Γράφει η Γιόλα Πετρίτση //
Max Porter «Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά», Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου, εκδόσεις Πόλις, σελ. 128
Ο συγγραφέας στο μυθιστόρημά του αυτό χρησιμοποιεί έναν ευρηματικό φανταστικό τρόπο για τη διαχείριση του πένθους, και χρησιμοποιεί ονόματα, όπως «ο μπαμπάς» και «τα αγόρια», γιατί θέλει να γενικεύσει το θέμα που τον απασχολεί και όχι να το περιορίσει σε μια ορισμένη οικογένεια μόνο.
Το μυθιστόρημα αναφέρεται στο πένθος που έχει ο μπαμπάς μετά το θάνατο της γυναίκας του και τα αγόρια μετά το θάνατο της μητέρας τους. Όλοι βρίσκονται σε απόγνωση, σε κατάσταση σοκ και κατάθλιψης. Οι συγγενείς και οι γείτονες πηγαινοέρχονται όμως δεν απαλύνουν την κατάσταση, μάλλον την επιβαρύνουν, επειδή εκφράζουν έντονα τον οίκτο τους και άλλωστε μόλις φεύγουν από
το σπίτι συνεχίζουν την κανονικότητα της ζωής τους. Οι πενθούντες όμως ζουν σε απόγνωση, ο μπαμπάς γιατί του λείπει η γυναίκα του, το άρωμά της, το σώμα της, και τρελαίνεται στην ιδέα ότι δεν θα την ξαναδεί. Επί πλέον ό,τι έκανε στα αγόρια, το έκανε μαζί της, όπως όταν πήγαιναν για ύπνο πήγαιναν μαζί τα σκέπαζαν και τα καμάρωναν και τώρα ο μπαμπάς δεν θέλει να πάει γιατί φοβάται μήπως θυμίσει στα αγόρια την έλλειψη της μαμάς τους και τα στεναχωρήσει περισσότερο.
Τα αγόρια ήταν μικρά μεν αλλά γρήγορα κατάλαβαν ότι κάτι άλλαξε, αφού τα ενημέρωσαν ότι πέθανε η μητέρα τους και τώρα θα είναι ορφανά από μητέρα, όμως κατάλαβαν πως άλλαξε συμπεριφορά και ο μπαμπάς τους και ότι δεν θα είναι πια ο ίδιος.
Εδώ επεμβαίνει ο συγγραφέας και εμφανίζει έναν νέο επισκέπτη στο σπίτι. Είναι ένα μαύρο πουλί που χτυπά το κουδούνι και όταν του ανοίγει ο μπαμπάς μπαίνει φτερουγίζοντας με δύναμη μέσα σκορπώντας δεξιά και αριστερά τα μαύρα του φτερά. Είναι ένα κοράκι. Ό,τι πρέπει για την περίσταση. Είναι το μοναδικό πουλί, που έχει περάσει πάρα πολλά στη ζωή του, έχει χάσει πολλούς, βρίσκεται πάντα πάνω από πτώματα τρώγοντάς τα με το ράμφος του. Άλλωστε και όλες τις τροφές του τις παίρνει από τα σκουπίδια και σε πλήρη αποσύνθεση. Είναι ένα πουλί που λυπάται πολύ όταν χάνεται η γυναίκα του, όμως λυπάται περισσότερο όταν μένουν ορφανά τα παιδιά και μάλιστα δεν φοβάται να τα βάλει και με ανώτερα και πιο δυνατά πουλιά όπως είναι οι αετοί, όταν δει πως κινδυνεύουν τα δικά του τα παιδιά. Αυτό λοιπόν το πουλί η προσωποποίηση του θανάτου μπήκε στο σπίτι και πότε βρίζοντας, πότε λέγοντας αστεία, πότε συμβουλεύοντάς τους και πότε υποδεικνύοντας τι να διαβάζουν μπαμπάς και παιδιά, τους έδειξε το δρόμο, πως σίγουρα υπάρχει μία περίοδος πένθους, αλλά επειδή τα πράγματα δεν γυρίζουν πίσω, πρέπει να κατανοηθεί ότι είναι απαραίτητο να προχωρήσουν μπροστά.
Δεν πειράζει επίσης αν ο μπαμπάς δεν κάνει όλες τις δουλειές που αφορούν στα παιδιά τέλεια όπως τα έκανε η μαμά. Τα παιδιά όμως τον αγαπούν γιατί είναι ο μπαμπάς και κάνουν πολλά πράγματα μαζί, όπως εκδρομές και παιχνίδια. Όλοι πρέπει να προχωρήσουν μπροστά.
Αν ο μπαμπάς που αγαπά τη μαμά δε θέλει να βάλει άλλη στη θέση της και δε θέλει να βάλει μητριά στα παιδιά του, δεν είναι απαραίτητο να παντρευτεί όμως έχει δικαίωμα στη συντροφικότητα και στην γνωριμία μιας άλλης γυναίκας, γιατί και τα αγόρια όταν ενηλικιωθούν θα θελήσουν να κάνουν δική τους οικογένεια. Τα αγόρια ξεπέρασαν την έλλειψη της μαμάς πιο γρήγορα, απ’ ότι ο μπαμπάς, όμως κι αυτός με τη βοήθεια του κορακιού έμαθε να εξισορροπεί τα πράγματα, να παραμένει πιστός, να ευχαριστεί το κοράκι που τον βοήθησε και να προχωρά κι αυτός με τον δικό του τρόπο μπροστά.
Max Porter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου