Οξω όλες οι βλαβερές συνέπειες του καπνίζειν. Όξω αυτοί που το αμαύρωσαν: σε όλες τις πλατείες· σε όλα τα καφενεία· σ’ όλα τα μπιστρό. Και την κούφια στριφτοχειροτεχνία ας την απολαμβάνουν στα σπίτια τους: όχι φόρα παρτίδα· όχι σε καπνοσακκούλες ακόμα κι από δερματίνη και ας τις πουλάνε για δερμάτινες· όχι σε χύμα καπνούς που βρωμάνε κι είναι χαλασμένοι, πιο βρωμεροί και χαλασμένοι από τα φερμουάρ κάποιων ξεδοντιάρηδων και κάποιων που αναμένεται να γίνουν, με πελώριους λεκέδες ακράτειας δίπλα· αν και τις περισσότερες φόρες, ολίγων αξύριστοι, με μια θαμπάδα στο μάτι, απολαμβάνουν το καφεδάκι τους ―τούρκικο σκέτο― με κάτι τσιγάρα θρύλους. Τα πάντα είναι στιλ· ισχύει παντού και δεν φυραίνει πότε: κόντρα σε τύψεις κομφορμισμού που τους έδωσε ένα ψεύτικο κέλυφος· κόντρα σε τσιγαροβιομηχανίες και στο φαλίρισμα του τσιγαροεισαγωγέα κ. Γεωργίου ―οι πρώτοι λανσάρουν την κάθε μαλάκια του κάθε διεστραμμένου ντιζαϊνίστα ή ντιζάινερ, κατά τα γούστα τον γαλλομαθών· τύπου Αγγελικής Κουρτσάκη, και τα κάνουν μόδα, την ίδια στιγμή που ο τσιγαροεισαγωγέας το έκλεισε το μαγαζάκι και για να βρεις μια γαλλικούρα πρέπει να πάρεις αεροπλάνο· ανεπίτρεπτα πράγματα. Ξεχάστε τις συρταρωτές κασετίνες των ποιητών ―όσοι έχουν, τις κρατάνε συλλεκτικές· αν και υπάρχουν κάποιοι που τις δημοπρατούν. Ξεχάστε τα 100s μαλακά πακέτα, κυρίως των άφιλτρων αμερικάνικων τσιγάρων ―αλλά υπάρχουν και σε άλλες ηπείρους― που έδιναν κυρίως στις γυναίκες μιαν άλλη κοκεταρία: με βελούδα και καπέλα, με μουσελίνες, με ινδικά μετάξια, με τσαλακωμένα λίνα και κοκό σανέλ άρωμα· πάνε κι αυτά· τώρα μόνο σε καμπαρέ του εξωτερικού τα συναντάς: όχι σε τύπου καμπαρέ μαγαζιά· μόνον σε κάτι ξεπλυμένες, κάποτε κουμουνίστριες που σε χρόνο ντε τε ασπάστηκαν τον νεοφιλελευθερισμό. Όσο για τους άντρες: κλασική κασετίνα και ντεπό αναπτήρας, με μαύρο παντελόνι και στενό άσπρο πουκάμισα, καμιά φορά και με γυαλιά αεροπόρου· λουκ που φέρνει ελαφρώς σε νταβατζή. Κι άσε του κοκορόμυαλους να λένε ότι το πρώτο τάμπλετ ήτο το Άσσος σκέτο ―και στην οικοδομή παρακαλώ. Στο Καιάδα, παρέα με αυτούς που έστησαν τον αντιαλκοολικό αγώνα, μαζί με τους θιασώτες του φρέντο. Που ένα Καρέλια Αγρινίου μαζί μ’ ένα ουζάκι ή ένα καφεδάκι τούρκικο ή φραπεδιά· δεν μπορείτε να φανταστείτε πως αρωματίζουν το είναι σου. Από τους φρεντοτσίνο· προτιμότεροι οι καφέδες της κατοχής από ρεβίθι. Και από «Μήλο – κλέφτη» προτιμότερο μια Άμστελ ή μια Σεβενάπ ―της γεροντοκόρης― από το περίπτερο, όσο από ένα Ντάβιντοφ· προτιμήστε ένα μπάφο περιπτέρου ―λένε ότι είναι πιο γευστικός, αλλά το τελευταίο δεν είναι απολύτως έγκριτο. Αλλά την παγκοσμιοποίηση την καταλάβαμε στραβά: αντί να παγκοσμιοποιηθεί η αρετή των ανθρώπων, το ήθος, η κιμπαρωσύνη, τα εκλεκτά γούστα κι οι απολαύσεις· ακόμα και το όπιο και σίγουρα η επανάσταση ―που όλοι οι επαναστάτες ανά τους αιώνες ήτο μερακλήδες, από τα γραπτά τους έως τον τρόπο που πιάναν το τσιγάρο, την πένα τους και το ντουφέκι τους―, παγκοσμιοποιήθηκε: ο ατομικισμός, η επιπολαιότητα, κάτι που έφερε και λούμπεν εξαρτήσεις, μικροαστικές αντιλήψεις, ακόμα και στο βαθύ προλεταριάτο, με μια σαπίλα που λανσαρίστηκε ως πρόοδος. Αλλά τα χιλιόμετρα προς την πρόοδο είναι εσωτερικά και η ελευθερία θέλει «αρετή και τόλμη» κάθε μέρα. Αλλά η «αλήθεια δεν πρέπει μόνο να σφάζει· πρέπει και να λάμπει», τώρα πια υποφωτισμένα όλα, και η απόλαυση όσο και να φιμωθεί πάντα κάτι θα τη βγάζει στην επιφάνεια: με συλλαλητήρια ή σουαρέ. Περιμένω από το κ. Καρέλια να ξανακάνει «της μόδας» κάποια ξεχασμένα τσιγάρα· επαναφέροντάς τα, γιατί μ’ ένα σέρτικο κι ένα στούκας: πάνε κάτω τα φαρμάκια, την ίδια ώρα που τα κατά διαφήμιση δηλητήρια, ως φάρμακα: θεραπεύουν τα φαρμάκια. Και μόνον εμείς μπορούμε να καθορίσουμε τις δόσεις· αν, αν όχι: εκεί ο γκρεμός, εκεί κι η δική σου η ζωή. Ας μην μείνουμε αμέτοχοι στις απολαύσεις του δρόμου: σπίτι· ο δρόμος, αλλά όχι διαρκείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου