Ένα από τα πολλά βραχύβια λογοτεχνικά περιοδικά του Μεσοπολέμου ήταν και αυτό που εξέδωσε ο Γιάννης Σκαρίμπας. Ο τίτλος που θα έδινε αρχικά ήταν «Ελληνικά Χρονικά», αλλά κατέληξε στα «Νεοελληνικά Σημειώματα». Από το πρώτο τεύχος μαθαίνουμε το γιατί:
«Τα “Νεοελληνικά Σημειώματα” ήταν να βγουν με τον τίτλο «Ελληνικά Χρονικά». Με το όνομ’ αυτό αναγγέλθηκαν, όταν, έξαφνα πληροφορηθήκαμε ότι ο τίτλος μας βρέθηκε στα χέρια ενός τρίτου! Τα κάμαμε λοιπόν «Νεοελληνικά Χρονικά». Ήταν περίπου το ίδιο […]
Πληροφορηθήκαμε άξαφνα ότι και ο νέος τίτλος του περιοδικού μας «Νεοελληνικά Χρονικά» δεν είναι πάλι δικός μας! Είχε βρεθεί πάλι άξαφνα και πάλι στα χέρια ά λ λ ο υ τρίτου! Έχει μήπως απ’ τους αναγνώστες μας κανένας αντίρρηση; Τότε τα «Νεοελληνικά Χρονικά» όπως βρέθηκαν εκείνη τη στιγμή και τυπωμένα και έτοιμα, στάθηκαν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είδαμε ότι και το περιεχόμενό τους δεν μας αντιπροσώπευε γνήσια. Είχαμε πλαστοποιηθεί, στην απόσταση. Τότε έμειναν τα καϋμένα στο ράφι!Έτσι, αναγκαστήκαμε να τα κάμουμε τώρα «ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ» και, να κινήσωμε μόνοι. Ο χρόνος θα δείξει –και το έχει ίσως δείξει, περίου για μας- αν οι τίτλοι κάμνουν τα πράγματα, ή τα πράγματα τους τίτλους.
Κυκλοφόρησαν μόλις 5 τεύχη του περιοδικού από τον Μάιο έως τον Αύγουστο του 1937 (το τελευταίο ήταν διπλό τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου). Στα «Νεοελληνικά Σημειώματα» με τον υπότιτλο «Μηνιαία έκδοση ελέγχου κριτικής και μελέτης» ιδρυτής, ιδιοκτήτης, διευθυντής και υπεύθυνος όπως μαθαίνουμε από το εξώφυλλο του ήταν ο Γιάννης Σκαρίμπας. Το περιοδικό είχε ως έδρα τη Χαλκίδα και διευθυντής ύλης και επιμελητής εμφανιζόταν ο Γιάννης Φλιάσιος. Με αυτό συνεργάστηκαν διάφοροι λογοτέχνες, ανάμεσά τους ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Νίκος Παππάς, ο Γιώργος Κοτζιούλας, ο Ηλίας Ζιώγας.
Με εξαιρετικά ενδιαφέρον περιεχόμενο και την προσωπικότητα του Γιάννη Σκαρίμπα να αποτυπώνεται διάπλατα στις απολαυστικές σελίδες του, βρίσκει κανείς διάφορα σημεία (με την υπογραφή του ή χωρίς) που θα τον κάνουν να τσακίσει τη σελίδα ώστε να την ξαναβρίσκει εύκολα. Ένα από αυτά είναι και το παρακάτω1:
`
`
Ο Καρυωτάκης… κι αυτοί!
Το πράγμα τούτο – της μεσ’ στην κοινή δυστυχία τους, ένωσης τόσης πνευματικής λύμης του κέντρου –ενώ φυσικά μας πειράζει… στην όσφρηση, μολαταύτα μας ενθουσιάζει πολύ. Γιατί στο κάτω της γραφής οι πνευματικοί αυτοί «Πρεβεζάνοι», πήραν επί τέλους τη θέση τους. Έτσι καλά εννοούμαστε και δεν μπορεί να χωρέσει αναμεταξύ μας η σύγχιση.
Όσο για τους άλλους, αυτούς που σαν μετέωρα πολυτελείας, ο κ. Καραγάτσης μεσ’ στην καθαρεύουσά του ξαπόλυσε (τους Πετσάλη, Καραντώνη και Χάρη)… αχ όχι εμείς… δεν τους φθονούμε σε τίποτις. Αυτουνών,… τα κουστούμια τους μόνον ζηλεύουμε! Βλέποντας τα νάναι πάντα της μόδας κι’ ωραία σαν… ένδοξα ονόματα, ενώ τους ίδιους αυτούς, κοινούς σαν γκαλντερίμια της «Πρέβεζας», σκεφτόμαστε δύσθυμοι: Τι μεγάλα ονόματα σε ασήμαντους δρόμους!…» (διατηρήθηκε η ορθογραφία)
- Νεοελ. Σημειώματα, τχ.5, Ιούλιος-Αύγουστος 1937, σ.91
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου