«Ο άνθρωπος είναι εγγενώς περιορισμένος και ανίκανος για κάτι το σπουδαίο. Είτε λόγω της φύσης του, είτε εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος, είτε ως συνέπεια της εξέλιξης, εμπεριέχει ορισμένες αντινομίες και γι’ αυτό αδυνατεί να αγγίξει την τελειότητα. Μέσα του επικρατεί ένας πόλεμος ενστίκτων και αποτελεί μέρος των μόνιμων χαρακτηριστικών του να συνεχίσει να ισχύει αυτό». Ήταν 28 Σεπτέμβρη 1917, όταν χάθηκε χτυπημένος από γερμανική οβίδα στα χαρακώματα της Δυτικής Φλάνδρας, ο Thomas Ernest Hulme, Άγγλος κριτικός και ποιητής που πρώτος συνέλαβε θεωρητικά την ανάγκη μιας στροφής στην ποίηση από τον ρομαντισμό σε ένα νέο κλασικισμό που με όπλο του τη συμβολική δύναμη της εικόνας θα αποτύπωνε με ακρίβεια πράγματα και συναισθήματα. Εκείνος, πρώτος, έθεσε τις βάσεις για το ποιητικό ρεύμα του ιμαζισμού που καθιέρωσε ο πνευματικός του συνοδοιπόρος Ezra Pound και που έμελλε να επηρεάσει τον T.S. Eliot ώστε να πει για τον Hulme πως “έγραψε δυο-τρία από τα ομορφότερα μικρά ποιήματα στην Αγγλική γλώσσα”. Ο Hulme, που θεωρείται από πολλούς ως ο πρώτος μοντερνιστής ποιητής, είχε πει για την ποίηση πως “είναι ένας πεζός που σε οδηγεί να βαδίσεις στο έδαφος, ενώ η πρόζα είναι τρένο που σε πάει σε κάποιο προορισμό”. Γεννημένος στις 16 Σεπτεμβρίου 1883, πρόφτασε μέχρι το τέλος της ταραχώδους μα σύντομης ζωής του να γράψει ελάχιστα ποιήματα, εκδίδοντας μόλις έξι από αυτά πριν εγκαταλείψει την ποιητική προσπάθεια. Τα λίγα εκείνα σύντομα έργα που μοιράστηκε, μάγεψαν και ενέπνευσαν τον φίλο του Ezra Pound που επηρεασμένος από το πνεύμα και το όραμα του Hulme, έγινε ο βασικός ιμαζιστής ποιητής της Ευρώπης, αλλά και τον T.S. Eliott, για τον οποίο ο Hulme «ήταν ο πρόδρομος μιας νέας οπτικής που θα έπρεπε να είναι ο τρόπος σκέψης του 20ού αιώνα». `
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου