Ο ελληνικός λαβύρινθος ενηλικίωσης του Άρη.
Η χώρα του βρόμικου ’89, η δολοφονία χαρακτήρα του πατέρα του, η οριστική απώλεια:
«Παραμονές Χριστουγέννων του 2001. Με αγκάλιασε και με έσφιξε στην αγκαλιά Του.
Πήγα να φύγω. Ντρεπόμουν. Με έσφιξε πάλι.
Μου είπε στο αυτί χαμηλόφωνα, να μην ακούει άλλος: ‘Σ’ αγαπώ πολύ!’.
Κι εγώ ο δειλός φοβήθηκα να Του απαντήσω πως κι εγώ Τον αγαπώ.
Ήταν μόνο δυο λέξεις. Οι λέξεις…»
Κι έτσι προχωράμε με τις ρωγμές μας κι η θραύση κρυστάλλων εκτός από ασφαλιστήριος όρος στα συμβόλαια οχημάτων γίνεται και μια οδυνηρή διαπίστωση.
Μία ψηφιακή επιστολή που φτάνει επιτέλους στον προορισμό της 25 χρόνια μετά:
«Επέστρεψες, λέει, τελικά στην Ελλάδα. Ο νόστος επικράτησε.
Το σπουδαιότερο, είμαστε πάλι μαζί. Όσα είχα μέχρι τότε βιώσει ήταν ένα κακό παρένθετο όνειρο.
Είμαστε μόνοι, με αυτήν την τόσο μεστή σιωπή ανάμεσά μας.
Απολαμβάνουμε το Φως στις υπώρειες της Ακρόπολης.
Ο κόσμος περιφέρεται μια ηλιόλουστη Κυριακή στην οδό Τριπόδων στην Πλάκα.
Παρά την κοσμοσυρροή, η ένταση του ήχου είναι σβησμένη.
Η πλάση δεν βγάζει μιλιά για να μου χαρίσει αυτές τις μοναδικές στιγμές μαζί σου.
Το μόνο που ακούγεται είναι η δική σου φωνή. Σε ακούω να μου μιλάς για όλα αυτά τα τόσο πολλά που μέσα σε τόσο λίγο χρόνο
πέτυχες.
Να μου λες πως δε θέλεις να με χάσεις πάλι, αλλά και πως δεν ξέρεις αν μπορείς να μ’ έχεις κιόλας.
Κι εγώ σου λέω πως Σ’ αγαπώ, πως είμαι όλος εδώ για σένα, Μαρία.
Για να μ’ έχεις όμως, εξαρτάται από εσένα και μόνον.
Στο χέρι σου είναι.
Πάντα ήταν.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου