του Γιάννη Πάσχου (*)
Είμαι συγκλό, είμαι λοκντάουν, χέρι απλώνω στους influencers, βοήθεια παρακαλώ, ρίξτε κάτι, έστω μια βλακεία που έχετε πρόχειρη, κινδυνεύω, κανείς δε γυρνά, που κοιτούν αλήθεια οι viewers; Τρέχει ο ποταμός, αδίστακτος, πλημμυρίζει τα πάντα, το νερό, ο εφιάλτης των γατιών, βρόμικο νερό ακόμη και τα ανθεκτικά υδρόβια, στριμώχνονται να χωθούν στις σελίδες του National Geographic για πάντα, ποτέ ποτέ δε θα επιχειρήσουν να βγουν ξανά στη στεριά να γίνουν άνθρωποι, υπογεννητικότητα, άδικα χιλιάδες viewers περιμένουν στην ακρογιαλιά του «Keep up with us», οι χαρσιλαμάδες. Είμαι συγκλό, Βιέννη, Νίκαια, είμαι μον αμί, τρέφομαι από κρότους, τρέφομαι από επιδημικό αλγόριθμο, διατρέχομαι από ζόμπι-icon, άβαταρ, το φοβάμαι τόσο σκελετωμένο που είναι, παρκάρει μια μια ένδοξες στιγμές έρωτα, κοντά στο τζάκι, εμείς δυο δυο στην μπανιέρα προσευχόμαστε προς τη νεοφωτισμένη Ακρόπολη, δυο δυο και οι Καρυάτιδες προχωρημένη νύχτα, βολτάρουν στην έρημη πόλη, να δούμε πώς θα πληρώσουν το πρόστιμο, με τι επιχειρήματα θα γλιτώσουν το ντρέσιγκ του διασυρμού, καταστάσεις συγκλό ζούμε, οι κάρεν με τους υπεραισιόδοξους μοναχικούς καουμπόηδες του TikTok και τα teen models κυκλοφορούν σαν μεγάλα πετούμενα με εξηντάλιτρες glamorous μηχανές στην ΑΟΖ, εγέρθουτου, GTI καταστάσεις, το saga της αποτυχίας, και τα σκυλιά δεμένα στα παγκάκια της παραλιακής κατάφεραν να τα ξεκολλώσουν, τα σέρνουν μαζί με τους καθήμενους της Generation Z, το material της ανεργίας, η πόλη γρυλίζει την πανσέληνο, τα σκυλιά μας παρέσυραν, αυτά μας παρέσυραν, τα αδέσποτα, συγκλό καταστάσεις, πριν έρθει ο χρόνος και περάσει τα γεγονότα μαζί με τους επιβαίνοντες της ζωής σαν αρμαθιά για πούλημα στον άγνωστο μειοδότη. Καληνύχτα, Τζον Μπόι.
* Ευχαριστώ την Βάγια Μαντζάρογλου για τη ξενάγηση και τις views (θεάσεις) στο χώρο του newspeak (των νεολογισμών).
info: Τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Πάσχου “Φοβού τα βρέφη”, Περισπωμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου