poetic reality no14: Ρόδινος προηγμένος κόσμος – για την Οδό Ρόδων (2018) του Γιώργου Πρεβεδουράκη

Διόλου ρόδινο ανάγνωσμα. Βαρύ στο στομάχι. Ένα ασταμάτητο ποδοβολητό στη ράχη, περίστροφα στραμμένα στον κρόταφο. Όσο διαβάζεις, το δωμάτιο μικραίνει. Στην Οδό Ρόδων (Πανοπτικόν, 2018) του Γιώργου Πρεβεδουράκη, η ζωή μας είναι «η εκπαιδευμένη ευγένεια αυτού που προσφέρει φρουτοσαλάτες στις αμμουδιές» σε μια Αθήνα που τραυλίζει πάνω-κάτω στην Κηφισίας. Ο χειμωνιάτικος ουρανός βάφεται φθισικός, η δουλοπρέπεια αρέσκεται στην παθητική φωνή και η αριστοκρατία του πνεύματος απλά δεν υφίσταται. Μια σκοτεινή γραφή μέσα σε έναν δήθεν προηγμένο κόσμο όπου κυριαρχεί αυτό το τόσο στάσιμο ‘θα’ που «έπεται ενός κόσμου / που έχει χαθεί».

ο προηγμένος κόσμος
με τα προηγμένα του κιγκλιδώματα
τα προηγμένα του καρκινώματα
τις προηγμένες του εγκυκλίους, τα κέντρα επιμόρφωσης και συμμόρφωσης
τα κέντρα απεξάρτησης από τα κέντρα εξάρτησης, τους Πύργους Ελέγχου
τις ληξιαρχικές εγγραφές, τα μητρώα αρρενωπότητας
τα doors–to–arm και τα πιστοποιητικά υγείας, τις προηγμένες κτηνωδίες
έχει ως άλλοθί του έναν άλλο κόσμο
προηγούμενο  
 που  μονίμως ακολουθεί 
ο προηγμένος κόσμος
έπεται ενός κόσμου
που έχει χαθεί 

Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για την εγκύκλιο παιδεία που προσφέρεται μέσω της ποίησης. Μιας παιδείας για τη σύγχρονη εποχή στην οποία, όπως παραδέχεται το ίδιο το ποίημα, «θα υπάρχει κόσμος και κοσμάκης με ολοένα και μεγαλύτερη πρόσβαση (τι πάει να πει πρόσβαση;)» και για έναν κόσμο στον οποίο «θα υπάρχουν ολοένα και περισσότερα (ποτέ δεν θα είναι αρκετά)» και «αίφνης θα αναδυθούν ολοένα και λιγότερα για ολοένα και περισσότερο κόσμο».
Μέσα σε αυτόν, μια ιστορία οδών γραμμένη από την ίδια την πόλη θα μας παρουσίαζε σαφώς μια «Οδό Γαλήνης», η οποία θα μας ζητούσε να κάνουμε ησυχία για να ακούσουμε τον ήχο «μιας μέσης οδού που υποκλίνεται, διαρκώς υποκλίνεται / στο κατατονικό βαλσάκι των προαστίων», μια «Οδό Φαίδρας», η οποία, ως άλλη Angelus Novus, θα μιλούσε για την «υποσχετική χίμαιρά μας», για «μια τάξη που άπαξ και εγκαθιδρυθεί /μέσα σε αδρές γραμμές /θα δημιουργήσει, πιθανότατα, τις προϋποθέσεις /μίας σχεδόν ολοκαίνουργιας αυταπάτης», και μια «Οδό Αρμονίας», στην οποία θα επαναλαμβανόταν συνεχώς – σαν ένα απορυθμισμένο μαγνητόφωνο – η ερώτηση: «Συμφωνείτε ότι αυτοί που υπονομεύουν την πολεμική μας προσπάθεια πρέπει να εξοντωθούν;»
Την τελική λύση θα την έδιναν φυσικά «Τα Καταφύγια»:

«Δίκιο / έχει / μόνο / όποιος / επιζεί.»

Κι όλα αυτά στην Οδό Ρόδων είναι μόνο η αρχή.

 http://athensinapoem.com/2018/12/20/poetic-reality-no14-%CF%81%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B7%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7/?fbclid=IwAR35_FfBGHhBxIde74OdymUKv_KOfP9gawcMukZzcJU9HAFeZicXY6Ye7qg