Το πρώτο μου..διήγημα, δημοσιευμένο στο επετειακό τεύχος
του Εντευκτηρίου 30+1 χρόνια - Yiorgos Kordomenidis ευθύνεσαι
σ' ευχαριστώ, ευχές για νιοστά τεύχη!
«ΕΝΑ ΕΠΙ ΔΥΟ»
Γκαϊτατζή Ελένη. Κάτοικος Νεροφράχτη. Ετών 81. Συνταξιούχος ΟΓΑ.
Στο χωριό περίπου 250 ψυχές έχουμε μείνει. Ήσυχοι άνθρωποι. Γέροι κυρίως. Περιμένουμε να πεθάνουμε κι εμείς. Φασαρίες δεν έχουμε. Παλιά μόνο. Αυτό δεν ματάγινε. Τι να σου πω, παιδί μου. Στο παραδιπλανό σπίτι έμενε. Απ’ τη μέρα που γεννήθηκε. Βέβαια. Κάθε μέρα. Α, όχι, αυτό δεν μας τρόμαζε. Σιγά, αυτά στις πόλεις σκιάζουν. Άμα θες σκιαδί, κοίτα απέναντι το Παγγαίο νύχτα. Ζαρρρρ…..
Ζαβούνης Αλέκος. Κάτοικος Νεροφράχτη. Ετών 79. Καντηλανάφτης.
Το πρωί το ‘μαθα. Ο Τάκης μου το ‘πε, της Τζόβας ο μικρός. Εγώ πήγαινα στην εκκλησία. Είμαι και επίτροπος. 27 χρόνια χωρίς διάλειμμα. Νόμιζα καλαμπούριζε. Μόλις πήρα την στροφή στο μπακάλικο της Νίτσας και είδα την πλατεία, κόψανε τα γόνατά μου. Πως…εμείς ένα παραπάνω, συνεργαζόμασταν κιόλας. 27 χρόνια επίτροπος στα Εισόδια της Θεοτόκου. Του Θεού βουλές όλα. Ό,τι γίνεται είναι να γίνει. Τι τον έπιασε και πήρε τον παράδρομο.
Πιπερίδης Μάνθος. Κάτοικος Νεροφράχτη. Ετών 51. Μαραγκός.
Ρε τον Ζαπλακά. Τρέλα πουλάει και καλά κάνει. Μαζί του. Δούλεψέ μας ζαντέ να σε χαρώ. Ρε δεν γαμιούνται, τι να προσέχω τα λόγια μου. Στα παπάρια μου τους γράφω. Ποιός από σας θα ‘χε τ’ αρχίδια να κάνει αυτό που ‘κανε ο Ζαπλακάς. Ρε κάντε μου τη χάρη. Ναι, βολεύει, καλά, καλά, τρελός τώρα. Όταν τρέχατε μεσάνυχτα να τον βρείτε «κύριε Γιώργη» και άλλες μάντολες. Πάνε ρε μαλάκα ν’ ανάψεις κάνα καντήλι.
Τσιπριζλή Αγαθή. Κάτοικος Νεροφράχτη. Ετών 92. Συνταξιούχος ΟΓΑ.
Γεντί Πιρέ λεγόταν το χωριό, ξες τι πά να πει, εφτά ψείρες. Μετά έδωσαν τ’ όνομα Νεροφράχτης. Βάλτες παντού. Οι πιο πολλοί θρακιώτες, κάτι λίγοι πόντιοι και μερικές οικογένειες καραμανλήδων. Του Ζαπλακά ο πατέρας ήταν θρακιώτης, η μάνα πόντια. Αυτός ήταν το στερνοπαίδι. Τ’ άλλα δυο κατέβηκαν Αθήνα, μπογιατζήδες. Ναι, έχει χρόνια, μικρά τα θυμάμαι. Ούτε παιδιά ούτε σκυλιά, γεροντοπαλίκαρο. Αν ήταν για κανα θέλημα, κανα μερεμέτι τον φώναζα. Δεύτερη κουβέντα δεν χρειαζότανε. Όχι, δεν το περίμενα, αλλά και πάλι…
Τσιντερίδης Τόλης. Κάτοικος Νεροφράχτη. Ετών 61. Αγρότης.
Μια ηλικία είμαστε με τον Γιώργη και πρωτοξάδελφοι απ’ τη μάνα του, Τσιντερίδου κι αυτή. Ζαπλακάς είναι το παρατσούκλι του. Κάτι σαν αγαθοβιόλης. Κλειστό παιδί ναι, χαζό δεν τον έλεγες. Οι γονείς του έχουν χρόνια που συγχωρέθηκαν. Μόνος του τα βγαζε πέρα. Να δεις τα χέρια του, χερούκλες. Ναι, στην πλατεία, μπροστά απ’ το ηρώο. Με ειδοποίησε ο Λευτέρης απ’ το καφενείο. Λένε του στριψε. Έτσι απλά δεν στρίβει τίποτα. Είχε τους λόγους του. Εννοείται θα πάω μάρτυρας στο δικαστήριο. Τους τεμέτερους δεν τους αφήνεις μόνους τους.
Κόντης Γαβριήλ. Κάτοικος Νεροφράχτη. Ετών 46. Γραμματέας.
Σήμερα το πρωί. Οχτώ παρά τον είδε η γυναίκα του Λευτέρη. Με πήρε αμέσως τηλέφωνο στο σπίτι. Ντύθηκα και κατέβηκα αμέσως. Όχι, εγώ δεν τον είδα. Αυτός τα είχε σε δυο σακούλες. Τα έβγαλε και τα άφησε στο ηρώο μπροστά. Ο άνθρωπος είναι για ζουρλομανδύα. Πήρα την αστυνομία στο Καλαμπάκι. Σε δέκα λεπτά ήταν εδώ. Και κάτι ακόμη. Η γυναίκα του Λευτέρη μου το’ πε. Όταν τ’ άφησε κάτω, τα ‘φτυσε, κάτι ψιθύρισε και μετά έφυγε. Θα πληρώσει ακριβά ο Ζαπλακάς, άντε γιατί…
Ζουρνατζής Ηλίας. Κάτοικος Καλαμπακίου. Ετών 43. Αστυφύλακας.
8:15 το πρωί της Κυριακής με πήρε τηλέφωνο ο γραμματέας της κοινότητας Νεροφράχτη Κόντης Γαβριήλ, ο οποίος και μου διαμήνυσε για ό,τι είδε με τα μάτια του μπροστά από το ηρώο πεσόντων των θυμάτων της βουλγάρικης σφαγής, αμέσως κινήθηκα κατά το μέρος που διαδραματίστηκε αυτή η πρωτοφανής ιεροσυλία, όπου και όταν κατέφθασα αντίκρισα ιδίοις σώμασι τέσσερις νεκροκεφαλές, κοινώς κρανία, σκουρόχρωμα με υπολείματα φρέσκιας λάσπης, επακόλουθη έρευνα ήταν περιττή, καθώς ο δράστης ήταν γνωστός, κινηθήκαμε μαζί με τον γραμματέα εις την οικία του δράστη, νεκροθάφτης στο επάγγελμα, ετών 61, κάτοικος Νεροφράχτη, ο οποίος και μας περίμενε στο μπαλκόνι καθιστός, καπνίζοντας κόκκινα τζι αρ. Δεν προέβη εις κάποια αντίσταση, παρά συνελήφθηκε παραταύτα.
Γιώργος Μανδώνας. Κάτοικος Νεροφράχτη. Έτων 61. Νεκροθάφτης.
Το μουνί της μάνας τους. Καρφί δεν μου καίγεται τώρα. Όχι. Δεν το μετανιώνω. Άκου να σου πω τζελεμέ, τριάντα χρόνια άνοιγα τάφους, τριάντα χρόνια γκασμά, φτυάρι και ένα επί δύο, τριάντα χρόνια μαύρη λάσπη στα δυο μέτρα, πετσιά και κόκκαλα, τριάντα χρόνια τουμπεκί. Έλεγε η μάνα μου κάντε καλές δουλειές, να μην ανασκάφτουν τους γονείς σας. Ε, τέσσερις ανέσκαψα και το χάρηκα, εγώ τους έθαψα, εγώ τους ξέθαψα, να τους δει όλο το χωριό, τα γαμίδια τα κούτελά τους, γαμώ τη φάρα τους. Σκάβε εσύ και μεις το ένσημο σου το κολλάμε, αρκεί να μας δίνεις τα μισά, σύνταξη απ’ την κοινότητα. Τέσσερις Πρόεδροι το ίδιο, ψιλό γαζί με ξένα κόλλυβα. Ούτε ένα δεν με κόλλησαν το ξεσταύρι τους. Κράτα και τα ονόματα, να ξέρεις τίνος είναι τα κεφάλια. Τσιτσινιάς Αντώνης. Σούλιος Αναστάσης. Περπέρογλου Αβραάμ. Αγτσίδης Φώτιος. Στον αγύριστο κι ανασκαμμένοι. Ζαρρρρ….
Στο χωριό περίπου 250 ψυχές έχουμε μείνει. Ήσυχοι άνθρωποι. Γέροι κυρίως. Περιμένουμε να πεθάνουμε κι εμείς. Φασαρίες δεν έχουμε. Παλιά μόνο. Αυτό δεν ματάγινε. Τι να σου πω, παιδί μου. Στο παραδιπλανό σπίτι έμενε. Απ’ τη μέρα που γεννήθηκε. Βέβαια. Κάθε μέρα. Α, όχι, αυτό δεν μας τρόμαζε. Σιγά, αυτά στις πόλεις σκιάζουν. Άμα θες σκιαδί, κοίτα απέναντι το Παγγαίο νύχτα. Ζαρρρρ…..
Ζαβούνης Αλέκος. Κάτοικος Νεροφράχτη. Ετών 79. Καντηλανάφτης.
Το πρωί το ‘μαθα. Ο Τάκης μου το ‘πε, της Τζόβας ο μικρός. Εγώ πήγαινα στην εκκλησία. Είμαι και επίτροπος. 27 χρόνια χωρίς διάλειμμα. Νόμιζα καλαμπούριζε. Μόλις πήρα την στροφή στο μπακάλικο της Νίτσας και είδα την πλατεία, κόψανε τα γόνατά μου. Πως…εμείς ένα παραπάνω, συνεργαζόμασταν κιόλας. 27 χρόνια επίτροπος στα Εισόδια της Θεοτόκου. Του Θεού βουλές όλα. Ό,τι γίνεται είναι να γίνει. Τι τον έπιασε και πήρε τον παράδρομο.
Πιπερίδης Μάνθος. Κάτοικος Νεροφράχτη. Ετών 51. Μαραγκός.
Ρε τον Ζαπλακά. Τρέλα πουλάει και καλά κάνει. Μαζί του. Δούλεψέ μας ζαντέ να σε χαρώ. Ρε δεν γαμιούνται, τι να προσέχω τα λόγια μου. Στα παπάρια μου τους γράφω. Ποιός από σας θα ‘χε τ’ αρχίδια να κάνει αυτό που ‘κανε ο Ζαπλακάς. Ρε κάντε μου τη χάρη. Ναι, βολεύει, καλά, καλά, τρελός τώρα. Όταν τρέχατε μεσάνυχτα να τον βρείτε «κύριε Γιώργη» και άλλες μάντολες. Πάνε ρε μαλάκα ν’ ανάψεις κάνα καντήλι.
Τσιπριζλή Αγαθή. Κάτοικος Νεροφράχτη. Ετών 92. Συνταξιούχος ΟΓΑ.
Γεντί Πιρέ λεγόταν το χωριό, ξες τι πά να πει, εφτά ψείρες. Μετά έδωσαν τ’ όνομα Νεροφράχτης. Βάλτες παντού. Οι πιο πολλοί θρακιώτες, κάτι λίγοι πόντιοι και μερικές οικογένειες καραμανλήδων. Του Ζαπλακά ο πατέρας ήταν θρακιώτης, η μάνα πόντια. Αυτός ήταν το στερνοπαίδι. Τ’ άλλα δυο κατέβηκαν Αθήνα, μπογιατζήδες. Ναι, έχει χρόνια, μικρά τα θυμάμαι. Ούτε παιδιά ούτε σκυλιά, γεροντοπαλίκαρο. Αν ήταν για κανα θέλημα, κανα μερεμέτι τον φώναζα. Δεύτερη κουβέντα δεν χρειαζότανε. Όχι, δεν το περίμενα, αλλά και πάλι…
Τσιντερίδης Τόλης. Κάτοικος Νεροφράχτη. Ετών 61. Αγρότης.
Μια ηλικία είμαστε με τον Γιώργη και πρωτοξάδελφοι απ’ τη μάνα του, Τσιντερίδου κι αυτή. Ζαπλακάς είναι το παρατσούκλι του. Κάτι σαν αγαθοβιόλης. Κλειστό παιδί ναι, χαζό δεν τον έλεγες. Οι γονείς του έχουν χρόνια που συγχωρέθηκαν. Μόνος του τα βγαζε πέρα. Να δεις τα χέρια του, χερούκλες. Ναι, στην πλατεία, μπροστά απ’ το ηρώο. Με ειδοποίησε ο Λευτέρης απ’ το καφενείο. Λένε του στριψε. Έτσι απλά δεν στρίβει τίποτα. Είχε τους λόγους του. Εννοείται θα πάω μάρτυρας στο δικαστήριο. Τους τεμέτερους δεν τους αφήνεις μόνους τους.
Κόντης Γαβριήλ. Κάτοικος Νεροφράχτη. Ετών 46. Γραμματέας.
Σήμερα το πρωί. Οχτώ παρά τον είδε η γυναίκα του Λευτέρη. Με πήρε αμέσως τηλέφωνο στο σπίτι. Ντύθηκα και κατέβηκα αμέσως. Όχι, εγώ δεν τον είδα. Αυτός τα είχε σε δυο σακούλες. Τα έβγαλε και τα άφησε στο ηρώο μπροστά. Ο άνθρωπος είναι για ζουρλομανδύα. Πήρα την αστυνομία στο Καλαμπάκι. Σε δέκα λεπτά ήταν εδώ. Και κάτι ακόμη. Η γυναίκα του Λευτέρη μου το’ πε. Όταν τ’ άφησε κάτω, τα ‘φτυσε, κάτι ψιθύρισε και μετά έφυγε. Θα πληρώσει ακριβά ο Ζαπλακάς, άντε γιατί…
Ζουρνατζής Ηλίας. Κάτοικος Καλαμπακίου. Ετών 43. Αστυφύλακας.
8:15 το πρωί της Κυριακής με πήρε τηλέφωνο ο γραμματέας της κοινότητας Νεροφράχτη Κόντης Γαβριήλ, ο οποίος και μου διαμήνυσε για ό,τι είδε με τα μάτια του μπροστά από το ηρώο πεσόντων των θυμάτων της βουλγάρικης σφαγής, αμέσως κινήθηκα κατά το μέρος που διαδραματίστηκε αυτή η πρωτοφανής ιεροσυλία, όπου και όταν κατέφθασα αντίκρισα ιδίοις σώμασι τέσσερις νεκροκεφαλές, κοινώς κρανία, σκουρόχρωμα με υπολείματα φρέσκιας λάσπης, επακόλουθη έρευνα ήταν περιττή, καθώς ο δράστης ήταν γνωστός, κινηθήκαμε μαζί με τον γραμματέα εις την οικία του δράστη, νεκροθάφτης στο επάγγελμα, ετών 61, κάτοικος Νεροφράχτη, ο οποίος και μας περίμενε στο μπαλκόνι καθιστός, καπνίζοντας κόκκινα τζι αρ. Δεν προέβη εις κάποια αντίσταση, παρά συνελήφθηκε παραταύτα.
Γιώργος Μανδώνας. Κάτοικος Νεροφράχτη. Έτων 61. Νεκροθάφτης.
Το μουνί της μάνας τους. Καρφί δεν μου καίγεται τώρα. Όχι. Δεν το μετανιώνω. Άκου να σου πω τζελεμέ, τριάντα χρόνια άνοιγα τάφους, τριάντα χρόνια γκασμά, φτυάρι και ένα επί δύο, τριάντα χρόνια μαύρη λάσπη στα δυο μέτρα, πετσιά και κόκκαλα, τριάντα χρόνια τουμπεκί. Έλεγε η μάνα μου κάντε καλές δουλειές, να μην ανασκάφτουν τους γονείς σας. Ε, τέσσερις ανέσκαψα και το χάρηκα, εγώ τους έθαψα, εγώ τους ξέθαψα, να τους δει όλο το χωριό, τα γαμίδια τα κούτελά τους, γαμώ τη φάρα τους. Σκάβε εσύ και μεις το ένσημο σου το κολλάμε, αρκεί να μας δίνεις τα μισά, σύνταξη απ’ την κοινότητα. Τέσσερις Πρόεδροι το ίδιο, ψιλό γαζί με ξένα κόλλυβα. Ούτε ένα δεν με κόλλησαν το ξεσταύρι τους. Κράτα και τα ονόματα, να ξέρεις τίνος είναι τα κεφάλια. Τσιτσινιάς Αντώνης. Σούλιος Αναστάσης. Περπέρογλου Αβραάμ. Αγτσίδης Φώτιος. Στον αγύριστο κι ανασκαμμένοι. Ζαρρρρ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου