Η μείωση (διήγημα του Νικόλα Σάπο)

Όταν χτυπάει το τηλέφωνο και σε καλεί το αφεντικό εκτός ωραρίου, σίγουρα δεν προμηνύεται κάτι καλό. Σίγουρα δεν σε παίρνει να ρωτήσει αν περνάς καλά ή να διηγηθεί ένα τρομερό ανέκδοτο που άκουσε. Στο τρίτο χτύπημα δεν άνοιξε κάποια πόρτα, αλλά κατάφερα να απαντήσω μετά από το αναγκαίο βηχαλάκι για να καθαρίσει η φωνή μου καθώς είχα να μιλήσω με άνθρωπο κάτι ώρες. Με ήρεμο και σταθερό τόνο, μου παρουσίασε πως έχει η κατάσταση: Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις – ναι ζούμε-, οδεύουμε στην ομίχλη – ναι οδεύουμε-, έρχεται οικονομική κρίση – ναι έρχεται. Μπροστά σε αυτόν τον αρμαγεδδώνα έπρεπε να πάρουμε γρήγορα κάποιες αποφάσεις. Να προχωρήσουμε σε μείωση του μισθού μου για ένα τετράμηνο. Χωρίς κανένα δισταγμό, συμφώνησα.
Θα μπορούσα να πω ότι σχεδόν ντράπηκα που δεν το είχα προτείνει πρώτος. Η μείωση αυτή, κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν προσωρινή, όπως είπαμε. Από την άλλη, για τίποτα δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Να εκεί που καθόμαστε στο σαλόνι μας, μπορεί να πέσει και να μας πλακώσει ένα τεράστιο κομμάτι μπακλαβά. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι βέβαιος. Κλείσαμε το τηλέφωνο και αισθανόμουν ότι έβαλα πλάτη σε κάτι που μου ζήτησε ο άνθρωπος που μου έδινε δουλειά τα τελευταία επτά χρόνια. Μέχρι τώρα είχε κερδίσει την αξιοπιστία ότι θα ήταν συνεπής στα λεγόμενά του. Περνούσαν οι τέσσερις μήνες και τα μηνύματα που έπαιρνα δεν ήταν ενθαρρυντικά. Πολλοί φίλοι μου έχασαν τη δουλειά τους ενώ άλλοι δεν πληρώνονταν καθόλου. Δεν μπορώ να πω ότι χαιρόμουν αλλά ευγνωμονούσα το αφεντικό μου που είχε φανεί διορατικός και γλυτώσαμε τα χειρότερα. Είχαμε επιβιώσει και όλα έδειχναν ότι αλλάζει το κλίμα. Μέχρι που ξαναχτύπησε το τηλέφωνο. Καλούσαν από το λογιστήριο της εταιρείας που εργαζόμουν. Με παρέπεμψαν στο email μου να δω τη νέα μείωση που έπρεπε άμεσα -όπως είπαν- να υπογράψω. Με αφέλεια αποκρίθηκα ότι δεν είχα ενημερωθεί από το αφεντικό μου για να λάβω την απάντηση ότι δεν μπορεί να παίρνει προσωπικά εκείνος όλους τους υπαλλήλους. Μου ζητήθηκε να φέρω υπογεγραμμένη τη νέα σύμβαση την επόμενη ημέρα στο γραφείο. Εκτύπωσα το έγγραφο, την υπέγραψα και την έβαλα στην τσάντα μου. Αυτή τη φορά, μετά από αυτή την κλήση, δεν ένιωθα ίχνος ικανοποίησης ή περηφάνειας. Την επόμενη ημέρα πήγα στη δουλειά και είδα ότι στο γραφείο του αφεντικού γίνονταν εργασίες. Ρώτησα τους συναδέλφους και μου είπαν ότι το αφεντικό έκανε ανακαίνιση. Πραγματικά ο χώρος είχε ήδη μεταμορφωθεί. Δύο τεράστιες τηλεοράσεις, νέος υπολογιστής, δερμάτινος καναπές. Ξεκίνησα τους πρόχειρους υπολογισμούς και το πόσο που λογικά θα χρειάστηκε ξεπερνούσε σίγουρα τα χαμένα μου λεφτά από την μάχη κατά της κρίσης. Σαν να μην έφτανε αυτό, το αφεντικό με πλησίασε και άρχισε να με βρίζει γιατί δεν είχα ολοκληρώσει ένα πρότζεκτ που μου είχε αναθέσει με την ημέρα όμως της τελικής παράδοσης να είναι σε μια εβδομάδα. Δεν πρόλαβα να απαντήσω κάτι, δηλαδή να προσπαθήσω με τη λογική να αντιπαρατεθώ στο παράλογο. Σχεδόν μηχανικά, κάλεσα το λογιστήριο και τους ενημέρωσα ότι δεν υπογράφω τη νέα σύμβαση. Εκείνοι με τη σειρά τους με ενημέρωσαν ότι απολύομαι και πως θα έπρεπε να περάσω από εκεί για τα τυπικά της λήξης της σύμβασης. Λίγο πριν αποχωρήσω από το κτίριο, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με το αφεντικό. Μου χαμογέλασε και μάλιστα μου άνοιξε την πόρτα να περάσω πρώτος. Με την ευγένεια που τον διακρίνει όταν βρίσκεται σε δημόσιους χώρους μου ευχήθηκε μέσα από την καρδιά του καλή τύχη «εκεί έξω». Θέλοντας να έχω για πρώτη φορά στην σχέση μας τον τελευταίο λόγο του είπα ότι τη μείωση μισθού μπορούσα να τη δεχτώ αλλά αυτή του χαρακτήρα όχι. Σήκωσα το βλέμμα να δω την αντίδρασή του και είδα τον εαυτό μου σε αντανάκλαση. Μου είχε ήδη κλείσει την πόρτα και είχε εξαφανιστεί. 
 (*)Από τις εκδόσεις Πανοπτικόν κυκλοφορεί το βιβλίο του Νικόλα Σάπο με τίτλο «Πάντα κάνω λάθος στο πεπόνι».
https://www.oanagnostis.gr/i-meiosi-diigima-toy-nikola-sapo/?fbclid=IwAR3w7bmC6EZceqS_A2GQkCI9cM93L1hRsbk8BHcLji3k8rfbyxhBZO0JguA