Συνέντευξη στην Κωνσταντία Σωτηρίου
-Πριν από μερικές μέρες πραγματοποιήθηκε η διαδικτυακή εκδήλωση που οργάνωσες με τίτλο: «Όχι δεν θα σου φτιάξω τον καφέ σου» ή στην κυπριακή διάλεκτο «Όι, εν σου κάμνω καφέ», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Τέχνης «Δεν πλένω τα βρώμικα σου πιάτα No I am not washing your dirty plate» ». Ποιο ήταν το κίνητρο σου για αυτή την εκδήλωση;
Πίσω από την ιδέα για την πραγματοποίηση αυτού του φεστιβάλ κρύβεται η χρόνια δυσφορία και ο εκνευρισμός μου ως μια γυναίκα ευρωπαϊκής καταγωγής που ανήκει στην καλλιτεχνική κοινότητα της Αυστραλίας, όπου τα γυναικεία θέματα δεν λαμβάνουν την πρέπουσα σημασία και «κρύβονται κάτω από το χαλί», ειδικότερα όταν οι γυναίκες δεν θέλουν να έρχονται σε αντιπαράθεση. Αν και εμείς (οι ελληνοκύπριοι) δεν είμαστε από τους νεότερους μετανάστες, οι κοινότητες μας είναι ισχυρές και πολύ πατριαρχικές. Εξ αιτίας αυτού δεν έχουμε πολλές γυναίκες που να ασχολούνται με την τέχνη, και όσες το κάνουν δεν τυγχάνουν υποστήριξης. Δεν υποστηρίζονται από τους άντρες της κοινότητας τους, από την κουλτούρα τους και γενικότερα από τον Αγγλοκρατούμενο καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας. Οι άντρες θεωρούνται πιο έξυπνοι και εισακούονται. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τις γυναίκες που δεν τυγχάνουν το ίδιου σεβασμού. Αυτό σημαίνει πως δεν βλέπουμε πολλές γυναίκες που να λειτουργούν ως πρότυπα κι αυτό κάνει πολύ δύσκολο για τις γυναίκες της κοινότητας μας να μιλήσουν για σημαντικά θέματα όπως είναι για παράδειγμα η ενδοοικογενειακή βία.
Έτσι σκέφτηκα να δημιουργήσω αυτό το φεστιβάλ στο οποίο να μπορούν να συμμετέχουν γυναίκες ευρωπαϊκής καταγωγής, της ευρωπαϊκής διασποράς, γυναίκες που στοχάζονται πάνω σε αυτά τα θέματα, και σκέφτονται και δημιουργούν. Επειδή νοσταλγούσα τόσο πολύ την Κύπρο, ήταν απολύτως λογικό το πρώτο γεγονός αυτής της ευρύτερης διοργάνωσης να φέρει μαζί Κύπριες λογοτέχνιδες και μουσικούς από όλο τον κόσμο για να ενωθούν, να νιώσουν κατανόηση και επίσης να νιώσουν θαλπωρή σε αυτή την δύσκολη περίοδο της πανδημίας.
-Ποια ήταν η αντίδραση των ποιητών και συγγραφέων που προσκάλεσες σε αυτή την εκδήλωση; Την αγκάλιασαν;
Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Όλες οι γυναίκες που πλησίασα ήταν ενθουσιασμένες για το κυπριακό φεστιβάλ. Ένιωσα ωστόσο την απόρριψη Αυστραλών ποιητών να συμμετέχουν στο φεστιβάλ λόγω του ότι από κάποιους θεωρείται αμφιλεγόμενης φύσης η δουλειά μου λόγω και του ακτιβισμού που κάνω. Αυτό είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό. Ο συντηρητισμός στην ελληνική κοινότητα εκτείνεται βαθιά, ακόμη και στην καλλιτεχνική μας κουλτούρα, και ακόμη και σε μερικές από τις γυναίκες μας.
-Άξιζε το αποτέλεσμα την ταλαιπωρία για την διοργάνωση ενός παγκόσμιου πολιτιστικού φεστιβάλ;
Το φεστιβάλ ήταν πολύ δύσκολο να οργανωθεί, ωστόσο απόλαυσα την προσπάθεια να φέρω μαζί όλες αυτές τις γυναίκες, να έρθω εγώ σε επαφή μαζί τους αλλά να φέρω και τις ίδιες σε επαφή. Είμαι επίσης περήφανη επειδή κατάφερα να πληρώσω για την συμμετοχή τους όλες τις λογοτέχνιδες και τις καλλιτέχνιδες που έλαβαν μέρος στην εκδήλωση αφού η εκδήλωση μας είχε κυμαινόμενο εισιτήριο, το οποίο σημαίνει πως ο καθένας μπορεί να πληρώσει ανάλογα με το εισόδημα του για να μπορέσει να μας δει. Ευτυχώς τώρα πήρα μια επιχορήγηση από το Melbourne Fringe festival, το οποίο θα ελαφρώσει κάπως το οικονομικό βάρος της διοργάνωσης παρομοίων εκδηλώσεων στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Δεν πλένω τα βρώμικα σου πιάτα-No I am not washing your dirty plate»
-Λαμβάνοντας μέρος και η ίδια στο φεστιβάλ, έχω να σου πω ότι ήταν εκπληκτικό να συμμετέχεις σε ένα τέτοιο γεγονός με τόσες πολλές Κύπριες γυναίκες, Ελληνοκύπριες και Τουρκοκύπριες, από την Κύπρο και την διασπορά. Νομίζεις πως τελικά όλες μας έχουν να αντιμετωπίσουν τα ίδια θέματα και να κάνουμε τους ίδιους αγώνες ενάντια στην Πατριαρχεία;
Δεν θέλω να μιλήσω για τις εμπειρίες άλλων ανθρώπων, θέλω να μιλήσω μόνο για την δική μου εμπειρία στην Αυστραλία και για άλλες γυναίκες. Ελληνίδες, Ιταλίδες Κύπριες και να πω ότι ναι, υπάρχει ένας αγώνας που γίνεται εδώ και είναι κρυμμένος, τόσο πολύ μάλιστα που μερικές φορές αναρωτιέσαι: Τα κατασκευάζω όλα αυτά στο κεφάλι μου; Αλλά μετά ανοίγεις τις ελληνικές εφημερίδες στην Αυστραλία, ή τις εφημερίδες στην Κύπρο και όλες οι στήλες γνώμης και τα άρθρα είναι γραμμένα κυρίως από άντρες και νιώθεις ότι υπάρχει πρόβλημα. Όταν βλέπεις να διοργανώνεται ένα λογοτεχνικό φεστιβάλ με Ελληνο-αυστραλούς συγγραφείς από την κοινότητα τους και ο αριθμός των αντρών που συμμετέχουν είναι διπλάσιος από τον αριθμό των γυναικών, υπάρχει πρόβλημα. Επίσης όταν είμαι στην Ελλάδα ή την Κύπρο πάντα λαμβάνω μηνύματα από περίεργους άντρες εξαιτίας αυτών που γράφω. Είναι αηδιαστικό αλλά δείχνει επίσης πως το δικό μου γράψιμο, το γράψιμο μιας γυναίκας, δεν λαμβάνεται τόσο σοβαρά όσο το γράψιμο ενός άντρα. Αυτή είναι μια άλλη ιστορία για το πώς οι γυναίκες δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη, ειδικότερα οι γυναίκες από διαφορετικές εθνικές κατηγορίες και γυναίκες μετανάστριες.
-Μίλησε μας λίγο για την δουλειά σου. Πως είναι να είσαι μια Κύπρια που ζει στην Αυστραλία και γράφει στα Αγγλικά.
Τι σε ώθησε στην συγγραφή;
Μεγάλωσα σε μια πολύ συντηρητική κουλτούρα μεταναστών έτσι το να είμαι καλλιτέχνης δεν ήταν επιλογή. Σπούδασα λογιστική και προγραμματισμό ηλεκτρονικών υπολογιστών και εργάστηκα ως προγραμματίστρια για πολλά χρόνια. Παντρεύτηκα επίσης πολύ νέα, Μετά που απέκτησα την κόρη μου, όμως, άρχισα να αμφισβητώ τα πάντα στην ζωή μου καθώς και πως ζούσα την ζωή μου στη βάση αυτών που η οικογένεια και η κουλτούρα μου με ήθελαν να ζήσω. Άρχισα να δουλεύω το κείμενο μου «Μοιρασμένο νησί – Divided Island » μυστικά και μετά άρχισε αυτό που θα αποκαλούσα ως «έκρηξη ηφαιστείου» στην ποίηση μου. Αυτό οδήγησε στην έκδοση της συλλογής «Love and F—k Poems –ποιήματα για την αγάπη και το Γ…» το οποίο αυτοέκδωσα και έγινε μπεστσέλλερ στην Αυστραλία, μεταφράστηκε στα Ελληνικά και τα δικαιώματα έκδοσης δόθηκαν στον Honest Publishing (UK). Μετά εκδόθηκε η δεύτερη μου ποιητική συλλογή «Απλά δώσε μου τα χάπια μου». Γράφω για το πώς είναι να προσπαθείς να βρεις την φωνή σου, να βρεις αυτή που είσαι, πως είναι να ξεπερνάς ένα διαζύγιο υπό την πίεση της δικής μου κουλτούρας που θέλει πάντα να είσαι «το καλό κορίτσι».
-Πως είναι η κατάσταση εκεί που ζεις με τα θέματα που αφορούν τον covid-19 και πως αυτό σε επηρέασε ως καλλιτέχνη;
Βρισκόμαστε σε κατ΄ οίκον περιορισμό τον περισσότερο χρόνο και η Μελβούρνη όπου ζω έχει αποκοπεί από την υπόλοιπη Αυστραλία επειδή είναι μια ιδιαιτέρως πυκνοκατοικημένη περιοχή και αντιμετωπίζει τώρα το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Πρέπει να πω ότι 20% περίπου από τα θύματα κρούσματα του ιού ήταν ελληνοκυπριακής καταγωγής. Υπολογίζουμε πως τα μέτρα θα χαλαρώσουν σταδιακά μέχρι τα Χριστούγεννα. Είναι ένας πολύ δύσκολος εγκλεισμός, αλλά θεωρώ αυτά τα μέτρα απαραίτητα για περιορισμό της πανδημίας.
Όσον αφορά την δική μου τέχνη, όλο αυτό έχει επηρεάσει την καλλιτεχνική μου πρακτική. Δεν μπορώ να κάνω λογοτεχνικές αναπαραστάσεις της ποίησης μου, δεν μπορώ να κάνω τις ποιητικές περιοδείες στις οποίες είμαι συνηθισμένη. Ένα πολύ σημαντικό ταξίδι στις ΗΠΑ για τον Απρίλιο το οποίο θα είχε επιχορηγηθεί από τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείο παιδείας της Κύπρου, ακυρώθηκε, όπως και ένα έργο που θα ανέβαινε σε δικό μου κείμενο. Αλλά χρησιμοποιώ αυτό τον χρόνο να επικεντρωθώ στην γραφή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου