Πολύπειρος και πανέξυπνος συνθέτης ο Κραουνάκης σε αυτή τη μουσική του εργασία δομημένη πρώτα ως μουσικοθεατρική παράσταση γνωρίζει επακριβώς και τι μελοποιεί και τη θεατρική της υπόσταση και προσφέρει δέκα μελοποιημένα ποιήματα του Λόρκα μισοκλείνοντας το μάτι στην παράδοση του Λόρκα στη δισκογραφία (βλ. Χατζιδάκις-Ξαρχάκος- Λεοντής) έχοντας το άλλο μισό στο δικό του ντουέντε που συνομιλεί με το πνεύμα του ποιητή. Κανταδορεί και ιερουργεί ως υμνωδός μελοποιητής, χρησιμοποιεί λυρικούς τενόρους οργανικά και απελευθερώνει το λόγο που ταξιδεύει ως αερικό συναίσθημα αλλά και γήινη σκέψη.
`
******
2. Στέφανος Κορκολής , «Θα ‘θελα αυτήν την μνήμη να την πω» (ποίηση: Κωνσταντίνος Καβάφης), Panic Platinum, 2018
Ο Καβάφης αποτελεί πάντα ένα μεγάλο στοίχημα για όποιον συνθέτη καταπιάνεται με τη μελοποίησή του. Τα τελευταία χρόνια σαν να ξεκλειδώθηκαν οι στίχοι του ως προς τον τρόπο που αποδίδεται ως τραγούδισμα. Ο δίσκος του Κορκολή έρχεται ως συνέχεια του εξαιρετικού δίσκου του Κωνσταντίνου Κάλλια, «Είπες θα πάγω σ΄άλλη γή» το 2017, όπου οι στίχοι του Αλεξανδρινού αποκτούν μουσικότητα μέσα στη μουσικότητά τους. Ο Κορκολής δημιουργεί τραγούδια που ριφάρουν με το πιάνο του πάνω στους στίχους χωρίς το άγχος μιας λόγιας επιτήδευσης, αλλά με στόχο το ακρόαμα. Δεν λείπουν ορισμένες «παρεκβάσεις» προς μια κατεύθυνση που ξεχωρίζει το πνεύμα των στίχων από την ουσία των στίχων, όμως η προσπάθεια σε συνολική ακρόαση φανερώνει έναν Καβάφη με τον τρόπο του Κορκολή, ακομπλεξάριστο και τραγουδίσιμο από τη νεαρή Σοφία Μανουσάκη που της ταιριάζουν κυρίως οι χαμηλές νότες υποβάλλοντας την αισθητική με τη φωνή της.
`
*******
3. Τζένη Τσίλη, «Ένας άλλος Καβάφης», 2018
Ο λόγος του Καβάφη επίσης ως ακρόαμα που μεταφέρεται στα χείλη ως τραγούδι έχοντας ως βάση μια πλούσια ενορχήστρωση δίχως ακαδημαικές φιοριτούρες. Πρωτοεμφανιζόμενη συνθέτρια η Τζένη Τσίλη πλάθει τραγούδια έχοντας ένα υπόστρωμα διαφορετικών ειδών όπου η μπαλάντα συνδυάζεται με ένα αχνό τανγκό ή με μια τζαζ ηχογραμμή μέσα από την υποβολή της ατμοσφαιρικής συγκίνησης των έγχορδων. Ερμηνευτής ένας έμπειρος του είδους, ο Βασίλης Γισδάκης ο οποίος συνεχίζει να διατηρεί την αθωότητα της φωνής, τη λυγμικότητα μιας συγκίνησης χωρίς μελοδραματισμούς, περιεκτικά λιτός και καθαρός στις ερμηνείες.
`
******
4. Νίκος Χατζηελευθερίου, «Vertigo» (ποίηση: Gustavo Adolfo Becquer), Ekfrassis Productions, 2018
Μελοποιημένη ποίηση σε μορφή σουίτας του Gustavo Αdolfo Becquer σε μουσική Νίκου Χατζηελευθερίου, ποιητική απόδοση του Περουλή Σακελλαρίδη με τις ερμηνείες της Χριστίνας Πουπάλου και Δημήτρη Βουτσά. Μια μουσική εργασία στο πνεύμα της υπαρξιακής λυρικότητας του ρομαντικού ποιητή όπου χρησιμοποιεί αντιστικτικά την υψίφωνο Πουπάλου και τον δωρικό Βουτσά μέσα σε μια σύνθεση των ανάμεικτων συναισθημάτων που πήγάζουν από τους στίχους. Η χατζιδακική αύρα πλανάται πάνω και μέσα στις μελωδίες όπου ενδύονται τις έγχορδες απολήξεις του κοντραμπάσου, του βιολιού και της κιθάρας.
`
*******
5. Dilemma, «Η Τέλεια εξαφάνιση» (ποίηση: Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ), Ankh Productions, 2018
Ο Σωτήρης Τράγκας (φωνή, τενόρο σαξόφωνο, keyboards, κρουστά, σύνθεση) και η Πόπη Νταλαχάνη (φωνή, κιθάρες, keyboards, loops, σύνθεση), που αποτελούν το ντουέτο των Dilemma, συνομιλούν μουσικά με την Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ. Δύσκολο το εγχείρημα δεδομένης της άμετρης ποίησης της Ρουκ για αυτό και το έργο παρουσιάζει περισσότερο έναν αυτοσχεδιαστικό μουσικό χαρακτήρα με επιρροές από τη jazz, τo art rock, την ambient, το dark wave έχοντας ως πυρήνα την ποιητική της, με άλλα λόγια λειτουργεί σαν ένα μουσικό soundtrack ποιητικών κειμένων.
http://www.poiein.gr/2018/12/30/%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B5%CE%AF%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-41-%CE%B4%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CE%BC%CE%AD/?fbclid=IwAR1NoNAlBAY8y1IId72twh4KbjtC9BPJ0WSN2qPomikIlCgFkXlCYW0K870
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου