Ζ. Δ. ΑΪΝΑΛΗΣ
ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
∗
1
Ένα ποίημα για τη νύχτα
Τραβάω, Κύριε,
τη γραμμή πίσω στις σκοτεινές καταβολές της
Παπαντωνόπουλος, Μπλάνας, Ασλάνογλου
σαράντα χρόνια απόγνωση
ανηφορίζω τον Σινόπουλο ως το τέρμα.
Τις νύχτες δέομαι με Λεοντάρη
μετρώ στα δάχτυλα το κόστος της σιωπής
και τρέμω
ανοίγω τον Αναγνωστάκη και διαβάζω με τη φωνή του Τσιάκου
έρπω ως τον Στίγκα καταφάσκοντας
στις αντιφάσεις του Καρούζου
με πιάνει ο Μίλτος με φωνές
και με ξεπουπουλιάζει.
Σαν το κερί, καπνίζει ο Λειβαδίτης στη γωνιά
απ’ τα φτερά του κρεμασμένος
και με την μπάσα του φωνή τρέμει ο Κυριάκος στο Δραμάιλο
εκστατικός κι εσταυρωμένος.
Εχ, φίλε μου εσύ, παλιέ, Σαμσών ειδωλολάτρη,
δώσε φωνή στα κόκαλα, βάλε φωτιά στο αίμα!
– Χρήστο Μαρτίνη, πες, τι πάει μαζί μου λάθος;
Γιατί έχω πάντα στο προσκεφάλι μου τον Τραϊανό
και τον Αρμάο στο μυαλό μου;
Αν ξαναδείς τον Ελίοφορ Φέστους
πες του πως με συνάντησες
μία βραδιά στην Καλογρέζα
μ’ ένα Καλάσνικοφ στη γλώσσα μου
και με κομμένα χέρια.
– Παναγιώτη Κ., οι δυο μας μόνο κοιτάξαμε την τάξη μας στα μάτια.
Παίρνω φωτιά και φλέγομαι,
μετράς τ’ αποκαΐδια στο Συρτάρι.
Όταν θα δω τον Φιλιππίδη θα του πω
πως διάβασες για πάρτη μου
μια νύχτα τη «Μελίσσα».
Θεέ της Ποίησης,
Εσύ που ακούς τις προσευχές,
έρχομαι νύχτα Πρέβεζα
για να Σε συναντήσω.
2
Το μέλλον δεν γράφτηκε ακόμα
Το μέλλον δεν γράφτηκε ακόμα.
Γράφεται κάθε μέρα με το αίμα της μέρας
στα καντόνια της εγκατάλειψης
παίζοντας σαν ντελιβεράς κορώνα-γράμματα
το κεφάλι στην άσφαλτο
εκεί όπου φυτρώνουν οι φόβοι και τ’ άγχη
μες στα συντρίμμια και στις σιωπές.
Ανοίγω τα μάτια, ανοίγω τις φλέβες.
Το μέλλον δεν γράφτηκε ακόμα.
Γράφεται κάθε μέρα με το φως σβηστό
στα σκοτάδια.
Ανοίγω τα μάτια
Κοιτάζω πίσω απ’ τα σπασμένα χαμόγελα
τις ατελείωτες ώρες της θλίψης.
Βλέπω παντού τις ρωγμές.
Από παιδί σιχαινόμουν τους νικητές.
Μετράω τις ώρες
εκτοπλασματικές αγωνίες.
Έχω δυο κόρες και μια τρύπια καρδιά.
Είμαι μια ανοιχτή πληγή
κανείς δεν ξέρει γιατί.
Γράφω για την πληγή
μέσα σ’ ένα κουτί.
Ασύγγνωστα χέρια με χαρίζουν
από δω κι από κει.
Φανοστάτες σβηστοί.
Κανένας δεν ξέρει.
Ο άνεμος μεταφέρει
μηνύματα στο μυαλό μου
μιλάνε άλλες φωνές.
Το μέλλον δεν γράφτηκε ακόμα.
Γράφεται κάθε μέρα μες στ’ αποκαΐδια της μέρας.
Ψάχνω σ’ εγκαταλελειμμένα εργοστάσια
κι άδειες οικοδομές
υλικά για γενναίες ψυχές.
Στην αποικία υπάρχουν χαμένοι και νικητές.
Μετράω τις ώρες
στους φάρους των ασθενοφόρων τις νύχτες
στην άσφαλτο που λιώνει τα καλοκαίρια
στα λιμάνια που επιπλέουν των πνιγμένων τα κουφάρια.
Τα γέλια των παιδιών λιγοστεύουν στον δρόμο.
Θα είμαι πάντα εκεί όπου χάνεται η ζωή.
Γυρίζω μια-μια τις σελίδες
πονάω
σε κάθε χαρακτήρα που χτυπάω.
Το μέλλον δεν γράφτηκε ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου