Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη
Φώτης Θαλασσινός, “Περιπλανώμενος”. Ο μονόλογος ενός συγγραφέα. Εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα, 2020
Δυσκολεύεσαι να γράψεις έστω και μια λέξη τελειώνοντας το διάβασμα ετούτου του πρόσφατου βιβλίου του Φώτη Θαλασσινού. Στην ουσία πρόκειται όπως άλλωστε σε προϊδεάζει και ο τίτλος του, για έναν μονόλογο μιας πονεμένης ψυχής που ζει και εργάζεται σε μια επαρχιακή πόλη, εν προκειμένω την γενέτειρά του, την ακριτική Κω. Ίσως επειδή είναι κάπως διαφορετικότερο απ’ τα προηγούμενα βιβλία του, ίσως επειδή είναι σε τέτοιο σημαντικό βαθμό ωμό και ρεαλιστικό, στον οποίο, για να είμαστε ειλικρινείς και ακριβέστεροι, δεν μας έχει συνηθίσει και τόσο η ελληνική πεζογραφία. Περιεχόμενο του βιβλίου, ο ατέλειωτος καημός ενός νεανία, έστω και σαράντα δύο ετών, η ζωή του οποίου βρίσκεται σε παράλληλη πορεία με εκείνη των άλλων γνωστών του οι οποίοι ζουν, δραστηριοποιούνται και πορεύονται σε άλλα μήκη κύματος απ’ ότι ο ίδιος. Ο μονόλογος του Φώτη Θαλασσινού, συγκινητικός και καταρρακτώδης. Σκέψεις, συναισθήματα, αισθήματα, απόψεις, ενέργειες, όλα ενώπιος ενωπίω! Η επαρχιακή Κως, στην οποία μεγάλωσε, τον πονά, είναι σκληρή, όπως βεβαίως και οι περισσότερες επαρχιακές πόλεις και κωμοπόλεις μας, οι οποίες είναι πλημμυρισμένες από ταξικές διακρίσεις, ρατσιστικά φαινόμενα και άγραφους νόμους οι οποίοι επαινούν και επικροτούν, έστω υποσυνείδητα, εκείνο που θεωρούν ορθό, καταδικάζοντας την όποια απόκλιση της συμπεριφοράς από το καθιερωμένο. Τονίζει κατά κόρον την συνήθη αντιμετώπιση, την πολυποίκιλη σωματική και ψυχική καταπίεση, τους διωγμούς, φανερούς και μη, τους οποίους βίωσε, ανυπεράσπιστος, όλα αυτά τα χρόνια σε μια αέναη προσπάθεια να ανεύρει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Έτσι δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια κατατρώγεται από κατάθλιψη, όπως αναγνωρίζει και σκιαγραφεί καλά στο κείμενο. Το βιβλίο συνιστά εναγώνια έκκληση προς όλους τους πολίτες του τόπου να σεβαστούν με όποιο τρόπο και σε όσο βαθμό δύνανται, την ιδιαιτερότητα του καθένα μας σε τούτο το μάταιο κόσμο, μέσα στον οποίο έχουν θέση όλοι ανεξαιρέτως. Όλοι οι ανθρώπινοι χαρακτήρες με όλες τις αποκλίνουσες ιδιότητες και τις όποιες ατομικές τους επιλογές. Παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια διαφαίνεται κάποια πρόοδος πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και συνεχώς αυξανόμενη ανοχή ή έστω εξοικείωση στο διαφορετικό, εν τούτοις τονίζει την προσωπική του αποτελμάτωση στην γενέτειρά του, το νησί της Κω, όπου οι όποιες μειονότητες και εξαιρέσεις είναι δακτυλοδεικτούμενες, απορριπτέες και καταδικαστέες από το σύνολο του κοινωνικού περίγυρου. Αναπολεί την δεκαετία που πέρασε ξένοιαστος στην πρωτεύουσα, χωρίς τα πολλαπλά βλέμματα καταστολής και απαξίωσης. Στο νησί αναγκάζεται να τροποποιήσει την συμπεριφορά του, υιοθετώντας συμβιβαστικές θέσεις σε μια προσπάθεια να έρθει σε συμφιλίωση με τα κρατούντα και κατευνασμό των όποιων αντιδράσεων. Την αποκαλεί ενδοτικότητα και αλλοτρίωση, αλλά απαραίτητη. Μοναδικοί του σύντροφοι, ο σκύλος του, μια σοβαρή αιτία για την οποία δεν μπορεί να εγκαταλείψει την Κω, και ο ηλεκτρονικός του υπολογιστής, το απαραίτητο εξάρτημα για συγγραφή και αποτύπωση των λογοτεχνικών του ιδεών, σκέψεων, δοκιμίων και πονημάτων. «…Το βλέμμα του πάνω μου είναι το ποιο ακριβό πράγμα που έχω στη ζωή μου…», εξομολογείται στους αναγνώστες του, όταν κάνει λόγο για τον σκύλο του.
Φώτης Θαλασσινός
Όμως, αναγνωρίζει πως όλα αποτελούν φρούδες ελπίδες για κάτι καλύτερο. Φέρνει και ξαναφέρνει στο προσκήνιο και συζητά μονολογώντας το τραγούδι ‘Join me in Death’ των HIM, ζηλεύει τον τραγουδιστή του φινλανδικού συγκροτήματος, Βίλε Βάλο, και αποτυπώνει τον εαυτό του στο εξώφυλλο με εμφανή ομοιότητα σε αυτό το «συγκλονιστικό ανδρόγυνο πλάσμα», μια μορφή με ερμαφρόδιτη εξωτική λαγνεία που τον στοίχειωσε κυριολεκτικά. «… Το να αποτολμάς κάτι τέτοιο, να περιγράφεις ανοιχτά σκηνές, ιδέες, βιώματα απ’ την πολύχρωμη ατζέντα, σε μια περίκλειστη κοινωνία, είναι καταδικαστέο. Αφορμή για το τελευταίο μου βιβλίο και η δεύτερη ανάγνωση του βιβλίου Ομόνοια 1980 του Γιώργου Ιωάννου που πυροδότησε την δημιουργία μιας σειράς σελίδων στις οποίες αναπολώ, χαρτογραφώ και ανασταίνω την gay Αθήνα των νιάτων μου…», περιγράφει ο ίδιος ξεδιπλώνοντας τα ερεθίσματα που τον οδήγησαν στη συγγραφή του βιβλίου, σε μια του εκ βαθέων εξομολόγηση στην λογοτεχνική ιστοσελίδα ‘literature’. Δεν αποφεύγει πάντως να αναγνωρίσει και να μιλήσει για την κούραση που εμπεριέχει η απασχόληση και διακονία της λογοτεχνίας και της αρθρογραφίας, καθώς και για τις διάφορες συγκινήσεις των συγγραφέων. Μια περιπλάνηση ή ένα οδοιπορικό, αν προτιμάτε, σε γεωγραφικούς τόπους και ταυτόχρονα συναισθηματικούς και ψυχικούς προορισμούς με θέμα, τι άλλο από την σεξουαλική απελευθέρωση και την κοινωνική κατακραυγή σε κάθε τι διαφορετικό. Μια καθαρή, ξεκάθαρη φωνή ενός περιθωριακού, αλλά σωστότερα περιθωριοποιημένου συνανθρώπου μας, η οποία απευθύνεται σε όλους. Πορεία απαραίτητη προς την αγιότητα, όπως λέει και ο συγγραφέας μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου