Μια νέα προσέγγιση της μυθοπλασίας

Διώνη Δημητριάδου 

Μιχάλης Μοδινός: “Παραγουάη” μυθιστόρημα, εκδόσεις Καστανιώτη 

 Η ποικιλία σε εκφραστικούς τρόπους, οι διαφορετικές επιλογές ανάπτυξης της θεματικής, η πολυμορφία στο τελικό αποτέλεσμα, ως ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του μυθιστορήματος, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την προτίμηση του αναγνωστικού κοινού στο διακριτό αυτό είδος της λογοτεχνικής γραφής. Η μεγάλη αφήγηση προσφέρεται για την ενσωμάτωση επιμέρους θεματικών κύκλων στον βασικό θεματικό της πυρήνα, επιλέγοντας ταυτόχρονα και τις αφηγηματικές φωνές που θα εξυπηρετήσουν την πολυπλοκότητα της

Παύλος Σιδηρόπουλος, «Έχω μια θλίψη για τα μακρινά αριστουργήματα», εκδ. Opportuna, 2019

123 ποιήματα ολοκληρωμένα και ημιτελή, τιτλοφορημένα ή άτιτλα, γραμμένα σε έμμετρο και ελεύθερο στίχο, 13 από τα οποία δημοσιεύονται μαζί με το αναγνώσιμο χειρόγραφό τους. Η συλλογή περιλαμβάνει ακόμη 2 αποσπάσματα διηγημάτων, 2 διαλογικές ποιητικές πρόζες και μια ημιτελή ποιητική σύνθεση.

 `

Η τέχνη κύριοι έχει τάξεις
είτε το θέλετε, είτε όχι.
Ένας ανθρακωρύχος της Αγγλίας ξέρει τον Σαίξπηρ
όσο ο Αρβανίτης ξέρει τον Σοφοκλή
που εσείς με το ζόρι θέλετε να του σφηνώσετε.

Μια συνάντηση, δύο σενάρια (του Μένου Δελιοτζάκη)

Πριν από τρία χρόνια, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αθανίτης, μας παρουσιάστηκε και ως συγγραφέας, εκδίδοντας τις κινηματογραφικές του και μη συναντήσεις, με τον τίτλο «Μυστικές συναντήσεις» από τις εκδόσεις Αγγελάκη, με τον Κλωντ Σαμπρόλ, τον Μπεν Γκαζάρα, τον Νικόλα Τριανταφυλλίδη, τη Μαργαρίτα Καραπάνου, τον Σίμο τον Υπαρξιστή και πολλούς πολλούς άλλους.

Ανέκδοτη συνέντευξη του Κλείτου Κύρου στη Βάσια Αναγνωστοπούλου (πρόλογος- επιμέλεια: Μιχάλης Γελασάκης)

Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

 Ο Κλείτος Κύρου παραμένει ένας ποιητής προς ανάγνωση και κυρίως προς ανακάλυψη. Ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς ποιητές και μεταφραστές της Θεσσαλονίκης με περιορισμένο σε έκταση αλλά ουσιαστικό ποιητικό έργο. Όπως μαθαίνουμε από την ανέκδοτη συνέντευξή του, που δημοσιεύεται σήμερα στο Ποιείν,

Να ξανάρθει στο προσκήνιο ο παραγνωρισμένος Στρατής Δούκας

Βένα Γεωργακοπούλου 

 Ενας βραβευμένος συγγραφέας τού σήμερα κλείνει όλη την αγάπη και τον θαυμασμό του για τον Μικρασιάτη πολυσχιδή δημιουργό της «Ιστορίας ενός αιχμαλώτου» σε ένα βιβλίο με τίτλο «Ιστορία ενός οδοιπόρου». Δίνει στον ίδιο τον Στρατή Δούκα τον λόγο, τον βάζει να «αυτοβιογραφείται», στα τελευταία χρόνια της ζωής του, σε δημοσιογράφο που τον επισκέπτεται στο γηροκομείο. Ενα βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι και σε στέλνει κατευθείαν στη βιβλιοθήκη να βρεις να ξαναδιαβάσεις ένα άλλο, παλιό, κορυφαίο, αν και ίσως κάπως ξεχασμένο, είναι πολύτιμο. Εχει διπλή αξία. Ενα τέτοιο ακριβώς είναι η «Ιστορία ενός οδοιπόρου - Στρατής Δούκας» του Κώστα Ακρίβου (Εκδόσεις

Γυναίκες: αντισυμβατικές ιστορίες (της Μαρίζας Ντεκάστρο)

Διατρέχοντας τα περιεχόμενα της ιστορικής μελέτης της Σάρα Νοτ, Μητέρες-  με 22 κεφάλαια που παρουσιάζουν όλα τα στάδια του πώς γίνεσαι μητέρα, από το πρώτο άκουσμα του εμβρύου, τις αλλαγές στο σώμα, το γάλα, τα γιατροσόφια, το λίκνισμα, τα λίκνα, καθετί που αφορά τη μητρότητα και το μεγάλωμα των παιδιών-  η πρώτη σκέψη ήταν ότι το βιβλίο δεν θα μπορούσε να το γράψει μ’ αυτό τον τρόπο ένας άντρας ιστορικός. Όχι γιατί δεν θα μελετούσε ευσυνείδητα τις πηγές, αλλά επειδή θα ήταν αδύνατο να αισθανθεί τα καμπανάκια που χτυπούσαν στο μυαλό της συναδέλφου του κάθε που ανακάλυπτε στα αρχεία σύντομα σημειώματα και καταγεγραμμένες κουβέντες μακρινών συνομιλητριών που της ανακινούσαν συναισθήματα.

Στέργια Κάββαλου: «Νιώθω μεγάλη τρυφερότητα για τους ηλικιωμένους» (της Χριστίνας Σανούδου)

Συνέντευξη στην Χριστίνα Σανούδου

Μετανάστες δεύτερης γενιάς, μοναχικές ηλικιωμένες, νέες γυναίκες σε αδράνεια, πρεζάκια, απρόθυμοι εραστές. Οι ήρωες του «Αλτσχάιμερ Trance» είναι άνθρωποι καθημερινοί, συνηθισμένοι, ενίοτε περιθωριακοί. Γραμμένα τη δεκαετία του 2000, τα δεκαέξι διηγήματα της Στέργιας Κάββαλου εκτυλίσσονται σε μια εποχή- σε μία Αθήνα- πολύ γνώριμη και ταυτόχρονα οριστικά χαμένη.

" Θραύση Κρυστάλλων", Γιώργος Γκόζης

 Η καλή μέρα/ανάγνωση από το πρωί/πρώτες σελίδες φαίνεται.Η Θραύση Κρυστάλλων του Γιώργου Γκόζη είναι μια τέτοια μέρα/ανάγνωση,φωτεινή και ελκυστική από τις πρώτες της ώρες/σελίδες.Όμως  λέγοντας φωτεινή και ελκυστική μη φανταστείτε ότι εννοώ και εύθυμη,παρά το εκλεκτό της λεπτό, γλυκόπικρο και ελαφρώς ειρωνικό χιούμορ,μη φανταστατείτε ιλαρή και χαχαχούχικη κι όλα καλά όλα ανθηρά. Όχι,δεν είναι εύθυμη.Ίσα ίσα.

   Ο Γιώργος Γκόζης καταθέτει με πολύ ιδιαίτερο,άψογα οργανωμένο πρωτοπρόσωπο κειμενικό λόγο, που εντυπωσιάζει με την εξαιρετική σύνταξη και τον λεκτικό του πλούτο, και με άρτιο και εξ ίσου εντυπωσιακό

Της πόλης μου – του Σπύρου Κιοσσέ

Ι.

από τις πρώτες αναμνήσεις μου
πιασμένος απ’ το χέρι της γιαγιάς
ν’ ανάβουμε κερί στην Παναγία
μετά αρμένικη βίζιτα
στη φίλη της την Τερψιθέα
το σπίτι της απέναντι από τη γκρεμισμένη χάβρα
ελληνικός καφές για τις μεγάλες
για μένα ένα κουπάκι νισεστέ

Βαμβάκι, φωτιές και αλκοόλ

Δήμητρα Κουβάτα, Καθαρό οινόπνευμα, Μανδραγόρας, 2020

 

Επιγραμματικά οι σκέψεις μου χάριν συντομίας.

 

-  Φερτά υλικά και Έως την πέτρα οργωμένα, οι δύο ενότητες της συλλογής με ορατή τη θεματική διάκριση ανάμεσά τους: απ’ τη μια ο θάνατος και απ’ την άλλη ο έρωτας. Κάθε ποίημα είναι βάμμα, φωτίτσα και σφηνάκι. Ακριβέστερα, κάθε ποίημα είναι το βάμμα ή το σφηνάκι, όταν σβήνει η φωτίτσα.

Η εξορία της πανδημίας

George Makris

Για την Άλντα Μερίνι και τη «Θεϊκή μανία» της – γράφει η Αλεξάνδρα Ζαμπά

«Δύο πράγματα οδηγούν σε παραφροσύνη, η αγάπη και η έλλειψή της»

Η ιταλίδα ποιήτρια Άλντα Μερίνι (1931-2009), με τα πράσινα και διαπεραστικά μάτια, «η πιτσιρίκα από το Μιλάνο», όπως την είχε αποκαλέσει ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, ήταν μια εμπνευσμένη και γνήσια φωνή. Καλλιτέχνες, λογοτέχνες, ψυχίατροι ασχολήθηκαν και ασχολούνται με τη ζωή και το έργο της, ιδιαιτέρως με τη σύλληψη του ποιητικού λόγου της εξαιρετικής αυτής φυσιογνωμίας.

1996 μ.Χ. Ποταμώ γάρ ουκ έστιν εμβήναι δίς τώ αυτώ. Ηράκλειτος

«Ε ρε, κακό κι αυτό! Τα δύο τελευταία χρόνια χάθηκαν όλοι οι μεγάλοι. Να κι η Μελίνα, να κι ο Χατζηδάκις, πάει τώρα κι ο Ελύτης. Προχτές έφυγε και ο Μανωλάκης της «Αθανασούλας». Πάνω που μάζευε το παραγάδι του, έμεινε σέκος. Και πού να τον πάρει μυρωδιά κανείς, έτσι που ψάρευε μονάχος του; Ώσπου η «Αθανασούλα» με σβησμένη μηχανή έκανε θαρρείς μόνη της κουμάντο και βγήκε σιγά σιγά στο γιαλό. Σήμερα πάλι τι μαθαίνω; Πάει, ρε συ, εκείνο το καλόπαιδο ο Θόδωρας, τον ξέρεις, εκείνος ο ψηλός ο παιδαράς, που δούλευε στα μύδια του συνεταιρισμού. Ο «μεγάλος» που τον λέγαμε! Το φουκαριάρικο το παιδί πέρσι του κόψαν το ποδάρι μα την πάλευε την πουτάνα την αρρώστια. Και

Αποκαλύπτοντας την καλλιτεχνική μας ψυχή

Δημήτρης Δακρότσης Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών 

Όπως ο θεωρητικός νους προκαλεί αισθητικές γνώσεις διαμέσου της έκφρασης και εννοιολογικές γνώσεις διαμέσου της λογικής, έτσι και ο πρακτικός νους ωθεί σε πράξεις. Ανεξάρτητη, αλλά όχι αποκομμένη από τις δυνάμεις της αισθητικής γνώσης και της λογικής, η βούληση προσανατολίζει τον νου σε πράξεις σύμφωνα την αρχή της ελευθερίας. Εάν ρωτούσαμε τον Πλάτωνα ποια είναι η γνώμη του για την τέχνη, θα εισπράτταμε αρνητικά σχόλια και παραινέσεις αποφυγής για μία δραστηριότητα υλιστική, που εκδηλώνεται ως πάρεργο του νου, στην προσπάθειά του να εξισορροπεί το λογικό με το

«Το πάθος για το πάθος»: Ο Ανδρέας Κατσιγιάννης για το βιβλίο του Θανάση Γιώγλου

O Ανδρέας Κατσιγιάννης, συνθέτης, μουσικός και καλλιτεχνικός διευθυντής της Εστουδιαντίνας της Νέας Ιωνίας Βόλου, διάβασε το βιβλίο του συνεργάτη μας Θανάση Γιώγλου «Το πάθος και το λάθος – Κρυφές ιστορίες της ελληνικής δισκογραφίας», που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2019 από τις εκδόσεις του Μετρονόμου και θέλησε να μας γράψει τις εντυπώσεις του: Σκέφτομαι πολλές φορές, τι θα γνωρίζαμε εμείς οι μουσικοί και γενικά οι άνθρωποι της μουσικής και του τραγουδιού, εάν δεν υπήρχε το στοιχείο της έρευνας. Δηλαδή οι αποδείξεις, σε όλες τους τις πτυχές. Οι άνθρωποι της δημιουργίας πάσχουμε, άλλοι πολλοί και άλλοι λιγότερο, στην οργάνωση των πεπραγμένων μας και νομίζω ότι αυτό καλώς συμβαίνει. Γιατί η διαδικασία της δημιουργίας δεν σου αφήνει περίσσευμα ενέργειας και

Η Ουνέσκο και η πολιτισμική μας κληρονομιά

Τα τελευταία χρόνια έχει καταστεί σχεδόν κυρίαρχο ζήτημα, σε ό,τι αφορά την διαχείριση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, η ένταξη στοιχείων της στον διεθνή κατάλογό της Ουνέσκο για την «Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά», με αποτέλεσμα την ενεργοποίηση και δραστηριοποίηση του συνόλου των σχετικών φορέων αλλά και αρμόδιων επιστημόνων προς αυτήν την κατεύθυνση. Έτσι, παρατηρούμε, εκτός των άλλων, ακόμα και έντονους ανταγωνισμούς, που φτάνουν στα όρια διαπληκτισμών κάποιες φορές, για το ποιος και τι αξίζει να μπει σε αυτόν το κατάλογο.

Πολυτίμη Λινάρδου, Daphne Nobilis

Μυθιστόρημα

 isbn 978-618-84928-6-8

 σειρά: Οράματα 

κατηγορία: Ελληνική Πεζογραφία

 σελίδες 180 διαστάσεις 20,5 Χ 13 εκατοστά

Ένα αστείο βιβλίο που δεν αστειεύεται

Γιάννης Πάσχος, «Φοβού τα βρέφη», Περισπωμένη 2020 

 

Διάβασα το βιβλίο του Γιάννη Πάσχου Φοβού τα βέφη και το ξαναδιάβασα. Το κείμενό του από άποψη μορφής είναι ατίθασο. Είναι μια αφήγηση, μια υπέροχη λογοτεχνική σύνθεση, μια αλληγορία (όχι είδος λογοτεχνίας, περισσότερο τρόπος έκφρασης), που ο Πάσχος καταξιώνει και αναβαθμίζει με την πληρότητα του λογοτεχνικού του ύφους και την περιρρέουσα που δημιουργεί με αυτό). Αλληγορία όπου κυριαρχεί το στοιχείο μιας φαντασίας πρωτότυπης για τα δεδομένα της μεταμοντέρνας εποχής. Μια αλληγορία, όπου η γονιμότητα της φαντασίας του και η τελειότητα της γλώσσας που χρησιμοποιεί θυμίζει εκείνον τον συγγραφέα του δεύτερου αιώνα μ.Χ, από τα Σαμόσατα της Συρίας, τον Λουκιανό.

Νάσος Αθανασίου - Το στραβό έλατο

Νάσος Αθανασίου Το στραβό έλατο

 Εικονογράφηση: Δημήτρης Σεβαστάκης

 Επιμέλεια: Μαρία Κούρση

 Σελίδες: 32, σκληρόδετο εξώφυλλο 

ISBN: 978-960-213-472-6, Τιμή: 12,50 ευρώ 

Πελινναίο

Πριν από 10 χρόνια τέτοιες μέρες, παραμονές Χριστουγέννων του 2010 εκδόθηκε στη Χίο το 56ο κ τελευταίο τεύχος του τριμηνιαίου περιοδικού Πελινναίο. Έτσι, έκλεισε τον κύκλο του το Κέντρο Χιακών Μελετών "Πελινναίο", έχοντας διαγράψει μια πλούσια σε εκδόσεις, έρευνες, μελέτες, εκδηλώσεις, αρχειακό υλικό κ εμπειρίες 14ετή πορεία. Στη σελίδα με τίτλο Εκθετήριον, που επισυνάπτω, θα

Για το βιβλίο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη «Έξοδα νοσηλείας» – γράφει η Κούλα Αδαλόγλου

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Έξοδα νοσηλείας, εκδ. Ενύπνιο, 2020

Μυθιστόρημα το νέο βιβλίο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη, με δύο σώματα μονολόγων, του ασθενούς και του φροντιστή-νοσηλευτή. Εσωτερικοί μονόλογοι, εξομολογητικοί, που κάποτε γίνονται παραληρηματικοί.

Στην πρώτη αφήγηση, ο νοσηλευτής που δεν μπορεί την αποστασιοποίηση που «απαιτεί» ο ρόλος του και εμπλέκεται συναισθηματικά με τους ασθενείς του. Που έχει τελειώσει Παιδαγωγική Ακαδημία,

Είμαι συγκλό

του Γιάννη Πάσχου (*) 

 Είμαι συγκλό, είμαι λοκντάουν, χέρι απλώνω στους influencers, βοήθεια παρακαλώ, ρίξτε κάτι, έστω μια βλακεία που έχετε πρόχειρη, κινδυνεύω, κανείς δε γυρνά, που κοιτούν αλήθεια οι viewers; Τρέχει ο ποταμός, αδίστακτος, πλημμυρίζει τα πάντα, το νερό, ο εφιάλτης των γατιών, βρόμικο νερό ακόμη και τα ανθεκτικά υδρόβια, στριμώχνονται να χωθούν στις σελίδες του National Geographic για πάντα, ποτέ ποτέ δε θα επιχειρήσουν να βγουν ξανά στη στεριά να γίνουν άνθρωποι, υπογεννητικότητα, άδικα χιλιάδες viewers περιμένουν στην ακρογιαλιά του «Keep up with us», οι χαρσιλαμάδες. Είμαι συγκλό,

Για γιορτές α-φάνταστα πλούσιες, για μια ζωή γεμάτη φαντασία (της Μαριαλένας Σπυροπούλου)

“Το πλουσιότερο παιδί στον κόσμο είναι αυτό που χρησιμοποιεί τη φαντασία του” γράφει η Κατερίνα Κρις στο καινούριο βιβλίο της που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη. Τις μέρες που το διάβασε η κόρη μου, είχε ήδη ξεκινήσει μεταξύ μας η συζήτηση για το εάν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης. Μια δύσκολη και ομολογουμένως άχαρη συζήτηση, μπορεί και περισσότερο από αυτές που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια για τις μεθόδους αντισύλληψης και τη σεξουαλικότητα. Η κόρη μου κοντεύει τα δέκα της χρόνια. Μέχρι τώρα, μεγαλωμένη με μια μαμά που ακόμα πιστεύει στον Άγιο

[φρμκ]#16 Χειμώνας 2020-2021

Το αφιέρωµα που ετοιµάσαµε για το ΦΡΜΚ, σε επιμέλεια Άρη Αναγνωστόπουλου, Κατερίνας Ηλιοπούλου και Γιάννας Μπόυκοβα, παρουσιάζει ένα ευρύτατο φάσµα ποίησης ντοκουµέντο που καλύπτει οχτώ δεκαετίες, ξεκινώντας από έργα που γράφτηκαν την δεκαετία του 40 του προηγούµενου αιώνα και φθάνοντας ως σήµερα. Η ανθολογία προλογίζεται από τρία δοκίµια, του συγγραφέα και ανθρωπολόγου, Άρη Αναγνωστόπουλου, του Αµερικανού κριτικού και ιστορικού της λογοτεχνίας Joseph Harrington (μτφρ. Γιάννης Πεδιώτης) και της ποιήτριας Eleni Sikelianos (μτφρ. Δήμητρα

ἔστιν οὖν προσωπεῖον Χρήστος Αλαβέρας & Κώστας Κουτρουμπάκης

Χρήστος Αλαβέρας: σχέδια 

Κώστας Κουτρουμπάκης: κείμενο, 

μουσική Βασίλης Καρακότσιος: Drum programming 

 Η ηχογράφηση έγινε στο Sound Trace Studio με ηχολήπτη τον Κώστα Μανίκη.

https://www.youtube.com/watch?v=2Fnfg79dKCg&feature=youtu.be&fbclid=IwAR0eaGvRyKq0vDfCgCkLdI_X3ZpgkhwflAfHkPaMfIDqxxhJA-wP8fD9n4A

Ο Θωμάς Συμεωνίδης γράφει στον "Χάρτη" για τη "Λεωφόρο ΝΑΤΟ" του Νικήτα Σινιόσογλου.

"Μια άλλη διάσταση (τελευταία για εδώ άλλα όχι τελευταία) της περιπλάνησης στη Λεωφόρο ΝΑΤΟ είναι αυτή της περιπλάνησης στον κόσμο, η διαδρομή μέσα στη ζωή, η ίδια η ζωή, η απόπειρα να της δοθεί ένα ουσιαστικό περιεχόμενο".

Όλη η πόλη σε δεκαεπτά συλλαβές (του Αντώνη Καρτσάκη)

Το χάικου διαρκεί όσο μια ανάσα. Είναι μια ποιητική φόρμα που περιλαμβάνει τη συντομότερη μορφή ποιήματος παγκοσμίως. Ένα ποίημα χάικου αποτελείται συνολικά από δεκαεπτά συλλαβές, διαταγμένες σε τρεις στίχους, κατά το σχήμα 5-7-5. Οι ρίζες του ανιχνεύονται στην κλειστή φεουδαρχική κοινωνία του 16ου αιώνα στην Ιαπωνία και αποτυπώνουν το αυστηρά καθορισμένο πλαίσιο αξιών της εποχής. Επηρεασμένο από τη σκέψη του ταοϊσμού και του βουδισμού το μικρό αυτό ποίημα

Deja vu: η μεγάλη γρίπη του 1918 (του Κώστα Πόταγα)

Είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί τώρα, όχι κάποια άλλη στιγμή αλλά στις μέρες που περνάμε. Στα Γαλλικά είχε εκδοθεί το 2018, επετειακά απλώς για τα εκατοντάχρονα της Μεγάλης Γρίπης. Ο Freddy Vinet το είχε γράψει σε μιαν ανύποπτη, προ COVID-19 εποχή, για να θέσει ένα ιστοριογραφικό κατά βάση ερώτημα: γιατί αυτή η πανδημία, η Μεγάλη Γρίπη του ‘18, η «ισπανική γρίπη», δεν έχει ουσιαστικά αφήσει ίχνη στη συλλογική μνήμη; Είναι παράδοξο καθώς κόστισε 60.000.000 νεκρούς στην ανθρωπότητα και, επιπλέον, ήταν μια παγκόσμια πρώτη λόγω της πρωτόγνωρης, σχεδόν

Να Μου Γελλάς: μια πρωτότυπη ιδέα που στηρίζει το λόγο και το διάλογο

Το Να Μου Γελλάς είναι μια πρωτότυπη ιδέα που στηρίζει το λόγο και το διάλογο με ένα μοναδικά αυθεντικό και δημιουργικό τρόπο. Στην ιστοσελίδα του www.namougellas.com σε «υποδέχεται» ένα φιλόξενο νεοκλασικό, που νιώθεις ότι θα γίνει το νέο σου «στέκι». Μέσα από το Να Μου Γελλάς αποκτάς πρόσβαση σε λογοτεχνικές ιστορίες που θα αγαπήσεις και έχεις την ευκαιρία να ζήσεις ξεχωριστές συναντήσεις με ανθρώπους που θαυμάζεις. Δημιουργός του είναι η Νικολέττα Λέκκα. Ένας άνθρωπος με μεγάλη, ενδιαφέρουσα και διεθνή διαδρομή που διάλεξε αυτόν τον τρόπο «για να μιλήσει και να αφουγκραστεί» ουσιαστικά και δημιουργικά. Στη διαδρομή της οι ιστορίες κυριαρχούν. Αλλά

Φαρσοκωμωδία της παρακμής (του Γιάννη Στρούμπα)

Η στροφή στα ενδότερα συχνά αποτελεί το ανθρώπινο εκείνο καταφύγιο όπου η ενδοσκόπηση επιφέρει την ισορροπία και την ψυχική γαλήνη. Στο πεζογράφημα του Μισέλ Φάις Όπως ποτέ ωστόσο, η καταφυγή στον έσω αλλά όχι μόνο κόσμο είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, λόγω μιας προϊούσας εσωτερικής μα και γενικότερης κατάρρευσης. Η «ταραγμένη ιστορία» του αφηγητή είναι ένα χρονικό της ανθρώπινης αλλοτρίωσης, όπου το λίκνο και το κιβούρι ταυτίζονται, χωρίς να αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες: η ζωή παρακμάζει και συμπίπτει με τον θάνατο, καθιστώντας μάταιη κάθε πορεία και καταδικάζοντάς την σε μια ατελεύτητη κούραση, που μοιάζει κωμική αλλά είναι μάλλον τραγική.

Μέτρησα τη ζωή μου με τα κουταλάκια του καφέ

Γράφει ο Ζαχαρίας Καραταράκης* 

 Φιλόσοφοι, βιολόγοι, ποιητές, αλλά και απλοί καθημερινοί άνθρωποι προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν τη ζωή. Να δώσουν έναν ορισμό και να προσδιορίσουν το νόημά της. Οι βιολόγοι τη θεωρούν ως ένα απλό φυσικοχημικό φαινόμενο που εξελίσσεται και μετασχηματίζεται με συνεχείς προσαρμογές στο περιβάλλον. Δεν τους ενδιαφέρει ο σκοπός. Η τύχη και η αναγκαιότητα συλλειτουργούν και προκύπτει η τεράστια ποικιλομορφία των όντων. Οι φιλόσοφοι αντίθετα εντοπίζουν το φακό τους στον άνθρωπο και αναζητούν μια απάντηση που δικαιώνει την ανθρώπινη

Νικόλας Άσιμος – Τα τραγούδια | Εκδόσεις των Συναδέλφων

Συμβαίνει μερικές φορές η ζωή και το έργο ενός ανθρώπου, αντί να εγγράφεται στη γραμμική πορεία του χρόνου, να διασχίζει κάπως γρήγορα την εποχή του με την ταχύτητα και την πορεία ενός κανονιοβολισμού, σκάζοντας κάπου στο μέλλον και αφήνοντας τους σύγχρονούς του εμβρόντητους, με μόνο ίχνος του περάσματός του την οσμή και τη γεύση του μπαρουτιού. Πιστεύουμε ότι η εικόνα του κανονιοβολισμού του χρόνου αναπαριστά πιστά τον βίο του Νικόλα Άσιμου. Είναι μεταξύ χλεύης και

Ευρυδίκη Τρισόν Μιλσανή, Η Αρλέτα στα Ταβάνια

-Μα δεσποινίς τo rouge anglais είναι πολύ σκούρο και το χειρότερο δεν ανακατεύεται εύκολα με άλλα χρώματα. Το ίδιο συμβαίνει και με το κίτρινο του καδμίου. Μου έχουν πει πως είναι πολύ δύσκολο να το χρησιμοποιήσεις… Άκουγα τον πατέρα μου να μιλά με απόλυτη σιγουριά για την συμπεριφορά των χρωμάτων και θαύμαζα. Ήξερα πως ήταν δαλτονικός – πάθηση μυστηριώδης που με έκανε να φαντασιώνομαι και να αμφιβάλλω σφόδρα για την ποιότητα της όρασής του. Από το ταμείο που ήμουν σκαρφαλωμένη, παρατηρούσα τη νόστιμη νεαρή κοπέλα στην οποία απευθυνόταν. Τον κοίταζε στα

Γιώργος Γκόζης, Θραύση κρυστάλλων ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]

Ο ελληνικός λαβύρινθος ενηλικίωσης του Άρη.

Η χώρα του βρόμικου ’89, η δολοφονία χαρακτήρα του πατέρα του, η οριστική απώλεια:

«Παραμονές Χριστουγέννων του 2001. Με αγκάλιασε και με έσφιξε στην αγκαλιά Του.

Αθηνά Παπανικολάου, Ο καθρέφτης

✼ Τέταρτη στη λίστα των εξεταστέων κι είχε ‘ρθει η σειρά της. Ο δάσκαλος της άνοιξε ευγενικά την πόρτα του οδηγού, χειρονομία εξόχως ενθαρρυντική, της έκλεισε συνωμοτικά το μάτι και πήγε στη θέση του συνοδηγού. Έβαλαν κι οι δυο τη ζώνη ασφαλείας και καλημέρισαν την τριάδα των εξεταστών που είχαν ήδη πάρει θέσεις στα πίσω καθίσματα με τα μπλοκάκια στα χέρια τους. Είδε τα πρόσωπα τους με ταχύτητα αστραπής στον μεσαίο καθρέφτη και της φάνηκαν σαν πολεμικοί ανταποκριτές ή μάλλον σαν στρατιώτες στην πρώτη γραμμή με τ’ όπλο απασφαλισμένο να προλάβουν την πρώτη εχθρική κίνηση. Ο ήχος από το κούμπωμα της ζώνης κάλυψε προς στιγμήν το χτυποκάρδι της που

Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος, Ο ξακουστός οργανοπαίχτης Ρίκο

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΡΙΖΑ 70/4/β/(i)

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΡΙΖΑ 70[1]

4. Ο Παπά-Σταύρος Φιλίππου Καλογερής παρέμεινε στη ρίζα του, παντρεύτηκε τη Γιαννούλα Ζωγράφου από το Δώρι, κι απέκτησαν πέντε παιδιά

«Το χρώμα της απιστίας»

Χριστίνα Παπασταθοπούλου 

 Εναν παραπλανητικό τίτλο για το νέο του βιβλίο «Το χρώμα της απιστίας» επέλεξε ο συγγραφέας Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, καθώς το μυθιστόρημά του ουδεμία σχέση έχει με την ερωτική απιστία, αλλά με την εγκατάλειψη του ανθρώπου από το είδωλό του, όταν δεν συνταυτίζονται ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά ή ακόμα και ερωτικά. Ακόμα και στην αφιέρωση ο συγγραφέας επιλέγει να διαφοροποιηθεί, καθώς το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο «Καλειδοσκόπιο», το

Χρ. Δ. Αντωνίου: Ο Θανάσης Κωσταβάρας και το δράμα του ανώνυμου αγωνιστή

Ήταν στο τέλος της δεκαετίας του ’80 που πρωτοδιάβασα ποιήματα του Θανάση Κωσταβάρα από τη συλλογή του: Ο μουγκός τραγουδιστής και συνοπτικός οδηγός ’63-’71, (1982), εκδόσεις Θεμέλιο. Πρόκειται για ένα τόμο που περιέχει τα ποιήματα της περιόδου 1971-1982 και την επιλογή ποιημάτων που κάνει ο ίδιος ο ποιητής από τέσσερις προηγούμενες συλλογές του: από το «Γυρισμό» (1963), την «Κατάθεση» (1965), τα «Συμπληρώματα» (1969) και τα «Δώδεκα Ερωτικά» (1971). Ποιήματα λιτά και απέριττα, χωρίς καθόλου εκφραστικά στολίδια, με μια έντονη εξομολογητική τάση. Αμέσως ο

Κυκλοφόρησε το 12ο τεύχος του περιοδικού Θευθ από τις Εκδόσεις Ρώμη

Λευτέρης Ξανθόπουλος – Ντίνος Χριστιανόπουλος – Κούλα Αδαλόγλου – Γιώργος Σ. Αναγνώστου – Γιώργος Βέης Πολ Βερλαίν – Χρύσα Βλάχου – Παναγιώτης Γούτας – Μαρία Δαλαμήτρου – Γιώργος Δελιόπουλος

Η βαριά σκιά του πένθους σε όψεις της ποιητικής παραγωγής του 21ου αιώνα (του Δημήτρη Κοκκόρη)

Ο φιλολογικός ζήλος και η κριτική ευαισθησία του Γιάννη Παπακώστα, πολλαπλά επιβεβαιωμένα από το ευρύ επιστημονικό έργο του, μας βοηθούν μέσω των κειμένων του παρουσιαζομένου βιβλίου να γνωρίσουμε πληρέστερα, να αξιολογήσουμε βάσιμα και να φωτίσουμε επαρκώς την ποιητική του πένθους, του πόνου και της θλίψης, όπως αυτή παρουσιάστηκε σε ορισμένες αξιοσημείωτες πτυχές της νεοελληνικές ποιητικής παραγωγής των αρχών του 21ου αιώνα, με μόνη βασική χρονική εξαίρεση την ποιητική σύνθεση της Κικής Δημουλά Χαίρε ποτέ, η οποία εκδόθηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1980. Στη συγκεκριμένη συλλογή, η ποιήτρια ξεδιπλώνει ένα ήδη διαμορφωμένο χαρακτηριστικό της ποιητικής της, το «μη αναμενόμενο» ως κειμενική δυναμική (που οικοδομείται με λειτουργικές

Για το νέο βιβλίο του Τίτου Πατρίκιου «Ο δρόμος και πάλι» – γράφει η Ανθούλα Δανιήλ

Τίτος Πατρίκιος, Ο δρόμος και πάλι, Κίχλη, Αθήνα 2020.

Στους αντιηρωικούς καιρούς μας, με μόνον σχεδόν εχθρό τον κορωνοϊό, ο ποιητής κοιτάζει τον δρόμο: Ο δρόμος και πάλι, και δεν είναι πια ο γνωστός μας Χωματόδρομος με τα ποιήματά του 1952-1954, με τον έντονο κοινωνικό τους χαρακτήρα, τότε που έβραζε το αίμα, η κοινωνία και τα πολιτικά, αλλά ο δρόμος σήμερα. Ασφαλτοστρωμένος πλέον. Ο δρόμος άλλαξε, τα αιτήματα των καιρών άλλαξαν –αν και δεν άλλαξαν– πολύ νερό έτρεξε, το ποτάμι κατέβασε λάσπη και βούρλα και κομμένα κλαδιά, σκεπάστηκε και έγινε δρόμος.

Κώστια Κοντολέων: ένα διήγημα

Η Ίμα  στις αυλές της ανέχειας

 

Ανάμεσα στην πλατεία Βάθη και στο σταθμό Λαρίσης βρίσκεται η γειτονιά που μεγάλωσε.

Σήμερα την διεκδικούν πολυκατοικίες, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων μετανάστες και πολυφυλετικές κοινωνίες κυκλοφορούν στους δρόμους και γεμίζουν τα στενόχωρα διαμερίσματα, εκεί που, άλλοτε, υπήρχαν μονώροφα μ’ αυλές, δυο τρία τριώροφα κι ένα γωνιακό προπολεμικό τετραώροφο με καταφύγιο στο υπόγειο του, απομεινάρι μιας εποχής που τη διαφέντευε ο πόλεμος.

Χρήστος Μαυρής: Ο δυοειδής (λόγιος και λαϊκός) λόγος του Αντώνη Φωστιέρη

Ποιήματα σαν μικρά φιλοσοφικά δοκίμια

Κάποια ποιήματα του Αντώνη Φωστιέρη είναι υπέροχα μικρά φιλοσοφικά δοκίμια, μ’ έναν άψογο συνδυασμό ποίησης και φιλοσοφικού στοχασμού. Πρόκειται για ποιήματα ακεραιωμένα, υψηλών προδιαγραφών, στα οποία εμπεριέχεται η συνταγή της καλής ποίησης! Για τον Νίκο Σπάνια, που τον απασχόλησαν όπως φαίνεται αυτά τα ποιήματα, ο Αντ. Φωστιέρης ξεχωρίζει ως «ο πιο εκρηκτικός και συνάμα ο πιο αδρά φιλοσοφικός ποιητής της δεκαετίας ’70 – ‘80»¹.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΑΝΟΥ ΑΧΑΛΙΝΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ο ΜΑΝΟΣ ΑΧΑΛΙΝΩΤΟΠΟΥΛΟΣ αυτοπαρουσιάζεται (ΑΝΦΑΣ) καθώς η Ελένη Ζάχαρη του «κλέβει» μια αυτοπαρουσίαση από την ιστοσελίδα του πριν τον παρουσιάσει και η ίδια (ΠΡΟΦΙΛ) και μετά, τον πείθει να συνομιλήσουν (ΤΕΤ Α ΤΕΤ)!

 

ΑΝΦΑΣ:

Χρ. Δ. Αντωνίου: Μνήμη Αντώνη Σαμαράκη

Τον περασμένο Φεβρουάριο το έτος 2020, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Αντώνη Σαμαράκη (1919- 2003), ανακηρύχτηκε επίσημα ως Έτος αφιερωμένο στον συγγραφέα που με το έργο του άφησε τη σφραγίδα του όχι μόνο στη λογοτεχνία αλλά και στην ελληνική και παγκόσμια κοινωνία. Στον συγγραφέα που με «Το λάθος» του απέσπασε τόσα βραβεία στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Βαθύτατα ανθρωπιστής, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με πνεύμα ανήσυχο και με μεγάλη αγάπη και σεβασμό για τους νέους. Είχε μάλιστα και την ιδέα δημιουργίας της Βουλής των Εφήβων.

Για τις «Πέντε στάσεις» του Μάκη Τσίτα – γράφει η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

Μάκης Τσίτας, Πέντε στάσεις, Μεταίχμιο, Αθήνα 2020, σ. 76.

«Ναι, να είμαι ένα με τη νύχτα, ένα με τον εαυτό μου, με του φωτός τη φλόγα»
Γκούναρ Έκελεφ

Στη νουβέλα Πέντε στάσεις του πολυβραβευμένου Μάκη Τσίτα μας συγκλονίζει η ζωή της Τασούλας. Χωριατοκόριτσο από καλή οικογένεια, φοιτήτρια νοσηλευτικής κάπου στη δεκαετία του ’70, άπειρη κι άβγαλτη, παρασύρεται από τον έρωτα του Θεόφιλου, κατά πολύ μεγαλύτερού της οδηγού λεωφορείου, τον οποίον παντρεύεται παρά τη θέληση των γονιών. Ο Τσίτας επινοεί μια ηρωίδα που θυσιάζει την

Παυλίνα Παμπούδη: ένα κείμενο στη μνήμη του Ποιητή Τάσου Λειβαδίτη (20/4/22 – 30/10/88)

Απόπειρα συνάντησης

 Ο μεγαλόσωμος άντρας άνοιξε λίγο την πόρτα και μου μισοφανερώθηκε· έβλεπα μόνο την αριστερή του πλευρά. (Από εκείνη τη βροχερή μέρα συνεχίζει πάντα να μου μισοφανερώνεται ταχτικά, αλλά τώρα πια βλέπω σχεδόν όλες τις πλευρές του.) Έκανε μια άγαρμπη κίνηση χωρίς να βγει από το σκοτεινό πλαίσιο της πόρτας και μου άπλωσε βαρύς το χέρι. Φαινόταν πως δεν μπορούσε να διαχειριστεί καλά το εκτόπισμά του. Με κοίταζε εξεταστικά, λίγο

Χρ. Δ. Αντωνίου: Για την αρχαία Αιγυπτιακή ερωτική ποίηση

Τους πρώτους ερωτικούς στίχους θα πρέπει να τους διατύπωσε ο πρωτόπλαστος Αδάμ, όταν είδε την Εύα που έπλασε ο θεός για χάρη του γιατί έκρινε ότι «ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον». Γεμάτος θαυμασμό για την Εύα αναφώνησε «τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σαρξ εκ της σαρκός μου…ένεκεν τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Λόγια του Αδάμ που εκφράζουν τον θαυμασμό του άνδρα προς τη γυναίκα. Αυτό το στοιχείο άλλωστε, ο θαυμασμός, που οδηγεί σε σύζευξη ψυχών και μέθεξη κορμιών, είναι και το κυρίαρχο στοιχείο του Έρωτα. Αν λοιπόν

William Butler Yeats, Τρεις Μπαλάντες (Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια: Κώστας Κουτσουρέλης)

Στην καλύτερη παράδοση του 19ου αιώνα, οι μπαλάντες του Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γέητς είναι ποιήματα εξαίρετης αφηγηματικής δύναμης αλλά και έργα ευθέως πολιτικά. Αφηγούμενος ιστορίες ταπεινών ανθρώπων, ο Γέητς μιλάει για τις συνθήκες στην αγγλοκρατούμενη Ιρλανδία, την τεράστια φτώχια, την σκληρότητα των ηθών, τους διωγμούς του επίσημου κράτους, την πείνα που στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους κι ανάγκασε ακόμη περισσότερους να μεταναστεύσουν. Οι μπαλάντες προέρχονται από τις δύο πρώτες συλλογές του ποιητή, Crossways του 1889 («Η μπαλάντα του πάτερ Ο’Χαρτ», «Η μπαλάντα της Μολλ Μαγκή») και The Rose του 1893 («Η μπαλάντα του πάτερ Γκίλλιγκαν»).

«Οι θλιβερές Κυριακές των ποιητών»- Αναφορά στον Γιώργο Μαρκόπουλο και τον Μίλτο Σαχτούρη (Γράφει ο Χρήστος Μαυρής)

Σε όλο το σώμα (corpus) με το εκδομένο ποιητικό έργο του Γιώργου Μαρκόπουλου υπάρχει πληθώρα αναφορών στην έβδομη και τελευταία μέρα της εβδομάδας, που δεν είναι άλλη ασφαλώς από την Κυριακή. Μέρα ξεχωριστή και πολύ αγαπημένη για τους περισσότερους ανθρώπους που κατοικούν αυτό τον «διακεκριμένο πλανήτη», όπως λιτά αλλά πολύ εύστοχα τον έχει χαρακτηρίσει ο Νικηφόρος Βρετάκος. Όπως διαπιστώνω, στο ποιητικό έργο του Γ. Μαρκόπουλου, υπάρχουν ποιήματα που αναφέρονται στην Κυριακή σχεδόν σε όλες τις ποιητικές συλλογές που έχει εκδώσει μέχρι σήμερα, όπως π.χ. ΄΄Η θλίψις του προαστίου΄΄, ΄΄Οι πυροτεχνουργοί΄΄, ΄΄Η ιστορία του ξένου και της λυπημένης΄΄, ΄΄Μη σκεπάζεις το