Τα τελευταία χρόνια ελάχιστες είναι οι ποιητικές συλλογές για τις
οποίες θέλησα να γράψω. Κάτι η επανάληψη των ποιητικών μοτίβων, κάτι η
έλλειψη διακειμενικότητας, κάτι η χαμένη μουσική αίσθηση που πρέπει να
ενέχουν τα ποιήματα και που όλο και εξαφανίζεται αλλά και άλλα τρωτά
σημεία της σημερινής μας ποιητικής παραγωγής.
Παίρνοντας στα χέρια μου την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Λαμπρέλλη, καθηγητή Φιλοσοφίας, «Το σκάκι του ουρανού», εκδόσεις Μελάνι, αντιλαμβάνεσαι από την πρώτη στιγμή ότι η μικρή έκταση των ποιημάτων είναι γεμάτη από φόρτο μηνυμάτων και εικόνων που γεμίζουν τα κενά που αφήνουν οι λέξεις. Διότι στην ποίηση πάντα θα υπάρχει το κενό τόσο του νοήματος όσο και το λεκτικό (φειδωλή η τέχνη αυτή σε έκταση) το οποίο τεχνίτες του λόγου «φροντίζουν» να το γεμίζουν με εικόνες και κυρίως με διακειμενικότητα νοημάτων.
Η φιλοσοφική χροιά του λόγου του Λαμπρέλλη είναι διάχυτη μέσα στις σελίδες του βιβλίου διατηρώντας παράλληλα και μια μουσικότητα στο λόγο η οποία εμποδίζει το κείμενο να εκπέσει σε δοκίμιο.
Η φιλοσοφία, η τέχνη του να πλαταίνεις το λόγο και τη σκέψη, έρχεται εδώ αντιμέτωπη με τη μικρή φόρμα των ποιημάτων του εν λόγω βιβλίου τα οποία εμφανίζονται με μεστό τρόπο στα μάτια του αναγνώστη. Ναι, η φιλοσοφία και η ποίηση ταυτίζονται στο βιβλίο του Λαμπρέλη με έναν τρόπο που ξεφεύγει από τη γνωστή μεταξύ τους αντίθεση και που δίνει τη θέση της σε ένα περίτεχνο αποτέλεσμα.
Τα γάντια της νύχτας έρχονται
κι
αρπάζουν τον τσαλαπετεινό μεσ’ απ’ τα χέρια μας.
Τα γάντια της νύχτας έρχονται
και
εδώ μπροστά σφάζουν τα περιστέρια μας (…)
Η νύχτα, τα πετούμενα και η θυσία. Σύμβολα όλα μέσα σε ένα ποίημα που κρύβει την εσωτερική του δομή στα ενδόμυχα του ποιητή μα που στήνει μπροστά μας έναν ολόκληρο θίασο, ένα εσωτερικό δράμα.
Λέω
πως τη ζωή μου
την κρατώ
για σένα
Ερατώ
Κι ύστερα
σαν το νερό
γλιστρά
ανάμεσα στους ατέλειωτους νεκρούς του Κλήδονα
και στου σπιτιού μου τα’ αποκαΐδια.
Εικόνες τελετουργικές, σχεδόν μυσταγωγικές μας μεταφέρουν τον ψίθυρο, τον οιωνό του έρωτα που αναμένουν οι γυναίκες. Γιορτές που επιβιώνουν στο σήμερα και ενδύονται την ποίηση.
Κι ο ποιητής σιμά τους. Σιμά και πλάι τους εμφανίζεται σαν το Τειρεσία που ξέρει τα μελλούμενα αλλά σωπαίνει – εδώ- μυθοπλαστικά για να φανεί η αλήθεια στην εξέλιξη του ποιήματος, του νοήματος , της εικονοπλασίας και του μύθου.
Ο μύθος υπάρχει. Δεν θα μπορούσαν αλλιώς να σταθούν τα ποιήματα. Ο μύθος των προσώπων που ο Λαμπρέλλης μας φέρνει στο σήμερα.
Πρόσωπα (Γοργώ, Εκάτη, Τειρεσίας, Φραγκογιαννού, Κασσάνδρα ) που το καθένα κουβαλά μαζί του συνυφασμένο το σημαινόμενο του. Πρόσωπα που έρχονται στο σήμερα, πρόσωπα που ζουν ποιητικά όπως και ο βίος που είχαν όπως και το τέλος τους όπως και οι αποφάσεις τους που πήραν όταν πρωτοδημιουργήθηκαν από άλλους συγγραφείς. Πρόσωπα σκοτεινά, που ο ποιητής τα φέρει στο εδώ και τώρα κρατώντας, όμως, την ταυτότητα τους, τις πράξεις τους δοσμένες με άμεσο και ποιητικό τρόπο.
Εν κατακλείδι, το ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Λαμπρέλλη κάθε άλλο παρά κοινότοπο είναι. Διαβάστε το και αφήστε τον Τειρεσία να σας μεταφέρει από το χέρι στο μύθο που υποβόσκει σε αυτό αλλά και στη βαθιά ριζωμένη μέσα στις λέξεις ποιητική ειρωνεία…
https://www.newsbomb.com.cy/perissotera/story/738319/to-skaki-toy-oyranoy-otan-i-poiisi-synomilei-ti-filosofia?fbclid=IwAR0wbuM6ya7W054ohSXM7uX3OI7sZ6xtoILNHmun_x5CNkusBkSN2PjZ2kI
Παίρνοντας στα χέρια μου την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Λαμπρέλλη, καθηγητή Φιλοσοφίας, «Το σκάκι του ουρανού», εκδόσεις Μελάνι, αντιλαμβάνεσαι από την πρώτη στιγμή ότι η μικρή έκταση των ποιημάτων είναι γεμάτη από φόρτο μηνυμάτων και εικόνων που γεμίζουν τα κενά που αφήνουν οι λέξεις. Διότι στην ποίηση πάντα θα υπάρχει το κενό τόσο του νοήματος όσο και το λεκτικό (φειδωλή η τέχνη αυτή σε έκταση) το οποίο τεχνίτες του λόγου «φροντίζουν» να το γεμίζουν με εικόνες και κυρίως με διακειμενικότητα νοημάτων.
Η φιλοσοφική χροιά του λόγου του Λαμπρέλλη είναι διάχυτη μέσα στις σελίδες του βιβλίου διατηρώντας παράλληλα και μια μουσικότητα στο λόγο η οποία εμποδίζει το κείμενο να εκπέσει σε δοκίμιο.
Η φιλοσοφία, η τέχνη του να πλαταίνεις το λόγο και τη σκέψη, έρχεται εδώ αντιμέτωπη με τη μικρή φόρμα των ποιημάτων του εν λόγω βιβλίου τα οποία εμφανίζονται με μεστό τρόπο στα μάτια του αναγνώστη. Ναι, η φιλοσοφία και η ποίηση ταυτίζονται στο βιβλίο του Λαμπρέλη με έναν τρόπο που ξεφεύγει από τη γνωστή μεταξύ τους αντίθεση και που δίνει τη θέση της σε ένα περίτεχνο αποτέλεσμα.
Τα γάντια της νύχτας έρχονται
κι
αρπάζουν τον τσαλαπετεινό μεσ’ απ’ τα χέρια μας.
Τα γάντια της νύχτας έρχονται
και
εδώ μπροστά σφάζουν τα περιστέρια μας (…)
Η νύχτα, τα πετούμενα και η θυσία. Σύμβολα όλα μέσα σε ένα ποίημα που κρύβει την εσωτερική του δομή στα ενδόμυχα του ποιητή μα που στήνει μπροστά μας έναν ολόκληρο θίασο, ένα εσωτερικό δράμα.
Λέω
πως τη ζωή μου
την κρατώ
για σένα
Ερατώ
Κι ύστερα
σαν το νερό
γλιστρά
ανάμεσα στους ατέλειωτους νεκρούς του Κλήδονα
και στου σπιτιού μου τα’ αποκαΐδια.
Εικόνες τελετουργικές, σχεδόν μυσταγωγικές μας μεταφέρουν τον ψίθυρο, τον οιωνό του έρωτα που αναμένουν οι γυναίκες. Γιορτές που επιβιώνουν στο σήμερα και ενδύονται την ποίηση.
Κι ο ποιητής σιμά τους. Σιμά και πλάι τους εμφανίζεται σαν το Τειρεσία που ξέρει τα μελλούμενα αλλά σωπαίνει – εδώ- μυθοπλαστικά για να φανεί η αλήθεια στην εξέλιξη του ποιήματος, του νοήματος , της εικονοπλασίας και του μύθου.
Ο μύθος υπάρχει. Δεν θα μπορούσαν αλλιώς να σταθούν τα ποιήματα. Ο μύθος των προσώπων που ο Λαμπρέλλης μας φέρνει στο σήμερα.
Πρόσωπα (Γοργώ, Εκάτη, Τειρεσίας, Φραγκογιαννού, Κασσάνδρα ) που το καθένα κουβαλά μαζί του συνυφασμένο το σημαινόμενο του. Πρόσωπα που έρχονται στο σήμερα, πρόσωπα που ζουν ποιητικά όπως και ο βίος που είχαν όπως και το τέλος τους όπως και οι αποφάσεις τους που πήραν όταν πρωτοδημιουργήθηκαν από άλλους συγγραφείς. Πρόσωπα σκοτεινά, που ο ποιητής τα φέρει στο εδώ και τώρα κρατώντας, όμως, την ταυτότητα τους, τις πράξεις τους δοσμένες με άμεσο και ποιητικό τρόπο.
Εν κατακλείδι, το ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Λαμπρέλλη κάθε άλλο παρά κοινότοπο είναι. Διαβάστε το και αφήστε τον Τειρεσία να σας μεταφέρει από το χέρι στο μύθο που υποβόσκει σε αυτό αλλά και στη βαθιά ριζωμένη μέσα στις λέξεις ποιητική ειρωνεία…
https://www.newsbomb.com.cy/perissotera/story/738319/to-skaki-toy-oyranoy-otan-i-poiisi-synomilei-ti-filosofia?fbclid=IwAR0wbuM6ya7W054ohSXM7uX3OI7sZ6xtoILNHmun_x5CNkusBkSN2PjZ2kI
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου