπλέκονται σε έναν κυκλώνα αντιδικίας, ζήλειας, ερώτων, συμφερόντων και αγάπης, την πορεία του οποίου παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια της Μέιζι.
Ο Henry James δεν δραματοποιεί, ούτε αναλύει τα συναισθήματα της Μέιζι. Θέλει να ανακαλύψει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους και τα όσα συμβαίνουν γύρω της και τη διαδικασία με την οποία προχωρά προς τη στιγμή που θα πάρει μόνη της αποφάσεις για τη ζωή της. «Για την ικανοποίηση του νου και της ψυχής», γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας στον πρόλογο όπου εξηγεί τις αφορμές και τον τρόπο με τον οποίο συνέθεσε το μυθιστόρημα, «η συνείδηση της μικρής έπρεπε να διασωθεί, να γίνει αντιληπτή σαν ένα μητρώο εντυπώσεων· να μην εκτραχυνθεί, να μην κηλιδωθεί, να μην αποστειρωθεί από την άγνοια και τον πόνο».
Το βικτωριανό μυθιστόρημα που ξεπέρασε την εποχή του. Πρόκειται, αναμφισβήτητα, για πολύ σύγχρονη λογοτεχνία. Revista de Letras.

«Ο νεαρός Χίτλερ» του Paul Ham (εκδόσεις Διόπτρα, μετάφραση Φωτεινή Πίπη).

Ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Αδόλφος Χίτλερ και ποιοι παράγοντες συντέλεσαν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του;
Ήταν ένα λάθος της φύσης ή ένα ακραίο παράδειγμα δημαγωγού, ο οποίος προσωποποίησε, με τα λόγια και τις πράξεις του, τις πιο σκοτεινές προκαταλήψεις της ανθρωπότητας;

Ο Paul Ham αποφεύγει την επιφανειακή προσέγγισή του ως ψυχοπαθούς-τέρατος και εντρυφεί βαθύτερα στο Φαινόμενο Χίτλερ.
Φωτίζει μια περίοδο στη βιογραφία του Φύρερ που δεν έχει παρουσιαστεί ξανά, εστιάζοντας σε γεγονότα που στιγμάτισαν τα παιδικά χρόνια του, όπως η αγάπη για τη μητέρα και η σύγκρουση με τον πατέρα του, η μεγαλομανία, η απομάκρυνση από την πραγματικότητα όταν αυτό τον βόλευε, ένας εφηβικός έρωτας –χαρακτηριστικός της προβληματικής προσωπικότητάς του–, οι απορρίψεις από τη Σχολή Καλών Τεχνών.

Αποδεικνύει ότι ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος σφυρηλάτησε τον χαρακτήρα του νεαρού Χίτλερ σε όλα τα επίπεδα –ψυχολογικά, συναισθηματικά και πολιτικά–, τροφοδοτώντας την πικρία του και μετατρέποντάς τον σε μια εκδικητική πολιτική μηχανή. Ταυτόχρονα, επιχειρεί να σκιαγραφήσει τα δομικά υλικά του χαρακτήρα του –τo αίσθημα της απέχθειας που ένιωθε, τη διάχυτη επιθετικότητά του, την έμμονη αναζήτηση των ενόχων που «μαχαίρωσαν πισώπλατα» τον αγαπημένο στρατό της Γερμανίας και την έντονη επιθυμία του να βρει τον ρόλο του σε έναν κόσμο που τον είχε απορρίψει–, τα οποία ενίσχυσαν την οργή του για την ήττα της Γερμανίας με τα γνωστά επακόλουθα.

Με πλούσια δημοσιογραφική γραφή, επιχειρείται η σύγκριση της σημερινής εποχής με τις συνθήκες που οδήγησαν στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και η ανάλυση των σύγχρονων ακροδεξιών και φασιστικών κομμάτων. Ο Paul Ham με μια νέα προσέγγιση φέρνει στο φως άκρως συνταρακτικά στοιχεία.
Έχει έναν μοναδικό τρόπο να ανακαλύπτει άγνωστες λεπτομέρειες. Ben Macintyre, Βρετανός συγγραφέας, ιστορικός και αρθρογράφος των Times.

 «Ζουρ φιξ» της Λώρης Κέζα (εκδόσεις Ποταμός).

Ο Ιωσήφ Ρεμούνδος, συνταξιούχος κατασκευαστής κουμπιών, σκέφτεται να αφήσει την τελευταία του πνοή κάνοντας αχαλίνωτο σεξ. Μόνο μια τέτοια έξοδος θα ήταν αντάξια της ζωής του, μιας ζωής πλήρους γυναικών, τις οποίες αγάπησε όλες, για πολύ ή για λίγο, αλλά τις αγάπησε.
Γεννημένος σε ένα μέρος που το λένε Αγάπι, έζησε την ανάπτυξη και την πτώση της Ελλάδας, οικότροφος στο Λεόντειο, φοιτητής στη Ρώμη, βιοτέχνης και έμπορος, οικογενειάρχης, από το διαμέρισμα στην Κυψέλη των σέβεντις στη μονοκατοικία της Φιλοθέης και ανάθεμα τους πέντε πρωθυπουργούς που τον κατάντησαν να μην μπορεί να πληρώσει τους φόρους του, ανάθεμα την οικονομική κρίση. Έχει όμως τις γυναίκες του για παρηγοριά, σύζυγο, κόρη, ερωμένη, έχει και λίστα από πρώην που κατοικούν στις αναμνήσεις του, έχει και τις γυναίκες του Zonars, τις οποίες κρυφακούει πίνοντας τον χυμό του.
Μία αφήγηση που αποκαλύπτει τον Ρεμούνδο σιγά σιγά, σαν να ξεκουμπώνει το πουκάμισο, ραμμένο σε ράφτη φυσικά, ενίοτε σαν να ξεκουμπώνει το παντελόνι του, δεν του αρέσουν τα φερμουάρ εκεί κάτω, δείχνουν βιασύνη και ο Ρεμούνδος θέλει τον χρόνο του, είναι άνδρας παλαιάς κοπής, έντιμος και άπιστος ταυτόχρονα (από το οπισθόφυλλο).

 «Το φως που χάνεται» του Στιούαρτ ΜακΜπράιντ (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, μετάφραση Αγορίτσα Μπακοδήμου).

Το δεύτερο βιβλίο της σειράς -μετά το μυθιστόρημα «Ο ψυχρός γρανίτης»- με πρωταγωνιστή τον αστυνομικό επιθεωρητή Λόγκαν ΜακΡέι, ο οποίος ζει και εργάζεται στη γρανιτένια πόλη του Αμπερντίν.
Η δράση ξεκινά με ένα φρικτό έγκλημα, έναν εμπρησμό που καταλήγει στον θάνατο έξι ανθρώπων, εγκλωβισμένων μέσα σε ένα διαμέρισμα το οποίο έχει σφραγίσει ο δολοφόνος. Το βράδυ εκείνης της ημέρας, στην καρδιά της συνοικίας με τα κόκκινα φανάρια, στην πόλη του Αμπερντίν, ανακαλύπτεται το πτώμα μιας ιερόδουλης, η οποία έχει χτυπηθεί μέχρι θανάτου. «Η Ρόζι Γουίλιαμς πέθανε όπως ακριβώς έζησε: άσχημα…»
Για τον αρχιφύλακα ντεντέκτιβ Λόγκαν ΜακΡέι αυτό σηματοδοτεί μια κακή αρχή σε μια ακόμη δύσκολη βάρδια. Θα καταφέρει να φτάσει στην άκρη του νήματος, αυτού που συνδέει μια σειρά ειδεχθών εγκλημάτων; Ο πάλαι ποτέ ήρωας της Αστυνομίας του Γκράμπιαν έχει ενταχθεί με δυσμενή μετάθεση στην «Ομάδα των Χαμένων» της αστυνομίας και περιμένει την καρατόμησή του ανά πάσα στιγμή.
Μέρες καλοκαιριού στην Πόλη του Γρανίτη, με το νεκροταφείο να γεμίζει ασφυκτικά με απανθρακωμένα πτώματα, δολοφονημένα πρεζόνια, διαμελισμένα λαμπραντόρ και ξυλοκοπημένες μέχρι θανάτου ιερόδουλες.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ένας από τους αστυφύλακες χαροπαλεύει στα Επείγοντα, βαριά τραυματισμένος από σοβαρή αμέλεια του Λόγκαν. Οι περισσότεροι από τους συναδέλφους του τον αποφεύγουν, ο επιθεωρητής Νάπιερ των Εσωτερικών Υποθέσεων είναι αποφασισμένος να πετύχει την απόλυσή του από το Σώμα, και η επιθεωρήτρια Στιλ παίρνει τα εύσημα για οτιδήποτε κάνει σωστά ο Λόγκαν. Απ’ ό,τι φαίνεται, θα είναι μια από εκείνες τις ανάποδες εβδομάδες…

 https://www.huffingtonpost.gr/entry/e-huffpost-proteinei-10-vivlia-poe-axizei-na-diavasete-ton-dekemvrio_gr_5bfe6e21e4b030172fa89ec5?ncid=other_facebook_eucluwzme5k&utm_campaign=share_facebook&fbclid=IwAR3JxGYhfqCTdp01MgnbiHnSPY7kLxbY-CG648O6725VGVMjld8DUD0k7a4