Γράφει η Λίλια Τσούβα //
Βασιλική Βλαστού «Δόλιχος διαδρομή», εκδόσεις Βακχικόν.
Όλη η ενέργειά μας δεν δαπανάται στα προς το ζην. Μεγάλο μέρος της ζωής μας συνίσταται στα συναισθήματά μας προς τα πράγματα, όπως τα τριαντάφυλλα και τα αηδόνια, την αυγή, το ηλιοβασίλεμα, τη ζωή, τον θάνατο, τη μοίρα. Μεγάλο μέρος του χρόνου μας κοιμόμαστε, ονειρευόμαστε, σκεφτόμαστε, διαβάζουμε. Δεν απορροφάται όλη η ενέργειά μας στην ψυχολογία των προσωπικών σχέσεων. Λαχταράμε
να ξεφύγουμε από την αδιάκοπη ανάλυση του τι εστί να ερωτεύεσαι, πώς νιώθει ο Τομ για τη Τζούντιθ ή η Τζούντιθ για τον Τομ. Λαχταράμε ιδέες, όνειρα, φαντασίες, ποίηση. Αυτά περίπου έγραφε η Βιρτζίνια Γουλφ (1882-1941) στο δοκίμιό της «Η ποίηση, το μυθιστόρημα και το μέλλον».[i]Η Βασιλική Βλαστού, στη συλλογή Δόλιχος διαδρομή (Βακχικόν 2020), εισπνέει τον αέρα της ποίησης με τον ωραίο αυτό τίτλο που παραπέμπει στο αρχαίο αγώνισμα του δρόμου και ημιαντοχής των 4800 μέτρων. Ο εύκαμπτος λόγος της ανασύρει από το βάθος τις ωδίνες και τις χαρές της ζωής. Καταγράφει τη δική της δόλιχο διαδρομή, με τη συναλλαγή των συναισθημάτων, τις προσδοκίες, τους συμβιβασμούς, τα όνειρα που σφραγίζονται, τις υποσχέσεις που δεν τηρούνται, τις καλοσύνες, τις κακίες, τις απώλειες. Την αναμέτρηση με τη σιωπή και τον λογισμό του μετά.
Αυτή η αμείλικτη σιωπή του μετά…
Μετά τον πόλεμο, μετά τη χαρά, μετά τον έρωτα·
τελειώνεις μαζί της μόνον όταν αναμετρηθείς.
Τότε μόνο «σωπαίνει».
Σιωπή του μετά (σελ. 14)
Λυρικές κραυγές πάθους απαρτίζουν τη συλλογή. Αισθήσεις και διαψεύσεις, εκποιημένα συναισθήματα, βοές και κρυφοί λογισμοί. Έρωτες, χωρισμοί και συγνώμες. Η απαγορευμένη ζώνη του καθενός, με τα ολόδικά μας, που δεν τα μοιραζόμαστε με κανέναν. Ο αέρας της μνήμης χτυπά με δύναμη το παγωμένο δέρμα. Οι διαδρομές αφήνουν τα ίχνη τους στις ρυτίδες. Χάδι ή καυτό σίδερο η διαδρομή μας. Μια στιγμή μόνον η ζωή.
Τα γέρικα πρόσωπα να κοιτάς.
Να ακολουθεί το βλέμμα σου τις διαδρομές στο δέρμα τους
και να βρίσκει ίχνη ζωής.
Σε άλλους σαν χάδι τ’ αφήνει
και σε άλλους σαν καυτό σίδερο
που το σβήνει βασανιστικά επάνω τους.
Πώς τους διαλέγει μη ρωτάς… από πριν θαρρώ (;)
Ρώτα τους μόνο πόσο κρατάει η ζωή τους…
«μια στιγμή» θα σου πουν.
Ίχνη ζωής (σελ. 15)
Βασιλική Βλαστού
Η αναδρομή οδηγεί σε θλίψη και μελαγχολικό τόνο. Εσωτερικότητα, ρυθμός και κινηματογραφική οπτική διέπουν τη συλλογή. Ερωτήσεις και ασύνδετα χωρίς στίξη που δημιουργούν αγχώδη ρυθμό. Παρομοιώσεις και ένα παιχνίδι λέξεων, για να φανεί η δόλιχος διαδρομή της ζωής: επιτάχυνση-ταχύτητα-επιβράδυνση, με θέα τον τοίχο. Και… κίβδηλη.
Τόπος υπόγειος – θέση παράθυρο – θέα στον τοίχο.
Δεν βλέπεις παρά μόνο γκρίζες οριζόντιες γραμμές που κινούνται.
Επιτάχυνση – ταχύτητα – επιβράδυνση.
Από σταθμό σε σταθμό αργά – γρήγορα – αργά.
Κάθε αρχή και τέλος η αρχή σου το τέλος και τελευταίος σταθμός σου
ξανά η αρχή.
Τόπος απόκοσμος – θέση παράλληλη – θέα κίβδηλη.
Δόλιχος διαδρομή (σελ. 19)
Η συλλογή της Βασιλικής Βαστού Δόλιχος διαδρομή καταγράφει με αμεσότητα το δράμα της ανθρώπινης ζωής, τον αγώνα δρόμου που ακολουθούμε στη διάρκεια του βίου μας. Τονίζει ιδιαίτερα την αξία της απλής στιγμής και της μοναξιάς. Όμως, πάνω από όλα, κάνει φανερή την προσωπική μας αυταπάτη. Πιστεύουμε πως η ζωή μας θα είναι αιώνια. Κατασκευάζουμε σπίτια. Τοποθετούμε πόρτες και παράθυρα μην μας ενοχλήσουν. Αγαπούμε και μισούμε. Πολεμάμε, σκοτώνουμε. Ορθώνουμε τοίχους. Νομίζουμε πως η ζωή μας είναι μοναδική. Και είναι. Όμως υπέργεια καλώδια μάς συνδέουν. Ο ίδιος ήλιος. Ο ίδιος αέρας. Τα ίδια συναισθήματα: ο έρωτας, η οργή, ο πόνος, η αγάπη. Και πάνω από όλα η μυστηριώδης γειτνίαση όλων των ανθρώπων της γης: το ίδιο τέλος.
Βιβλιογραφία
Virginia Woolf, Η ποίηση, το μυθιστόρημα και το μέλλον, μετάφραση-επίμετρο Αγγελική Σπυροπούλου, περ. Ποίηση, τχ. 25, (Άνοιξη-Καλοκαίρι 2005) σελ. 74-77.
_______________
[i] Virginia Woolf, Poetry, Fiction and the Future, 1927.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου