Φιλόδημος, «Τα Επιγράμματα – Η ποίηση ενός Επικούρειου» (Εισαγωγή – μετάφραση – σχόλια: Γιώργος Καραμανώλης), εκδ. Θύραθεν, 2004

Ερωτεύτηκα κάποια Δημώ από την Πάφο’ δεν είναι περίεργο’
μετά κάποια Δημώ από τη Σάμο’ τίποτα σπουδαίο’
τρίτη πάλι μια Δημώ από τις Υσίες’ δεν είναι πια παιχνίδι’
τέταρτη ήρθε η Δημώ από την Αργολίδα.
Οι ίδιες οι Μοίρες πρέπει να με ονόμασαν Φιλόδημο
για να φλογίζει την καρδιά μου πάντα κάποια Δημώ

Ο συγκινητικός αγώνας της μικρής Όλιβ (της Μαριαλένας Σπυροπούλου)

“Ό,τι μετριέται, δεν μετράει πάντα και αυτό που μετράει τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να μετρηθεί” Άλμπερτ Αινστάιν

 “Όταν η Όλιβ μπήκε στην κουζίνα, είδε έναν ελέφαντα να κάθεται στο μικρό ξύλινο τραπέζι δίπλα στον πατέρα της. Είχαν και οι δυο την ίδια θλιμμένη έκφραση στο πρόσωπο…”, έτσι ξεκινά το βιβλίο του Peter Carnavas με τίτλο Ο ελέφαντας (εκδ. Παπαδόπουλος, στη μετάφραση του Κυριάκου Αθανασιάδη). Τι είδους βιβλίο είναι Ο Ελέφαντας; Παιδικό; Ενήλικο; Για ποιο πράγμα μιλάει; Και πώς μπορεί να γίνει αυτό κατανοητό; Το βιβλίο ανήκει στην παιδική λογοτεχνία, αλλά όπως όλα τα καλά

Η καζαντζακική Οδύσεια και η «υποταγή» στη γλώσσα (του Θανάση Αγάθου)

Η πολυσέλιδη μονογραφία του Νίκου Μαθιουδάκη Η Οδύ[σ]εια των λέξεων. Νεολογικά αθησαύριστα στο έπος του Νίκου Καζαντζάκη, δημοσίευση της διδακτορικής διατριβής του συγγραφέα, η οποία υποστηρίχτηκε το 2012 στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, κινείται ανάμεσα στη φιλολογία και τη γλωσσολογία. Η φιλόδοξη μελέτη επικεντρώνεται στις στρατηγικές κατανόησης της ποιητικής γλώσσας της Οδύσειας του Νίκου Καζαντζάκη, στον εντοπισμό των μεθόδων που χρησιμοποιεί ο εκάστοτε αναγνώστης του έπους για να αποκωδικοποιήσει τη σημασία άγνωστων λέξεων και στην ιχνηλάτηση των ποικίλων παραγόντων (ενδογλωσσικών, εξωγλωσσικών, ψυχολογικών και

Δύσκολα ερωτήματα των καιρών μας

 “You’ll develop like a herd mentality. It’s going to be herd-developed. That’s going to happen. That will all happen. But with a vaccine, I think it will go away very quickly.” «Θα αναπτύξουμε αυτό που λεν νοοτροπία αγέλης. Θα αναπτυχθεί αγελικώς. Ναι, αυτό θα γίνει. Αυτό όλο θα γίνει. Αλλά με το εμβόλιο, νομίζω ότι θα φύγει πολύ γρήγορα». Τάδε έφη Ντόναλντ Τραμπ. Δυσκολεύομαι, ομολογώ, να μεταφράσω επαρκώς όλες τις λεπτές αποχρώσεις, τις πολύμορφες πτυχές και τις σύνθετες σημάνσεις του λόγου του μεγάλου ηγέτη που διαφεντεύει τον πλανήτη μας και ορίζει τις ζωές μας. Ο λόγος αυτός προκαλεί το γνωστό μίγμα γέλωτος και κλαυθμού – είναι για γέλια και για κλάματα. Γέλια γιατί βρίσκουμε πάντοτε αστείο κάποιον που βρίσκεται έξω από τα νερά του και «δεν ξέρει τι του γίνεται»

Νίκος Λέκκας | Πακέτα

Οξω όλες οι βλαβερές συνέπειες του καπνίζειν. Όξω αυτοί που το αμαύρωσαν: σε όλες τις πλατείες· σε όλα τα καφενεία· σ’ όλα τα μπιστρό. Και την κούφια στριφτοχειροτεχνία ας την απολαμβάνουν στα σπίτια τους: όχι φόρα παρτίδα· όχι σε καπνοσακκούλες ακόμα κι από δερματίνη και ας τις πουλάνε για δερμάτινες· όχι σε χύμα καπνούς που βρωμάνε κι είναι χαλασμένοι, πιο βρωμεροί και χαλασμένοι από τα φερμουάρ κάποιων ξεδοντιάρηδων και κάποιων που αναμένεται να γίνουν, με πελώριους λεκέδες ακράτειας δίπλα· αν και τις περισσότερες φόρες, ολίγων αξύριστοι, με μια θαμπάδα στο μάτι, απολαμβάνουν το καφεδάκι τους ―τούρκικο σκέτο― με κάτι τσιγάρα θρύλους. Τα πάντα είναι στιλ·

«Ένα ευαγγέλιο κι ένα κοτσύφι» – γράφει ο Αντώνης Καρτσάκης

Νίκος Καζαντζάκης, Άγιον Όρος. Ν/βρης -Δ/βρης 1914. Ημερολόγιο. Επιμέλεια-Εισαγωγή-Σχόλια: Χριστίνα Ντουνιά – Παρασκευή Βασιλειάδη Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη, Ηράκλειο 2020. 

 Αν το ενδιαφέρον για πολλούς συγγραφείς είναι παλιρροϊκό, «φουσκώνει», δηλαδή, υπερβολικά, «ζαρώνει, ξαναφουσκώνει και έρχεται τελικά στο σωστό μέγεθος», η κριτική εκτίμηση για τον Νίκο Καζαντζάκη, όπως παρατηρεί ο έγκριτος μελετητής Πήτερ Μπην [1], δεν καταστάλαξε ακόμα. Αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του, διεθνώς γνωστός ως διανοούμενος, μεταφρασμένος σε πολλές γλώσσες, διαβασμένος

Η λύπη που μας τρώει (της Βαρβάρας Ρούσσου)

Christian Vereggen 

της Βαρβάρας Ρούσσου 

 Η λύπη ταξιδεύει στο μετρό ή πώς μια διαδρομή υπόγεια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μπορεί να πυροδοτήσει σειρά εικόνων και να συμπαρασύρει σε έναν ποιητικό συνειρμό εμπειρίες, εικόνες, στοχασμούς. Η διαδρομή, οι στάσεις της, οι συνεπιβάτες γίνονται η διαδρομή στην ίδια την Αθήνα, στο ατομικό παρελθόν με τους νεκρούς του, στο συλλογικό παρόν, στη διαδρομή μιας ζωής. Έτσι συνόψισα την πρώτη ανάγνωση της ποιητικής συλλογής της Ελένης Καρρά Μετρό(ει) αυτή η λύπη. Ο ίδιος ο τίτλος, αλλά και η συχνή παρουσία λέξεων σχετικών με το υποχθόνιο ταξίδι βρίσκονται συχνά διάσπαρτες: χειρολαβές, ράγες, σήραγγα, επιβάτες, διαδρομή κ.ά.

Κυκλοφόρησε το βιβλίο της Νικολέττας Αλεξάνδρου "Ήχοι και Σιωπές" από τις Εκδόσεις Βακχικόν

Νικολέττα Αλεξάνδρου 

 ‘Ήχοι και Σιωπές 

 Σελίδες: 84, Τιμή: 10,60 €, 

ISBN: 978-960-638-119-5 Εκδόσεις Βακχικόν

 Η ποιητική συλλογή «‘Ήχοι και Σιωπές» μιλά για το πόσο σημαντική είναι η σιωπή. Η απόφαση τα συναισθήματα να μην εκδηλώνονται ή να μη γίνονται «φωναχτά» δηλώσεις, πολλές φορές κρύβει αμέτρητες ενστάσεις και ατελείωτες συζητήσεις, που η αίσθηση της ματαιότητας δεν άφησε να ειπωθούν

Διαδικτυακές βιβλιοπαρουσιάσεις

Οι εκδηλώσεις αυτές θα μεταδοθούν διαδικτυακά από το κανάλι Youtube και τη σελίδα Facebook του ΙΑΝΟΥ από Δευτ. 2/11-Σάβ. 7/11. 

 Youtube Channel: https://www.youtube.com/c/ianos/featured 

 Οι επιλεγμένες εκδηλώσεις της ερχόμενης εβδομάδος είναι: 

 1. Διαδικτυακή παρουσίαση βιβλίου της Έλλης Βιντιάδη, «Τα ζώα και εμείς», εκδόσεις Παπαδόπουλος. «Συναντήσεις με Συγγραφείς» στο café του ΙΑΝΟΥ. Σε ένα εμπεριστατωμένο κείμενο, η φιλόσοφος Έλλη Βιντιάδη παρουσιάζει μια πλήρη επισκόπηση των επιχειρημάτων που χρησιμοποιούμε για να δικαιολογήσουμε τις συμπεριφορές μας προς τα ζώα. Η συγγραφέας θα

Η πορεία προς το μέτωπο (από το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη)

Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο. Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ’ αυτί μας πάλι στα γλυκά τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν

ΥΔΡΑΝΗ E-movie περιοδικό

https://online.fliphtml5.com/lrfj/gsvx/?1603193437676&fbclid=IwAR1ZymfLe7z9-6Ppvs9fZmgCGsWoFD31gSpHW_0xlx4dtDuCCaB6_Cf1dBc#p=10

Εξαιρετικό περιοδικό για τον πολιτισμό. Για να το δείτε πατήστε στον παραπάνω σύνδεσμο.

Υδράνη e-movie magazine Τεύχος1ο - ΔΩΡΕΑΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΥ & ΤΕΧΝΗΣ - ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ: https://online.fliphtml5.com/lrfj/gsvx/?1603193437676

-Για να σας αποστέλλεται δωρεάν το ηλεκτρονικό περιοδικό Υδράνη στο mail σας στείλτε -υδράνη ο.κ- στο elefsiskaiydrani@gmail.com ή μήνυμα "υδράνη ο.κ" στη σελίδα

https://www.facebook.com/elefsisidrani

Η λογοτεχνία μέσα μας

Γιώργος Τσεριώνης, Χωρίς τίτλο, 2020, πηλός, 25 x 12 x 12 εκ. 

 ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΧΑΤΖΗΜΩΥΣΙΑΔΗ

 Με πολυετή πορεία στην ποίηση, η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη δοκιμάζει τις δυνάμεις της στην πεζογραφία. «Ο τόπος μέσα μας», εκδ. Αρμός, 2020, είναι η πρώτη συλλογή διηγημάτων που εκδίδει. Η συγγραφέας αντλεί το αφηγηματικό υλικό απ’ την προσωπική μνήμη, έχει κατά βάση αυτοβιογραφικό χαρακτήρα και η λογοτεχνική μετάπλασή του, αποφεύγοντας τα αφηγηματικά και εκφραστικά ψιμύθια, καταφέρνει να διατηρεί την ειλικρίνεια του προσωπικού βιώματος. Κάθε διήγημα αποτυπώνει και ένα διαφορετικό περιστατικό ζωής, στο σύνολό τους οι πενήντα αποτυπώσεις

Κατερίνα Κωστίου - ΕΑΤΤ: Με κέφι και αφοσίωση, χωρίς καμιά χρηματοδότηση

Μια ιδέα της, που κυοφορείτο χρόνια, ήτοι η δημιουργία ενός ερευνητικού φορέα της Νεοελληνικής Ειδίκευσης, ο οποίος να συνδέει τα αρχεία των λογοτεχνών με την έρευνα, υλοποιήθηκε τέλη του 2018 οπότε εγκαινιάστηκε το «Εργαστήριο Αρχειακών Τεκμηρίων και Τύπου» του Πανεπιστημίου Πατρών. Με αφορμή την αυριανή κυκλοφορία της νέας του έκδοσης για τον Αρη Μαραγκόπουλο -«Πορτρέτο του συγγραφέα ως κριτικού» (εκδ. Τόπος), η καθηγήτρια στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου μας Κατερίνα Κωστίου μιλάει για το ΕΑΤΤ, τους ανθρώπους και το υλικό του, τους στόχους και τα σχέδιά του, τονίζοντας τη σημασία της «συνέργειας μεταξύ πνευματικών, πολιτιστικών ή ακαδημαϊκών

Έχω δυο κόρες και μια τρύπια καρδιά

Ζ. Δ. ΑΪΝΑΛΗΣ

 

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

∗

 1

Ένα ποίημα για τη νύχτα

Τραβάω, Κύριε,
τη γραμμή πίσω στις σκοτεινές καταβολές της
Παπαντωνόπουλος, Μπλάνας, Ασλάνογλου
σαράντα χρόνια απόγνωση
ανηφορίζω τον Σινόπουλο ως το τέρμα.
Τις νύχτες δέομαι με Λεοντάρη
μετρώ στα δάχτυλα το κόστος της σιωπής

«Πηδά χαρούμενη, σκοινάκι, η ψυχή της Τσιμισκή»

Γράφει η Ελένη Γκίκα 

 «Η Θεσσαλονίκη των ποιητών» Συλλογή ποιημάτων για την πόλη, Εκδόσεις Ρώμη, σελ. 210

 Τι είναι εκείνο που μπορεί να συγκεντρώσει τον στον ίδιο τόμο τον Μανώλη Αναγνωστάκη, τον Κώστα Ταχτσή, τον Νίκο Καββαδία, τον Νίκο- Γαβριήλ Πεντζίκη, τον Κωστή Μοσκώφ, την Ζωή Καρέλλη, τον Νίκο -Αλέξη Ασλάνογλου, τον Γιώργο Ιωάννου, τον Ντίνο Χριστιανόπουλο αλλά και τον Κωστή Παλαμά, τον Ιωάννη Πολέμη, τον Νίκο Εγγονόπουλο, τον Μιχάλη Κατσαρό με τη Ζωή Σαμαρά, τον Μάρκο Μέσκο, τον Ορέστη Αλεξάκη, την Χλόη Κουτσουμπέλη, την Ευτυχία- Αλεξάνδρα Λουκίδου και τον Στέλλιο Λουκά; Μια πόλη, ατμοσφαιρική και ερωτική, πολυσυλλεκτική και

Λογοτεχνία και πολιτική

Αν πρέπει σώνει και καλά να συσχετίσουμε τον καλλιτέχνη με την πολιτική, μπορούμε να πούμε ότι όσο πιο «μοντέρνος» είναι στο πνεύμα, τόσο πιο αδιάφορος και ανεπηρέαστος είναι από την πολιτική. Κοντολογίς, ο καλός καλλιτέχνης πολύ σπάνια ενδιαφέρεται για οτιδήποτε άλλο εκτός από την τέχνη του. Αυτά έγραφε ο Herbert Read, στο βιβλίο του Η τέχνη σήμερα, τον Αύγουστο του 1959.[i] Όμως, πόσο εύκολο είναι να διαχωρίσουμε την τέχνη από την πολιτική; Η πολιτική αναφέρεται στις υπο­θέσεις της «πόλεως». Αφορά όσα συμβαίνουν στο πλαίσιο ενός συστήματος κοι­νωνικής οργάνωσης και στοχεύει στη δημιουργία μιας πιο δίκαιης κοινωνίας. Η τέχνη πηγάζει από την κοινωνία και υπηρετεί τα υψηλά της ιδεώδη. Οι αλλαγές που συμβαίνουν στους κόλπους της επηρεάζουν την τέχνη. Μια

Ιστορίες που λέγονται με λέξεις, αλλά πιο πολύ, με εικόνες (της Αγγελικής Γιαννικοπούλου)

Διεθνώς στο χώρο της λογοτεχνίας για παιδιά δύο όροι αντιστοιχούν στο είδος που στα ελληνικά είθισται να ονομάζεται εικονογραφημένο βιβλίο: illustrated book, που αποδίδεται ως εικονογραφημένο βιβλίο, και picturebook, που συνήθως μεταφράζεται ως εικονοβιβλίο/ εικονοκείμενο. Ως εικονογραφημένο βιβλίο (illustrated book) δηλώνεται εκείνο στο οποίο οι λέξεις προηγούνται χρονικά των εικόνων αλλά και αναλαμβάνουν το κύριο βάρος της αφηγηματικής διαδικασίας, ενώ οι εικόνες, που συνήθως μεταφράζουν στον οπτικό κώδικα όσα διηγούνται οι λέξεις, κρατούν δευτερεύοντα ρόλο στην κατασκευή του νοήματος. Αντίθετα, στο εικονοβιβλίο (picturebook) λέξεις και εικόνες αποτελούν δύο διαύλους που συνεργάζονται ισότιμα προκειμένου να συγκροτήσουν μια ιστορία, η οποία δεν ταυτίζεται αποκλειστικά ούτε με αυτήν που λένε οι λέξεις, ούτε με εκείνη που δείχνουν οι εικόνες,

Ο κλέφτης της νοσταλγίας

Το επιστολικό μυθιστόρημα σύζευξη επιστολής και μυθιστορήματος, γεννήθηκε κατά τον Διαφωτισμό και εκφράζει την εξωστρέφεια, τον αυθορμητισμό και την κοινωνικότητα του κινήματος. Επιβάλλει ιδιότυπη δομή και υπακούει σε επικοινωνιακούς στόχους. Καθιερώνεται σταδιακά στον ευρωπαϊκό χώρο κατά τον 18ο αιώνα, μετά την επιτυχία που είχαν σημειώσει τον προηγούμενο αιώνα οι Επιστολές της πορτογαλίδας μοναχής (Lettres portugaises, 1669) του Γκιγιεράγκ (Guilleragues), σειρά επιστολών προς άγνωστο αποδέκτη. Εξυπηρετείται από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση που προαναγγέλλει την ανάπτυξη της αυτοβιογραφίας και του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος. Η μορφή

Η νόσος του νοήματος

ΛΙΝΑ ΠΑΝΤΑΛΕΩΝ

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΑΝΤΟΝΑΣ 

Ο πολτός των πραγμάτων εκδ. Αντίποδες, σελ. 122

 Ενας άνδρας πάσχει από απέχθεια για τις τσάντες και τον πολτό των πραγμάτων που σαπίζει μέσα τους. Ενα βράδυ σβήνει τη λάμπα, κουρασμένος από το αναίτιο φως της, και βγαίνει στον δρόμο. Περπατώντας στο σκοτάδι τον ελκύει μια φωτισμένη βιτρίνα, όπου εκτίθενται ένας μαχαιρωμένος άνδρας και η ξεκοιλιασμένη τσάντα του. Το θέαμα τον σημαδεύει με μια σφοδρή αίσθηση ενοχής. Εμοιαζε σαν ο φόνος να είχε ξεπηδήσει από τη σκέψη του. Η βιτρίνα αντανακλούσε τη σκέψη του για

Αντώνης Ζαΐρης «Όπου νάναι…»

Αντώνης Ζαΐρης «Όπου νάναι…»

 Σελίδες: 82, Τιμή: € 8,48, ISBN: 978-618-5471-08-8 Εκδόσεις Ηδυέπεια 

 Από τις Εκδόσεις Ηδυέπεια κυκλοφορεί το εξαιρετικό βιβλίο του Αντώνη Ζαΐρη «Όπου νάναι…», που περιέχει 24 ποιήματα, τρία δοκίμια και μια συνέντευξη. Η αναζήτηση του πραγματικού νοήματος της ζωής, η κριτική στην πρόσκαιρη αλλά ευφάνταστη κοσμικότητα, η έντονη αίσθηση περατότητας του βίου και η αποσυμπίεση μιας αταίριαστης καθημερινότητας τροφοδοτούν και δίνουν χρώμα στα λόγια του συγγραφέα, βάζουν σε δοκιμασία την αδιέξοδη φαντασία που σμιλεύει το όνειρο και το τοποθετεί

Ρένα Κουβελιώτη Θα μ' αγαπάς όταν δε θα σε θυμάμαι;

Ρένα Κουβελιώτη Θα μ' αγαπάς όταν δε θα σε θυμάμαι;

 Επιμέλεια: Νάντια Φαμέλου

 Εκδόσεις IANOS, 2020 ISBN: 978-618-5141-83-7

 Σελ. 280 Διαστάσεις: 14.5cm x 21cm Τιμή: 15.00€ 

 Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις IANOS το βιβλίο της Ρένας Κουβελιώτη, με τίτλο «Θα μ' αγαπάς όταν δε θα σε θυμάμαι;». Στο βιβλίο αυτό, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, η γνωστή δημοσιογράφος Ρένα Κουβελιώτη, με κοφτερό και αυτοσαρκαστικό λόγο, αποτυπώνει τον καθημερινό αγώνα μιας μητέρας, η οποία αποφασίζει να μεγαλώσει μόνη το παιδί της, παλεύοντας ταυτόχρονα με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας του εγκεφάλου της που δεν της αφήνει πολλά περιθώρια χρόνου.

Ο Γιάννης Σκαρίμπας στο περιοδικό «Χρόνος»

Ο Γιάννης Σκαρίμπας (28 Σεπτ. 1893 – 21 Ιαν. 1984) στο περιοδικό «Χρόνος»:

ΑΚΟΥΣΤΕ:

Κ. Κωστίου, Σ. Σταμπουλού, Δ. Τρίκας:

Εκπομπή για τον ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΡΙΜΠΑ, «Σημείο Art», Δεύτερο Πρόγραμμα, 17/6/2018

→ μέρος 1 https://chronos.fairead.net/.../skaribas-kostiou...

→ μέρος 2 https://chronos.fairead.net/.../skaribas-kostiou...

Πώς κυοφορείται η ανθρωπιά;

Μικέλα Χαρτουλάρη

Με πρωταγωνιστή ένα πλάσμα-διασταύρωση όλων των έμβιων οργανισμών στον πλανήτη, το οποίο υιοθετεί όψη και συμπεριφορά ανάλογη με το περιβάλλον όπου καθρεφτίζεται, ο Τζεφ Βαντερμίερ, από τους πιο ανήσυχους μάστορες της Λογοτεχνίας του Φανταστικού, προβάλλει στο άμεσο μέλλον τα κακώς κείμενα που κυοφορεί η οικονομική, τεχνολογική, πολιτική, κοινωνική, οικολογική πραγματικότητα, και με το υποβλητικό και περιπετειώδες μυθιστόρημα «Μπορν» (Καστανιώτης), εξερευνά μια αλλαγή στάσης ζωής για την έξοδο από το σκοτάδι. «Αυτός γεννήθηκε αλλά εγώ τον κυοφόρησα» Το λέει μια σκληραγωγημένη 28χρονη προσφυγοπούλα, ρακοσυλλέκτρια σε μια

Διαδικτυακή συζήτηση «Συναντήσεις με Συγγραφείς»

1.Διαδικτυακή παρουσίαση βιβλίου της Πασχαλίας Τραυλού, με τίτλο «Η γιατρίνα», εκδ. Διόπτρα. Η συγγραφέας θα συνομιλήσει με τον δημοσιογράφο Νίκο Θρασυβούλου καθώς και τον δημοσιογράφο και διευθυντή σύνταξης της Μηχανής του Χρόνου Δημήτρη Πετρόπουλο για το βιβλίο της «Η γιατρίνα». Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά και θα προβάλλεται ζωντανά στο κανάλι Youtube και στη σελίδα Facebook του ΙΑΝΟΥ τη Δευτέρα 26/10 στις 18:00. 

Louise Glück, Τέσσερα Ποιήματα (μετφρ.-επίμετρο: Σοφία Γιοβάνογλου)

Πρώτη Ανάμνηση

Καιρό πριν, είχα πληγωθεί.
Ζούσα
για να μ’ εκδικηθώ
ενάντια στον πατέρα μου, όχι
γι’ αυτό που ήταν–
γι’ αυτό που ήμουνα εγώ: απ’ το ξεκίνημα,
στα παιδικά μου χρόνια, νόμιζα
πως πόνος σήμαινε
ότι δεν είχ’ αγαπηθεί.
Σήμαινε ότ’ είχα αγαπήσει.

H υποψιασμένη απελπισία της Kατερίνας Γώγου

του Γιώργου Κορδομενίδη (σε συνεργασία με τον Δημήτρη Η. Παστουρματζή) 

H φωτογραφία της στο εξώφυλλο, μετωπική, με βλέμμα ευθύ και διεισδυτικό, με τη μορφή της σχεδόν αυστηρή ―αν εξαιρέσεις μια υποψία πικρού χαμόγελου στα χείλη―, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία στους ανειδίκευτους αναγνώστες για την ταυτότητα του προσώπου και του ονοματεπωνύμου της εικονιζόμενης: Kατερίνα Γώγου, ηθοποιός (από την Όμορφη πόλη του Kακογιάννη στις ταινίες της Φίνος Φιλμ της δεκαετίας του ’60 κι από κει στη Φιλουμένα Mαρτουράνο πλάι στην Eλλη Λαμπέτη) και ποιήτρια. 

Κώστας Ξ. Γιαννόπουλος: Αλμπέρτο Μοράβια – Ο Αντικομφορμίστας

Ο Αλμπέρτο Μοράβια – ψευδώνυμο του Αλμπέρτο Πινκέρλε – γεννήθηκε στη Ρώμη το 1907 από αστική οικογένεια. Υπήρξε, θα μπορούσε να πει κανείς, τυχερός στην ατυχία του: Σε ηλικία μόλις 9 ετών αρρώστησε σοβαρά από φυματίωση των οστών. Και ως τα 18 του χρόνια, που θεραπεύτηκε οριστικά, έζησε προστατευμένος στο σπίτι του, αλλά και σε σανατόριο. Για ένα διάστημα εξαιτίας ενός ορθοπεδικού μηχανήματος που φορούσε χρειαζόταν δεκανίκια για να περπατάει. ”Για μένα”, έλεγε, ”αυτή η αρρώστια ήταν το σημαντικότερο γεγονός της ζωής μου”, εξαιτίας της οποίας έχασε οριστικά

Γιούλη Ζαχαρίου: Μπροστά στον καθρέφτη (Μια ματιά στον ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας 2010-2020)*

Το να παρακολουθεί σήμερα ένας κινηματογραφόφιλος το σύγχρονο ελληνικό σινεμά – πέρα από τις ταινίες των πολύ γνωστών σκηνοθετών, τις ‘’λαϊκές’’ κωμωδίες και κάποιες μεγάλες παραγωγές που διαφημίζονται αναλόγως – είναι μια θλιβερή εμπειρία… Ελάχιστο έως ανύπαρκτο κοινό, απογοητευτικός απολογισμός εισιτηρίων, αδιαφορία ακόμη και από τους θεατές που κυνηγούν τον λεγόμενο ‘’ποιοτικό’’ κινηματογράφο. Μιλώ για τις ελληνικές ταινίες που γυρίζονται με τεράστιες θυσίες των συντελεστών τους και ανελλιπώς καλούνται και διακρίνονται στα διεθνή φεστιβάλ. Οι Έλληνες σκηνοθέτες παίζουν τον ρόλο του καλού πρεσβευτή μιας χώρας, στην οποία η τέχνη

Η αρμονική συνύπαρξη των Χ. Τουμανίδη & Γ. Δελιόπουλου

Γράφει η Λίνα Βαταντζή 

 Για να δημιουργηθεί μια κοινή ποιητική συλλογή χρειάζεται ψυχή. Πρέπει να αφαιρεθεί η αλαζονεία της ποιητικής υπεροψίας και να υπάρξει μια αγαστή συνεργασία που στοχεύει στη διαμόρφωση και την εξέλιξη της ποίησης. Η Εορδαία Γη ή Αναζητώντας τον χαμένο μας χρόνο των Χρήστου Τουμανίδη και Γιώργου Δελιόπουλου είναι άριστο αποτέλεσμα συνύπαρξης ποιητικής, είναι μια ευτυχής ποιητική συνομιλία. Η Εορδαία Γη είναι ένας συγκεκριμένος τόπος στη δυτική Μακεδονία. Πώς έγινε κοινός τόπος συνάντησης των δύο ποιητών; Η κοινή παράμετρος είναι το φως του τόπου που συνδέει τους δύο ποιητές και τους οδηγεί στον χώρο και τον χρόνο της ζωής και της ποίησης. Μελετώντας την ποιητική συλλογή, αναρωτήθηκα για την πηγή της οικειότητάς μου με τα ποιήματα. Ο επεξηγηματικός τίτλος,

Οι βορειοηπειρώτες στην Αλβανία του Xότζα

Γράφει η Ελένη Γκίκα 

Αμαλία Μεγαπάνου «Η γκρίζα πέτρα», εκδ. Φιλελεύθερος

 

«Ήταν ο Λάµπης. Ο Λάµπης από το πιο κάτω χωριό, πατέρας δυο αγοριών. Γιατί του είχαν περάσει τις χειροπέδες στα χέρια; Είχε προσπαθήσει ν’ αποδράσει από τον τόπο τους και τον είχαν πιάσει; Είχε κάνει φανερά το σταυρό του ή µήπως είχε διεκδικήσει τα χρήµατά του από το Κράτος, όπως το είχε κάνει παλιότερα;»

Όταν το 1991 η Αμαλία Μεγαπάνου παρέδιδε στο αναγνωστικό κοινό την «Γκρίζα πέτρα», είχε αρχίσει και το μεγάλο κύμα της Καθόδου ενός μεγάλου κύματος της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας

Κούλα Αδαλόγλου: Μαλβίνα Ιωσηφίδου, Πασιφλόρα, εκδ. Βακχικόν, 2020

Σταλάζω στη μνήμη παυσίπονα[1]

 

Η Πασιφλόρα είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαλβίνας Ιωσηφίδου. Ποίηση ζεστή. Που αγγίζει με αγάπη τον άνθρωπο.

Ο τίτλος παραπέμπει στο φυτό πασιφλόρα και στον καρπό του, με τις γνωστές του ιδιότητες στην καταπολέμηση του άγχους και των πόνων. Οι ενότητες άλλωστε του

Χρυσάνθη Ιακώβου: “Η κρεμμυδαποθήκη” της Κατερίνας Λιάτζουρα (Εκδόσεις Βακχικόν, 2020)

Στο νέο της βιβλίο “Η κρεμμυδαποθήκη” η Κατερίνα Λιάτζουρα μας παραδίδει μια ποιητική συλλογή βαθιά σε νοήματα, δυνατή σε εικόνες, θυελλώδη ως προς την γλώσσα και ασυνήθιστη στη μορφή. Το πρώτο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της συλλογής είναι ότι τα ποιήματα ισορροπούν ανάμεσα στην ποιητική και την πεζή μορφή. Ενώ με την πρώτη ματιά τα κείμενα μοιάζουν με μικρά διηγήματα, κρατούν εντούτοις όλα τα στοιχεία του ποιητικού λόγου. Σε δεύτερο επίπεδο, και καθώς βυθίζεται ο αναγνώστης στο βιβλίο, αυτό που δημιουργεί έντονη αίσθηση είναι οι εικόνες και η χειμαρρώδης γλώσσα. Με τρόπο σχεδόν συνειρμικό, η Κατερίνα Λιάτζουρα ανακατεύει συναισθήματα, προσωπικά

Μια ποίηση – τοπίο

Γράφει η Διώνη Δημητριάδου //

 https://www.fractalart.gr/efi-katsoyroy-giorgos-veis/

Έλληνες ποιητές – Γενιά του ’70, Έφη Κατσουρού: “Γιώργος Βέης”, εκδόσεις Γκοβόστη

 

Οι ποιητές της  εμβληματικής γενιάς του ’70 φέρουν αναγνωριστικά κοινά γνωρίσματα – όσο γίνεται να βρεθεί ο κοινός τόπος σε μια ομάδα τόσο ετερογενή, ώστε να καθίσταται αναγκαία η ανίχνευση περισσότερο των εξωγενών παραγόντων (από το κοινωνικό και πολιτικό κυρίως περιβάλλον) που τους διαμόρφωσαν και λιγότερο των επιδράσεων από τις προηγούμενες ποιητικές γενιές. Αναπόφευκτες, φυσικά, οι επιδράσεις στο έργο τους από τα σύγχρονα με αυτούς γεγονότα αλλά και από τον απόηχο της προηγούμενης γενιάς της πολιτικής ήττας που διοχέτευσε στο έργο τους το αίσθημα της διάψευσης. Ωστόσο, οι ποιητές της γενιάς του ’70 δεν αναζήτησαν στηρίγματα της δικής τους θεώρησης του κόσμου στους προηγούμενους, πιστεύοντας πως κάτι καινούργιο όφειλαν να

Ένας Έρωτας

Γράφει η Τζένη Μανάκη //

 Χαρούκι Μουρακάμι «Νότια των συνόρων δυτικά του ήλιου», Μετάφραση: Βασίλης Κιμούλης, εκδ. Ωκεανίδα

 «Τη μια μέρα μετά την άλλη παρακολουθείς τον ήλιο να βγαίνει στην ανατολή, να διασχίζει τον ουρανό, ύστερα να χάνεται στη δύση, και κάτι σπάζει μέσα σου και πεθαίνει. Πετάς στην άκρη το αλέτρι και, με το μυαλό εντελώς άδειο από σκέψεις, αρχίζεις να περπατάς προς τη δύση. Τραβάς για μια χώρα που βρίσκεται δυτικά του ήλιου. Συνεχίζεις να προχωράς σαν δαιμονισμένος, τη μια μέρα μετά την άλλη, χωρίς φαϊ και νερό, μέχρι που σωριάζεσαι κάτω και πεθαίνεις. Αυτή είναι η hysteria siberiana».

«Thomas Ernest Hulme (1883 – 1917): Ο ξεχασμένος μοντερνιστής που άλλαξε την ποίηση του 20ού αιώνα» (γράφει η Βασιλική Στούκα)

«Ο άνθρωπος είναι εγγενώς περιορισμένος και ανίκανος για κάτι το σπουδαίο. Είτε λόγω της φύσης του, είτε εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος, είτε ως συνέπεια της εξέλιξης, εμπεριέχει ορισμένες αντινομίες και γι’ αυτό αδυνατεί να αγγίξει την τελειότητα. Μέσα του επικρατεί ένας πόλεμος ενστίκτων και αποτελεί μέρος των μόνιμων χαρακτηριστικών του να συνεχίσει να ισχύει αυτό». Ήταν 28 Σεπτέμβρη 1917, όταν χάθηκε χτυπημένος από γερμανική οβίδα στα χαρακώματα της Δυτικής Φλάνδρας, ο Thomas Ernest Hulme, Άγγλος κριτικός και ποιητής που πρώτος συνέλαβε θεωρητικά την ανάγκη μιας στροφής στην ποίηση από τον ρομαντισμό σε ένα νέο κλασικισμό που με όπλο του τη

Σπονδυλωτή, μουσική αφήγηση

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // *

 https://www.fractalart.gr/kratise-kanenas-gia-taxi/

Layout 1

Γιώργος Κλεφτογιώργος, «Κράτησε κανένας για ταξί;», μυθιστόρημα, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2019, σελ. 192

 

Ποιητική αφήγηση με υπερβολικές δόσεις λελογισμένης ειρωνείας. Οξύμωρες εικονοποιήσεις, ανοίκεια χρήση της γλώσσας, εύκολες προσωποποιήσεις μη ανθρώπινων στοιχείων της Φύσης, μα πάνω απ’ όλα βιτριολική πολιτική σάτιρα για τα τελευταία χρόνια της ψευδαισθητικής αφθονίας μας πριν την πτώση του Χρηματιστηρίου το 1999 που, με εξαίρεση την χρυσή Ολυμπιάδα, σήμανε την απαρχή πολλών και διαφορετικών πτώσεων στο πηγάδι της Κρίσης που όσο πάει και βαθαίνει απομακρύνοντάς μας ολοένα και περισσότερο από την

Γιάννης Σκαρίμπας: «Πάντοτες, ανέντιμα στάθηκαν τα όπλα της Αντίδρασης»

Νίκος Πουρναράς / Οικοδόμος 

Ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, βιβλιοκριτικός, αρθρογράφος, συστηματικός επιστολογράφος, ιστορικός, αλλά και καραγκιοζοπαίκτης, που έφτιαχνε ο ίδιος τις φιγούρες με τα χέρια του, ο Γιάννης Σκαρίμπας υπήρξε πολυδιάστατη προσωπικότητα και «ιδιόρρυθμος» χαρακτήρας. «Ανάποδος άνθρωπος», όπως λέει ο λαός μας; Ούτε αυτό του ταιριάζει…

Γεννήθηκε στις 28 του Σεπτέμβρη 1893 και έφυγε από τη ζωή στις 21 του Γενάρη 1984.

Μια κόκκινη πινελιά σ’ ένα μαύρο πίνακα – της Ελένης Κοφτερού

Ο Χούλιο Κορτάσαρ σε συνεντεύξεις του συνήθιζε να λέει πως ο «λογοτεχνικός ήρωας» δεν υφίσταται πια και πως, στην ουσία, οι σύγχρονοι πρωταγωνιστές λογοτεχνικών έργων είναι είτε «συνεργοί» του συγγραφέα είτε «μάρτυρες» της εκάστοτε συγγραφικής προσπάθειας και αφήγησης. Για την εποχή εκείνη, η άποψή του θεωρήθηκε ριζοσπαστική.

Μια τέτοια περίπτωση, κατά τη γνώμη μου, είναι ο συγγραφέας Πέτρος Φούρναρης, ο οποίος, μετά το θεατρικό του έργο με τίτλο Γρύπες που υπακούει σ’ αυτήν τη συνθήκη, επανέρχεται με τη συλλογή διηγημάτων Οι Γρίλιες από τις εκδόσεις Βακχικόν, στην οποία οι ήρωες είναι χαρακτηριστικοί μάρτυρες ή συνεργοί της συγγραφικής του πρόθεσης.

Διαβάζοντας το βιβλίο «Χρώμα μελαχρινό, Ένα τετράδιο με στίχους» της Μαριάννας Παπουτσοπούλου – γράφει ο Ζαχαρίας Στουφής

Δεν ξέρω που χάνονται οι πατεράδες
Ίσως κοιμούνται κάτω από
Την ιστορία τους.

(από το βιβλίο Χρώμα μελαχρινό)

Το ποιητικό βιβλίο Χρώμα μελαχρινό της Μαριάννας Παπουτσοπούλου που τυπώθηκε σε μία εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση από τις εκδόσεις ΑΩ, δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στην κατηγορία αυτού που λέμε «ποιητική συλλογή», αφού πρόκειται για μία συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων, της προηγούμενης συγγραφικής της δεκαετίας (2010-2019). Το βιβλίο αποτελείται από τριανταεπτά ποιήματα και είναι χωρισμένο σε τέσσερις, σχεδόν ίσες ενότητες. Χρώμα μελαχρινό, Κεχριμπάρια αμέθυστα, Μέσα από το μάτι του χρόνου και οπισθόφυλλο.

Η επιστροφή-Ζωή Καραπατάκη

                                                     

 Ύπνωσας  ύπνον ψυχή μου , κενόν , κεῖσαι καί ρέγχεις , έως πότε ;

                           

                                                                                                                               από τον Ύμνο της Ανάστασης

 

                               Επέστρεψε ο Οδυσσέας στην Ιθάκη

                                    Πατάει με τα μεστωμένα πόδια του

                                                                              το χώμα

                                    και εισπνέει βαθιά τον αέρα του νησιού

                                    Θέλει να φύγει απ' τα ρουθούνια του

                                    η οσμή της πυρπολημένης Τροίας

                                    Περιφέρει το βλέμμα του ολόγυρα

                                    πάνω στα ίχνη μιας ήσυχης ζωής

                                    Πόσο θα 'θελε να σβηστεί ο ήχος

                                    των μετάλλων απ' τη μνήμη του

 

                                    Δεν έχει άλλα αισθήματα

                                    Πιστεύει ότι θ' αποκτήσει μόλις δει

                                                                      τους δικούς του

                                    αυτός έφτασε εκεί δεμένος απλώς

                                    σε μια άκρη του ατελείωτου πανιού

                                    που ύφαινε τόσα χρόνια η γυναίκα του

                                     όπως του έγραφε στα λίγα γράμματά της   

 

                                    Η Πηνελόπη τώρα τον πλησιάζει αργά

                                    ένας αέρας σαλεύει τα φορέματά της

                                    κι αυτά φτιάχνουν  σκιές ανήσυχες  στο

                                                                                       έδαφος

                                    Σηκώνει το βλέμμα του να την κοιτάξει

 

 

                                    Η Πηνελόπη  όμως δεν έχει πρόσωπο

                                    Στη θέση του βλέπει

                                    ένα αχνό ξέθωρο μήλο

                                    Γρήγορα καταλαβαίνει ότι είναι αυτό

                                    που ο Πάρις είχε προσφέρει στην Αφροδίτη

                                                                                     κάποτε

Ανασαίνοντας πολιτική ή μια συναρπαστική ιστορία «αποτυχίας» (του Δημήτρι Γαρρή)

Μερικοί επώνυμοι της εξωκοινοβουλευτικής αριστερας : ο Μιχάλης Ράπτης -Πάμπλο- ιστορική μορφή, τροτσκιστής στη Γαλλία και στην Ελλάδα, η Λιλή Ζωγράφου, Γιώργος Καραμπελιάς, Μιχάλης Παπαγιαννάκης (παλιά ΚΚΕ εσ) και ο Νίκος Μανιός. photo Ηλίας Σωτηρόπουλος

«Αυτή η παράταξη την έκανε τη Μεταπολίτευση. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την έκανε τη Μεταπολίτευση. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα και σας επέτρεψε να έχετε τη ζωή και τη διαδρομή την οποία είχατε». Τα παραπάνω λόγια αποτελούν απόσπασμα από τη δευτερολογία του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στη Βουλή, στις 9 Ιουλίου 2020, στο πλαίσιο της συζήτησης του νομοσχεδίου για τις «δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις». Πρόκειται για μια πρόσφατη αναφορά στη «χιλιοτραγουδισμένη» στον δημόσιο λόγο Μεταπολίτευση· για νιοστή φορά κάποιοι την ψέγουν και άλλοι την υπερασπίζονται, με τους ρόλους να αλλάζουν, με το

Τα πολλαπλά προσωπεία της θάλασσας

Ελενα Μαρούτσου 

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις

  «Δεν είχα πάει ποτέ στη θάλασσα, την είχα δει μονάχα στην τηλεόραση, μα πάντα μου φαινόταν ψεύτικη∙ ήμουν σίγουρη πως στην πραγματικότητα θα ήταν αλλιώτικη, και τη φανταζόμουν πώς θα ’ταν άμα στεκόμουν μπροστά της. Ημουν ξυπόλητη άκρη άκρη, εκεί που έφτανε ο αφρός, και κοίταζα τα κύματα∙ μα δεν τολμούσα να φανταστώ τον εαυτό μου μέσα της. Με το που με τύλιγε το νερό στη φαντασία μου, πνιγόμουν και πολεμούσα να πάρω ανάσα, βουλιάζοντας σαν να μην ήμουν ξυπνητή

«Το Χρώμα της Απιστίας», του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του συγγραφέα Γρηγόρη Χαλιακόπουλου «Το Χρώμα της Απιστίας» από τον εκδοτικό οίκο «Καλειδοσκόπιο». Ο τίτλος του μυθιστορήματος αποτελεί ένα λογοτεχνικό «δόλωμα» καθώς δεν σχετίζεται με έρωτες και μυθοπλασίες αγάπης, αλλά με την απιστία του ανθρώπου απέναντι στις αρχές του και στις ιδέες του. Είναι δηλαδή βαθιά κοινωνικό, εφόσον ο αντίπαλος του ατόμου πρωτίστως είναι το είδωλό του στον καθρέφτη. Αφορμή για το έργο αυτό στάθηκε η επί δέκα συνεχή χρόνια έρευνα του συγγραφέα στα αρχεία του Δρομοκαΐτειου

Στα υπόγεια καταφύγια του στίχου, του Θωμά Ιωάννου

Η θάλασσα δεν είναι πάντοτε φιλική και η ναυτία που προκαλεί στους ταξιδιώτες της είναι ένα σύμπτωμα που από παροδικό συχνά καθίσταται χρόνιο. Φανταστείτε τώρα κάποιον να διασχίζει την Ερυθρά Θάλασσα της ιστορίας δίχως την ελπίδα να βρεθεί το ραβδί του Μωυσή για να μετατοπίσει τα νερά ώστε να φτάσει στη γη της επαγγελίας. Ακόμα χειρότερα, όταν η ουτοπία εκπνέει και δεν υπάρχει παρά μονάχα μια χώρα σε κατάσταση δυστοπίας που αδυνατεί να ορίσει τα χωρικά της ύδατα. Ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος παρέμεινε μια αμφίβια ύπαρξη, μισός δοσμένος στη θάλασσα και μισός ταγμένος στη στεριά. Ίσως, κάποτε να διαχωρίστηκαν εντός του η στεριά και η θάλασσα και έκτοτε συνέχισε εν μετεωρισμώ. Η φράση «ζήσαμε με μισή καρδιά σε στεριά και σε θάλασσα» [1], συνοψίζει

Ενας «καθαρός» δρόμος στον λαβύρινθο της λογοτεχνίας

Αριστοτέλης Σαΐνης 

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις 

 «Μόνο μια βιβλιοθήκη που ξεχειλίζει ακατάστατα από παντού είναι χάρμα οφθαλμών» («Βιβλία και βιβλιοθήκες») σημείωνε με άλλη αφορμή ο ποιητής-βιβλιογράφος αλλά και δοκιμιογράφος, κριτικός, ανθολόγος και επιμελητής φιλολογικών εκδόσεων Δημήτρης Δασκαλόπουλος (1939). Αυτή, ωστόσο, είναι και η αναγνωστική επίγευση από την τελευταία –φαινομενικά ετερόκλητη– συλλογή του. Πρόκειται για φιλολογικές δοκιμές, γραμμένες κατά την τελευταία δεκαετία, με αφορμή επετείους ή αφιερώματα περιοδικών πάνω σε αγαπημένους συγγραφείς και θέματα (εξού και ο τίτλος) που έχουν

Ποίημα του Αντ.Μπουντούρη

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Είχε μια σταθερή σχέση

με ρίζα χιλιόχρονης βελανιδιάς

Ράντιζε με πίστη τη χαρά

των θρηνωδών το μάταιο πένθος

το'κανε τραγούδι

Ηταν ο εαυτός της

Οταν η κλίση μεγάλωσε

έγειρε ελαφρά μαζί με τον βοριά.

Αντώνης Μπουντούρης

Συνομιλώντας με ένα αηδόνι

Γράφει η Τζίνα Ψάρρη

Τάχα Χουσεΐν «Η προσευχή του αηδονιού», Μετάφραση: Πέρσα Κουμούτση, εκδ. Gutenberg 

 Ο τυφλός φιλόλογος Τάχα Χουσεΐν, πανεπιστημιακός καθηγητής, διανοητής και συγγραφέας, θεωρείται από τις σημαντικότερες μορφές του σύγχρονου λογοτεχνικού τοπίου, και όχι μόνο στην Αίγυπτο. Υπέρμαχος της δημοκρατίας και της ελεύθερης σκέψης, βαθύς γνώστης της κλασσικής αρχαιότητας, άφησε τεράστιο έργο και ως υπουργός Παιδείας, με κυριότερο, κατά τη γνώμη μου, την υποχρεωτική βασική εκπαίδευση και για τα κορίτσια. Αυτό το έξοχο βιβλίο – το πρώτο του που

Για την «Μελλοντική Ελευθερία» των Β. Χρόνη – Κ. Μπούρα – γράφει η Ανθούλα Δανιήλ

Βαγγέλης Χρόνης- Κωνσταντίνος Μπούρας, Μελλοντική Ελευθερία.

 Με επτά σχέδια του Αλέκου Φασιανού και Επίμετρο του Θανάση Θ. Νιάρχου, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2020. 

 Προϊόν του Κορωνοϊού, η συλλογή με τον τίτλο Μελλοντική Ελευθερία, έργο των Βαγγέλη Χρόνη και Κωνσταντίνου Μπούρα. Και το είδος αντικριστή ποίηση ή αλλιώς μια αντισφαίριση, όπου ο ένας χτυπάει το μπαλάκι και ο άλλος το αρπάζει και απαντά. Μία τέτοια αντισφαίριση είχαμε παρακολουθήσει στο έργο –θεατρικό και κινηματογραφικό– του Τομ Στόπαρντ, Ο Ρόζενκρατς κι ο